با احترام به تمام کسانی که ممکنه این کتاب رو دوست داشته باشن.
این کتاب بدترین کتابی هست که یه آدم می تونه بخونه.
داستانش شروع خوبی داشت و می تونست جور دیگه پیش بره.
من خیلی تعریف شنیده بودم و با خودم گفتم این عجب کتابیه باید بخونمش و تقریبا یک سال طول کشید تا من بلاخره این کتاب رو تموم کردم.
من متوجه پیام داستان هدف داستان یا هیچ چیز نمی شدم فقط اینکه نویسنده شخصیت پردازی خوبی داشت و تونسته بود یه آدم روانی رو خوب و خیلیییی خوب به تصویر بکشه.
جوری که می گفتم روانی اون چیزی نیست که ما فکر می کنیم این چیزیه که الان نویسنده دربارش نوشته
وگرنه مگه میشه عمه خودتو بکشی بدون احساس پشیمونی؟
عشق چیز اضافه ای بود که با هوس و همکلامی اشتباه گرفته شده بود .
پایانی داشت که اصلا درک نمی شد اینقدرر مبهم بود.
چطور یه جسد تو خونه داری و خونت بو نمیگیره؟
در کل این کتاب رو به هیچ وجه پیشنهاد نمی کنم.
اون یه ستاره هم بخاطره شخصیت پردازی بود.
و اینو یه موفقیت در نظر می گیرم که بلاخره تونستم بعد یه سال این کتاب و تموم کنم.
      

        با اینکه شخصیت های داستان هر کدوم غمی رو داشتن ولی من در طول داستان لبخند می زدم و گاه می خندیدم از خوندن این کتاب خیلی خوشحالم
      

        شعر ها کوتاه و زیبا بودی اما تنها چیزی که در خواندن اذیتم می کرد فونت نوشتاری کتاب بود
      

        کوتاه،زیباو دوست داشتنی 
      

        کتاب کوتاهی بود اما حرف هایی برای گفتن داشت.
پایان زیبایی داشت و خیلی خوب دو دختر را به هم وصل کرد.
ققنوس صدای آشنایی بود که همه ما شنیده بودیمش.
از این به بعد هرجا صدای عود یا سه تار را بشنوم با خودم می گویم نکند ققنوسی دارد از کنارم می گذرد.
در آخر می توانم بگویم خیلی دوستش داشتم
      

        چند وقتی می شد که توی قفسه های کتابخانه و کانون پرورش فکری می دیدم و فکرم را درگیر کرده بود.تا اینکه با خودم گفتم دفعه بعدی حتما باید بخوانمش.و این شد که آوردمش بخاطر درس و مشق وقت نمی کردم زیاد بخوانمش که تصمیم گرفتم که با خودم به مدرسه ببرمش آن قدر درگیر داستان بودم که حتی صدای معلم هارا نمی شنیدم . بچها که به دست و پایم میزدند تا متوجه نگاه معلم شوم انگار از خواب پریده ام.
میخواهم بگویم فرهاد حسن زاده اینقدر در نوشتن این کتاب موفق بوده که فقط میتوانم تحسینش کنم.
محبت چیزی بود که در سرتاسرش موج می زد.این داستان در بستر جنگ تحمیلی اتفاق میافتد که نه تنها موجب ضعفش نشده بلکه جز خط اصلی داستان است.
هستی در این زمان احساس و عواطف دوران بلوغ را می گذراند. این داستان به من نشان داد چیز هایی که پدر ها گاهی اوقات میگویند و کار هایی که انجام می دهند به این دلیل نیست که دوستمان ندارند بلکه گاهی به ما افتخار می کنند و اینکه شهادت چقدر می تواند غم انگیز باشد.
و چقدر من خاله را دوست داشتم و چقدر با او همزاد پنداری می کردم.
در آخر آقای فرهاد حسن زاده من از شما به خاطر نوشتن این کتاب متشکرم
      

        هیچوقت فکر نمی کردم اینقد به داستانش وابسته بشم. 
اولش با دوستام رفته بودم کانون پرورش فکری. دنبال کتاب می گشتیم که یهو دوستم این کتاب و پیدا کرد و نشونم داد. چند خط اول و که خوندم با خودم گفتم حتما باید تا آخر بخونمش. الان چند دیقه ایه که تمومش کردم چیزی توی قلبم داره تکون می خوره با خودم میگم کاش هیچوقت تموم نمی شد. می تونستم تا ابد بشینم و بخونمش. 
صمیمیت داستان خیلی زیاد بود. محبتی که توش موج می زد احساس آرامش و امنیتی که از اون خونه می گرفتم توی هیچ کتابی پیدا نکردم. 
در آخر این کتاب و تا آخر عمر به هرکی ببینم پیشنهادش می کنم و هیچکس نمی تونه نظر من و دربارش عوض کنه
      

        این کتاب حال و هوای مرگ داشت. با هر شعر نوعی از مرگ رو به تصویر کشیده بود. 
البته به نظر من! 
      

        باید بگم بی نظیر بود و واژگان زیبایی داشت. تصویر سازی خوبی داشت 
برای خوندنش میتونید بهم پیام بدید تا پی دی افشو براتون بفرستم
      

        میتونم بگم تک تک لحظات و با تمام وجودم احساس کردم. 
و آخرین بارونی که میبارید چقدر غم انگیز بود. 
اون آغوش پدر دختری چقدر تلخ بود و اون لحظه حس کردم صدای شکستن قلب اون پدر و شنیدم 
لحظه ای که تنها به رقص زندانیان نگاه میکرد چقدر واضح تعریف شده بود. و چی میتونم بگم جز اینکه یه شاهکار بود.