«به نام او... »
یادداشتی بر جلد اول و دوم دزیره
سعی می کنم مختصر باشد چرا که تجربه نشان داده هرچه بیشتر روی چیزی فکر می کنم، بدتر می شود¹🤭!
داستان اصلی کتاب که گمانم برای همه مشخص است. خب، زمینه اصلی هم کمی حالت سیاسی دارد (از جهت اینکه وقایع را بازگو می کند) و احتمالا اوایل از آن خوشتان نمی آید، اما جلوتر مشخص می شود که این ترکیب رمان با داستان تاریخی، یکی از خلاقیت های نویسنده است که بزرگترین نقطه ی قوت داستان بعد از شخصیت پردازی ست که  به آن هم خواهم رسید... 
یکی از جزئیاتی که توجهم را در این کتاب جلب کرد، توضیح بسیار جزئی و دقیق وقایع بود که با استفاده از پر حرفی های شخصیت اصلی( دزیره) کاملا برایتان جا می افتاد... یعنی تا مدتی بعد از مطالعه این کتاب، می توانید در مورد حدود ۳ یا ۴ دهه ی فرانسه درس بدهید. ²😂
جدا از این اطلاعات دقیق، این خاطرات که آن ماری سلینکو در نقش دزیره به صورت نوشته در آورده، به شکلی ست که طوری با دزیره احساس همدردی می کنید که خواب و خوراک نخواهید داشت( از گزارش پیشرفت هایم معلوم است😅) و البته اینکه طرز نوشتن خاطرات خیلی خودمانی است و پرکشش، یعنی من اصلا نمی توانستم رهایش کنم. مطمئنا این طرز نوشتن خاطرات دزیره یکی از روش هایم برای نوشتن یادداشت می شود. اگر اینها را در یک جمله خلاصه کنید این می شود: «در این کتاب با احساسات تک تک اشخاص همراه خواهید شد.» 😍
یک هشدار هم اینجا اضافه کنم که هنگام مطالعه دزیره بسیار حرص خواهید خورد... (جزو معدود کتابهایی بود که موقع خوندن بعضی قسمت هاش به معنی واقعی آتیشی شدم❤️‍🔥) و گاهی هم از خنده منفجر خواهید شد، در موردش بریده کتاب گذاشتم، پیوندش(لینکش) رو زیر این یادداشت می ذارم حتما بخونید خیلی خنده داره😂. یکی از ویژگی های مورد علاقه ی منه: «جملات طنز با وجود قالب غمگین😍🌱»
و می رسیم به شخصیت پردازی.... وااااای! فوق العاده بود.
شرح حال اشخاص با وجود اطلاعات اندک و برخی حتی با حضور کم در صحنه ها. حالا شاید من اینطور حس کردم اما قشنگ عکس اشخاص میاد جلوی چشماتون.(البته اگر نام اشخاص را در گوگل جستجو نکنید، واقعا عکس هاشون بد بود😂) از جملات و گفتگوهای افراد کاملا دستتون میاد که با کی طرفید... خیلی مختصر و مفید✅
همیشه این را می گویم با اینکه به آن عمل نمی کنم! 👇
سعی می کنم همیشه چیزی از کتاب یاد بگیرم حتی اگر نکته خاصی نداشته باشد... و اینجا هم در نهایت تعجب، با اینکه تصور این بود این یک رمان تاریخی ساده است، انتهای کتاب فهمیدم که حالا انگار ناپلئون بناپارت، این پادشاه عجیب و...( توصیفی ندارم!😐) با آن تاریخ و جنگی که رقم زد تا همیشه این داستان تاریخی نه چندان دلنشین را در ذهنم حک کرد و چیزهای جدید و متفاوتی از آن آموختم که با کتاب های معمولا مذهبی که می خواندم فرق داشت و مهم ترینش این بود که فرانسوا کلاری با وجود علاقه ی بسیار به آن آیین نامه حقوق بشر، می دانست که خیلی ها اصلا آن را حساب نمی کنند (اشاره غیر مستقیم 😒) و....که از این بابت خوشحالم که یاد گرفتم🙂🌹
در انتها اضافه کنم که احتمالا تا همیشه خاطرات خوش این کتاب در ذهنتان خواهد ماند و همیشه با این درگیری دارید که: « اگر آن روز اوژنی در فرمانداری خوابش نبرده بود و زن برادرش او را فراموش نکرده بود، همان دختر تاجر حریر فروش مارسی می ماند...البته شاید هم، باز به نحوی با برنادوت آشنا می شد و ... »
به دلیل آنکه برای هر کتابی مزایا و معایب را با هم بگویم نکته ای در ذهنم بود که مقداری اذیت می کرد و گفتم بگویم شاید کسی به همین خاطر نخواهد چنین کتابی بخواند، آن هم اینکه کمی از این لحاظ که در فرانسه کسی به محرم و نامحرم اهمیت نمی دهد، ممکن است خصوصا اوایل کمی مشکل داشته باشید... اهم😁
قطعا ارزش خواندن دارد و شاید چندسال دیگر باز هم بخوانمش. بالاخره طرز فهم و تفکر با گذشت زمان تغییر می کند...
چند سوال پس از پایان کتاب برایم باقی مانده اند:
۱_ اول اینکه دوست دارم بدانم دقیقا کدام بخش های داستان حقیقی و کدام هایشان ساخته ذهن نویسنده هستند؛ مثلا ملاقات دزیره و ژوزف یا آن شبی که دزیره به پاریس رفت و با برنادوت همراه شد یا... 
۲_ چطور ممکن است با یک نفر همراه شوی و جایی بروی و بعد آن همراهت را فراموش کنی؟!!( واقعا یه سواله! چطور یه دفعه سوزان اون روز اوژنی رو فراموش کرد و حتی بعدا نیومد دنبالش؟!)
۳_ بالاخره نفهمیدم برادر اوژنی خوب است یا بد. 🤷🏻‍♀️
۴_چرا دزیره با وجود اینکه ژوزفین باهاش همچون کاری کرده بود بازم باهاش کنار می اومد؟ حتی وقتی دیگه امپراطریس نبود و مجبور نبود باهاش کنار بیاد...حتی ازش مشورت هم می گرفت! (البته اینم از شانس منه که این دزیره با همه مدارا می کنه🙄🤦🏻‍♀️) 
۵_ اوایل کتاب که دزیره و ناپلئون تازه با هم آشنا شده بودند، اصلا رفتار های ناپلئون رو درک نمی کردم. چه وضعشه؟! کم مونده بود برای دومین بار نصفه بذارمش😬
بخوانید و لذت ببرید💫
پی نوشت:
¹: چقدر یادداشتم مختصر شد!🤔⏱️
² : از کلمه ی «کنفرانس» استفاده نکردم چون واژه ی بیگانه بود و معادل فارسی اش متاسفانه منظور رو منتقل نمی کرد. 

