هنوز که هنوز است وقتی به سلام نماز می‌رسم که «السلام علینا و علی عبادالله الصالحین» مکث می‌کنم و نمازم گره می‌خورد به نماز ارمیا
        

          اولین کتابی که از امیرخانی خواندم همین کتاب بود. همان زمان که تازه چاپ شده بود. با تمام ضعف هایی که به عنوان کتاب اول یک نویسنده داشت، اما موضوع داستان و شخصیت ارمیا مرا جذب کرد و خوشحال شدم از اینکه بعد از این، کتاب های جذاب تری از امیرخانی خواهم خواند که همینطور هم شد. 
پیشنهاد می کنم اگر تازه می خواهید شروع به خواندن آثار امیرخانی کنید، ابتدا از ارمیا شروع کنید اما بدانید که من او و بیوتن حتما چند سر و گردن از ارمیا بهتر هستند.
        

          تصویر سازی خوب ...
        

          « مصطفي با آن عينك مي توانست طول وجودت را اندازه بگيرد . مي توانست بيايد داخل بدنت . نه مثل راديولوژيستي كه از كليه عكس رنگي بگيرد . مصطفي فقط عكس سنگ كليه را نمي گرفت . سنگ شكن بود . كليه ات را دياليز مي كرد ...»
ياد نگاه اولشان در مسجد افتاد . اواخر سال 66 بود . همان هنگامي كه صورتش از ديدن قامت بلند مصطفي ، سرخ شده بود . فكر نمي كردند همان ديدار ، مسير زندگي شان را به كلي عوض كند . تازه 6 ماه بود كه همديگر را مي شناختند ولي به راحتي مي توانستند افكار هم را هضم كنند و همين ، رابطه ي اين دو را عجيب كرده بود .
داستان درباره ي پسري 19 ساله از خانواده اي ثروتمند در شمال شهر ، به نام ارميا است . ارميا دوستي به نام مصطفي دارد كه دقيقا برعكس او در جنوب شهر زندگي مي كند و تعمير كننده ي راديو و تلويزيون است .
محتواي جديد و جالبي داشت . در ژانر دفاع مقدس ، نسبت به بقيه ي كتاب هايي كه خوانده بودم ، خلاقيت و ابتكاري در قلم نويسنده ديده مي شد .
شروع كتاب كمي گنگ و نامفهوم بود . من به شخصه تا قسمتي كه درباره ي ريش هاي ارميا صحبت نكرده بود ، درباره ي جنسيت او شك داشتم كه مرد است يا زن ؟ به خاطر اسم ارميا كه اسم زن هم هست ، در بخش اول كتاب ، به چادر گل دار پوشيدن سر نماز اشاره كرده بود ، سرخي چهره ارميا در اثر ديدن مصطفي ، باعث شد چند صفحه ي اول دچار گيجي شوم . به طور كلي اما اين نامفهوم بودن ، خوب بود . شوق و ترغيبي براي ادامه دادن كتاب ، در خواننده ايجاد مي كرد .  براي اينكه بخواند تا گره ها را باز كند .
توصيف هاي كتاب خيلي عالي بود . توصيف هاي فضا و مكان به گونه اي بود كه كاملا مي توانستيم خودمان را در آن محيط قرار دهيم و دركش كنيم . به خصوص از اين جهت قوي تر هم حساب مي شود كه زمان داستان مربوط به گذشته ( دوران دفاع مقدس ) است و بسياري از خوانندگاني كه دركي از آن زمان ندارند و نبودند ، مي توانند كاملا با آن دوره آشنا شوند . بهترين توصيف كتاب هم به نظرم صحنه ي تشييع و خاكسپاري امام خميني (ره) بود كه علاوه بر زيبايي توصيف ، تاثيرگذار هم بود و در احساسات آدم تاثير مي گذاشت .
در كنار توصيف خوب كردن ، يكي ديگر از حسن هاي اين بخش ، استفاده از آرايه ها بود . در متن داستان صرفا وصف خالي اتفاق نیفتاده بود و از تشبيه ، جان بخشي و ... هم استفاده شده بود كه متن را زيبا و براي خواننده جذاب تر مي كرد . مثل : تشبيه ترك ديوار به لبخند ، حس كردن مزه ي شوري اشك توسط پوتين ها و...
همچنين احساسات شخصيت اصلي يعني ارميا ، خيلي خوب وصف شده بود . به طوري كه خواننده مي توانست خودش را جاي او بگذارد و دركش كند . به خصوص زماني كه مصطفي به شهادت رسيد ، گيجي و غم او خيلي محسوس بود .
شخصيت پردازي هاي داستان هم خوب بودند . هم از نظر باطني و هم از نظر ظاهري ، مي توانستيم كليتي از آنها در ذهنمان بسازيم . ايمان خيلي قوي به خدا و معنوي بودن ارميا ، چشم هاي مشكي و ريش هاي پر پشتش ، قد بلند و عينك مصطفي و حتي بو مثل بوي عطر ياسي كه مصطفي هميشه مي داد .
از ساختار كه بگذريم ، از نظر ظاهري جلد كتاب خيلي عجيب بود . مي توانست قشنگ تر باشد . براي هر كسي چه كتاب را خوانده باشد چه نخوانده باشد ، تصوير جذابي نيست . جا داشت رنگ هاي زيباتر و به طور كلي طرح قشنگ تري داشته باشد . نام كتاب هم كليشه اي بود و نويسنده اسم شخصيت اصلي را گذاشته بود و چيز جديدي نبود اما ايراد هم به حساب نمي آيد .
در كل كتاب پر معنا ، جذاب و ترغيب كننده اي بود . نويسنده با اينكه اولين كتابش بود ، داستان زيبايي را خلق كرده بود . جالبي كتاب در اين بود كه مثل خيلي از ديگر كتاب هاي دفاع مقدس ، فقط به آن زاويه ي پشت سنگر ها توجه نشده بود و از زواياي ديگري هم به جنگ توجه شده بود . در اصل بيشتر كتاب خاطراتي بود كه ارميا به ياد مي آورد .
« همان طور كه بالاي بالا بودن يا پايين پايين بودن خيلي سخت است ، وسط وسط بودن هم خيلي سخت است »
        

