همگی صلوات بفرستید بالاخره این کتاب تموم شد🥲😂درسته که مشغله و وقت نداشتن باعث شد خوندنش اینقدر طولانی بشه، ولی حس می‌کنم اینکه داستانش اونقدرا هم برام جذاب نبود، روی طولانی شدن این بازه‌ی زمانی تاثیر داشت.‌ راستش تنها دلیلی که این کتاب رو تا آخر خوندم قلم قشنگ نویسنده و مترجم و توصیفات به شدت زیباش بود. این کتاب از لحاظ ادبی به شدت غنیه و خیلی چیزا ازش یاد گرفتم. 
داستانش راجع به شورش سوسیالیست‌ها در برابر حکومته. و خب مشخصا با خیلی از افکارشون مخالفم. ولی بازم می‌گم اینقدر قشنگ نوشته شده بود که دلم نمیومد نصفه رهاش کنم. شخصیت‌پردازیش خدا بود؛ جوری که برای فرعی‌ترین شخصیت‌ها جزئیات منحصربه‌فرد اختصاص داده بود. 
و در حالی که کتاب در ستایش افکار سوسیالیست نوشته شده بود اما سعی نکرده بود مقدس‌سازی کنه. توی این کتاب توده هم اشتباه می‌کرد و انقلابی هم گاهی مرتکب خطا می‌شدند.‌
و چی بگم؟ اگر می‌خواید از قدرت ادبیاتش لذت ببرید بخونیدش:>

        

                یک‌ کتاب کم‌حجم با داستانی نسبتا جالب؛
از زاویه دید من اگر این داستان می‌خواست روایت بشه، ترجیح می‌دادم اول زندگی ایوان ایلیچ رو بنویسم بعد به مرگش برسم و اسمش رو چیزی نذارم که مرگش رو لو بده ولی از اونجایی که تولستوی زحمت کشیده و همه‌ی اینارو برعکس انجام داده شیوه‌ی نوشته شدن این کتاب برام جالب بود. اینکه داستان دقیقا از صحنه‌ای شروع شده که همه دارن راجع به مرگ ایوان ایلیچ حرف می‌زنند بعد میاد زندگیشو تعریف می‌کنه و کم کم به مرگش می‌رسه. 
اولش داستان برام بی‌معنا بود و نمی‌تونستم با شخصیت‌ها ارتباط بگیرم، اما هر چی به پایان نزدیک‌تر می‌شد حوادث معنای بیشتری پیدا می‌کردن.‌
به طور کلی به نظرم داستان جالب و قابل تاملی بود؛ مخصوصا دیدگاهی که نسبت به معقوله‌ی زندگی و مرگ داشت[که فکر می‌کنم پیام اصلی این کتاب هم همین بود]


اسپویل

اونجایی که ایوان ایلیچ از این رنجِ تموم نشدنی به ستوه میاد و به جایی می‌رسه که گرچه هنوز درد تموم نشده ولی با پیدا کردن ذاتِ اتفاق، آرامش می‌گیره به نظرم کل چیزی بود که کتاب می‌خواست به مخاطب بفهمونه. 

به هر حال بخونید؛ جالبه.

        

                کتاب اینجوریه که میاد ماجراهای یک کافه‌ی افسانه‌ای رو نقل می‌کنه و توی هر فصل به ماجرای یکی از مشتری‌ها و یا خودِ کسایی که کافه رو اداره می‌کنن می‌پردازه.
باید بگم خیلی از کتاب خوشم اومد. فکر می‌کنم این سادگی و جذابیِ قلم از ویژگی‌های نویسنده‌های ژاپنی باشه(زیاد کتاب ژاپنی نخوندم ولی انگار اینجوریه) و همین لحن صمیمانه و روون بودنِ توصیفات باعث شد خیلی سریع با کتاب، شخصیت‌ها و محیط داستان دوست بشم و دلم بخواد بیشتر بخونمش. 
کاش ماجراهای این کافه‌ی جذاب تا ابد ادامه داشت:)
        

                وقتی داشتم می‌خوندمش احساس می‌کردم آخرش کلی حرف راجع بهش دارم که بگم اما الان‌‌‌‌.....فکر می‌کنم چیزی برای گفتن ندارم.
اولش با توجه به فونت قدیمیش حس می‌کردم ترجمه خوبی شاید نداشته باشه و کلا انتظار داشتم وسطاش دراپش کنم اما اینقدر ازش خوشم اومد که تا آخرش بااشتیاق خوندم و توصیف‌ها و صحنه سازی های خانم بیچر استو اینقدر قشنگ بود که خیلی عمیق با داستان ارتباط گرفتم.
داستان دردناکی بود اما نمی‌شد کنارش گذاشت و بیخیال خوندنش شد کلی حرف تو مغزم هست ولی نمی‌تونم بنویسمشون.
قلمش فوق‌العاده بود 
و در نهایت وقتی فهمیدم تمام داستان‌ها واقعی بوده.....شوک بزرگی بود. 
همین دیگه واقعا نمی‌دونم چی بگم زیادی قشنگ بود و اینکه انتظاری ازش نداشتم باعث شد قشنگ تر به نظر بیاد.
        

