گرم و شیرین مثل خود جنوب
مجموعه‌ای از چند روایت با محوریت جنوب و اهالی‌اش. روایت‌ها خوش‌دست و روان هستند با توصیفاتی زیبا و گیرا که شما را به راحتی وارد فضای داستان‌ها می‌کنند. 

          

            توی صفحه ی الینا(همون خانومی که شبیه آینده ی منه و دلم ضعف میره واسه حرف زدناشون،خندیدن هاشون و مادری کردنش)پارسال برای اولین بار یه تیکه از این کتاب رو خوندم و اینقدر باهاش احساس نزدیکی کردم که از همون وقت رفت توی لیستم،ماه ها دنبالش گشتم،نمیخواستم اینترنتی سفارشش بدم و میخواستم با خریدنش خاطره بسازم واسه خودم،چقدر نخونده دوستش داشتم...
به ایه سفارشش دادم،دهکده بارها و بارها سر زدم،باغ کتاب رو پِیش زیر و رو کردم و نبود که نبود
چند باری به سرم زد ناقلایی کنم و اینترنتی بخونمش بعد گفتم سارا!تو اینقدر دوسش داری یکم دیگه صبر کن تا بخریش،که بتونی دستت بگیری و کلمه های قشنگش رو شیره جونت کنی...
بالاخره پیداش کردم،چند روز پیش که رفته بودم کتاب بخرم و همون روزی که با خودم خیلی رفیق بودم و حالم؟حالم گلستون بود...
با ناامیدی از اقای کتاب فروشی که تو کتاب فروشی طلاییه کار میکرد پرسیدم:"امیخته به بوی ادویه ها رو دارید؟"انتظار داشتم مثل همه ی کتاب فروشای دیگه ی این مدت بپرسه:"کتاب طب سنتیه ؟"ولی نپرسید،گفت نه نداریم،منم گذشتم...
یکم گذشت یهو گفت:"اوم...ادویه ها...؟"
گفتم:"بله"
گفت فکر کنم دارمیش و من از خوشحالی و استرس شیرین پیدا شدن یا نشدنش داشتم بال در میاوردم،کلی گشت و بالاخره قاطی کتابای نمیدونم رمان بود یا روانشناسی پیداش کرد و دادش دستم،حس خانمی رو داشتم که بعد از مدت ها فهمیده که داره مادر میشه و میوه داده،کتابو گرفتم و بغلش کردم...
رسیدم خونه،تا چند روز فقط جلوی چشمم بود و نگاهش میکردم
روا نبود عکس روی جلد کتابی اینقدر قشنگ باشه،دست های روی جلد کتاب شبیه ننه آقای خدابیامرزم(مادربزرگ بابام)و دست های پشت جلد شبیه دست های نآز مامان مهربونم بود،بوسه به دست های پشت کتاب عادت هر روزم شده ...
بعد از چند روز که یه دونه کتاب رو تموم کردم این کتاب رو به خودم جایزه دادم،دلم میخواست اونقدر اروم بخونمش و اونقدری پای نوشته های هر خط رو دورنویس کنم که تمام کلماتش بره بشینه اون کنج کنج دلم...اونجایی که جای معشوقه...جای احساسِ مادری،همسری،دختری...
غم کتاب من رو گرفت،چند روزی جای تمام شخصیت ها زندگی کردم و درد کشیدم...چه دردهایی...
دلم میخواد تا همیشه مزه کتاب مثل اون میوه یا اون بخشی از غذا که میذاری اخر بخوریش توی وجودم بمونه و دلم میخواد بعدش هیچی نخونم اصلا...
دیالوگای شیرین جنوبی دلم رو اب کرد
اون تشبیهاتی که مثل یه نوری نفوذ میکرد ته دل و جون ادم هوش و حواس چند روزم رو گرفت...
دوستش داشتم،دوسش دارم...
          

