انتظار اثر بهتری را می‌کشیدم.
داستان در مورد مردی‌ست با عنوان ارباب و دهقانی با عنوان بنده، که کنار یکدیگر روزگار می‌گذارند و قرار است در مسیری همسفر باشند. تولستوی در این کتاب از تغییر حرف می‌زند. تغییر رذیله به فضیلت، تغییر بدی به خوبی و خواسته با ماجراهای میانش انسان را بر نتیجه آن قانع کند.
هرچند توصیفات گیرا و جذاب بود امّا همچنان تغییر برای من ناگهانی بود و نفهمیدم چرا باید چنین انسانی ناگهان از خود عبور کند و به فکر دیگران نیز بیوفتد‌. 
      

        نه تصویر جلد و نه اسم کتاب، این را به من منتقل نمی‌کرد که ممکن است انقدر لذت ببرم
کتاب در مورد شخصیت مردی هست که از دو زاویه متفاوت دیده می‌شود. یک زاویه مربوط به خانواده‌ست که هر آنچه از پدر رویایی خودشان انتظار داشتند را به «مُرده» یا همان «ژواکیم سوارس داکنیا» نسبت می‌دهند و دیگر زاویه مربوط است به دوستانش که شخصیت حالِ حاضر «کینکاس» را ستایش می‌کنند و برای شخصیت او گریه و زاری سر می‌دهند. 
حالا «مُرده» کدام است؟ اولی یا دومی؟
نحوه مرگ او، آنچه را که او می‌خواسته باشد را آشکار می‌کند.
      

        انتظار کتابی را با پایان شگفت انگیز می‌کشیدم بهمین دلیل با دقت فراوانتری سطر به سطر را دنبال می‌کردم؛ منتها آنچنان که انتظارش را می‌کشیدم نبود.
 کتاب در قالب یادداشت های ریز و درشتی نوشته شده، در مورد آدمکشی است که چند سالی می‌شود بازنشسته شده و حالا دنیا دارد با آلزایمر و زوال عقل او را تنبیه می‌کند. 
چون کتاب از زبان خود این شخصیت بیان می‌شود؛ نثر گیج کننده هست و نمی‌توان حقیقت را از بین جملات بیرون کشید. جملاتی فلسفی در کنار و گوشه کتاب نوشته شده است که بنظرم گاهی وصله ناجوری بود.