دردناک بود.
مساله بزرگی است که اما، اماهای بزرگی وجود دارد.
علامت سوالهای بزرگی در ذهنم نقش است...بعدش چه؟
راهکارش چیست؟ مشکل و معضل و درد و زخم جامعه را مطرح کرده است. کاش سراغ زخم شناسش هم میرفتن. سراغ مادری که با یک مادری موفق، مرهمی بر این زخم شده است هر چند که جای زخم بماند. این زخم فقط مطرح شدنش به تنهایی کافی نیست. مخاطب این کتاب، راه و چاه میخواهد.
و اما بی پدری را فقط کسی که جسمی پدر ندارد تجربه نمیکند. پدریست که معتاد است پدریست که به دنبال خوشی خودش رها میکند پدری که از صبح تا شب سرکارست و شب که می آید و بی توجه به خانوادش فقط استراحت میکند پدری که به خاطر سفرهای کاری متعدد دیده نمیشود.
خیلی ها بی پدری را با پدر تجربه کردن. ولی با زهم راهکار میخواهد.
چه باید کرد که پاسخ این مساله باشد؟
ولی شروع خوبی برای پرداختن به این مساله. امیدوارم نویسنده مسیری را که شروع کرده است رها نکند و مساله را تا آخر ادامه دهند.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
روایتی از ۱۸ نفر که درد بی پدری را قبل از به دنیا آمدن و در کودکی و در بزرگی‌شان کشیده‌اند.
روایتی از ۱۸ پدرِ ساواک و شهید و فراری تا...
این کتاب حس آدم را به نبود پدر میدهد.
        

          چند روایت از تجربه تلخ و دردناک بی‌پدری.
پدری که شهید شده یا پدری که به مرگ طبیعی از دنیا رفته.
به نظرم جای روایت هایی که بی‌پدری را در عین پدر داشتن نشان می‌دهند خالی بود.
        

          کتاب را در سفری که به مشهد رفته بودم و چرخی در فروشگاه های اطراف حرم زده بودم خریدم ولی فکرش را نمی کردم خیلی زود درگیر ماجرایی شوم و باید سریع سراغش بروم کتاب از جهت تنوع سوژه خوب و مطلوب بود ولی چیزی  نبودش در داستان حس میشد این بود که تمامی داستان ها مربوط به حداقل بیست سال و یا شاید بیشتر بوده که به نظرم مواجهه قشر امروزی در کتاب نسبت به این مساله حس میشد.
در کل برای کسانی که این تجربه تلخ را داشتند و یا می ترسند و خیلی دوست ندارند به بعدش فکر کنند بسیار مناسبه.
        

          ﷽
شاید اسم و توضیح کتـاب کمی در مخاطب شک‌ ایجاد کند بـرای خریدش،ولی وقتی بی‌بابا رادست می‌گیری،نظرت عوض می‌شود!

بی‌بابا به تلخی اسم روی جلدش نیست؛بی بابا را باید همه‌بخوانند چون در بین روایت ها حرف دارد از آدم‌هایی که حتی بدشان برای آدم امنیت می‌آورد و دلخوشی...

قلم نویسنده و بکر بودن موضوع،کتاب را به دستان‌تان می‌چسباند و زود تمام می‌شود با
این که هنوز بهت زده و شگفت زده هستید از روایت های مختلف کتاب و اشک و لبخندش.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
اسمش «بی‌بابا» است
روایت‌هایی از کسانی که بابا ندارن
ظاهرا کتاب برای بزرگسال است
اما به نظر من تو بهترین سنی که میشه این کتاب رو خوند آغاز نوجوانی و دوازده سال به بالاست
یعنی از آغاز فهمیدن زندگی، آدم بفهمه گاهی تو زندگی، آدم از داشتن بعضی نعمت‌ها محروم است و این طور نیست که خدا بدهکار ما باشه و همه نعمت‌ها رو به ما بده و ما هم تو غفلت روزگار بگذرونیم. نه، گاهی میشه این نعمت‌ها رو نداشت یا داشت و از دست دادشون
یا اینکه آدم بفهمه اونایی که بابا ندارن چه حس و حالی، چه درد و غمی، چه سختی و مشکلاتی رو تجربه می‌کنن
هم بفهمه، و هم بدونه چطور کمکشون کنه، یا اینکه حداقل نمک نپاشه رو زخماشون
روایت‌های جالبی بود از باباهای خوبی که باعث افتخار خانواده بودن یا حتی باباهایی که مسئولیت نپذیرفتن و زندگی رو ترک کردن
به هر حال هر نوع بابایی چه خوب چه بدش رو نداشتن یه فقدانی است و خوندن این کتاب باعث میشه همراه راوی‌ها باشی و از غم‌هاشون بدونی