📆دوشنبه، ۳ شهریورماه
(این یادداشت دو روز پیش نوشته شده!) 
      

        بسم الله... 
کتاب در مورد خاطرات مادر سه شهید است. یکی دیگر از مادرانی که تمام زندگی اش وقف جبهه و اسلام شد. داستان این چهار شهید که سه تایشان پسر خانم موحدی و دیگری نوه اش است، طور دیگری به دل می نشیند. به تعداد صفحات کتاب نگاه نکنید. در هر صفحه نهایتا دو بند نوشته شده. خیلی خلاصه و مختصر. دوست دارم بیشتر در مورد این شهیدان بدانم. از همه نظر عالی بود. مثل همیشه،  روایتی آمیخته به زبان شیرین مادران شهدا و تلخی اندکی که خب بالاخره پسرش است... تنها مشکلی که در کتاب دیدم همانطور که گفتم اسراف در صفحات بود. شاید این کتاب با تعداد شاید نصف کاغذی که مصرف شده هم به ثمر می رسید... آیا این همه کاغذی که فقط یک سوم شان استفاده شده نیاز است؟ 
سوم شهریور ۱۴۰۴
      

        بسم الله
آتش بر دامن ماه... اسمش هم غمگین است! 
داستانی با جزئیات از شهادت بانو فاطمه ی زهرا. وقتی می گویم با جزئیات یعنی هرکسی تاب و تحملش را ندارد. 
از زبان افراد مختلف، دوست و دشمن، هرکدام یک تلخی دارد. 
کجا دیده اید به دختر پیامبر شان امر و نهی کنند که کجا برود گریه کند. کجا دیدید تمام زندگی کسی را به هم بریزند و آن وقت انتظار داشته باشند در تشییع او هم شرکت کنند. 
مردم مدینه، خیلی خوب حق دختر رسول خدا را به جا آورده اند. 
ببینید علی با چه جماعتی سر و کار دارد که مجبور است چند قبر حفر کند که دشمنانش برای نبش قبر نفهمند کدام مزار فاطمه است... 

با خواندن این کتاب، اطلاعات جدیدی از شرح وقایع بعد از درگذشت پیامبر به دست می آورید که ترکیب آن با روضه های ایام فاطمیه، دلیل قاطعی می شود برای زندگی نکردن💔😭
چیزی که می گویم عین حقیقت است. ببخشید اما اگر این را ننویسم مردن یا نمردنم  دست خداست. مثلا قسمتی که ابوبکر و مردم دیگر می خواستند نبش قبر کنند و بر فاطمه مجدد نماز بخوانند، حضرت علی آنجا به مردی که این پیشنهاد را داد گفت اگر شمشیرم را از غلاف بیرون بیاورم تا تو را نکشم به غلافش باز نمی گردد. حالا من یه جایی شنیدم که بعد از  این ماجرا ،  حضرت علی بین قبرها راه می رفتند و اشک می ریختند. چون  برای فاش نشدن موقعیت مزار  همسرشون نمی توانستند راحت سر مزار ایشان بنشینند و عزاداری کنند! 💔❤️‍🔥😢
چقدر خوبه که روز قیامت هست تا خدا بین این جماعت و حضرت علی و حضرت زهرا داوری کنه
دیگه بیشتر از این نمی تونم چیزی بگم... بخوانید و زار بزنید. فقط همین. ....... 

از اینجا به بعد این یادداشت را فردای آن روز است که می نویسم. کمی از هیجان و غصه ای که پس از پایان کتاب داشتم کاسته شده اما هرگز این  داستان تلخ را فراموش نمی کنم. 
در مورد کتاب اگر بخواهم بگویم: قلم ساده و زیبایی دارد و از  زبان افرادی مثل فضه، اسما بنت عمیس، ابوذر، مغیرة بن شعبه و... روزهای پس از وفات پیامبر تا شهادت حضرت زهرا را تعریف می کند. این کتاب بنا به گفته خود نویسنده از منابع شیعه و سنی نوشته شده و برای جملاتی که ممکن است کمتر شنیده باشیم، در پی نوشت منبع هم آمده پس از این بابت خیالم راحت است. کتاب حجم زیادی ندارد و حداکثر سه یا چهار روزه تمام می شود ولی به قدری خواندنش با خود غم و اندوه و البته عصبانیت می آورد که مدتی بیشتر طول کشید. مدتی یعنی ۲۳ روز!!!!! اگر هم سریع تر بخوانید... نمی توانید. چون از آن هایی ست که اگر بخش زیادی اش را در یک روز بخوانی احتمالا دیگر نمی توانی ادامه بدی😢
معمولا امتیاز کتاب را با چیزی که از آن آموخته ام می سنجم. برخی وقایع را با این جزئیات نمی دانستم و خیلی با خواندنش سبک شدم... پس امتیاز کامل را می گیرد. 
خیلی خوب و مختصر✅
بیست هفت و بیست و هشتم مردادماه
      

        بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب «داعشی و عاشقی» ، یک داستان خیلی معمولی و ساده است که داستان دو جوان داعشی را بیان می کند؛ یکی که به تقدیر خداوند کشته می شود و ان شاءالله به سزای اعمالش می رسند و... دیگری که به آغوش حسین بن علی پناه می برد و در صحن بین الحرمین پناهنده می شود به علمدار از شر حیوان صفتان... 
این کتاب چیز خاصی ندارد و شاید کتاب های خیلی بهتری در این مورد باشند، ولی همان که باعث می شود یاد مشایه و مردمان خون گرم عراقی بیفتی می ارزد به ۱۰ تا اثر ادبیِ خیلی خوب. بارها با خواندن ماجراهایی که این دو جوان با خادمان و موکب داران داشتند لبخندی بر لبم نشست، از جنس آن لبخندهایی که وقتی به عمودهای آخر نزدیک می شوی و گنبد چشم نواز عباس جلوی چشمت خودنمایی می کند... 
امسال که قسمت خیلی هایمان نشد برویم. اما به جایش در ایران خودمان، با راهپیمایی تا حرم حضرت عبدالعظیم، با زائران کربلا دل هایمان را یکی کردیم. خیلی از زائران ایرانی کربلایشان را از همین عبدالعظیم حسنی گرفته اند. به جای ضریح شش گوشه ی ارباب، امروز اینجاییم بلکه اربعین سال آینده مان را به شرط حیات بگیریم. 
درست است که در این مسیر ۱۴ کیلومتری، کودکانی که سینی آب بر سرشان بگذارند و یا مردانی که تو را به منزل شان دعوت کنند، نیستند. می بینی که در این مسیر در ایران، نه چای عراقی هست نه « مای بارد» ! اما هرچه باشد،  پیاده روی در ایران، آن هم در روز اربعین ، حال و هوای خودش را دارد. چرا که همین چند وقت پیش، ایران مان کربلا شده بود... به رنگ سرخ از خون لاله هایی که سرتاسر مسیر، تصویرشان خودنمایی می کردند...و مهم تر از آن، بعد از طی کردن این راه، گنبد حضرت عبدالعظیم که جلوی چشمت ظاهر می شود، حس خاصی می دهد. انگار از میان همهمه ی جاماندگان ایرانی، صدای «هلا بزوار الحسين » به گوش می رسد. 
راهپیمایی جاماندگان اربعین، امروز فقط یک نماد بود برای نشان دادن این که ما هم دوست داشتیم حالا کربلا بودیم. اما پشت این نماد ، واقعا قلب آن زائری که نتوانست برود با زائران کربلا می تپد... 💔
پایان این کتاب به احتمال زیاد اشکتان را در می آورد. بیان واضحی ست از این که « تا امام حسین و برادرش نخواهند، پایت به کربلا نخواهد رسید. »
پ. ن: می دانم که تقریبا هیچ چیز در مورد کتاب دستگیرتان نشد، اما این یادداشت خیلی مربوط به کتاب بود. چون متن بالا دقیقا حالی ست که هنگام مطالعه ی این کتاب سراغ تا می آید. 
پ. ن۲: فیلمی که بارگذاری شده، فقط برای یکم گوگولی شدنه😍🥰
بیست و سوم مردادماه
بیست صفر(اربعین) 
      

        بسم الله الرحمن الرحیم 
هفتاد و سومین نفر، حکایت فردی ست که از یاران حسین جا ماند. روایت ماست، همه ی ما...
بخش کوچکی از مصائب اباعبدالله ، بخش کوچکی از واقعه ی عاشورا به صورت صوتی؛ روضه ی جانسوزی ست.
در این صوت ۵۰ دقیقه ای ، در ذهنتان شاهد هستید که حسین بن علی ، چه بی وفایی ها و چه داغ هایی را  تحمل کرد و سرانجام به جدش رسول خدا رسید و از دستان او سیراب شد.
داستان شهادت حضرت علی اکبر ، قاسم بن الحسن ، حضرت علی اصغر و خود اباعبدالله (علیه السلام) ، تلخ تر از هرچیزی ست که ذهن تصور می کند. گاهی فکر می کنم من که دارم می شنوم، پس امام زمانم که اینها را به چشم دیده چه می کند؟

ندای مظلومیت پسر دختر رسول خدا در سراسر شهرها پیچید اما دریغ از یک نفر. چه کردند با نوه ی پیامبرشان ؟؟ 

بخش هایی که امام حسین خطبه می خواندند ، از تمامی مصیبت ها سخت تر بود...«اگر دین ندارید لااقل آزاده مرد باشید...» انگار کسی نشسته و تلخ ترین و سخت ترین قسمت های واقعه ی کربلا را جدا کرده برایت. تشنگی طفل شش ماهه، رجزهای قاسم ۱۳ ساله و آهی که از نهادش بلند شد و عمو را صدا زد، داغ پسر برای پدر سخت است ، و کمری که شکست....

حرف زیادی نمی ماند ، جز اینکه این ۵۰ دقیقه را وقت بگذارید و گوش دهید، و حواستان باشد که دستمال کاغذی همراه داشته باشید.
راستی این نعمت گریه بر علی و اولادش ، عجب چیزی ست آن هم اگر در خلوت خودت و خدایت باشد...
 
