کتاب نازنین روایت مردی‌ست چهل‌ساله، امانت‌فروش و بزدل؛ مردی که از ترسِ دیدن ضعفش، در خیالِ شجاعت پناه گرفته. برای آن‌که به خودش ثابت کند قوی‌ست، با دختری شانزده‌ساله و یتیم ازدواج می‌کند؛ دختری که زیر فشار عمه‌هایش ناچار به قبول ازدواجی ناخواسته است.
اما حاصل این پیوند، چیزی جز سکوتی مرگبار نیست؛ سکوتی که مرد برای تنبیه خود و اثبات قدرتش، بر زندگی دختر سایه می‌اندازد.
نمی‌دانم علت خودکشی دختر، بی‌توجهی و خاموشی مرد بود یا حسِ شکست در عشقی نارس.
گیجی، اضطراب و خوددرگیریِ مرد با قلم جادویی داستایوفسکی به جانم نشست؛ فقط ای‌کاش نیمه‌ی دوم رمان از زبان دختر نوشته می‌شد... دلم می‌خواست احساسات او را هم بشنوم و دلیل آخرین تصمیمش را بفهمم.
      

        دومین کتابی که از آگاتا کریستی خوندم . 
روند داستان رو از کتاب سرو غمگین بیشتر دوست داشتم فکر می‌کنم شخصیت پردازی و فضای داستان عمیق تر بهش پرداخته شده بود .
از اینکه معمای قتل رو یک دختر ماجراجو حل کرد خیلی لذت بردم :) 
کلا آگاتا شخصیت امیلی رو خیلی جذاب خلق کرده بود .
و تا آخر داستان نتونستم حدس بزنم قاتل کیه!😶

این کتاب رو برای شب های کشدار پاییز پیشنهاد میکنم🍂🤎
      

        کتاب اولشو خیلی بیشتر دوست داشتم🥲
      

        طبیعیه آخرش گریم بگیره؟
      

        امیدوارم بتونم راهکارهاش رو عملی کنم🤧
      

        این ماه با به‌خوان تونستم ۸ تا کتاب بخونم با این که از اواسط مرداد ماه به‌خوان رو نصب کردم  خیلی خوشحالم بابت این اتفاق تو زندگیم⭐🧡
و این آخرین کتاب این ماه من بود که همراه باهاش اشک ریختم  و یادگرفتم🥲
خوندنش لطف بزرگی در حق خودتونه.
      

        اولین مواجهه‌ی من با قلم آگاتا کریستی با این کتاب بود. تجربه‌ای که از همان ابتدا منو درگیر خودش کرد. داستان با فضایی سنگین و غم‌زده شروع می‌شه و کم‌کم وارد مسیری می‌شیم که هر شخصیتش می‌تونه متهم اصلی باشه.
مدام بین کاراکترها شک می‌کردم، ذهنم آرام نمی‌گرفت و هر بار فکر می‌کردم به جواب نزدیک شدم، مسیر داستان عوض می‌شد. حتی تا مدتی مطمئن بودم کارِ رادیه! ولی کریستی با ظرافت خاصی ذهنم رو بازی داد و در نهایت غافلگیرم کرد.

برای من این کتاب فقط یک رمان جنایی نبود؛ بیشتر از هرچیز، حس سنگینیِ روابط انسانی، عشق‌های پنهان و حسادت‌ها رو به تصویر کشید. «سرو غمگین» اسم بامسماییه برای داستانی که در تمام طولش، یک غم آرام و مداوم همراه خواننده می‌مونه. سرو در این کتاب فقط یک درخت نیست؛ نمادیه از شخصیت اصلی، الینور. درست مثل سرو، او در ظاهر مقاوم و محکم ایستاده اما در عمق وجودش غم، تنهایی و تقدیری تلخ ریشه دوانده.


      

        این کتاب صاف رفت وسط قلبم :) کتاب پر از جمله های کوتاه حال خوب کن هست به شخصه نیاز دارم هر روز سری بهش بزنم🧡🌼
      

        برای دومین بار میخوندم خیلی زیباست💕
      

        بخش اول :
کتاب با جمله ی " مامان امروز مرد شاید هم دیروز ، نمی‌دانم ." شروع شد . میخکوب شدم !
بی تفاوتی کامو درگیرم کرد ! برخلاف اکثریت که انگشت اتهام را به سمت مورسو گرفتند و بی تفاوتی او را  بیمارگونه تلقی کردند در پس ذهنم یک کنجکاوی در مورد مادر داشتم ، مادری که در آسایشگاه گذاشته شده بود ولی در رابطه با شخصیت و رابطه اش با مورسو پرداخته نشد.

بخش دوم :
ادله های مجرم شدنش برایم مسخره و پیش پا افتاده بود.
اون دیگر مسئول قتل یک عرب نبود ، بلکه مسئول درست عزاداری نکردن برای مادرش بود. 

