چقدر گاهی خوندن کتابای بچه ها میچسبه و جذابه. دلم خواست کل کتابای بچگیامو دوره کنم😍 
      

        کتاب برام عجیب بود. اوایل منو یاد یه داستان کوتاهی انداخت که تدی مجله ی داستان خوندم خیلی سال پیش. اسمش در آشپزخانه بود. در واقع مدل نوشتنش و توصیفاش منو یاد اون مینداخت. داستانهای کودکی منو یاد نیه توچکا انداخت. بعد تر هی یادآوری خاطراتش باعث شد یاد منظر پریده رنگ تپه ها بیفتم و الان که تموم شده حس میکنم شبیه گتسبی بود. ولی در نهایت به هیچ کدومشون شبیه نبود. مدل نوشتنش رو دوست داشتم گرچه اذیتم میکرد در عین حال چون همه چیز گنگ بود و خاطرات در هم و برهم و سخت میشد به هم وصلشون کرد. اما در نهایت نه خیلی دوسش داشتم نه ازش بدم میومد. ولی باید بگم از راوی بدم میومد و دلم براش میسوخت... 
      

        به شدت همچنان جذاب بود کتاب و بخش های خیلی زیادیش توی فیلم نبود اصلا. خیلی خوندن این سری کتابها برام لذت بخش بود. بخش ضمائم کتاب که خیلی هم زیاد بود خوندنش سخت بود. تالکین خیلی جدی برای دنیایی که ساخته تاریخ کامل درست کرده. رسم الخط های مختلف ایجاد کرده و زبانهای مختلف برای مکالمه. برام واقعا جالب بود اما بخش هایی که خیلی دیگه زیاد و جدی میشد رو سریع خوندم و رد کردم. ولی دونستنشون جذاب بود. باعث میسه احساس کنی واقعا وجود داشته همچین دنیایی و کیه که بتونه ثابت کنه وجود نداشته؟! 👌
      

        وای باورم نمیشه که انقدر این کتاب خوبه. هیچوقت فکر نمیکردم انقدر دوسش داشته باشم. یه بدی ای داره و اون اینکه آخر هر کتاب جوری نوشته شده که مجبور بشی همون لحظه جلد بعدی رو برداری شروع کنی. و بدتر اینکه اصلا فیلمو یادم نمیاد و نمیدونم چه اتفاقی میفته که انقدر حرص نخورم تو این لحظه از داستان😭😫
      

        فیلمو چند سال پیش دیدم. واقعیت اینه که بارها تلاش کرده بودم ببینم اما انقدر طولانی بود که حوصله سر می رفت و ولش میکردم. بالاخره یه بار تمام تلاشم رو کردم و تا آخر دیدم. جذاب بود ولی نه اونقدری که بخوام باز تکرارش کنم. راستش چیز زیادی از فیلم یادم نمونده اما از این کتاب جاهای خیلی زیادیش تو فیلم نبود. کتاب خیلی برام فرق داشت. لحظه ای نمیتونستم کنارش بذارم. به شدت جذاب و خواندنی. خیلی خیلی بهتر از فیلم. توصیه میکنم اگر قیلم رو دوست نداشتید کتاب رو بخونید. نظرتون عوض میشه. 
      

        اول که تصمیم گرفته بودم این کتاب رو بخونم فکر میکردم قراره درباره ی قهرمانی ها بخوانم و در مورد انسانی که حقیقتا قهرمان جامعه ی خودشه. اما چه تمسخری بالاتر از این نام برای شخصیت اصلی کتاب. لرمانتوف با انتخاب این اسم شخصیت اصلی رو به سخره گرفته. کتاب رو به شدت دوست داشتم. نوع نوشتار منو یاد پوشکین می انداخت. توصیفات دوست داشتنی و خواندنی از طبیعت که یه جاهایی منو برد به جاده ی اسالم به خلخال در زمستان. شخصیت پچورین منو یاد ژولین سورل در سرخ و سیاه انداخت با تمام تفاوت های این شخصیتا به شدت به هم شبیه بودن. از طرفی یاد ورونسکی افتادن اوایل کتاب آناکارنینا البته شباهتش خیلی کمتر بود. پچورین یک ضد قهرمان بود که برای من دوست نداشتنی ترین بود. حیف که کتابهایی که کمتر شناخته شده هستند خیلی دیر به دیر چاپ میشن و تو بازار در دسترس نیستن مگر توی دست دوم فروشی ها گاهی. من کتاب رو به صورت پی دی اف با ترجمه مهری آهی پیدا کردم توی یک سایتی که رایگان گذاشته بود ولی خیلی سخت خوان بود کمی ادیتش کردم که کیفیتش بهتر شد و قابل خواندن تر. امیدوارم مثل کتاب گذر از رنجها که پارسال بعد مدتها چاپ شد این کتاب هم تجدید چاپ بشه و بیشتر خونده بشه. 
      