نوزدهم مردادماه ۱۴۰۴
شانزده صفر
۴ روز تا اربعین....💔
      

        🖤به نام خدا🖤
همین اول بگویم که اشتباه نکنید ، تصویر ربطی به کتاب ندارد، فقط قیافه ی من در ظهر فردای شب هایی ست که تا ساعت ۲ دزیره می خواندم!!!!! تازه در همان خواب مختصر صبح تا ظهر هم همش فکر دزیره در سرم است🤕😅
بیست و ششمین کتاب امسال(خیلی عقبم🤕🫤)
کتاب دزیره دومین کتابی بود که وقتی بار اول خوندمش، نصفه رهاش کردم! برای خودم خیلی درد آور بود که مجبور شدم نصفه بذارمش ولی واقعا  اوایل کتاب خیلی چرت بود و دزیره که اون موقع« اوژنی کوچولو » بود خیلی مسخره بازی در می آورد. شاید هم به خاطر این نصفه کاره گذاشتمش که تقریبا به اجبار دوستم داشتم می خوندم....😒
خلاصه گذشت و موقعی که می خواستیم بریم سفر، گفتم دوباره سری بهش بزنم و از ابتدا صوتی اش رو گوش دادم. حدود ۳۰ درصد رو که گوش دادم به قدری مشتاق ادامه ش بودم که صبرم تموم شد و گفتم خودم بخونم بهتر و سریع تره. 
و این شد که یکی از بهترین کتاب های عمرم رو خوندم😍
اگر بخوام نظرم رو بگم که حرف ها ماشااااءالله زیاده...🥲
برای همین می ذارم برای بعد و یادداشت اصلی رو بعد از خواندن جلد دوم می نویسم چون اصلا انگار نه انگار که جلد اول تموم شده و طوری به همدیگه مرتبط هستن که پایان مشخصی رو نمیشه برای جلد اول در نظر گفت و همچنین اینکه آخر داستان رو بفهمم که درست قضاوت کنم.(مشاهده می فرمایید که چقدر دقیق کتاب رو نقد کردم ؟ فقط یک جمله: بخونید! ... خواهش میکنم🥲)
جمعه، ۱۷ مرداد ۴۰۴
ساعت ۲۳:۳۵
.....
      

        «بسم الله الرحمن الرحیم»
اوایل روزهای جنگ اخیر ، صحبت از شهید تهرانی مقدم و موشک هایش بود. نام کتاب خط مقدم را زیاد شنیده بودم و از همیشه کنجکاوتر بودم برای دانستن چگونگی تشکیل یگان موشکی ایران. ولی همه ی مغازه ها بسته بودند. تا اینکه نسخه ی صوتی اش را در برنامه ی فراکتاب دیدم و وقتی شروعش کردم دیگر نتوانستم رهایش کنم. این کتاب از همان اول که شهید حسن تهرانی مقدم به فکر پرتاب موشک می افتند شما را همراه می کند تا دوسال بعد، پس از عبور از مراحل سخت و شادی و غم هایی که با بچه های حسن آقا گذراندید، اولین موشک را بدون دخالت دیگران و کمک هایشان، پرتاب کنید.
این کتاب بخش کوچکی از زندگی پربار شهید تهرانی مقدم را روایت می کند. یعنی سال های ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵. یکی از بهترین کتاب هایی بود که خواندم و ۲۴ روز با آن زندگی کردم؛ میان روزهای حساس دفاع مقدس، اتاقی کوچک در خانه ی پدری حسن آقا که همان شده بود منزل شان، در زیارت های حرم حضرت زینب ، و تحمل کردن لطف های بیش از اندازه ی کشور لیبی!!! و هنگام داغ مردم بی گناه که هرروز به تعدادشان افزوده می شد...

