داستان بامزه‌ای درباره غصه‌ای که همراه خودش ایده‌های نو و خلاقیت می‌بره... کی گفته غصه بده؟ شاید آدم بعد از غصه‌دار شدن، چیزای جالبی به ذهنش برسه و بتونه از غصه‌ چیز یاد بگیره و بعد بفرستنش بره...
        

          خیلی خوب و دلچسب بود برام 
کوتاه و خواندنی 
حیف زود تموم شد 
دوست داشتم بیشتر همراه غصه باشم 😊
ولی جدی من به این نتیجه رسیدم بعضی وقتا غصه ها رو نخورم با هم دوست بشیم 😁
        

          خیلی جالب و خوب غصه رو توی مثال آورده و آدم رو باهاش دوست می‌کنه. به گمونم کتاب کودک باشه ولی من بزرگسال هم دوستش داشتم.
        

          

چقدر غصه ی گوگولی و بامزه ای بود. هر چند شونه های بابا رو خم کرده بود زیر سنگینیش.
 اینکه آخرش با غصه به یه ایده رسیده بودن برای حل مشکلشون عالی بود.
حتما نسخه ی چاپیش رو برای پسرم میخرم
        

          همین که بارون گرفت فایلش رو تو طاقچه باز کردم  و شروع به خوندن کردم.
جمله های اول کتاب هم دقیقا با بارون و خیسی یه آدم بعد از بارون شروع می شد و شروعش انقد جالب و خلاق بود که با وجود این که یه کتاب ساده رده سنی کودکه ولی دوست داشتی تا تهش با این غصه که از قضا نقش اصلی کتابه همراه بشی و ببینی یه غصه که چسب آدمه از اون بیرون چه جوری نگاهت می کنه 
        

          من خیلی این کتاب رو دوست داشتم. خیلی مختصر و مفید بهمون یادآوری می‌کرد غصه همیشه و همه‌جا ممکنه باشه. اما باید یادمون باشه وقتایی که پیش ماست، لازم نیست بخوریمش. کافیه ازش دعوت کنیم پیشمون باشه و بهش گوش کنیم. حتی توی حرفاش شاید راه‌حلی باشه برای رفع غصه!
این رمان کودک هرچند ویراستاری به‌شدت بدی داشت، اما روایتش خیلی خودمونی بود.