تنها چیزی که می‌توانم در مورد این کتاب بنویسم این است که دلم برای پی‌یر سوخت!
نویسنده به طرز استادانه‌ای حالات روحی هر شخصیت را تعریف می‌کند، چنان که پس از غرق شدن و جلو رفتن در کتاب احساس می‌کنید که با یکی از سه شخصیت اصلی احساس و رفتار یکسانی دارید و با یکی از آن ها همدردی می‌کنید، که برای من پی‌یر همان شخص است؛ شخص مظلومی که در تلاطم احساس نا‌امیدی، خیانت و شکست درونی‌اش ذره ذره و سپس‌ ناگهان این احساسات تلخ را به خانواده‌اش نیز منتقل می‌کند و پرده از رازی قدیمی برمی‌دارد.
      

        ژول ورن را با روح ماجراجویانه و پرتلاطم کتاب هایش می‌شناسم.از یادم نخواهد رفت دوران نوجوانی را که بر بال های خیال انگیز داستان های ژول ورن می‌نشستم و از شرق تا غرب عالم، با کمک علم، به دنبال اسرار کشف نشده و اعجاب انگیز جهان بودیم؛در حالی که در گوشه‌ای از خانه ،در جایی کمتر شناخته شده از ایران عزیزم نشسته بودم، روحم در جستجوی عجایب جهان بود.ژول ورن برایم شده بود مظهر علوم دوست داشتنی،علومی در خدمت اکتشاف و ماجراجویی؛ژول ورن بود که علم را برایم از کنج آزمایشگاه های تاریک و خلوت به عرصه جهانِ پر از عجایب و شگفتی های دست نیافته آورد.
انتظار داشتم این کتاب هم همچون سایر کتاب هایش وجودم را آکنده از این حس دوشت داشتنی کند،اما این‌گونه نبود.ژول ورن در کتاب هایش ارزش علم را به خوبی در اثنای حوادث مختلفی که برای شخصیت های داستان رخ می‌دهد تبیین می‌کند،به گونه ای که‌ خواننده از درک کردن محاسبات علمی‌ای که ژول ورن در کتابش به کار می‌برد به خود می‌بالد؛خواننده به وضوح متوجه‌ می‌شود که ارزشی بالاتر از علم نیست و فرد تنها با علم است که به حوادث فائق می‌آید.در این کتاب اما ژول ورن دست از روش و امضا همیشگی‌اش بر داستان ها کشیده است،تو گویی که ژول ورن مجبور شده است در برابر عظمت ادبیات و عشق سجده ای کند و دست بشورد از مسیری که تاکنون طی‌کرده است؛چرا که کمتر در رمان های ژول ورن رنگ و بویی از عشق و عاشقی را دیده‌ام،که اگر هم دیده‌ام دنباله دار نبوده و محور داستان نبوده است و صرفا جزئی از سایر جزئیات کتاب بوده است و بس،اما این‌بار فرق می‌کرد چرا که اساس داستان بر پایه عشق و عاشقی یک شاعر و نقاش است و نقش منفی داستان دانشمندی است خودخواه که نمی‌داند کی و کجا لب به سخن بگوید.آری گمان کنم که ژول ورن پس از سال ها ترویج علم سجده ای کرده است در برابر عشق و ادبیات تا امضایی باشد بر این روش همیشگی اش که نشان دهد عشق و ادبیات بر علم بر‌تر‌اند.
داستان مسیری جذاب را طی می‌کند اما همانگونه که گفتم متفاوت از بقیه داستان های نویسنده؛خبری از ماجراجویی های پرتلاطم همیشگی نیست اما آرام و یکنواخت هم نیست.اگر بخواهم در یک دید کلی نظرم را بگویم خواهم گفت که همچون سایر آثارش همچنان جذاب است اما نباید فراموش کرد که سرعتی آرام دارد و فضایی محبت آمیز تر.

پ.ن:شدیدا توصیه می‌گردد به ژول ورن خوان های اصیل!
      

        واقعا کتاب خوبی بود و تاثیر بسزایی تو بررسی دید و نگاه مسئولین و مردم اون زمان نسبت به ممالک فرنگ داره؛نگاه و تفکری مملو از شیفتگی و غلبه فرهنگ غربی و عملی صرفا سرشار از  تفریخ و تفرج و خوشگذرانی های بی حد  و حصر و البته بدون ذره ای توجه به وضعیت مملکت و مردم؛از ناصرالدین شاه و میرزاعبدالرئوف گرفته تا مظفرالدین شاه و حاج سیاح جملگی به دنبال زرق و برق پاریس  بودند،بازم گلی به جمال مظفرالدین شاه که بازدیدی هرچند نمادین و ظاهری و کوتاه از صنایع نظامی و کارخانجات پاریس داشته نه مثل ناصرالدین شاه که فقط در گشت و گذاردر باغات پاریس به سر می‌برده است؛البته نباید از حق گذشت و نقد های منصفانه افرادی نظیر حاجی پیر‌زاده را در نظر گرفت که علاوه بر توصیف زرق و برق های پاریس کمی هم از بطن جامعه و فرهنگ مملکت فرانس هم نوشته است
در نهایت اینکه خوبه و ارزش خوندن داره،از دست ندینش و ممنون از آقای شیروانی عزیز❤