🔻مهم تر از آن که بخواهم ببینم چه کارهایی برای تشکیل این یگان موشکی انجام شده، خود شهید حسن مقدم باعث شد که هرروز با اشتیاق بیشتری کتاب گوش بدهم. از هر جهت که نگاه می کنم، از همه لحاظ بی نظیر و نمونه ی یک فرد آزاده و یک ایرانی تمام عیار بودند: 
«از عبادت ها و دعاهای کمیل خالصانه تا نامه های پراحساس و علاقه برای الهام خانم و از طرفی با اقتدار مقابل دشمنان و خودمانی کنار بچه هایش در توپخانه و یگان موشکی...»
بخش مورد علاقه ام هنگامی بود که برای آموزش پرتاب موشک ۳ ماه به سوریه رفته بودند و آنجا نامه ها و دلنوشته های الهام خانم، و دلتنگی و بی تابی اش، پرده ای از اشک را روی چشمانم می آورد و در مقابل، پاسخ های محکم و عاقلانه حسن آقا که همیشه باعث تسکین قلب همسرش بود باعث خوشحالی من هم می شد. این عشق و علاقه در جملاتی مثل «نامه‌ات به دستم رسید. از دیدن نامه‌ات بسیار خوشحال شدم و بوسیدمش؛ چرا که بوی تو را می‌داد و دست خط زیبایت برایم چیزها گفت و چه زیبا گفت.» عجیب حس می‌شود. پشت کلمات به ظاهر رسمی حسن آقا، موج عشق و دلتنگی پنهان است؛ برخی از این نامه ها را می توانید در گوگل مطالعه کنید که خیلی زیباست.
پس از آن، روحیه ی عالی و خستگی ناپذیر حسن آقا که همیشه باعث می شد بچه هایش نیروی تازه ای برای ادامه کارها بگیرند و دوباره برگردند به همان مسخره بازی و شوخی هایشان، لبخندی بر لبم می نشاند که جز با بمباران مجدد عراق بر سر مردم بی دفاع ، پاک نمی شد...🥺🖤
هنوز در عجبم که چطور یک انسان می تواند این همه خصوصیت را با هم داشته باشد؟! چطور می شود جلوی مسئولین و مقامات رسمی به آن اندازه پر ابهت؛ اما در برابر دوستان و خانواده اینقدر خاکی و متواضع بود؟ چقدر سخت است که هرروز خبر شهادت یارانت را بشنوی و همچنان به بقیه امید بدهی! چقدر سخت است تصور اینکه حالت خوب است و خوشحالی اما در دلت رخت بشویند!
همیشه آن دعاهای کمیل و نمازجماعت ها که در مقابل چشم های متعجب همه برگزار می شدند در خاطرم می مانند...
🔻بعد از تمام اینها ، بخشی که حسن آقا با تیم ۱۳ نفره اش به سوریه رفته بودند ، از همه ی قسمت ها پررنگ تر است که خود توضیحات زیادی را می طلبد...از سختی هایی که آنجا کشیدند تا آبرویی که برای ایران خریدند میان جماعتی که از ایران تصوری داشتند که مردم نان هم ندارند که بخورند..‌.!
🔻پس از شهید تهرانی مقدم ، می رسیم به یارانشان ، از شهید شفیع زاده، یار همیشگی اش در توپخانه، تا شهید حاجی زاده 🖤 و دیگران که اکثرا به شهادت رسیدند و با جستجوی کوچکی می توان تمامی شان را شناخت. 
🔻در پایان داستان ، دلم می خواست ۱۵ ساعت کتاب صوتی را از ابتدا گوش بدهم. دلم نمی آمد دل بکنم از حسن آقا و روزهای جنگ. 
پیشنهاد می کنم مصاحبه ی خانم غفارحدادی در رابطه با این کتاب را بخوانید. واقعا خداقوت به ایشان که حیف بود اگر این اطلاعات از دست می رفت و گردآوری نمی شد. حیف می شد اگر داستان تلاش های مرد گمنامی که شاید اگر نبود الان ایران با خاک یکسان شده بود به دست بقیه نمی رسید. روایت روزهای سرنوشت ساز جنگ، روایت شکوه و حال غریب هنگام پرتاب اولین موشک جمهوری اسلامی ایران و ... باید حتما نسخه ی چاپی اش را بگیرم تا هروقت دلم تنگ شد، دوباره سراغ حسن آقای تهرانی مقدم بروم.
این را می نویسم که خودم یادم بماند؛ گاهی اینقدر احساس هم دردی می کردم که با اینکه نمی دانستم حسن آقا چه حرف های زشتی به سلیمان زده خودم باهاش همراهی می کردم😂
📌نکته ای که به نظرم باعث می شد تاثیر گذاری کتاب چندبرابر شود، تلفیق حس غم با شادی بود! روحیه ی شکست ناپذیر بچه های تیم حسن آقا که در هر لحظه و در سخت ترین موقعیت ها باز هم ذره ای از آن کم نمی شد و در کنارش توصیفات زیبای نویسنده که نه زیاد بود و نه کم.
در نهایت معذرت میخواهم بابت اضافه گویی هایم  و فقط می خواستم بگویم اگر این کتاب را نخوانید پشیمان خواهید شد چون به قدری داستان جذابی دارد که شما را هرشب تا ساعت ۱ بامداد بیدار نگه می دارد.
پی نوشت: این کتاب شباهت زیادی به فیلم «خدای جنگ» دارد و پیشنهاد می شود در کنارش این فیلم را هم ببینید.
بیستمین کتاب ۱۴۰۴
هشتم مردادماه ۱۴۰۴
تاریخ مطالعه: سوم مرداد ۰۴

      

        به نام خدا
قبل از هرچیز یک سوال دارم! آیا تا به حال به باغ کتاب تهران رفته آید ؟!!! اگر در تهران باشید امکان ندارد نرفته باشید. حالا من وقتی چندسال پیش رفتم که بعدش شد پاتوق همیشگی م، مثل ندیده ها سه تا کیسه کتاب خریدم و این کتاب هم جزو شون بود. اول خیلی متوجهش نشدم و جذب تصاویرش شدم. ولی حالا که فکر می کنم تازه متوجه مفهومی که نویسنده می خواست با زبان ساده به مخاطب بدهد می شوم! حتما این کتاب را بخوانید .
      