                با اینکه کتاب معروفیه، اما از چندین نفر شنیده بودم که کتاب رو نتونستن ادامه بدن چون اولش خسته‌کننده بوده ولی براساس تجربه می‌دونم که کتاب‌ها به شدت سلیقه‌ای‌اند و نباید با نظر چند نفر از خوندنش منصرف بشم.
اولش همونی بود که همون چند نفر گفتن. البته من با روند یکنواختش مشکلی نداشتم، فقط کنجکاو بودم بدونم غرغرهای یک پیرمرد ۶۰ ساله و اصول مزخرفش که رعایت نکردنشون به هیچ جای دنیا برنمی‌خوره، چه چیز جالبی می‌تونه داشته باشه ‌که این کتاب رو اینقدر معروف کرده؟
 نمی‌دونم بر اساس صحنه‌ی اول داستان قضاوت کردم یا چی، ولی فکر می‌کردم لابد این کتابیه که میاد یکی یکی این اصول رو می‌گه، و با توجه به اینکه تو پشت جلد کتاب اشاره کرده بود کمی کتاب زبان "طنز" داره، لابد قراره چگونگی زیر پا گذاشتن تک تک اون اصول رو با قلمی که خواننده رو به خنده می‌ندازه تعریف کنه. ولی اصلا اینطوری نشد. اتفاقا کاملا برعکس. من می‌دونستم که نباید کتاب رو بر اساس صفحات اولش قضاوت کنم (چون خوندن کتابای کلاسیک اینو بهم ثابت کرده) برای همین صبوری به خرج دادم و درست همونطور که امیدوار بودم، داستان از وقتی جذاب شد که وارد گذشته‌ی اُوِه و آشنایی اون با سونیا و شکل‌گیری اصولش، شد.
و در نهایت "مردی به نام اوه" اصلا یک کتاب خسته‌کننده و یکنواخت نبود؛ بلکه یک‌ کتاب کیوت و بامزه بود که بارها به خاطر نامهربونی سرنوشت با اُوِه باعث شد اشک بریزم. 

اسپویل

آخه فکر کنید؛ چقدر یک آدم می‌تونه تحمل داشته باشه؟ مادرشو تو بچگی از دست بده، بعد پدرشو تو نوجوونی، بعد سعی کنه با چنگ و دندون به زندگی بچسبه و یک هدف پیدا کنه و درست وقتی پی ببره که چقدر دلش می‌خواد وارد ارتش بشه بفهمه نمی‌تونه، بعد دوباره روزهاش خاکستری بشن تا وقتی با معجزه‌ای به اسم سونیا آشنا بشه و بعد دنیا اینقدر حسود باشه که اول بچه‌شونو ازشون بگیره و پاهای سونیا رو، بعد اون‌ رو مبتلا به سرطان بکنه و در نهایت از مردی که اینقدر تنهاست و تنها دلخوشیش همسرش، همون رو هم بگیره...


دلم می‌خواست برم توی داستان و اُوِه رو بغل کنم... کتاب خیلی قشنگی بود و دلم می‌خواد دوباره بخونمش اما اینبار  تنها نه!

فقط یک ایراد داشت اینکه به نظرم طنز به کار برده شده توی داستان‌سراییش کافی نبود، باید حس شوخ‌طبعی بیشتری به کار برده می‌شد.
به هر حال خوشحالم که گول مقدمه‌شو نخوردم و به خوندنش ادامه دادم:)
        

                 وقتی اولاشو خوندم، اولش خیلی مسخره به نظر میومد؛ برام سوال بود چرا باید روزمرگی‌های یکی برای خوندن جالب باشه بقیشو خوندم فقط چون حجم کتاب کم بود و خالی از لطف نبود تمومش کنم و داستان دقیقا از نیمه‌ی دوم کتاب شروع جذاب می‌شه.
شاید اگر آلبر کامو جذابیت  کتاب براش مهم بود کتاب رو از نیمه‌ی دومش شروع می‌کرد بهتر بود ولی انگار با این شروع می‌خواسته عمق بی‌تفاوتی راوی داستان رو نشون بده‌. در واقع کامو با مهارت خواسته از تموم عوامل برای نشون دادن دقیق بی احساسی شخصیت اصلی استفاده کنه و همین باعث شد به این کتاب علاقه‌مند بشم.
امکان اینکه این کتاب قضاوت بشه زیاده اما کسی می‌تونه درکش کنه که تا آخر بخونتش‌.‌..
        

