توی انجمن که راجع به این داستان حرف می‌زدیم، بحث اصلی سر این بود که گفته‌های شخصیت شیطان درست بود یا نه، ولی من جدای از حقیقت داشتن این جریانات و طرز فکر از گفت‌وگوی بین راوی و شیطان لذت بردم. خوندن این زاویه دید جالب بود و شاید تنها دلیلی که تا انتهای کتاب خوندم، همین بود که با عقاید شیطان آشنا بشم‌.
در نهایت باید بگم که این کتاب اونقدر جالب هست که با وجود تموم نقص‌هاش حداقل ارزش یکبار خوندن رو داشته باشه. 
      

        جالب بود.‌و بیشتر شعراش راجع به این بود که معشوق خیانت کرده 💔
      

        اولین کتابیه که تو این ژانر خوندم. تعلیق و کشش خوبی داشت و از خوندنش لذت بردم.

      

        بعضی از کتابها اینجوری‌اند که وقتی تموم میشن گیجم. دوست دارم راجع بهش بنویسم و ذهنم پر از جملات پراکنده‌ست و این کتاب اینقدر شوکه‌کننده بود که همش همینه. انتظار نداشتم تو چنین نقطه‌ای تموم بشه.‌ حداقل باید بیست صفحه دیگه ادامه داشت.‌ یهو وقتی تو اوج داستان بودم رها شدم و این ضعف کتاب نیست، قدرتشه. که ممکنه سال‌ها گوشه‌ی ذهنم بمونه و به چراهاش فکر کنم.
ولی پایان شوکه‌کننده‌ش تنها نقطه‌ی جذاب کتاب نیست؛
اول که شروعش کردم، غافلگیر شدم. از همون اول مشخص بود متفاوته. شبیه چیزایی که خونده بودم نبود.‌ داستان با دو تا شخصیت اصلی شروع میشه و میره تو یک داستان موازی دیگه و تقریبا از اواسطش داستان‌های موازی سه تا میشن. داستان‌های موازی‌ای که کلمات، نثرش و شیوه‌ی نقلش متفاوت بودن و این قدرت قلمِ نویسنده‌ست.‌ اوایل ارتباط گرفتن با نثر متکلف اون داستانِ موازی سخت بود. بیشتر کنجکاو جریان سعید و اقلیما بودم. در واقع به اون داستان شدرک که می‌رسید، صفحات رو می‌شمردم که ببینم کِی می‌رسه به اقلیما. به خصوص اینکه شخصیت مقدس شدرک برام هیچ‌ اهمیتی نداشت و بیشتر مسخره بود برام. نمی‌فهمیدم خوندن داستان‌های چرت و پرت داستان‌های یهودی چرا باید بشه موضوع تحقیق کسایی که بهش احتمالا اعتقاد هم ندارن. در واقع داستان‌های مذهبی برای عده‌ای نقش تاریخی و تحقیقی دارن ولی برای منی که تقدس شدرک مثلا قابل فهم نیست، بیشتر رو مخه. ولی خب شاهِ مغفوری که شیدای سرنوشتش شده بود جالب بود و خوندنی.‌
و اما دین یهود...نویسنده کاملا بی‌طرفانه و به دور از انتقاد "نقل" کرده و من ترسیدم. خیلی دین عجیب و ترسناکی به نظر میاد (همه‌ی دین‌ها همینن 😂) 
نکته‌ی دیگه اینکه وقتی داستانی داره تو ذهنت زندگی می‌کنه، باید مهارت این رو داشته باشی که بدونی چه صحنه‌ها و دیالوگ‌هایی رو بنویسی و بهش بپردازی و چه چیزهایی رو نه و به نظر می‌رسه خسرویخوب کارشو بلده.
ولی‌یک چیزی رو نفهمیدم اصلا؛ چرا آذر رو خودشون، تو باغچه دفن کردن:/ چرا پیگیری نکردن جریان چی بوده و چی شده؟! گیرم که کلمات، چرا نخواستن مطمئن بشن؟ این تیکه‌ش خیلی غیر قابل‌ درک بود برام.


