بسم الله الرحمن الرحیم،بریم برای نوشتن یادداشت درباره کتابی از نشری که قبولش ندارم و از دسته ای که مدت هاست ازش کتاب نخوندم،اما به شکل یهویی شب قبل امتحان فارسی شروع و همون روز هم تمومش کردم.😁
یادداشتم رو با این توصیه شروع میکنم که اگه جزو این دو دسته هستید،کلا  سراغ این کتاب نرید:
۱_افرادی که وقتی رمان میخونن خیلی با داستان درگیر میشن و دل کندن از فضای داستان براشون سخته.
۲_افرادی که سرشون خیلی شلوغه و وقت ندارن همینطوری بشینن پای یه رمانی و بلند نشن تا تموم شه....(اگه جزو این دو دسته هستین،پیشنهادم اینه که کلا یادداشت منم نخونین،چون قراره کلی از کتاب تعریف کنم و ممکنه وسوسه بشید.😂)

❓️چرا کتاب رو به دسته اول پیشنهاد نمیکنم؟
فضای داستان به خصوص آخر کتاب  واقعا پر اضطرابه،سناریو پر از گره هاییه که هیچکدوم واقعا کوچیک نیستن،و خواننده به معنای واقعی کلمه جونش بالا میاد تا بفهمه انتهاش چی میشه؟؟!این برای کسی که به داستان ها فقط به چشم داستان نگاه می کنه هم سخت و اعصاب خرد کنه،چه برسه به کسی که خیلی با داستان درگیر میشه و میره داخل کتاب و تمام اون چیز هایی که میخونه رو حس میکنه...و این براش عذاب آور میشه.از الان هشدار چنین چیزی رو به خصوص آخر های داستان بهتون میدم که بدونید.
❓️چرا کتاب رو به دسته دوم پیشنهاد نمی کنم؟
یک کلام،چون جذاب و کشش داره و وقتی بشینید پاش بلند شدن خیلی آسون نیست.اتفاقات با فاصله متعادلی میفتن و سرعت داستان کند و سریع نیست،و داستان به شکلیه که شما تا آخرین صفحه داستان مدام درحال غافلگیر شدن هستید و مهارت نویسنده در نوشتن اتفاقات پیش بینی ناپذیر واقعا قابل تحسینه.این ها همه باعث میشه شما دچار مشکل حاد:《یه فصل دیگه هم بخونم پا میشم》بشید و همینطور یه فصل یه فصل پیش برید تا....😁

✅️چیزی که درباره این کتاب به نظرم خیلی ارزشمند اومد،این بود که و در عین داستان بودن و جذابیت،اومده بود تا یه رویداد تاریخی در آلمان رو به ما معرفی کنه به شکلی که اگر من دوتا کتاب تاریخی درباره این رویداد میخوندم شاید اصلا انقدر خوب توی ذهنم نمی موند،اما بیان شدنش در قالب داستان و بیان وضعیت سیاسی،فرهنگی‌ و اجتماعی مردم لابه‌لای داستان باعث میشد من اون زمان و اون مکان رو خیلی خوب درک کنم.

❌️علی رغم تمام لذتی که ازش بردم،اما خب بگذارید از ضعف های کوچکش هم نگذریم.نویسنده در پرداختن به شخصیت هایی مانند پدرشان،دومینیک و تا حدی هم آنا کم گذاشته بود.مثلا،ارتباط من با فریتز به حدی خوب بود که لحنش و حالت بدنش حین حرف زدن توی ذهنم ترسیم می شد،اما آنا...ابتدای داستان درباره آنا توضیح کوچکی داده شد مبنی بر اینکه برعکس گرتا او ترسوست،و من انتظار داشتم در طول داستان رفتاری مطابق با همان توضیح از آنا ببینم،اما به غیر از کمی از  ابتدای داستان این انتظار برآورده نشد‌ و من تا آخر هم با شخصیت آنا کنار نیامدم.یا مثلا دومینیک...هر دیالوگی که می گفت توی ذهنم غیر طبیعی و خشک می آمد.نویسنده با بیان چند خاطره از این خواهر و برادران زمانی که با هم بودند،می توانست صحنه اولین برخورد آنها پس از چهار سال را  بسیار زیبا تر کند.
خلاصه اینکه...کتاب خوبی بود،اگه جزو اون دوتا دسته نیستید پیشنهاد می کنم بخونیدش،چون بدون دچار شدن به هیچ مشکل خاصی ازش لذت می برید و احتمالا خوشتون بیاد.😉
      