          این کتاب بی‌نظیر بود، اینقدر که می‌شه ساعت‌ها راجع‌ بهش حرف زد و نوشت. جوانی از طبقه مرفه جامعه که با ورود به دنیای جبهه، دنیایش و نگاهش تغییر کرده، حالا بعد از جبهه او مانده و فضایی غریب...
        

          "ارمیا" اولین کتاب رضا امیرخانی و البته اولین اثر از ایشان است که جرعه جرعه با عشق سر کشیدم.
ارمیا طوری جذبم کرد و طوری شیفته اش شدم که نتوانستم زمین بگذارمش.
و تنها چیزی که میتوانم بگویم این است که "ارمیا" را زندگی کردم، لحظه لحظه ارمیا، خنده ها و گریه هایش، تصمیم ها و حرفها و سکوتهایش را زندگی کردم و عاشقش شدم...
عاشقش شدم و آموختم و آموختم و آموختم...
چند وقتی میشد که کتابی اشکم را سرازیر نکرده بود، ارمیا را گریستم...
بخصوص چند فصل آخرش را که اشکهایم بند نمی آمد...
        

          سلام
این کتاب یکی از معدود رمان های ایرانی بود که من خیلی باهاش حال کردم
تو بعضی از جاهای داستان اینقدر غرق میشدم که چشمامو میبستمو خودمو تو اون موقعیت میدیدم 
کتاب فوق العاده ایه حتما توصیه میکنم
        

          من همیشه دفتری داشتم که برای خودم دیالوگ ها، جملات، آیات و سخن های زیبایی که دوست داشتم را در آن یادداشت میکردم. ارمیا را که میخواندم دائم به سراغ دفترم می رفتم تا جمله جمله کتاب را یادداشت کنم، آخر سر هم منصرف شدم و بزرگ نوشتم "ارمیا"...
هنوز که هنوز است جملات بولد کتاب را به یاد می آورم..."عمری فقط پیاز بودیم" ، "سیل جمعیت و ارمیای شبه ماهی" ،"ارمیا" ، "ارمیا" ، "ارمیا"....
پ.ن: تنها نکته ای که دوست داشتم وجودمی داشت این بود که کاش سخنان عربی ای که ارمیا می گفت در پاورقی ای ترجمه میشد تا فهم آن برای من خواننده ای که ممکن متوجه نشود اسان باشد
        

