"کور، شاگرد پیش خود فکر کرد ما کوریم، نشست کوری را نوشت تا به آنهایی که آن را می خوانند یاداوری کند که وقتی زندگی را خوار می کنیم، منطق وامی گذاریم. حیثیت آدمی هر روز با ابر قدرت ها لکه دار می شود و دروغ جهانی جایگزین حقایق جمعی می شود، که آدم وقتی که حس احترامش به دیگران را از دست می دهد به خودش هم احترام نمی گذارد، سپس شاگرد که انگار که سعی داشته هیولاهایی را که زاده کوری منطق است از خود دور کند، شروع کرد به نوشتن ساده ترین داستان: یک نفر دنبال دیگری می گردد، چون فهمیده است زندگی چیز مهمتری ندارد که از انسان دیگری بخواهی اش. نام کتاب ، همه نام هاست، همه اسامی ما نوشته در آن است . اسامی زندگان و مردگان."
.....
اگر در شهری که زندگی می کنی همه کور باشند آنگاه چشم داشتن تو بیشتر بر عذابت می افزاید هر روز بارها فکر می کنی ای کاش من هم نمی دیدم غافل از اینکه قبلا تو هم کور شده ای، غرور تو باعث شده عده ای تو را کور ببینند
        

          رمان شگفت‌انگیزی که از ابتدا تا انتهای آن ما اسم حتی یک نفر از شخصیت‌ها را هم نمی‌دانیم! تصویری هولناک از جامعه‌ای که در آن مردمان «نخواهند یا نتوانند ببینند». بی‌اسم بودن شخصیت‌ها زمینه‌ی هم‌ذات‌پنداری ما را با آن‌ها قوی‌تر می‌کند؛ ما را ناخودآگاه دعوت می‌کند که - هرچند با اکراه - خودمان را جای آن‌ها بگذاریم؛ چیزی که به واسطه‌ی تنوع آدم‌های رمان از طبقات و مشاغل مختلف، به سهولت اتفاق می‌افتد.
نمادشناسی در کوری بسیار اهمیت دارد. در عین اینکه با داستانی روان و همه‌فهم سروکار داریم، نشانه‌ها و ارجاعات پرتعدادی در لایه‌ی زیرین داستان وجود دارند که یک جامعه‌ی کامل را ترسیم می‌کنند؛ جامعه‌ای که تحققش فانتزی  و ناممکن به نظر می‌رسد، اما  اتفاقا خیلی به واقعیت جهان ما نزدیک است!
        

          نقطه شروع داستان فرم داستان شخصیت پردازی و تخیل نویسنده همگی حیرت انگیز و در عین حال ساده و همه فهم است نیاز نیست فن داستان بدانی تا از کتاب لذت ببری چه بدانی و چه ندانی داستان برایت زیباست و این خصوصیتی است که بسیاری از کتابها و فیلمها و هنر ها ندارند.
        

          داستانی درباره زوال ارزش های انسانی
داستان از کور شدن عجیب یک فرد دقیقا پشت یک چراغ قرمز آغاز می شود و بعد به طرز عجیب و وحشتناک هر فردی که با این مرد در ارتباط است دچار همین عارضه می شود و بعد ها حتی دکتر چشم پزشک هم دچار این نوع کوری می شود.البته همسر پزشک دچار این بیماری نمی شود اما چون دولت از این بیماری و همه گیر شدن آن بسیار در هراس است و تمامی افراد مبتلا به آن را قرنطینه می کند، او نیز خود را به کوری می زند تا مواظب و حامی همسرش باشد…
این کتاب به نوعی نقد اجتماعی و سیاسی به مشکلات انسان مدرن در جامعه مدرن دارد. انسانی که تمام فردیت خود را قربانی پیشرفت اجتماعی و سیاسی کرده است و به تنزل ارزش ها تن داده است
        

          خط داستانیش تا حدودی نزدیک به طاعون ارغوانی  از جک لندن  و طاعون  از آلبر کامو هستش که یک بیماری در حال نابود کردن تمدن و انسانیت است.
در کل ساراماگو اثر قابل تأملی خلق کرده که ارزش خوندن رو داره و به خوبی نشان می دهد هنگامی که بقا بشریت با مشکل مواجه شود فضایل اخلاقی و انسانیت برایش معنی ندارد.

ما همه کور هستیم کوری که می بیند، کورهایی که می توانند ببینند اما نمی بینند.
"بریده ای از متن کتاب"
        

          وقتی این کتاب رو خوندم متوجه شدم انسان گاهی چقدر میتونه ضعیف باشه.
پناه بر خدا
        

          این کتاب را وقتی نوجوان بودم و زیاد درباره سیاست و سیاستمداران و حکومت ها نمی‌دانستم خواندم. حتی با وجود اینکه خیلی از نماد های کتاب را نمیفهمیدم، قصه پر تعلیق کتاب مرا جذب کرد. 
شاید این کتاب تمام ویژگی هایی را که می‌تواند آن را دوست نداشتنی بکند را داشته باشد: نثر کمی عجیب و غریب، بی اسم بودن شخصیت ها، فضای رئال ولی قصه سوررئال و ناملموس... ولی انگار سرنوشت شخصیت ها برای ما حیاتی می شود و نمیتوانیم قبل از تمام کردن کتاب آن را رها کنیم.
این کتاب یک رمان ترسناک نیست اما به شدت آدم را می ترساند. هیچ جای کتاب اشاره ای بر غیرواقعی بودن داستان نمیبینیم، انگار ساراماگو یک واقعه تاریخی را روایت میکند که هر لحظه ممکن است خودش را تکرار کند. و البته که میکند، فقط نمود فیزیولوژیک در چشمان ما ندارد.

