خواندنش را لازم میدونم، در کتابخانه یک کتابدار یا یک کتابخوان، حضورش نیز لازم است، بخاطر نوع نگارش، موضوع وفضای قصه. در نوع خود خاص هست. گاهی فرصت پردازش را از خواننده میگرد، فرصت جمع بندی را هم! و تمام پردازش و جمع بندی را لابلای کلمات به خواننده هدیه میدهد.
      

        من موضوع را دوست داشتم، قلمشان را خیر!
هیچ مدلی و با هیچ تبلیغی نتوانستم با این کتاب ارتباط برقرار کنم، کلیت موضوع برایم جالب بود اما بخوبی ان را تراش نداده بودند و پر از تیزی ازار دهنده بود، بطوری که وقتی کتاب را زمین میگذاشتم، انگیزه ای برای برداشتن و خواندن ادامه ان نداشتم! یک مدل وبلاگ نویسی کاغذی، بدون داشتن نخ تسبیح!
      

        نوع داستان پردازی، شخصیت سازی و سیر تاریخی داستان، قابل تامل و جالب است، روند کلی داستان مخاطب را تا انتها به دنبال خود میکشد اما، قلم خاص اقای امیرخانی، باعث میشود، مخاطب رضایت خوبی از کلیت کتاب نداشته باشد بلکه با واژه غافلگیری از کلیت داستان از ان یاد کند، ماجرای خاص عاشقانه ای در کلیت داستان نیست، عناصر جانبی ماجرا ان را پرکشش تر کرده است. در یک‌ نتیجه گیری کلی، نگرانم بخاطر اسم نویسنده بنظر برسد، داستان هم جذاب است!!!
      

        قلم عجیبی بود، شاید کشف و شهود خیلی از ما با شرایط نسبتا مشابهی را شامل میشد! کتاب عجیبی که باید میفهمیدم که پازلهایش چطور بهم وصل میشود، باید بی توقف بخوانی تا بدانی شخصیتهای داستان، که مارا وارد اتاق فکرشان کردند چه سرانجامی دارند، بیشتر درگیری های فکری و ذهنی شخصیت اصلی داستان، قابل درک و لمس بود! گاهی اواسط داستان بخشهایی بود که از خواندن خسته ات میکرد اما متوقف نه.
      

        یکی از کتابهایی بود که با وجود کندی ابتدایی داستان، من را تا انتهای کتاب رساند، قلم توانمندی بود.
      

        کتاب خاصی بود برایم، روان، ارام، مهربان... گاهی پر از رنگ و بو..تصویر سازی داستانها جالب و روایتها قابل تامل بود.