        اشتباهی که من کردم این بود که اول عملیات احیا رو خوندم،بعد آبی نفتی رو.و خب،بعد از اون روایت جذاب و بی نظیر عملیات احیا،این دیگه خیلی به دلم نمی چسبید.😅
با این حال،چیزی که باعث می شد تا آخر کتاب رو ول نکنم،چیزی بود که اصطلاحا بهش میگن درونمایه یا محتوای داستان.یعنی درسته که کیفیت خود کتاب،اشکالاتی داشت_که خواهم گفت_ولی خود شخصیت مهندس عمرانی،به حدی منو مجذوب خودش کرد که با اشکالات کتاب ساختم و به خوندن ادامه دادم.و در تمام لحظاتی که مشغول خواندن کتاب بودم،غرق شخصیتی تلاشگر،با اراده،متفاوت و خلاق بودم و این،باعث شد در نهایت خوشحال باشم که کتاب رو خوندم.
درباره سبک روایت کتاب،دو نکته وجود داره.اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که جملات کتاب طوری بودند که انگار از دفتر خاطرات شخصی راوی برداشته شده بودند و موضوعی به نام 《مخاطب》 توی اون ها در نظر گرفته نشده بود.این نمیدونم ضعف کتابه یا چی،ولی برای من که زیاد مطلوب نبود.
نکته دوم،استفاده زیاد از اصطلاحات مهندسیه،چیزی که باعث شد بعد از چند فصل اول و بعد از اینکه راوی در یک کارخونه مشغول به کار شد،سرعت خوندن من یواش یواش کم بشه.برای مخاطب عادی ای که هیچ سررشته ای از این رشته نداره،این موضوع به شدت عذاب آوره و خوندن کتاب رو سخت می کنه.با این حال اکه کمی حوصله به خرج بدید،قابل تحمله.😉
      

        اگر دنبال کتابی جامع درباره شهید زین الدین می گردید،توصیه می کنم به این کتاب فکر هم نکنید،کتاب تنها زیر باران گزینه خیلی بهتریه.
اما اگر مثل من شیفته این شهیدید...گمشده تون رو توی این شهید پیدا کردید....و هیچ مطلب یا عکسی رو در موردش از دست نمیدید،امتحان کردنش ضرری نداره.به خصوص که بعضی از روایت هاش جدید هستن و هیچ جای دیگه ای نشنیده بودم.
بد نبود،توقعی که ازش داشتم رو برآورده کرد.
      

        یک جمله در وصف این کتاب به ذهنم می رسد:متفاوت بود!
و تفاوتش،در اینجا بود که 《روح》 داشت.بعضی کتاب ها صرفا قشنگند،اما این کتاب روح داشت.اینکه نویسنده کتاب از روایتگرش جدا نبود،باعث شده بود مخاطب خاطرات را لحظه لحظه لمس کند...ببوید...بچشد....حسی فراتر از 《دانستن》 را به مخاطب القا می کرد.
و از آن دسته کتاب هایی بود که دوست دارم تک تک دوستان کتابخوانم را در خواندنش شریک کنم....
      

        از پر تکرار ترین دیالوگ های بچگیمون این بود:
_چرا باید کتاب بخونیم؟
_برای اینکه 《چیز》 یاد بگیریم!
و جالا بعد از چهارده سال کتابخوارِ دوست و فامیل بودن،برای اولین بار موفق شدم 《یاد گرفتن از یه کتاب》رو درک کنم.
از اینطور روایت ها که از نقطه صفر شروع میشه و به صد میرسه تا حالا خونده بودم،اما هیچوقت رمز اعداد بین صفر و صد رو نفهمیدم،تا این که این کتاب اومد و دونه دونه اون ها رو شمرد.خواننده حین خوندن کاملا میتونه از تجربیات مدیریتی یه شخص پخته بهره ببره،در حین اینکه به شدت از قلم شیرین و خوش خوان نویسنده لذت می بره.دلم نمیخواست به این راحتی به کتابی پنج ستاره بدم،ولی واقعا هیچ آتویی دستم نداد که به بهانه اش حداقل نیم ستاره کم کنم.😁
فقط حیف که این طور کتاب ها کمتر صداشون در میاد و چقدر افراد زیادی هستند که باید این چنین کتاب هایی رو بخونن....
      