          نمی‌دونم چی بگم. آیا واقعا لازمه که حرفی بزنم؟ از تجربه و حس واقعیم میگم. چندین سال بود که منتظر شرایطی بودم که بتونم این اثر معروف رو از نویسنده دوست داشتنیم بخونم. اما مواجهه من با این کتاب خیلی خوشایند نبود. دلیلش این بود که ارتباط گرفتن با شخصیت‌های داستان برام سخت بود.
فکر میکنم نویسنده مخاطب نسل جدیدش رو خیلی جدی نگرفته بود، چون اگر اینطور می‌بود بیشتر سعی میکرد که شخصیت‌ها و فضای زمان جنگ رو برای ما توجیه کنه. واقعیتش اینه که شاید فقط حدود سی سال گذشته باشه اما تفاوت نگرش و باورهای ما خیلی فرق کرده.
خوندن این کتاب برام مثل خوندن داستان‌های اساطیری بود.  نه خوندن یک تجربه و خاطره واقعی.
می‌خوام بگم داستان و شخصیت‌های داستان میتونستن خیلی تاثیرگذار تر باشن اگه میتونستیم قبل قضاوت کردنشون در ابتدای داستان اونهارو‌ بهتر بشناسیم.
اعتراف میکنم که به جز بخش کمی از ابتدای کتاب نتونستم تا آخر بخونمش، چون هرچی جلو تر میرفتم جذابیتش کمتر میشد.
        

          تیپ شخصیتی ارمیا دوست داشتنی است اما کتاب دارای خط داستانی ضعیفی است . البته اگر به عنوان اولین اثر امیرخوانی نگاه بشه ، کتاب خوبی محسوب میشه.
        

          بعد از کتاب‌های «منِ او، از به، بی‌وتن و قیدار» آخرین کتابی که از آقای امیرخانی خواندم همین ارمیا بود که ای کاش نمی‌خواندم.
        

          جوانی با سبک زندگی زیبای خود
در دنیایی که مال او نیست
فرار را برقرار ترجیح می‌دهد.
        

          قلم زیبای رضا امیرخانی که بعد از این کتاب مشتاق شدم بقیه کتاب های ایشون رو بخونم.
        

          با این کتاب عشق بازی کردم.
        

          اعتماد کلمه‌ای است که سرنوشت‌های زیادی را تغییر داده است.
حجت الاسلام جواد اژه‌ای و سازمان پرورش استعدادهای درخشان (سمپاد) اولین کسانی بودند که به رضا امیرخانی اعتماد کردند و اولین کتاب او را در سال ۱۳۷۴ به چاپ رساندند.
رضا امیرخانی نیز به خوبی پاسخ این اعتماد را با برگزیده شدن در جشنواره ادب و پایداری، بیست سال ادبیات دفاع مقدس وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سال ۱۳۷۹ داد.
مطمئنا ارمیا، یکی از زیباترین، تلخ‌ترین و واقعی‌ترین رمان‌هایی بود که تاکنون خوانده‌ام.
        

          اولین کتاب که از امیر خانی خوندم
کاش فقط دو صفحه آخرو نمیخوندم
گرچه نفهمیدم کی کتابو باز کردم و کی بستم!
با ارمیا باید زندگی کرد...
        

          ناامیدی خود بدترین گناه است.
ناامیدی از رحمت خدا
ناامیدی از خود
و گاهی فقط باید کمی دقت کرد حتی در صدای پای آب، صدای پرنده‌ها، آوای درختان جنگل...
گاهی دور از هیاهو هاست که آدمی، آدم میشود.
        

          ارمیا اولین کتاب امیرخانی بزرگ است که در نوجوانی نوشته شده.
انتظار پختگی قلم و روایت کمی بیهوده به نظر میرسید، چرا که نویسنده در ابتدای راهی امیرخانی شدن بوده است.
اما اگر جزو طرفداران پروپاقرص سبک امیرخانی هستید، حتما بخوانید و با ارمیا زندگی کنید.