کتاب چند روایت از نویسندگان مختلف است. 
سطح روایت‌ها یکسان نیست.
بعضی‌هاشان جای افشا بوی تفاخر می‌داد. توی بعضی‌هایش نویسنده هنوز دچار سانسور خودش بود و روایت را گنگ و مبهم تعریف می‌کرد.
ولی توی بعضی‌هاش مسیری که نویسنده طی کرده بود تا خودش را از چاه عمیق سوگ بیرون بکشد، واضح و مشخص بود. تقلای نویسنده مثل چراغ بود برای گذر از این جاده تاریک‌. تعداد این روایت‌ها به انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسید.
        

          همان‌طور که از اسمش پیداست مجموعه‌ای است از چندین روایت‌ پیرامون سوگ. بعضی روایت‌ها خیلی خوبند مثل روایت مکرمه شوشتری عزیز و بعضی دیگر خیلی معمولی.
گمانم ۳.۵ امتیاز مناسبی برایش باشد.
        

          روایتی برای پیشگیری از یک بحران حتمی
آنچه مجموعه آنِ سوگ را از مجموعه های دیگر روایت نویسی متفاوت می کند این است که نویسندگان این روایت از سخت ترین اتفاق زندگی شان یعنی از دست دادن یک عزیز برای مخاطب روایت نوشته اند.
یعنی گویی زخم هایشان را به مخاطب نشان داده اند تا آنان از داشتن چنین زخم هایی نهراسند. آنِ سوگ دقیقا از سوگی که دیر یا زود گریبانگیر هر آدمی می شود سخن می گوید و راه گذر از آن سوگ را به مخاطب نشان می دهد گویی عده ای راه برخورد صحیح با تجربه تلخی که قرار است برای شما اتفاق بیفتد را پیشاپیش در اختیار شما قرار می دهد. نویسندگان در شجاعانه ترین حالت ممکن دست به خود افشا گری زدند تا شاید کسی را از بحران سوگ نجات دهند. برای همین می گویند روایت گاهی دواست.
        

          با توجه به تجربه قبلی (از طرف فرزند کوچک شما) انتظار خیلیییی بالاتری داشتم. اما از یازده روایت شاید فقط سه یا با اغماض چهارتا روایت خوب توی کتاب بود. روایت خانم موسوی و خانم سیدیان رو واقعا دوست داشتم. خیلی اشکال ویرایشی داشت و نشون می‌داد نشر و ویراستار و نویسنده‌ها دویدند تا کتاب به نمایشگاه برسه. در مجموع این حرکت مهرستان که داره روی مجموعه‌های روایت کار می‌کنه، خیلیییی عالیه.
        

          واقعیتش من برخوردی با خانم شوشتری و نوشته‌هایشان نداشتم. اما اسم‌شان را شنیده بودم و انتظار بیشتری از روایت خودشان  و کتابی که دبیرش هستند داشتم. آن سوگ از نظر فنی قوی نیست.
اساس روایت یا ناداستان  با خودافشایی تنیده شده. خودافشایی سخت است و نوشتن از سوگ سخت‌تر. امتیاز بالایی که دادم صرفا به نویسندگان است. آن‌هایی که رنج نوشتن از سوگ را به جان خریدند. 
با روایت خانم موسوی و آقای هنزایی بیشتر ارتباط گرفتم.
        

          تجربه‌ی سوگ نداشتم تا قبل از ۲۷ مرداد همین امسال. فکر می‌کردم می‌شود از سوگ نوشت. هزار بار رنجی که به جانمان نشسته بود را نوشتم و حق مطلب ادا نشد، هرچند با همه روایت‌ها ارتباط نگرفتم اما انگار اینکه سوگ را نمی‌شود به قالب کلمه در آورد، خصلت سوگ است نه ضعف نویسنده. آن سوگ را  خواندم و پیشنهاد دادم، بخاطر اینکه گذر از سوگ را با خواندن تجربه کنند.
        

          سوگ مسأله‌ای است که همه ما دست کم یک بار با آن مواجه شده‌ایم و به احتمال زیاد حالمان با آن بد شده. روایت‌های این کتاب از لحاظ کیفیت یک‌دست نیستند. من دنبال نگاهی جدید به سوگ بودم که جز در دو سه روایت مربوط به خانم موسوی و سیدیان و... پیدایش نکردم. البته کار نشر مهرستان در انتشار این دست کتاب‌ها را بسیار می‌پسندم و مطمئنم  مخاطبی که دنبال روایت‌های تألیفی است از خواندنش لذت می‌برد.
        