        چند وقت پیش متوجه شدم سریالی راجع به دکتر بهاروند ساخته شده. با توجه به آشناییم با پژوهشگاه رویان و رشتم برام جالب شد. اوایل از سریال به خاطر فیلمبرداری جذابش خوشم اومد. کم کم که پیش رفت احساس کردم سناریو خیلی فضایی شده. واقعی به نظر نمیومد. باعث شد بخوام کتابی که فیلم رو ازش اقتباس کردند بخونم. با خوندن کتاب متوجه شدم که دقیقا تمام اون بخش هایی که احساس کردم فضاییه واقعا فضاییه! کتاب برام جالب بود. دونستن اتفاقاتی که برای دکتر بهاروند و رویان افتاده برای من دونستنش جالب بود. در صورتی که زیست شناسی و یا رویان براتون جالب نباشه ممکنه از کتاب خوشتون نیاد. البته من کتاب رو به صورت صوتی گوش دادم چون پیدا کردن نسخه فیزیکی سخت بود. 
      

        یک نمایشنامه ی به شدت جذاب بود و راحت خوان. طنز منتقدانه اجتماعی سیاسی. از خواندنش لذت بردم. 👌
ترجمه هم خوب بود. جالب بود برام که مترجم کتابی که بچه بودم خوندم (شرورترین دختر مدرسه) که کتابی انگلیسی بود مترجم روسی باشه و وقتی متوجه شدم تعجب کردم.
در مورد کیفیت کتاب باید بگم صحافی واقعا بد بود! کتاب باز نمیشد و اگر میخواستی به زور باز کنی برگه ها از عطف کتاب جدا می‌شدند. اتفاقی که برای کتاب من افتاد. از هرمس انتظار نداشتم با توجه به اینکه انتشارات گرونیه در کل. 
      

        سفرنامه های آقای ضابطیان همیشه انتخاب خوبیه برای وقتایی که مدتها کتابهای جدی تر خوندم و حالا دلم خواسته یه کتاب راحت بخونم که متن روان و جذابی داره. همیشه از خوندنشون لذت میبرم. خوندن از مردم کشورهای مختلف همیشه برام جذابه. علاوه بر اون این بار همزمان که کتابو نگاه میکردم کتاب صوتی رو گوش کردم و چقدر جذاب بود. با صدای خود آقای ضابطیان و اول هر بخش یک موسیقی مرتبط معمولا موسیقی. محلی دلنشین تر میکرد خوندن کتاب رو. 
      

        نمایشنامه جذابی بود و راحت خوان. به شدت از طنز نوشته لذت بردم. شخصیت ها عجیب ولی در عین حال واقعی بودند. مثلا شخصیتی که مشخصه از زندگی مشترک خودش راضی نیست ولی به محض اینکه متوجه قصد نصفه نیمه ازدواج دوستش میشه میخواد هر طور شده اون رو مجبود به ازدواج کنه. دوستش کسیه که خودش هم نمیدونه از زندگی چی میخواد؟ میخواد ازدواج بکنه اما جرئتش رو نداره. با اصرار های دیگری قبول میکنه جلو بره ولی مدام میخواد در بره. البته که به نظرم حق داشت آخر ماجرا در بره. آدمی که صبح هیچ تصور اینکه چه زمانی بخواد ازدواج کنه رو نداشته ناگهان با اصرار های دیگران خودش رو منتظر برای اومدن عروس برای رفتن به کلیسا میبینه و خب اول راضی ولی هی فکر میکنه و میبینه که نمیتونه و فرار رو بر قرار ترجیح میده. از خوندنش لذت بردم. 
      