 اما به طور کلی پیشنهاد می‌کنم بخونید، جالبه. 


      

        یک مجموعه داستانه که بعضی از داستان‌هاش جالب بود و بعضی از داستان‌هاش چرت و بی‌معنی. 
      

        
داستان خوبی می‌تونست باشه ولی ضعف و کلیشه زیاد داشت. و انگار اصلا ویرایش نشده بود:/ حجم اشکالات ویرایشی‌ای که داشت سرسام‌آور بود. و از یک جا به بعد داستان غیرقابل باور میشه. حتی این وسط سامان و رها هم اضافه بودند. انگار وارد داستان شده بودند که یکسری چیزا صرفا گفته بشه. 
به هر حال دو تا ستاره هم از سرش زیاده. نخوندین هم نخوندین.
      

         یکسری یادداشت توی روند خوندنش نوشته بودم که راجع بهشون آخر سر حرف بزنم، ولی متاسفانه یادداشت‌ها رو گم‌ کردم💔
یکسری چیزای کلی می‌گم پس:
اول اینکه کل کتاب بر پایه‌ی توصیفات استواره؛ اینقدر توضیحات از هر چیزی، فضا و آدما و چهره‌ها و محیط و آب و هوا و...قشنگ و تازه و جالبه که من تمام این ده جلد رو به خاطر همین خوندم‌. جوری که تو با این کتاب می‌ری و عشایرنشین می‌شی. می‌ری روستایی می‌شی. تو مغزِ ارباب‌های روستاها می‌شینی و شخصیت کثیفشون رو می‌بینی. شهر رو می‌بینی و تفاوتش با روستا. 
و دیگه اینکه شخصیت‌های زیادی داره و تمام شخصیت‌ها واقعی و جز به جز متفاوتن. شخصیت‌پردازی اونقدر قوی که تو واضح فرق بین یک بلوچ و افغان و یک ارباب سبزواری رو می‌فهمی. 
و البته یکسری کارها و رفتارهای عجیب که فقط تو اون دوران توی باور می‌گنجیده ولی اینقدر هنرمندانه نقل شده که تو ذوق نمی‌زنه و می‌تونی با فضای داستان تطبیقش بدی. 
و کلمات این کتاب خداست. اضافه‌های تشبیهی و استعاریش اینقدر جالب و تازه‌ست دوست داشتم تک تکشون رو زیرش خط بکشم و بارها و بارها بخونم.
و  دیالوگاشون:))) اینقدر واقعی، اینقدر نفوذکننده که من ده جلد خوندم و تا آخر از شدت زیبایی و تاثیرگذاری دیالوگ‌هاش شگفت‌زده می‌شدم. 
من شخصیت‌های داستان‌ رو اونقدر دوست نداشتم. گل‌محمد جالب بود ولی برای من دوست‌داشتنی نبود و همینطور بقیه اما خب اینقدر کتاب از همه جهات زیباست که دوست نداشتن شخصیت اصلا به چشم نمیاد. تهش با سرنوشت همین شخصیت‌هایی که دوستشون نداشتم ولی عمیقا روم تاثیر گذاشتن اشک ریختم و بابت تموم شدن ماجرا، غمگین شدم. و این شخصیت‌ها جوری قشنگ بهشون پرداخته شده که کاری می‌کنه توی دل داستان بری و همزمان باهاش فکر کنی، دچار سرخوردگی بشی، دودل بشی، عاشق بشی و گریه کنی.
در نهایت برای این اوقات خوشی که با‌کلیدر داشتم دلم تنگ میشه:)

      

        قلم دولت‌آبادی خداست:)
      

        فوق‌العاده‌ترین کتابیه که تا حالا خوندم!
      

        این کتاب هدیه بود برای همین مشتاقانه توی دو نشست خوندمش و اشعاری زیبایی داشت. بعضی شعرهاش رو درک نکردم ولی در کل جالب بود.‌تصمیم گرفتم بیشتر شعر بخونم!
      