          من تجربه‌ی سوگ‌ ندارم، تجربه‌ی سوگ‌من تجربه‌ی عمومی است؛ رفتن حاج‌قاسم، پرواز اردیبهشت و چیزهایی شبیه این موارد. 
‌
پدربزرگ مادری من سیزده‌سال قبل از تولد من از دنیا رفته، وقتی مادرم یازده، دوازده ساله بوده. یا عموهایم قبل از به دنیا آمدن من شهید شده‌اند. من زیاد معنی از دست دادن بخاطر مرگ را نمی‌دانم.  اما این کتاب مرا با درد آدم‌هایی که پدر و مادر یا عزیزی را از دست داده‌اند تا حدی آشنا کرد.

مواجهه با سوگ تجربه‌ی ارزشمندی است که می‌تواند باعث رشد انسان شود. فقط باید بدانیم ما از غم‌‌هایمان بزرگتریم. 
‌


        

          
این کتاب روایت هایی از واقعیت در مواجهه با سوگ است که با دبیری مکرمه شوشتری و همکاری 11 نویسنده ایرانی نوشته شده است.
مهم ترین ویژگی این دو کتاب مواجه شدن با تجربیات گوناگون انسان هایی مشابه ماست. اینکه آنها چگونه با این سوگ کنار آمده اند و این سوگ برای هر شخص چه تعریفی داشته و چگونه خود را نشان داده است. اهمیت این روایت های شخصی در همان "آنی" است که شخص سوگوار در مقابل این غم به دست آورده و آن را با ما نیز به اشتراک گذاشته است. شاید بهترین تعبیر در خوانش این کتاب ها همین تجربه باشد که : «یکی از بهترین روش های کنار آمدن با سوگ یا کم کردن سنگینی که روی قلبت نشسته این است که تلاش کنی سوگ را تصعید کنی یعنی غم سخت و سنگین شده را به انرژی سیالی براای ادامه مسیر تبدیل کنی اما در نهایت هر کس باید به نسخه خودش برسد و این نسخه قطعا باید نتیجه اش عبور از سوگ باشد.» ( آن سوگ ،احسان قایدی: ص34)

این کتاب مشابه کتاب لنگر گاهی در شن روان نشر اطرافه.

        

          "آنِ سوگ" مجموعه‌ای از روایت‌ها (و شاید در چند مورد جستارها) دربارهٔ سوگ و مرگ است. راویان در نقل تجربیات‌شان از دردها و رنج‌ها می‌گویند، از راهِ مقابله با سوگ و بیرون آمدن از آن. 
بعضی از روایت‌ها خیلی قدرتمند هستند و بعضی ایرادهای نگارشی و ویرایشی زیادی دارند.
اگرچه در برابر سوگ راهکار یکسانی وجود ندارد و هر سوگی نسخهٔ متفاوتی می‌طلبد، اما خواندن چنین کتابی می‌تواند التیامی باشد بر دلِ داغدار سوگ‌دیده که به یاد آورد هر کسی ممکن است این روزهای تلخ را از سر بگذراند و مهم بیرون آمدن است. 
        

          هو الحی لایموت

«آن سوگ» روایتی دردآور و واقعی، بخشی از زندگی‌ست که دیر یا زود سراغ همه‌مان می‌آید.
از دست دادن عزیز، تجربه‌ای‌ست مشترک، اما نحوه‌ی روبه‌رو شدن با آن، در هرکس شکلی متفاوت دارد؛
یکی در سکوت فرو می‌رود، دیگری فریاد می‌زند. یکی خاطره می‌نویسد، دیگری خود را در کار غرق می‌کند...

#بریده_کتاب

همه چیز معمولی به نظر می‌رسد. بلند می‌شوی، خودت را می‌تکانی، راه می‌افتی، می‌جنگی، حتی گاهی لبخند می‌زنی. اما دلت گرم نیست و چیزی چنگ می‌اندازد به تنت، به جانت، به همان جایی از قلبت که همیشه قرص بود. سوگ از دست دادن عزیز تقریباً این شکلی است.

هر روایت در این کتاب، پنجره‌ای‌ست رو به دنیای درونی کسی که داغی را بر دوش می‌کشد.
این کتاب نه دنبال دلسوزی‌ست، نه نصیحت؛ فقط گوش می‌دهد و با صداقت، زخم‌ها را نشان می‌دهد.
و شاید همین شنیده‌شدن، مرهمی باشد برای سوگی که اغلب ناگفته می‌ماند.

برای من، بعضی روایت‌ها مثل نگاه‌کردن به آینه بود. جاهایی که آدم فکر می‌کند «کاش می‌شد برگردم»، یا آن لحظه‌های تلخِ بعد از مراسم که همه رفته‌اند، اما تو هنوز با نبودنش تنها ماندی...

پ.ن
خواندن این کتاب به کسانی که به تازگی سوگی را  تجربه کرده اند توصیه نمی شود.