            للحق 

#آمیخته_به_بوی_ادویه_ها ، حقا که نام خوبی برای هشت داستان کوتاه مریم منوچهری‌ است. داستان‌هایی که سطر به سطر با #موسیقی، هوای گرم و مرطوب جنوب و غذاهای طعم‌دار و معطرش آمیخته شده. داستان‌های البته غم‌انگیز با تعلیق‌هایی دوست‌داشتنی و ساده، درباره #عشق، وفاداری و از نظر من غربت که با ذوق و ظرافت خاصی با کلمات جادو کرده‌اند و آه از توصیفات زیبا و عزیز کتاب، ویژه داستان دوم که با روح زبان عربی گره خورده بود.. 
از میان داستان‌ها، قصه‌ی #معاذ مصری را دوست‌تر داشتم، آن‌جا که نوشت: " چگونه مبارزه کنم؟ چگونه سرم را بالا بگیرم در برابر یک خاک، یک #وطن، یک سرزمین بایستم و بمانم؟ چرا نفهمیدم که من همان اول محکوم به شکستم.. " 
و آنجا که زن نوشت: 
" کلمات #عربی مرا گیر می‌اندازند.. #کلمات عربی مرا عاشق تو می‌کنند و دلم می‌خواهد پر بگیرم اما می‌دانم قاتل من همین کلمات‌اند ... " ، 



          

            { و عشق چارهٔ همه‌چیز است به شرطی که شعله‌های آن روشن بماند. }

هشت داستان درجه‌یک. واقعا لذت بردم.
همه‌چیز درست و به‌قاعده. یک جملهٔ اضافی در داستان‌ها وجود ندارد. خلق شخصیت‌های منحصربفرد، گره‌آفرینی‌های هوشمندانه، روایت زندگی انسان امروز، تلخ و شیرین توأمانِ زندگی که در بستری فوق‌العاده کاشته شده‌اند. چه اسم‌های درجه‌یکی و چه پایان‌بندی‌هایی.
خانم منوچهری واقعا دست‌مریزاد دارند.
          

            این مجموعه داستان حقیقتا آمیخته به بوی ادویه‌ها بود. ادویه‌های گرم و تند و تلخ و عجیبِ جنوبی. هر داستان بوی مخصوص خودشو داشت، بعضی‌ها خوشبو و هوس‌انگیز و بعضی‌های دیگه تند و نامطبوع. 
به‌جز داستان "آمیخته به بوی ادویه‌ها" و "لنج ابوفواد" و یکمی هم "کافه حاج‌رئیس" با بقیه داستانک‌ها ارتباط چندانی نگرفتم و خیلی خوشم نیومد. 
"آمیخته به بوی ادویه‌ها" رو که خیلی دوس داشتم، دوبار خوندمش و باهاش اشک ریختم. خیلی زیبا بود و ملموس، حداقل برای من. 
ناگفته نماند خانم منوچهری، قلم قشنگی دارند.
          

            جنوبی‌ها قصه‌گوهای خوبی هستند و مریم منوچهری یکی از آنهاست. 

فضای جنوب هم حتما به جذابیت قصه‌ها کمک می‌کند اما در هر هشت داستان «آمیخته به بوی ادویه‌ها» به جز فضا، قصه‌ای هم پنهان شده، به ویژه در پایان، که به شما یادآوری کند این نویسنده و هم این راوی، حرفی برای گفتن به شما دارد. 
هر جا که توصیف‌ها و جزییات زیادی از غذاها و طعم‌ها و کوچه‌ها و کافه‌ها چاشنی داستان می‌شود جای آن که ملال‌آور باشد خاطره‌‌بازی و خیال حال و هوای خوب را همراه می‌آورد. 

آدم‌های کتاب هم آدم‌هایی ساده، شیرین و در پایان سهمگینند، همچون آدم‌های جنوب. 

نویسنده نه درگیر فرم روایت شده و نه اسیر کلمه بازی؛ دلش جنوب خواسته و دلش قصه‌های آدم‌های جنوب خواسته و ما را هم مهمان دلش کرده است.