و بهترین گزینه کتاب خوندن اینه که  با خوندن  تجربه دیگران، انگار خودت تجربه کرده باشی

موضوع جالبی بود برای روایت

        

          تلخیِ دردناک

روایت که می‌خوانم، خودم را نزدیک به راوی می‌بینیم. اما اینجا همه‌ی حواسم را جمع کرده بودم که خودم را نگذارم جای راوی. این‌طور بگویم «جرأتش را نداشتم.»
اگر بعضی روایت‌ها که راوی جدا از بی‌بابا بودن، بی‌مامان هم بود، را کنار بگذاریم، می‌شد اسم کتاب را بامامان هم گذاشت. در واقع می‌شد از دید مادرها به این قضیه نگاه کرد که «بزرگ کردن بچه بدون پدر چه مصیبتی است.»
روایت‌های کتاب تنوع به نسبت خوبی داشت. برخی از روایت‌ها، کلا نقل خاطره بود تا یک روایتی که حول یک موضوع باشد و تغییر و تحول.
چون کتاب‌های حوزه‌ی دفاع مقدس که به بی‌بابا بودن پرداخته، کم‌وبیش خوانده بودم، روایت‌های فرزندان شهدا برایم کمی تکراری‌تر ولی طبیعتاً دل‌سوزتر از بقیه بود.
بین همه‌ی روایت‌ها، روایتی که الآن بعد یکی‌دو روز خیلی تهِ ذهنم مانده، روایت دختری بود که با پسرخاله‌اش و مادرهایشان در خانه‌ی پدربزرگ زندگی می‌کردند. و سوژه این بود: پدر یکی‌شان شهید بود و دیگری فراری.
روایت دختر ساواکی هم خوب بود.
        

          کتاب هایم را انتخاب کرده بودم...چند قدمی تا صندوق فاصله داشتم که «بی بابا» رو دیدم!  در خریدش تردید به دلم راه ندادم...
میدانی...برای بعضی غم ها واگویه هم دردانت التیامت می شود.
برای آدم درون گرایی مثل من که به ندرت درباره این غم صحبت میکند فرصتی بود برای... نمیدانم چه... ولی  هرچه بود برای من نوشته شده بود! 
        

          کتاب خوبی بود،متن ساده و روانی داشت.روایتی از زندگی آدمایی که بدون پدر بزرگ شدن،چه این نبودن  پدربه خاطر شهادت و مرگ باشه یا به خاطر حضور فیزیکی نداشتن تو زندگی شون
        

          کتاب را گذاشتم کیفم و تا نشستم روی صندلی هواپیما بازش کردم. وقتی داشتم در ورودی ترمینال خروجی از اتوبوس پیاده می‌شدم، صفحه۷۰ تمام شده بود و روایت‌های این کتاب آنقدر شیرین بود که وسط جلسه فارغ از بحث سخنران ادامه دادم و حالا دقایقی مانده تا بامداد تمام شده.
 فقدان پدر حفره بزرگی در زندگی آدم‌هاست،  به سن و سال هم نیست... هرچند در سنین مختلف شدت و ضعف آن فرق می‌کند. حسین_شرفخانلو بخشی از روایت این آدم‌ها را در بی_بابا جمع کرده. روایت‌هایی از فقدان عضوی که نداشتنش، در برخی مواقع خیلی خیلی به چشم می‌آید.