        بسم الله الرحمن الرحیم 
کتاب معبد زیرزمینی رو آبان ماه پارسال یکبار مطالعه کردم ولی بعد حس کردم حق کتاب ضایع شده اینقدر که گذری و سریع خوندمش. این شد که دوباره تصمیم گرفتم بخوانمش و تازه الان فهمیدم عجب شاهکاریه...
داستان درمورد بخش کوچکی از هشت سال دفاع مقدس هست که شاید خیلی هم بهش توجه نشده ؛ یا حداقل به کسانی که در آن نقش داشتند.
این کتاب از ۸ بخش تشکیل شده و اشعار حافظ در ابتدای هر فصل خیلی کتاب رو دوست داشتنی تر می کرد.
دلیلی که باعث شد کمی از امتیازم کم شود این بود که دوست داشتم جزئیات بیشتری در داستان می آمد و وقتی این کتاب ۱۶۰ صفحه ای را می خواندم، انگار فقط خلاصه ای از یک کتاب بود و ای کاش ادامه داشت و کتاب پرحجم تری بود.
درمورد شخصیت ها،  الیاس خیلی خاص بود و واقعا بعد از رفتن به جبهه تغییر کرد و برام جالب بود. حاج غلامحسین هم که با آن لبخندهاش و حس و حال معنوی اش همیشه تو ذهنم می مونه. ولی مادر الیاس ، خیلی خوب توصیف یک مادر رو می رسونه. فداکاری ها و مظلومیت های یه مادر رو هیچ کس نمی تونه درک کنه. کار ساده ای نیست که راحت بچه ت رو بفرستی جلوی توپ و تانک!!! این رو هم اضافه کنم که فصل های اول ، شاید از الیاس نا امید بشید و بگید آخه اینم شد دلیل برای جبهه رفتن؟ ولی ادامه بدید چون پشیمون نمی شید.
حوادث و غافلگیری های کتاب کاملا غیرمنتظره و به جا بود و کلا از همه نظر عالی بود. ولی بازم میگم جا داشت که ادامه دارتر می شد.
دوست دارم بیشتر در مورد این کانال و نام عملیاتی که داخلش انجام شد و جزئیاتش بدونم، ولی حیف که در کتاب چیزی گفته نشده!

      

        به نام خدا 
کتاب «چهار قدرت بزرگ» اولین اثری بود که من از آگاتا کریستی مطالعه کردم و واقعیتش انتظار چندانی ازش نداشتم چون در واقع هیچ تصوری از این سبک در ذهنم نبود و مطالعه این کتاب فعلا برای تجربه کتاب های جدید بود. اما فکر می کنم ادامه دار باشه چون من که عاشق نوشتن این نویسنده شدم.
✍🏻موضوع جالبی داشت و باعث می شد که تا آخر بنشینم و با کنجکاوی داستان رو دنبال کنم، البته گاهی هم در کنار آن غافلگیری های غیر منتظره ، می شد برخی حوادث را پیش بینی کرد. 
✍🏻شخصیت پردازی در این کتاب واقعا فوق العاده بود و زاویه دید رو خیییلییی دوست داشتم چون هستینگز در کنار اینکه پوآرو  رو دوست داشت و بهش احترام می گذاشت ولی خیلی انتقاد داشت بهش و گاهی جملاتی که در توصیف دوستش استفاده می کرد باعث لبخندی روی لبم می شد که بالاخره تو باهاش موافقی یا مخالف مرد حسابی!!!! اما باز هم شخصیت «پوآرو» با تمام آن خودپسندی ها و تعریف های بیخود از خودش برایم دوست داشتنی بود. در اصل، شخصیت پردازی این کتاب بر اساس این نبود که مثلاً بگوید: رنگ چشمانش این شکلی بود، چاق بود، لاغر بود ، قیافه اش مثل فلانی بود و از این دست چیزها. بیشتر تمرکز داشت روی روحیات و ویژگی های اخلاقی افراد؛ و پس از هستینگز و پوآرو، می رسیم به «لی چانگ ین» ، «ریلند» ، «مادام اولیویه» و «ویرانگر»! شخصیت های این چهار قدرت بزرگ هم محشر بود و واقعا از دنبال کردن ماجرای شان لذت بردم.
✍🏻در خصوص پیچیدگی داستان هم که حرفی نیست چون خیلی هنرمندانه و زیبا حوادث در طول داستان جا داده شده اند ، جدا از اضافه گویی و تلف کردن وقت! من در جایگاهی نیستم که بخواهم اثر آگاتا کریستی را نقد کنم ولی با اینکه او در طرح تعاملات و حوادث مهارت زیادی دارد گاهی خیلی قابل پیش بینی می شد و آن صفحات را سریع تر رد می کردم.
✍🏻پایان داستان: خب می تونم بگم با توجه به تمام موضوعاتی که گفتم و در طول داستان خواندم، انتظارم بالا رفت و انتهای کتاب خیلی خورد توی ذوقم! انگار که نویسنده فقط دنبال این بوده که چهار قدرت بزرگ از بین بروند. ولی من فکر می کنم حتی اگر پوآرو در نبرد شکست هم می خورد باز داستان همان جذابیت را داشت و می توانست درس های زیادی به مخاطب بدهد! خیلی سریع و ناگهانی رسیدم به انتهای داستان درحالی که گیج شده بودم و تعجب کردم که به فرزند گم شده ی «کنتس ورا روساکوف» اشاره ای نشده بود.

ولی باز هم با وجود همه ی اینها، ارزش خواندن و کشش کافی را دارد. 
نکته ای که باعث شد به جای ۵ امتیاز به کتاب ۴ امتیاز بدهم ، هیچ کدام از موارد قبلی نبود. بلکه خود تیم دو نفره ی پوآرو و هستینگز بود. چون هربار که در دام دشمن می افتادند و طبق معمول هستینگز بی هوش می شد، چند صفحه بعد باید مجددا منتظر بی هوش شدنش بودیم. خب این چه وضعی ست؟! حس کردم برای اینکه مخاطب در فکر فرو برود که وقتی هستینگز بی هوش بود و داستان را روایت نمی کرد چه اتفاقی افتاده، و بعد آگاتا کریستی مثل فرشته ی نجات در یک غافلگیری غیر منتظره بیاید و بگوید بلههه اینطوری شده 🙄

با وجود اینها باز هم داستان های پوآرو را دنبال خواهم کرد.
شنبه ، چهارم مردادماه
بیست و دومین کتاب ۱۴۰۴

      