        بالاخره این کتاب تموم شد!
نه این که دوسش نداشته باشم، کلا وقتی کتابی بیشتر از زمانی که فکر میکردم طول میکشه و مدام متوقف میشه به دلایل مختلف(از جمله بازخوانی هری پاتر) از یه جایی به بعد فقط میخوام تموم بشه.
باید بگم کتاب رو دوست داشتم واقعا. مجموعه ای از داستانهای گوگول هست و غیر از نمایشنامه ها و دو داستان بلند (تاراس بولبا، و نفوس مرده) بقیه داستانهای نویسنده رو داره. تا اینجا گوگول برام حس یک نویسنده سبک سورئال داشت تا هر سبک دیگه. اول از مشکلی که با کتاب داشتم بگم و اون اینکه توصیفا گاهی به نظرم زیادی بود. با وجود کوتاهی داستان ها گاهی قسمت زیادی از داستان صرف توصیفهایی میشه که میتونه حوصله خواننده رو سر ببره.اما در آخر باز هم برای من جذاب بودن و خوندنش رو توصیه میکنم. کتاب اول و دوم بیشتر از آداب و رسوم مردم اوکراین و خرافاتی هست که مردم بهش معتقد بودند. یه جورایی برام حس داستانهای مادر بزرگ ها رو داشت. من اینجور داستانها و دونستن درباره مردم جاهای مختلف رو به شدت دوست دارم. کتاب سوم اما داستانها در فضای پتربورگ بود و به نظرم قوی تر از داستانهای دو کتاب دیگه بود. اگر بخوام بگم کدوم داستان رو بیشتر از بقیه دوست داشتم یکیش پالتو بود که چقدر احساسات آدم رو درگیر میکرد. داستان دیگه ای که یه شب خواب رو از سرم پروند و مدام دنبال این بودم که پیدا کنم کسی حسی مشابه من داشته یا نه و چیزی نتونستم پیدا کنم تک چهره بود. چقدر این داستان عجیب بود واقعا. ممکنه این قسمت یکم رو دید شما از داستان تاثیر بذاره پس نخوند از اینجا به بعد رو اگر داستان رو قبلا نخوندید. اول داستان رو بخونید لطفا. من دقیقا قبل از این داستان هری پاتر خونده بودم. اوایل داستان یه جا اسم برد از هیولای واسیلیسک که همون باسیلیسک هری پاتر بود یعنی مار بزرگی که با یک نگاه میکشه. اولش برام جالب بود. بعد کم کم احساسات عجیبی بهم داد. حس کردم اون تابلو انگار مثل هورکراکس بود! توضیحات کسی که سفارشش داد و بعد اتفاقاتی که افتاد حس کردم این هورکراکسه. از اون روز به بعد مدام تو این فکرم که رولینگ اینو خونده بوده؟ بعد این داستان از پرتره گوگول پشت کتاب هم حس بد میگرفتم حتی😅 واقعا که جذابترین داستانها داستانهای کتاب سوم بود. از لحاظ امتیاز من باید یه امتیاز به کل کتاب میدادم اما در کل کتاب سوم امتیازش برای من از بقیه بیشتر بود. 
      

        در مورد موراکامی از چهارده سال پیش که برای اولین بار ازش کتابی خوندم با عنوان ملاقات دختر صد درصد دلخواه گارد داشتم نسبت بهش. اصلا کتابش رو دوست نداشتم اون زمان و بعد اون با اینکه این کتابو همزمان باهاش خریده بودم هیچوقت سراغش نرفتم. همیشه حس میکردم که وقت تلف کردنه. اینبار تصمیم گرفتم با یه سری از دوستان که میخواستن همخوانی کنن این کتاب رو که داشتم بخونم. اوایل احساس کردم که کتاب بیشتر انگیزشی این طوراست که من اصلا خوشم نمیاد. کم کم ولی از روند‌ش خوشم اومد چون بیشتر شبیه داستان شد و دوست داشتم بدونم تو مسابقه های مختلف چه اتفاقی برای نویسنده افتاده. در کل از قلم نویسنده نسبتا خوشم اومد و حالا فکر میکنم که ممکنه از رماناش خوشم بیاد و دیگه نسبت بهش گارد ندارم. البته اینم باید بگم که همزمان با نگاه کردن به کتاب صوتی گوش کردمش که خب این به پیش رفتن کتاب کمک کرد و گرنه شاید سخت میشد تموم کردنش. الان خوشحالم که خوندمش.
      