        فوق العاده‌ترین کتابی که امسال خوندم:)
      

        
همگی صلوات بفرستید بالاخره این کتاب تموم شد🥲😂درسته که مشغله و وقت نداشتن باعث شد خوندنش اینقدر طولانی بشه، ولی حس می‌کنم اینکه داستانش اونقدرا هم برام جذاب نبود، روی طولانی شدن این بازه‌ی زمانی تاثیر داشت.‌ راستش تنها دلیلی که این کتاب رو تا آخر خوندم قلم قشنگ نویسنده و مترجم و توصیفات به شدت زیباش بود. این کتاب از لحاظ ادبی به شدت غنیه و خیلی چیزا ازش یاد گرفتم. 
داستانش راجع به شورش سوسیالیست‌ها در برابر حکومته. و خب مشخصا با خیلی از افکارشون مخالفم. ولی بازم می‌گم اینقدر قشنگ نوشته شده بود که دلم نمیومد نصفه رهاش کنم. شخصیت‌پردازیش خدا بود؛ جوری که برای فرعی‌ترین شخصیت‌ها جزئیات منحصربه‌فرد اختصاص داده بود. 
و در حالی که کتاب در ستایش افکار سوسیالیست نوشته شده بود اما سعی نکرده بود مقدس‌سازی کنه. توی این کتاب توده هم اشتباه می‌کرد و انقلابی هم گاهی مرتکب خطا می‌شدند.‌
و چی بگم؟ اگر می‌خواید از قدرت ادبیاتش لذت ببرید بخونیدش:>

      

        این مجموعه یک تجربه‌ی شیرین و به یاد ماندنی  بود:)
      

        یک‌ کتاب کم‌حجم با داستانی نسبتا جالب؛
از زاویه دید من اگر این داستان می‌خواست روایت بشه، ترجیح می‌دادم اول زندگی ایوان ایلیچ رو بنویسم بعد به مرگش برسم و اسمش رو چیزی نذارم که مرگش رو لو بده ولی از اونجایی که تولستوی زحمت کشیده و همه‌ی اینارو برعکس انجام داده شیوه‌ی نوشته شدن این کتاب برام جالب بود. اینکه داستان دقیقا از صحنه‌ای شروع شده که همه دارن راجع به مرگ ایوان ایلیچ حرف می‌زنند بعد میاد زندگیشو تعریف می‌کنه و کم کم به مرگش می‌رسه. 
اولش داستان برام بی‌معنا بود و نمی‌تونستم با شخصیت‌ها ارتباط بگیرم، اما هر چی به پایان نزدیک‌تر می‌شد حوادث معنای بیشتری پیدا می‌کردن.‌
به طور کلی به نظرم داستان جالب و قابل تاملی بود؛ مخصوصا دیدگاهی که نسبت به معقوله‌ی زندگی و مرگ داشت[که فکر می‌کنم پیام اصلی این کتاب هم همین بود]


اسپویل

اونجایی که ایوان ایلیچ از این رنجِ تموم نشدنی به ستوه میاد و به جایی می‌رسه که گرچه هنوز درد تموم نشده ولی با پیدا کردن ذاتِ اتفاق، آرامش می‌گیره به نظرم کل چیزی بود که کتاب می‌خواست به مخاطب بفهمونه. 

به هر حال بخونید؛ جالبه.

      

        کتاب اینجوریه که میاد ماجراهای یک کافه‌ی افسانه‌ای رو نقل می‌کنه و توی هر فصل به ماجرای یکی از مشتری‌ها و یا خودِ کسایی که کافه رو اداره می‌کنن می‌پردازه.
باید بگم خیلی از کتاب خوشم اومد. فکر می‌کنم این سادگی و جذابیِ قلم از ویژگی‌های نویسنده‌های ژاپنی باشه(زیاد کتاب ژاپنی نخوندم ولی انگار اینجوریه) و همین لحن صمیمانه و روون بودنِ توصیفات باعث شد خیلی سریع با کتاب، شخصیت‌ها و محیط داستان دوست بشم و دلم بخواد بیشتر بخونمش. 
کاش ماجراهای این کافه‌ی جذاب تا ابد ادامه داشت:)