        به نام خدا
کتاب خواب های خوش نوجوانی ، حاصل مسابقه ای ست که چندسال پیش برای نوجوانان برگزار شد و شرکت کنندگان مسابقه می بایست یکی از خواب هایشان را تعریف می کردند.
در این کتاب کوتاه برخی از خواب های نوجوانان را که خودشان تعریف کرده آمد را گردآوری کرده اند و آنطور که من دیدم، سن این افراد بین ۱۰ تا ۱۷ است . اوایل فکر کردم چه مسخره! خب چه اهمیتی دارد من بنشینم و خواب های بقیه را بخوانم. ولی این هم می تواند باعث شود ببینیم چقدر به آنها شباهت داریم و گاهی هم بیانگر احساسات پاک بچه‌هاست. مثلاً آن دختر ۱۰ ساله ای که خواب رهبر را دیده بود یا ...
گاهی هم برخی خواب های عجیب ، اسباب خنده را فراهم می کرد، برای مثال فردی که خواب دیده بود هری پاتر به ایران آمده بود و دعوتش کرد که در فیلم هری پاتر ۴ بازی کند😅 با خواندن برخی که واقعا به خودم امیدوار شدم. والله!! این چه خواب هاییه‌. 
خلاصه جالب بود و برای سرگرمی خوب است و حتما بخونیدش یکم بچه گانه ست ولی خیلی باحاله.
اما ضعف آن این بود که چون نویسنده تلاش کرده بود خیلی متن های بچه ها را تغییر ندهد، سبک نوشتار بعضی از داستانک ها نامفهوم بود و متوجه شان نشدم.
جمعه ، سوم مرداد ماه ۱۴۰۴
بیست و یکمین کتاب ۱۴۰۴
      

        به نام خدا 
این کتاب  رو همینطور که تو بهخوان می گشتم دیدم و اکثرا هم در یادداشت ها گفته بودند که کتاب خوبی نیست ولی من گفتم حالا بخونم که چیزی نمیشه🥲 خلاصه گشتم و فایل pdf کتاب رو پیدا کردم و ۲ روزه تمامش کردم.

خب از نظر داستانی که....موضوعش خیلی تلخ بود و واقعا دلم برای رعنا می سوخت. اتفاقات و ماجراهایی که براش پیش می اومد کاملا غیرمنتظره بود اما حیف که خیلی یهویی بود و برخی شون سریع حل می شدند و نویسنده اینطوری بود که: «خب این حل شد می ریم سراغ بدبختی بعدی!» انگار داشتم یک گزارش طولانی از رویداد های زندگی یک نفر رو در حالت فهرست می خوندم.

از وضع شخصیت پردازی  و فضاسازی هم که نگم. هیچی؛ هیچی نبود و من هیچ تصوری از هیچ یک از شخصیت ها و مکان ها و همچنین حالت ها نداشتم. خصوصا وضع ظاهر و چهره ی پدر رعنا و زنش رو خیلی دوست داشتم بدونم(آخه بعضی از آدمای بدجنس به قیافه شون نمی خوره!)

نکته ای که جدا از عجله ی نویسنده در نوشتن، و عدم هیچ گونه فضاسازی و... خیلی به چشمم آمد ، ناگهانی عوض شدن افراد بود. برای مثال نامادری اول رعنا، چطور بعد از مرگ مادربزرگش اینقدر باهاش مهربون شد. (درسته که یه نامادری مهربون هم داشت ولی دائم که پیش اون نبود!) البته شاید هم به خاطر این بوده که رعنا تحملش می کرده و خیلی در کتاب از توصیفات استفاده نشده بوده!
بعضی وقتا هنگام مطالعه ، موبایل رو خاموش می کردم و احساس می کردم تحمل این همه بدبختی برای یک انسان رو ندارم. ولی اینجا یه نکته ی مثبتی که داشت این بود که وقتی که رعنا به خودش دلداری می داد، تلاش بر این بود که همزمان خواننده ی کتاب هم امید به دلش برگرده و کاملا این رو در خودم حس کردم.
⚠️اسپویل⚠️👇🏻
حالا جدا از این نکات منفی که گفتم و قصد داشتم ۲/۵ امتیاز بهش بدم، پایان کتاب باعث شد نظرم کلا عوض شود! پایانش واقعا اشکم را در آورد و با خودم گفتم چه سعادتی داشته بهرام و مهم تر از اون، چه صبری داشته خود رعنا! ولی دوباره نظرم عوض شد و گفتم چون بهرام هیچی به مادرِ.....ش نمی گفت و رعنا اذیت می شد، لیاقت شهادت نداشت(فقط کم مونده من تعیین کنم کی لایق شهادته🙄) و بازهم خراب شد. اما در نهایت آخرش رو دوست داشتم و از ۲/۵ رسیدم به ۳/۵!!

درکل اگر  به جزئیات اهمیت می دهید و منطقی تصمیم می گیرید این کتاب را نخوانید. اما اگر احساسی هستید ممکن است پایانش نظرتان را تغییر دهد. باز هم سلیقه ها متفاوت است و معیار هرکس برای سنجش کتاب، متفاوت. ولی به نظرم شاید کتاب شاهکاری می شد اگر یکسری از ضعف هایش برطرف می شد و کمی هم از بدبختی ها و فشار روانی کتاب کم می شد 
یکشنبه ، ۲۹ تیرماه ۱۴۰۴
ساعت ۲۲:۳۰
      