                از همون اولش ازش خوشم اومد. سبک ساده و صمیمی نویسنده و اینکه یادآور سریالای کره‌ای بود برام جذابش کرده بود.
من بیشتر از اینکه ذهنم درگیر شخصیت اصلی بشه با گان ارتباط برقرار کردم. به نظرم اون یک بچه‌ی کوچیک و طفلکه که نیاز داشت یکی بغلش کنه:)
کتاب کوچیکی به نظر میومد ولی باهاش اینقدر اشک ریختم که خودمم حتی انتظارش رو نداشتم.
در کل به عنوان کسی که همش با متن‌های متکلف آثار ‌کلاسیک سر و کله می‌زنه این سادگی و قابل فهم بودن قلم نویسنده های جدید شدیدا جذبم می‌کنه. 
ارزش خوندن داشت.
        

                اینقدررررر از این کتاب تعریف شنیدم از افراد مختلف که تو ذهنم یک شاهکار ثبت شده بود و عمیقا دلم می‌خواست هر چه سریع‌تر بخونمش‌. ولی وقتی شروع کردم به خوندنش و تا آخرشم صبوری کردم و تمومش کردم اصلا نفهمیدم دلیل اینهمه تعریف و تمجید چی بود و اصلا نمی‌فهمم گابریل چرا برای نوشتن چنین چیزی خودش رو سه سال زندانی کنه. آره درسته نوشتن سرگذشت یک خاندان از لحظه‌ی شکل‌گیریش تا آخرش نمی‌تونه آسون باشه اما حتی خالق هری‌پاتر هم چنین کاری نکرده‌. البته می‌دونم اصلا اشتباهه اینجوری مقایسه کردن اما حرفم اینه که به نظرم اصلا چیز خاصی نبود و به طور کلی به شخصه از داستان‌هایی که یک موضوع واحد ندارن و صرفا شرح اتفاقات تصادفیه خوشم نمیاد. مثلا اگر سرگذشت یکی از شخصیت‌های صد سال تنهایی رو حذف کنی برای بقیه‌ش اتفاقی نمیفته و خب من از اینجور داستان‌ها که انسجام موضوع ندارن خوشم نمیاد. و اینکه همه اسم‌ها شبیه همه‌اند می‌تونم بفهمم هدفش نشون دادن سلسله این خاندان بوده اما به نظرم احمقانه‌ترین ایده‌ست:) اصلا اسم‌های این کتاب در مقایسه با کتابای دیگه زیاد نیست تنها علت اینکه قاطی می‌شه اینه که نویسنده دو تا اسم انتخاب کرده و همون دوتارو روی همه گذاشته و این خیلیییییی رو مخ بود و باعث می‌شد همش فحشش بدم.
در کل اگر می‌دونستم قراره چی بخونم هرگز نمی‌خوندمش‌.
        

                نمی‌دونم چه انتظاری داشتم ازش ولی انتظار چنین چیزیو نداشتم. خیلی قلمش و سبکش شیرین و دلنشین بود. 
قضیه اینه که آل احمد اومده قصه‌ای از دوران پادشاهی ایران رو به زبون طنز تعریف کرده و تنها دلیلی که من تا تهش خوندم هم همین قلم شیرینش بود.
شکرستان رو دیدید؟ راویش چقدر دوست‌داشتنی بود...اینم همینجوریه:) 
خلاصه که خیلی دوستش داشتم متفاوت و نمکی بود✨
        

                به طور کلی ایده‌ی خوبی بود و خیلی خوب تونسته بود ذات آدما رو تو موقعیت‌های سخت نشون بده و به نظر میاد هدفش هم از این کتاب همین بوده.
اما چیزی که به نظرم مسخره بود این بود که کور شدن ناگهانی همه، کور نشدن زن دکتر و دوباره بینا شدن همه چرا هیچ دلیلی نداشت ؟! به نظرم‌ اگر یه دلیلی چیزی بهش می‌داد باحال‌تر بود.‌‌ 
همین دیگه.