کتاب پر از نماد بود فکر میکنم دادگاه نمادی از ما(جامعه) است .جامعه ای که بدون این که اطلاعاتی درستی ازمورسو و  شخصیتش حتی رابطه ی خانوادگیش داشته باشیم داریم بهش برچسب بی حسی و بی تفاوتی می‌زنیم . 
به نظرم این هنر نویسندگی آلبر کامو رو نشون میده که کاملا غیر مستقیم ما رو تبدیل به دادگاهی که کرده، که خودمون متوجه این قضاوت و داوری نیستیم.

      

        بیست ثانیه مکث کردم با چه جمله ای شروع کنم؟ شاهکار ادبی؟ بی نظیر بود؟ تا به حال انقدر غمگین نشدم؟ 
نمی‌دونم !
چقدر درگیر قلم و فضاسازی ها شدم با شخصیت اصلی داستان که نه اسمش رو می‌دونستم و حتی نمی‌دونستم چرا محکوم به اعدام شده سه روز زندگی کردم غمگین شدم اشک ریختم .
برام خیلی شگفت آور بود که ویکتورهوگو چطور تونسته اضطراب و درد و رنج یک فرد درحال اعدام رو به خوبی منتقل کنه .
 اگر حال روحی خوبی ندارین این کتاب رو نخونین :)

      

        کتاب مرگ ایوان ایلیچ اولین رویارویی من با قلم تولستوی بود؛ نثری روان، اما به شکل عجیبی عمیق و دردناک.
این کتاب به ظاهر درباره‌ی مرگ یک قاضی معمولی‌ست، اما در واقع، داستانِ مرگ ماست؛ ماهایی که فکر می‌کنیم زندگی‌مان «نرمال» است، در حالی که از خود واقعی‌مان و از زندگی واقعی، دور شده‌ایم.

برای من، دردناک‌ترین بخش کتاب، نه خود مرگ، بلکه تنهایی ایوان در لحظه‌های پایانی بود. اینکه چطور آدم‌ها کنارش بودند ولی هیچ‌کدوم «واقعاً» با او نبودند. حتی خودش هم تا لحظه‌های آخر، با مرگ و با خودش صادق نبود.

کتاب باعث شد فکر کنم: ما چقدر از مرگ فرار می‌کنیم؟ چقدر فکر می‌کنیم که هنوز وقت داریم؟ و مهم‌تر از همه، چقدر واقعاً داریم زندگی می‌کنیم؟

مرگ ایوان ایلیچ فقط درباره‌ی مردن نبود، درباره‌ی «بیدار شدن» بود. و من بعد از خوندنش، بیشتر از همیشه دلم می‌خواد زنده‌تر، صادق‌تر، و بیدارتر زندگی کنم.

      

        کتاب گاوخونی برای من یه تجربه‌ی عجیب بود. داستانی که نمی‌دونی کی توی خوابی، کی بیداری. همه‌چیز انگار از ذهن یه آدم خسته و درگیر می‌گذره، که مدام داره خاطره و خواب و واقعیت رو قاطی می‌کنه. اولش فکر کردم گیجم، ولی کم‌کم فهمیدم این گم‌گشتگی، خودش بخشی از لذت خوندنشه.

قلم نویسنده برام خیلی جالب بود — ساده، بی‌زرق‌وبرق، ولی پر از حس و معنا. از اون نوشته‌هاست که نمی‌خواد با کلمات سخت خودشو نشون بده، ولی زیرِ همین سادگی، یه دنیای پر از درد و فکر و ترس خوابیده.

بیشتر از هر چیز، اون حس پوچی، مرگ، و اون رودخونه‌ی مرموز توی ذهنم موند. یه جور تنهایی و دل‌زدگی که انگار نه فقط شخصیت داستان، که خودت هم تهش حسش می‌کنی.

نمی‌تونم بگم کتابو خیلی دوست داشتم یا نه، ولی قطعاً از اون کتاباست که بعد از تموم شدنش هنوز ذهنت توش گیر می‌کنه. اگه اهل داستان‌های ذهنی و فضای وهم‌آلودی هستی که مرز بین خواب و بیداری رو بهم می‌زنه، ممکنه تو رو هم درگیر خودش کنه.


      

        دوست دارم این کتاب را بارها و بارهای دیگر بخوانم. کتابی که به مفهوم عمیقی از عشق می‌پردازد.
کاش می‌توانستم ستاره های بیشتری به این کتاب بدهم :)
      

        فقط ایده ی کتاب جالب بود داستان کششی ایجاد نمی‌کرد متن یکنواخت سیر داستانی نداشت و پایان بندی کتاب اصلا خوب نبود .