        خب،مطمئنا اینکه کتابی رو باز کنی و بعد از چند صفحه جلو رفتن بفهمی داره یکی از معضلات بزرگ ذهنت رو مطرح می کنه اتفاق جذابیه نه؟همون مسئله همیشگی:مرز بین خانواده داری و فعالیت اجتماعی برای زنان کجاست؟
علی رغم ذوق ابتدای کار،از نتیجه چندان راضی نبودم.مسئله خیلی دقیق و تئوری وار طرح شده بود،و برای من مخاطب این توقع ایجاد شده بود که پاسخم رو هم به شکل یه تئوری دریافت کنم.نه اینکه در روایت آخر،یک خانمی به شکل قهرمان پیدا بشه و گفته بشه که ایناهاش،این همه حرف زدیم و طرح مسئله کردیم،انتهاش شد این خانم که با توجه به مبانی و سوالات ما یه نمونه موفق زن فعال در جامعه است و همه اهداف ما رو محقق کرده!خب اگر ما دنبال این بودیم که بفهمیم به چه انسانی باید تبدیل بشیم آیا بیکار بودیم که بشینیم صد و خرده ای صفحه کتاب بخونیم؟آیا پیدا کردن یک نمونه موفق زن در جامعه کار خیلی سختیه؟غیر از اینه که الگوی موفق رو با یه سرچ ساده میشه پیدا کرد؟مخاطب این کتاب دنبال اینکه بفهمه چی باید بشه نیست،دنبال اینه که بفهمه چطور باید به اون تبدیل شد!
نکته دیگه این بود که طی نتیجه گیری،حتی یدونه از مسائل ریز و درشتی که در روایات دیگه مطرح شده بود لحاظ نشد.یعنی گفته شد که خب،گره ذهنی من باز شد،من دیگه مسئله حل نشده ای ندارم،اما اینکه توضیح بیشتری داده نشد باعث شد که اون مسائل هنوز در ذهن مخاطب مجهول باقی بمونه.یعنی که ما فهمیدیم اوکی،این مشکل الان حل شد،خب چگونه؟بر چه اساس؟اصلا چرا باید پاسخش این باشه؟مثل اینکه معلم دو خط سوال ریاضی بنویسه،بعد جلو جوابش یک کلام بنویسه ۵،هیچیم راجع به اینکه چطور جوابش رو به دست آورد نده.این باعث میشه مخاطب حس کنه همه مدت درحال وقت تلف کردن بوده و هیچ فرقی با زمانی که کتاب رو نخونده بود نکرده.
در هر صورت ایده داستان خوب و نوع پرداختش جالب بود،اما افسوس که یه نتیجه گیری پر باگ می‌تونه اثر همه اونا رو خنثی کنه....
      

        عالی بود،پر از مطالب جذاب و کاربردی مختصر.حکم رمان برا من داشت از نظر جذابیت.
به همه نوجوانان توصیه می کنم که بخوانند.ممنون از معرفی رفیق عزیز.😉
      

        همیشه دوست داشتم درباره شخصیتی مانند شهید محسن فهری زاده بدانم،اما دریغ از یک کتاب،یک فیلم،یک چیزی که این شهید عزیز را به مردمش بشناساند....
این کتاب هم کم و بیش حکایت:«یه چشم تو شهر کور ها پادشاهه» رو برای من داشت.خب روایت بریده بریده و کوتاه قطعا کامل و درجه یک نیست!اما با ابعاد کم و درعین حال قابل تاملی از زندگی شهید می‌تونه آشناتون کنه.خوندنش زمان زیادی هم نمیگیره(اگه مثل من کشش ندید)که بتونم بگم ارزش زمان گذاشتن داشت یا نداشت.
      

        دوست داشتم پیش از اتمام آذرگان،نقد تند و آتشینم درباره آبانگان رو بنویسم،اما فرصت نشد و آذرگان شد آبی روی آتش.نسبت به دو جلد قبلی بسیار زیبا تر بود. شاهد روند عاقلانه تر و پخته تری از اتفاقات بودیم،که جای خالی‌اش در دو جلد قبلی کاملا حس می شد.نویسنده به زیبایی احساسات قابل درکی رو برای شخصیت ها ترسیم می کرد و با بیان شرایط،مخاطب رو وادار به فکر روی مسئله مطرح در داستان می کرد.همچنین پررنگ شدن نقش تاریخ و سیاست،رنگ و بوی دیگری به داستان داد.فقط چند نکته وجود داشت:

1.ابتدای داستان.کتاب شروع بسیار ضعیفی داشت.چطور ممکنه همزمان با مرگ کارن،نازآفرین هم بیمار بشه و از دنیا بره؟!و از اون مهم تر....چطور ممکنه از این دو رویداد مهم آنقدر بی اهمیت جلوه کنند و با این سرعت ازشون عبور بشه؟!و به همین سرعت دایانا بیخیال مرزبانی بشه و بریم به سوی تیسفون!این احساس که نویسنده ابتدای داستان رو کاملا از روی اجبار نوشته که فقط تموم بشه کاملا واضحه.
2.در قسمتی از داستان،شاهد عذاب وجدان دایانا برای ازدواج با پوریا بودیم.ابتدای کار قابل فهم بود،اما به مرور به حالتی رسیدیم که وجود این احساس،با رفتار های دایانا دچار تناقض شد.یعنی شما میدیدی دایانا در حال توصیفات عاشقانه پوریا و فاز همه چی آرومه من چقدر خوشحالم،بعد یهو اون وسط یه اسمی هم از کارن میاورد و میگفت من عذاب وجدان دارم!خب تو این حالت طبیعیه که برا مخاطب یه حالت:«وات د فاز؟»به وجود بیاد و نتونه درک کنه.
3.یکی از اعصاب خرد کن ترین موارد موجود در داستان،شخصیت تک بعدی مهین بانو بود.هر چقدر در آبانگان این شخصیت قوی و زیبا ترسیم شده بود،توی این جلد حکم وصله اضافه ای داشت تو داستان.میفهمم که قرار بوده پروتا و گره انداز داستان باشه،ولی متاسفانه شباهتی به چیزی که باید نداشت.
با همه اینا...خوندن این مجموعه یکی از جذاب ترین تجربه های کتابخوانیم بود.با تک تک دیالوگ های ظریف شخصیت ها کیف کردم و با توصیفات حیرت آور و زیبا هم همینطور.امیدوارم از این نویسنده آثار بیشتری ببینیم.😉
      

