مردی که داستان زندگی پر رمز و راز خود را روایت می کند ، مدت های مدیدی است که خاطرات زود هنگام خود را از یاد می برد ، به همین خاطر آنها را می نویسد . او می خواهد بنویسد وگرنه گرفتار می شود . هر چند لکه های سیاهی در ذهن او هستند که تمرکزش را بر هم می زنند. براستی او چگونه می تواند از دست این توهم خلاص شود. «باز زنگ تلفن، باز رنگ خون، باز پوشیدن آن لباس لعنتی، آنکادره کردن ریش، باز بستن غلاف و هفت تیر سیاه که فقط از مرگ حرف می زند، باز هم نگاه به آینه، به همسر مرده ، باز جنازه، و باز هم یک راز . . . .» شروع به خواندن بریدة روزنامه می کنم و پی بردن به جزئیات هولناک حادثه. ما چرا نفس می کشیم؟ من چه بنویسم که قوی تر از این باشد. تخیل من باید به کجا برود؟ سرهنگ پی پاک کنی می گشت تا تمامی جنازه ها و قاتل های رنگ وارنگ و جورواجور را از ذهنش پاک کند: عروسی که داماد را در شب زفاف کشته بود . . . مادری که داماد و نوه اش را زنده به گور کرده بود تا دخترش را به مرد دلخواهش شوهر بدهد . . . زنی که صیغه شش مرد بود . . . دختری که زن عاشقش را کشته بود تا به عشقش برسد . . . . «محمد علی سجادی» کارگردان و فیلمنامه نویس سینما این بار با نگارش داستانی مهیج تحت نام «با نوشته کشتن» حکمت های جاودان زندگی را بازگو می کند.