        «به نام او...»
کتاب «نشانه هایی از او» با بیان چندین نعمت خداوند، و دلایل منطقی و سخنانی از بزرگان و دانشمندان، وجود خداوند را اثبات می کند و برای رفع شک و شبهه در برخی خیلی مناسب است. خیلی وقت بود که در کتابخانه مانده بود و دستم به سمتش نمی رفت. اما بالاخره شروع کردم و بس که زیبا بود در مدت کوتاهی تمام شد. اوایل فکر می کردم در ادامه هم همینطور خواهد ماند اما بعد از خواندن حدود ۷۰ درصد کتاب، دیگه همینطوری تند تند روخوانی می کردم. چون خیلی یه دفعه تکراری شد و بیشتر جنبه ی علمی داشت برام. مثلاً: اون چند بخشی که در مورد خورشید و فضا و....بود. یه سری چیزهاش هم خیلی مسخره بود و تکراری مثل: «پرنده ای به نام.... در .....زندگی می کند و می تواند فلان کار را انجام بدهد.» و بعد سوال پیش می آید که: بچه های کوچولو به نظرتون آیا این پرنده خودش اینها رو یاد گرفته؟!!!نههه خدا بهش یاد داده(اینطوری نبود اما یه وقتایی واقعا همین حس رو داشتم😅)
همینطور که اول کتاب خیلی خوشم اومد و آخرهاش دیگه داشتم ناامید می شدم، رسیدم به چندصفحه آخر که با داستانی کوتاه و توضیح «تکوین»و«تشریع»، کتاب به پایان رسید و من مات و مبهوت ماندم که عه تموم شد؟! نه به اون چندصفحه قبل و نه به این پایان زیبا!!!
......
فکر کنم دیگه خیلی از کتاب وجهه ی بدی ساختم. اما خیلی خوب و آموزنده بود و از خواندنش لذت بردم. اما فکر نمی کنم برای نوجوانان مناسب باشد چون کلمات خاصی ازش در این کتاب استفاده شده بود که گاهی باید چندبار می خواندمشان.
یک موضوع دیگر هم اینکه این کتاب یکم قدیمی بود و اطلاعاتی که می داد هم قدیمی بود و الان ارقامش و اطلاعاتش تغییر کرده.
(یه حواس پرتی  هم کردم که این نسخه ای که در بهخوان بود و تعداد صفحاتش ۴۰۰ بود رو انتخاب کردم و نمی دونم اون نسخه ی درست که تعداد صفحات رو درست زده بود رو چطور ندیدم🤐)
      

        بسم رب الشهدا
از وصیت نامه ی سردار سلیمانی فقط بخش هایی اش را تکه تکه خوانده بودم. همینطور که در موبایل می چرخیدم چشمم افتاد بهش و فکر کردم که خواندنش خالی از لطف نیست.
صفحات اول واقعا مرا متعجب کرد. خصوصا ادبیات حاج قاسم که مثلاً خداوند را «عشق من»و «عزیزم» خطاب میکردند و بسیار در فکر فرو رفتم که چقدر یک فرد میتواند عاشق پروردگارش باشد که اینگونه خالصانه با او سخن بگوید!!! 
و توصیه هایشان که بسیار عاقلانه و به جا که به نظرم همه باید بخوانند و به آن عمل کنند.
این روزها جای خالی سردار بیش از همیشه احساس می شود و شاید اگر بودند الان اوضاع غزه ، سوریه ،لبنان و ایران اینطور نبود. روحشان شاد🖤
      

        به نام خدا
کتاب یک شب فاصله ، داستانی است واقعی از یک فاجعه ی استعمار در تاریخ آلمان. روایت دیواری به طول ۱۵۵ کیلومتر که برلین را به دو بخش تقسیم کرد.‌
 چیزی که پس از خواندن کتاب و تحقیق بیشتر در این مورد توجهم را جلب کرد ، واقعیت داشتن تمام موضوعات داخل کتاب بود که بسیار هنرمندانه در زندگی دختری به نام گرتا گنجانده شده بود. 
انتهای داستان خیلی خوب و خوش تمام شد اما واقعیت این است که افراد زیادی برای رسیدن به خانواده شان کشته شدند و خیلی هایشان این ۲۸سال را دوام نیاوردند و زنده نماندند تا خانواده هایشان را ببینند😞 
فضا سازی داستان را خیلی دوست داشتم و انگار همانجا حضور داشتم.
«سربازانی که منتظرند تا نگاهت بچرخد سمت دیوار تا به سمتت شلیک کنند. مردانی که بعد از رفتن به سربازی کلا آدمی دیگر می شوند و معلمانی که در تلاش هستند عقایدی که خودشان به اجبار آنها را پذیرفتند به دانش آموزان درس بدهند و مردمی که هیچ کدام جرئت مقابله با این سنگ دلان را ندارند و همه سکوت کردند در مقابل ظلمی که در سرزمین شان حاکم شده. اما در این میان گرتا و برادرش انگار در اینجا زندگی نمی کنند و از جنس این مردم ساکت که تمام زندگی شان یکنواخت و خاکستری ست نیستند.» خب ؛  این از لحاظ داستان زیباست و کشش خوبی هم دارد. پایانش هم شیرین و البته غیرمنتظره بود. ولی بعید است برای فردی که در این موضوعات اطلاعاتی ندارد مناسب باشد چرا که تمام حرفهایی که شخصیت اصلی حین تعریف داستان می گوید، انگار جملات انگیزشی و زیبایی ست که نویسنده می خواهد به زور با تکرار مداوم آنها به خورد خواننده ی نوجوان اثرش بدهد که من این جملات مثبت انگیزشی را نمی پسندم.
اما برای یکبار خواندن کتاب جذاب و متفاوتی است و انسان را به فکر فرو می برد.
پ.ن: چند هفته ای از تمام کردن این کتاب می گذرد و در مورد جملات انگیزشی که گفتم مطمئن نیستم و شاید هم آنقدرها بد نبود چون موقعی که کتاب را تمام کردم خیلی هیجان زده بودم.
شنبه ۲۱ تیرماه ۱۴۰۴