هو الغنی

سلول‌های بهاری

کتاب سلول‌های بهاری، روایتی مستند از زندگی پُر فراز و نشیب دکتر بهاروند، از پیشگامان پژوهش در حوزه سلول‌های بنیادی و یکی از چهره‌های برجسته مؤسسه رویان است. این کتاب از زبان خود ایشان نگاشته شده و تصویری واقعی و گاه سخت از مسیر رشد علمی و شخصی‌اش ارائه می‌دهد.

نثر کتاب، به سبب مستند بودن، گاهی از انعطاف داستانی فاصله دارد و برخی مباحث تخصصی ممکن است برای مخاطب عام دشوار باشد، اما با این‌حال، سراسر کتاب آکنده از امید، حرکت، و تلاش خستگی‌ناپذیر برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر برای ایران است.

در کنار مسیر علمی، زندگی مشترک دکتر بهاروند و همسرشان نیز سرشار از همراهی، انگیزه و معنای واقعی پشتیبانی است.
#بریده_کتاب
««گاه رســـیدنی در کار نیســـت. فقط رفتن اســـت؛ حتّی اگر اندکـــی، و هـــر بار که مـــی روی رســـیده ای و باور کـــن تو پـــاره ای از هســـتی را بر دوش می کشـــی، پـــاره ای از خداوند مهربـــان را. با این تفکّر دیگر ســـختی ها چنـــدان گران نیســـت و نـــه راه هـــا چنـــدان دور. و به ایـــن ترتیب هرکـــدام از ما پـــاره ای از خـــدا را با عشـــق بر دوش می کشـــیم.»



ممنونیم بابت این زحمتی که برای سربلندی ایران کشیدید و می‌کشید. این کتاب نه‌فقط یک زندگینامه، بلکه درسی‌ست برای ما که امید و حرکت را از نو معنا کنیم.
      

        هو المحبوب

 «قصه‌های من و ننه‌آغا» نوشته مظفر سالاری، اثری خواندنی و صمیمی در حوزه ادبیات نوجوان است که با نگاهی گرم و نوستالژیک، خاطرات کودکی نویسنده را بازگو می‌کند. این کتاب، مجموعه‌ای از روایت‌های ساده اما پراحساس است که در دل خانه‌ای سنتی و در کنار شخصیتی به‌یادماندنی به نام «ننه‌آغا» شکل گرفته‌اند.

ننه‌آغا، مادربزرگ نویسنده، زنی مهربان، دانا و گاه طناز است که در هر قصه، چیزی تازه از زندگی و مهر مادربزرگانه به خواننده یاد می‌دهد. مظفر سالاری با نثری روان و صمیمی، ما را به دل کوچه‌پس‌کوچه‌های خاطراتش می‌برد؛ جایی که بازی‌های کودکانه، شیطنت‌های معصومانه و ماجراهای ساده اما دلنشین، زندگی را زیباتر می‌کردند.

این کتاب نه‌تنها برای نوجوانان جذاب و خواندنی است، بلکه بزرگ‌ترها را هم به دنیای فراموش‌شدهٔ کودکی‌شان می‌برد؛ به زمانی که همه‌چیز ساده‌تر، صمیمی‌تر و واقعی‌تر بود.
      

        هو الحی لایموت

«آن سوگ» روایتی دردآور و واقعی، بخشی از زندگی‌ست که دیر یا زود سراغ همه‌مان می‌آید.
از دست دادن عزیز، تجربه‌ای‌ست مشترک، اما نحوه‌ی روبه‌رو شدن با آن، در هرکس شکلی متفاوت دارد؛
یکی در سکوت فرو می‌رود، دیگری فریاد می‌زند. یکی خاطره می‌نویسد، دیگری خود را در کار غرق می‌کند...

#بریده_کتاب

همه چیز معمولی به نظر می‌رسد. بلند می‌شوی، خودت را می‌تکانی، راه می‌افتی، می‌جنگی، حتی گاهی لبخند می‌زنی. اما دلت گرم نیست و چیزی چنگ می‌اندازد به تنت، به جانت، به همان جایی از قلبت که همیشه قرص بود. سوگ از دست دادن عزیز تقریباً این شکلی است.

هر روایت در این کتاب، پنجره‌ای‌ست رو به دنیای درونی کسی که داغی را بر دوش می‌کشد.
این کتاب نه دنبال دلسوزی‌ست، نه نصیحت؛ فقط گوش می‌دهد و با صداقت، زخم‌ها را نشان می‌دهد.
و شاید همین شنیده‌شدن، مرهمی باشد برای سوگی که اغلب ناگفته می‌ماند.

برای من، بعضی روایت‌ها مثل نگاه‌کردن به آینه بود. جاهایی که آدم فکر می‌کند «کاش می‌شد برگردم»، یا آن لحظه‌های تلخِ بعد از مراسم که همه رفته‌اند، اما تو هنوز با نبودنش تنها ماندی...

پ.ن
خواندن این کتاب به کسانی که به تازگی سوگی را  تجربه کرده اند توصیه نمی شود.
      

        ماهی ها بر می گردند روایت یک خانواده فلسطینی که به اجبار به ایران آمده اند 
و در خلال روایت پاسخ های هم به سئوالات های که گاها به ذهن همه ما آمده پاسخ داده شده
      

        تور تورنتو:
روایتی از زبان پدر شهید امیرحسین قربانی که در حادثه تلخ پرواز اوکراین در آن روز های تلخ حوالی دی ماه به شهادت رسید.
      