        ابتدای کار،تکلیفمان را با کتاب روشن کنیم.این یک رمان تاریخی‌ست؟از آنجا که تاریخ،جز وسیله ای برای فضا سازی و توصیفات احساسی در این کتاب نبوده،من که شخصا چنین فکر نمی کنم.با این حال اگر تاریخی هم هست،من فعلا قصد پرداختن به آن را ندارم.
هرگز،هرگز فکر نمی کردم روزی حاضر به خوندن کتابی بشم که عشق و احساس مبنای اولیه‌اش باشد.
ابتدای کتاب که حس:«این چه مسخره بازی ایه»دست از سرم بر نمی داشت.میانه کتاب،داستان به پیچیدگی خاصی رسید و من از خواندنش لذت بردم،اما آخر کار....وضعیت طوری بود که هر صفحه که میخوندم شرایط موجود در داستان ۱۸۰ درجه دچار تغییر می شد.و این به حدی اعصاب خرد کن بود که فقط می خواندم تا بفهمم پایان کار به کجا می رسد،و لذت خود داستان پودر شد کاملا،و در یک نیمه شب تابستانی به سر انجام رسید.
با همه اینها!هیچ قسمت کتاب برای من درک شدنی نبود.ابدا نمی توانم درک کنم که چطور انسانی می تواند به اندازه دایانا غیر منطقی باشد؟!آنقدر احساساتی و بی اراده که راه درست و غلط را تشخیص بدهد اما برای خودش توجیه الکی کند و همان راه غلط را پیش بگیرد.اگر دایانا با تفاوت هایش با بقیه دختر ها قرار بوده نماد یک دختر جوان متمدن باشد پس...وای به حال تمدن!و پوریا نیز از آن غیر قابل باور تر.اگر این رمان واقعا رمان تاریخی باشد،پس نقش پوریا ننگی‌ست برای پادشاهان ساسانی.
و در آخر...این کتاب را به دسته انسان های عاطفی تر و احساسی تر توصیه می کنم،از خواندنش لذت فراوانی خواهند برد.اما اگر کسی هست که بار منطقی ذهنش بیشتر است،بهتر است سراغ آن نیاید.
      

        قاجار،قاجار....
تو چه ها کردی با ایران ما!
      

        خانم عرفانیان،در روایت داستان انسان های جامانده استعداد فوق العاده ای دارند.
هر یادداشتی بنویسم،از شدت زیبایی کتاب کاهش می دهد.(به همین علت است که برای مربع های قرمز هم هنوز چیزی ننوشته ام.)
فقط...خانم جان....گوشه چشمی هم به ما بینداز....
      

        اصولاً کتاب شهدا رو برای الگو گیری میخونم،و اگر کس دیگه ای مثل من هست که هدفش از خواندن کتاب اینه توصیه میکنم سراغش نره.
ولی این رو ایرادش محسوب نمیکنم،چون دید خیلی ها رو می‌تونه نسبت به شهدا عوض کنه.
      

        از جمله اندک کتابهایی که نتونستم تمومش کنم.کلی تلاش کردم که تا تهش برم ولی دیگه بیخیال شدم گفتم حیف زمان.😐
پیش از این،هر چی از خانم شکوریان دستم رسیده بود خونده بودم و لذت برده بودم،فقط این مونده بود.واقعا خسته کننده و اعصاب خرد کن بود،سیاه صورت هم یک پرونده امنیتیه به همین شکل،ولی واقعا قشنگه.چرا با این اصلا ارتباط نگرفتم الله اعلم.
یکی از مهم ترین نقص های نگارشی کتاب هم علامت تعجب های فراوان و رو مخی بود که در سر تا سر کتاب خیرات شده بود!
      

        یادش بخیر،امیل،خاطره شیرین کودکی من....😁