ابتدا فکر کردم یک کتاب درجه یک میخوام بخونم ولی هر چه جلوتر رفتم صحنه ها تکراری و کش دار.واژه ها در قالب یک تکرار خسته کننده  ،بازیگر صحنه بعدی   می شدند و جان می خراشیدند تا پیرنگ را  نگه دارند بلکم قصه از هم نپاشد.اما میتوانست با چنین بن مایه ی خوب بهتر رنگ بگیرد
من بجز چند تصویر خوب نپسندیدم 
      

        و تاریخ
نسبت ما با تاریخ و سیاست.دوست دارم دوباره کتاب را بخوانم و لایه های زیرکانه ی  ذهنی نویسنده  را بیشتر واکاوی کنم.نسبت یهود ،صهیونیسم و نازیسم
هیتلر و...‌
لایه های پنهان دروغین یا راستین بودن واژه ها آدم را می لرزاند و هوش از سر می برد.جهان ما در حرکتی نامنظم و سیال گونه از سیاست های مخوف ِ پشت پرده قربانی  قطبیت های  ذهن های نا آرامی که هرگز حقیقت هستی را نیافته اند و در پس تاریخ انباشته می شوند برای عبرت.
 کتاب خوبی بود و پیام را در کمترین حالت ممکن با معجزه واژه ها  به  هزار تصویر  برده بود.بازی با ذهن خوانندگان 
اما نمی دانم چرا هنوز هم  نمی توانم ثقیل بودن برهه زمانی و آمار و ارقام  جنگ جهانی دوم را هضم کنم و از فهمش عاجزم
لیست میلیونی یا هزار هزار  آواره و کشته 
هیتلر نازی یا یهودیان آواره
هولوکاست یا حقیقت پنهان کوره های آدم سوزی
هنوز فهمم عاجز از .....
      

        مورد علاقه من نبود
برای بچه ها بیشتر کتاب بخوانیم
      

        واقعا اگر غصه ها ماندگار بودند چی میشد.خوبه که میرن.قشنگ بود 
      

        زندگی ساده ای درونش نهفته بود .خیلی از جزئیاتی که دور و ب  خودمان هست.و ما از یاد برده ایم .برای بچه ها بیشتر کتاب بخوانیم
      

        خوب بود.واقعیت بود همین بود.هر آنچه در زندگی همه هست.غم داشت .شادی نداشت.پشت همه غم ها،یک شادی پر حقیقت هست
      

        قصه  با تکرار چند جمله معنا دار و فضای ساده که تصویرسازی ذهنی پیچیده ای ندارد جلو می رود و عالی پیام داستان بیان می شود
برای بچه ها  بیشترکتاب بخوانیم .
      

        در تمام لحظاتی که واژه ها قطار می شدند توی ذهنم.تصویرهایش هم جلویم صف می کشیدند و من فیلم را بدون هیچ کاتی پیش می بردم ...
آن وسط مسط ها هم یاد نسیم مرعشی افتادم
قصه ها همینقدر زندگی ما هستند...ساده، تلخ، واقعی، روزمره اندوه و هیجان
      

        یک قصه کوناه و قشنگ و آموزنده از یکی از پیامیران مناسب کودکان و خردسالان با تصویر سازی زیبا و رنگین.برای بچه ها کتاب بخوانیم
      

        شروع کتاب شیرین و رویایی بود.واژه ها معجزه وار در خدمت تصویر سازی رویا و احساس
یک سوم پایانی کسل کننده  بود و يکنواخت بودن ریتم در تمام نامه ها بجز چند مورد ،هیچ هیجان و کششی نداشت.تکراری بودن  و نوشتن بر یک سیاق .بازی کلمات  را محدود کرده بود.
فقط برای یکبار خواندن