        کتاب را در سفری که به مشهد رفته بودم و چرخی در فروشگاه های اطراف حرم زده بودم خریدم ولی فکرش را نمی کردم خیلی زود درگیر ماجرایی شوم و باید سریع سراغش بروم کتاب از جهت تنوع سوژه خوب و مطلوب بود ولی چیزی  نبودش در داستان حس میشد این بود که تمامی داستان ها مربوط به حداقل بیست سال و یا شاید بیشتر بوده که به نظرم مواجهه قشر امروزی در کتاب نسبت به این مساله حس میشد.
در کل برای کسانی که این تجربه تلخ را داشتند و یا می ترسند و خیلی دوست ندارند به بعدش فکر کنند بسیار مناسبه.
      

        باغ کیانوش:
داستان بر می گردد به سال ۶۵ و ماجراجویی دو نوجوان منجر به اتفاقاتی می شود که در نهایت قهرمان این داستان معرفی می شوند.
به نظرم شروع خوب و پرکششی داشت ولی خیلی زود داستان یکنواخت شد
خیلی با نحوه روایت ارتباط نگرفتم.
      

        آدم های چهار باغ:
مجموعه داستانی از آدم هایی که در زمان های دور مسافر چهار باغ بودند و هر کدام ویژگی منحصر به فرد داشتند‌.
کتاب را صوتی گوش دادم و لهجه زیبای اصفهانی تمام سلول های بدنم را به وجد آورده بود 
 ولی خیلی با خود کتاب ارتباط برقرار نکردم انگار که داخل داستان گم شده باشم.
      

        کتاب راجب سردار پر افتخار شهید حسین همدانی است از زبان همسر ایشان و به قلم حمید حسام
کتاب در واقع زندگی نگاره ای  از شهید عزیز است با این کتاب به هشت سال دفاع مقدس لبنان سوریه آفریقا سفر کردم
نثر گیرا و روانی در کتاب شاهد هستیم.
از طرفی این روایت یک طرفه بوده از این جهت که فقط زندگی شهید از طرف خانواده ایشان روایت شده و ما تصویر و روایتی از نیمه دیگر سردار نداریم.
      

        برای بار دوم بود که کتاب هر صبح می میریم را شروع کردم بار اول چند فصلش را بیشتر نتوانستم  بخوانم.
کتاب راجب سه زندانی  که محکوم به اعدام شده اند ولی شخصیت اصلی داستان عکاسی است که همسر خودش را به قتل می رساند 
کتاب توصیفات خوبی و تصویر سازی های زنده ای داشت و احساس مخاطب این بوده که  فی الحال در بند زندانی ها زندگی می کند
کتاب سخت خوانی بود و فلش بک های زیادی در داستان زده شده از طرفی راجب چند شخصیت دیگر حرفی زده نشد.
      

        اگر مراورید نجف در دست داشته باشی اما عشق شاه نجف را در دلت حک نکرده باشی جز گزیدن انگشت حسرت کاری نداری...
نویسنده در این کتاب سعی دارد یک شناخت کلی نسبت به امیرالمومنین ارائه دهد.با ترجمه خوبی که از کتاب شده در این امر موفق بوده 
آخرین غرش شیر خدا به همان اندازه که صادقانه بود ملایم و نرم بود«به خدای کعبه که رستگار شدم»
      

        گذشته مثل ماشین سر بالایی است که توی زندگی سبقت گرفته و تا من با لکنته ام به آینده برسم.ایستاده و به من لبخند می زند.

نویسنده دست روی تشکیلاتی گذاشته که شاید خیلی ها فکر نزدیک شدن به آن را هم ندارند
      

        کتاب تب ناتمام روایتی است از زندگی شهید قطع نخاعی که توسط مادرشان روایت شده است 
شاید تصور همه ما از فرد قطع نخاعی تصور ناامید کننده و فرسایشی باشد ولی کتاب تمامی این معادلات ذهنیمان را بهم میریزد
کتاب طعم ترش و ملسی داشت و دست آدم را می گرفت و می کشید و همراه خود می ساخت در روایت کردن روایت ها
کتاب مملو از امید و انگیزه و اراده بود و حکم تراپی کامل برای افراد جامعه ما.
و اما کلام آخر:
اینان حجت تمام شده بر ما هستند برای تمام کم کاری ها تنبلی ها و گله و شکایت های مان.
      

        چاب بیستم کتاب را که دیدم مطمئن تر شدم برای انتخاب و خواندن این کتاب ولی هرچه ادامه میدادم و میخواندم با یک متن کلیشه ای روبه رو میشدم.
و اما شرح کتاب:
کتاب روای چند ماهه قبل از انقلاب و مبارزات و کشکمش های مربوط به آن دوره است که از زبان نوجوانی روایت شده که کم کم در دل مبارزات جا می گیرد.
جریان روایت، یک جریان ثابت و ساکن و بدون کشکمش و نوسان خیلی خاصی....
کتاب بیشتر گزارش بود تا شکل داستان و بدون هیچ تصویری از اتفاقات افتاده...
      

        با اینکه نقدی های زیادی به نثر جلال وارد است اما من نثر جلال را دوست دارم و با داستان و نوشته های آن احساس قرابت میکنم
نثر جلال ساده و بی تکلف و روان است....