        باید بگم برای امتیاز دادن به کتاب‌ها همیشه دچار مشکل میشم! جدا چجوری باید امتیاز داد. بر اساس لذتی که از خوندن و سادگی بردیم یا براساس میزان خفن بودن نویسنده؟ واقعیت هر بار بر اساس یه چیزی امتیاز میدم.
در مورد کتاب باید بگم که در کل تاراس بولبا داستان قزاق ها بود بیشتر از هر چیز. داستانی که با راه و رسم زندگی و احساسات و تفکرات قزاق ها آدم رو آشنا می‌کرد. برام جالب بود بیشتر دونستن ازشون. یه جای دیگه ام گفتم که روس ها به نظرم بیشتر از بقیه ی آدم ها تو کتاب‌هایی که تا به حال ازشون خوندم جنگهاشون رو نشانی از دلاوری و قهرمانی ميدونند. براشون خیلی مهمه. خیلی افتخاره.
واقعیت اینه که خیلی از دست تاراس بولبا حرص خوردم. کم عقلی و بی فکری و وحشی گری هاش واقعا آزار دهنده بود. اما برعکس خیلی نظرات دوستان فکر نمی‌کنم لزوما گوگول میخواست بگه دلاور و قهرمان بود. در تمام طول داستان کم عقلی هاش رو بهمون نشون داد. بارها فهموند که چقدر داره بی فکری میکنه. میتونست اتفاقا جوری قهرمان سازی کنه ازش که کسی به ذهنش هم نرسه که چقدر این آدم بی فکر و وحشی بود و چقدر خریت کرد. اتفاقا خواست همه چیز رو نشون بده ولی بهمون بفهمونه همه ی اینها از دید یک قزاق دلاوری و قهرمانی حساب میشه. توصیفات گوگول رو دوست دارم در عین اینکه متعجب میشم که توی داستان‌های کوتاه چطور انقدر همه چیز رو کامل توصیف میکنه و گاهی تو دلم میگم بسه دیگه بریم سر اصل داستان.
در کل داستان برام جذاب بود و نسبتا سریع خوندمش. دلم می‌خواست بدونم آخرش چی میشه و کلا رها کردنش برام سخت بود در عین اینکه بیکار نبودم و گرنه قطعا زودتر میخوندم.
ترجمه رو هم باهاش راحت‌تر بودم. جزو معدود کتابایی بودکه براساس قیمت کمتر خریدمش البته هر سه تا مترجمی که ازش دیدم خوب بودن. مشکلی نداشتم و خیلی روان و خواندنی بود. 
حالا جدا بر چه اساسی امتیاز بدیم؟ 
      

        نیه توچکا رو با وجود نیمه کاره موندن دوست داشتم. همزمان من رو یاد چندین داستان کوتاه از داستایفسکی انداخت. جایی یاد بانوی میزبان افتادم. جای دیگه یاد دزد شرافتمند. از یه جایی منو یاد جینایر انداخت(عجیب اینه که تقریبا همزمان نوشته شدن و بعید میدونم کسی از این دو نویسنده از هم تاثیر گرفته باشن! نمیدونم!) حتی یه جا یاد دلاور خردسال افتادم. انگار قطعه قطعه از داستان‌های مختلف کنار هم چیده بود. حتی یه کوچولو یا نازک دل افتادم. حیف که نیمه کاره موند و هیچوقت به هر دلیلی ادامش نداد. شاید به این خاطر که بعد از سیبری دیگه فکرش متفاوت بوده و آنقدر دور مونده بود از داستان که ادامه نداد. با کمال تعجب بعد از خوندن از پوشکین دیگه نیمه کاره موندن این کتاب اذیتم نکرد. 
      

        من این کتاب رو برای خواندن دلاور خردسال داستایفسکی گرفتم و فعلا دو داستان دیگر رو نمی خوام که بخونم. این داستان به نظر من کمتر شبیه بقیه ی کتاب‌های داستایفسکی بود. بیشتر من رو یاد نوشته های پوشکین می انداخت.  نوشته شبیه خاطره ای بود که در کودکی نویسنده اتفاق افتاده باشه(برام سواله که واقعا خاطره ی خود نویسنده بود یا به این صورت نوشته شده بود!) شاید به خاطر اینکه توی دوران حبس نوشته شده با بقیه ی نوشته های داستایفسکی متفاوته. داستان درمورد برداشت نوجوانی بود از اطرافش در یک مهمانی و همچنین اولین عشق اون. چیز دیگه ای که به نظرم باز شبیه پوشکین می‌کرد این بود که داستان خیلی یکدفعه با یک جمله تموم میشه در حالی که احساس میکنی باید ادامه می داشت. اگر بخوام امتیاز بدم یه چیزی بین دو و نیم، و سه به نظرم مناسبه ولی چون دو داستان دیگر رو نخوندم نمیتونم ثبت کنم امتیاز رو.یه چیزیم که دوست نداشتم چاپ شدن این سه تا نوشته باهم بود. ترجیح میدم نوشته های یک نویسنده جدا از دیگری چاپ بشه.