حواستان باشد که بعد از کوری، حتما کتاب بینایی که جلد دوم است را بخوانید.
        

          یادم نیست چی شد که این کتاب رو شروع کردم.تو مسیر دانشگاه کلا دستم بود.یه وقتایی سر کلاس‌ها هم‌میخوندمش.عاشق متنش شدم اما متاسفانه ترجمه رو یادم نیست از کی بود.
متن پائین داستان رو لو میده


یه موقع هایی میترسیدم چشم هام رو ببندم و وقتی باز میکنم هیچی نباشه یا ناخودآگاه توی مترو و خیابون موقع راه رفتن دستم روی دیوار بود که محیطم رو یادم بمونه
        

          کوری کتاب خوبی‌ست، به حق اینقدر شهرت یافته. ترجمه کتاب نیز رضایت‌بخش و خواندن ا‌ست. از خوبی‌های این اثر می‌توان بسیار گفت، ویژگی‌های اختصاصی خود را دارد. این که کسی در کل داستان نامی ندارد و همه با القاب و صفات‌شان، هچون "چشم‌‌پزشک" و "همسرِ چشم‌پزشک" و "دخترِ عینکی" شناخته می‌شوند به گمانم جالب است. ایده کلی داستان نیز جذابیت دارد، بیماری‌ای واگیردار که موجب کوری می‌شود کشور و شاید دنیا را درمی‌نوردد، و چشم‌پزشک از اولین قربانیان آن است و کسی را گریزی نیست، در این میان همسرِ چشم‌پزشک با وجود تماس زیاد با کورها، مبتلا نمی‌شود و این مبتلانشدنش را پنهان می‌کند تا او را در قرنطینه راه دهند، تا شوهرش را همراهی کند... و دنیا کم کم از هم می‌پاشد با انسان‌هایی که مهمترین داشته‌ی ندانسته‌ی خود را از دست می‌دهند، چه ایده‌ای بهتر از این؟! و در این بین ساراماگو به زیبایی خباثت و وحشیگری و خودخواهیِ عده‌ای از نوع بشر را به تصویر می‌کشد، خودخواهی کسانی که در میانه بحران به چیزی جز خود فکر نمی‌کنند. 

 کوری کتاب بسیار خوبی‌ست، ایده‌ای ناب دارد و روند داستان معمولی و نه چندان ممتاز است، در هر صورت ولی ارزش خواندن دارد، حتما اگر فرصت کردید و روحیه‌ای حساس ندارید آن را بخوانید. خودِ من این کتاب را جز کتاب‌های خوب می‌دانم نه عالی، بخشی بخاطر خود داستان است و این که غافلگیری و پیچش خاصی، مخصوصا در نیمه دوم آن ندارد. دلیلِ اصلیِ این که این کتاب را نمی‌ستایم، همان چیزی‌ست که پیشتر گفتم، روحیه حساسم خیلی تابِ دنبال کردن چنین داستانِ پر از صحنه‌های چندش‌آور و افسردگی را ندارد. با این حال باعث نمی‌شود که از خواندن و تجربه‌ی کوری خرسند نباشم، و آن را پیشنهاد نکنم. و می‌دانم که شما نیز از خواندنش پشیمان نخواهید شد. هیجانِ خواندنش را از دست ندهید. 

        

          برو آن‌جا که بُوَد چَشمی و گوشی با کَس؛
برو آن‌جا که تُرا منتظرند.

قاصدک!
در دل من همه کورند و کَرَند.

مهدی اخوان ثالث
        

          اول كتابش رو خوندم و بعد فيلمش رو ديدم. خيلي باهم فرق داشتن! ولي در كل خيلي داستان دوست داشتني بود و چندبار هديه دادمش. به نظرم براي همه مناسبه چون به صت هاي حيواني انسان ها پرداخته.
        

          حالا که خوب فکر می‌کنم کوری را روی آی‌پد خواندم؛ قبل از این که در مسجد حکیم اصفهان دزد بزندش! یحتمل تقریظش هم همان لا به لای نوت‌های آی‌پد مرحوم به فنا رفته باشد. به خاطر دارم نویسنده جایی گفته بود منظورش از کوری سفید "فوران علم" است که امروزه همه دچارش هستیم. هر بار که باز یاد این رمان می‌افتم طعم سیاهش بیش‌تر کامم را شیرین می‌کند و نویسنده را بیش‌تر و بیش‌تر تحسین می‌کنم.
        

          :شاید بشه گفت تمام بار معنایی این کتاب رو همین یک جمله به دوش می کشید 

 اگر نمی توانیم همانند انسان زندگی کنیم ، دست کم بکوشیم همانند حیوان زندگی نکنیم
        

          عالی بود عالی😍
        

          ژوزه ساراماگو، نویسنده پرتغالی و برنده نوبل ادبیات 1998، در این کتاب با استفاده از نمادها به تشریح مشکلاتی که انسان، در صورت نداشتن بینش انسانی، با آنها روبرو خواهد شد، پرداخته است.

داستان کوری مفاهیمی مانند فداکاری، عشق، توجه به زیبایی‌های باطنی، محافظت از محیط زیست و... را از طریق نماد بیان کرده است. به‌ نظر می‌رسد نویسنده در پی آن است که برتری بینش انسانی در برابر فناوری و ساخته‌های بشر را به خواننده یادآوری کند. بی‌رحمی انسان امروزی در برابر همنوعان در شرایطی که مساله بقا مطرح باشد، به‌خوبی در این کتاب ترسیم شده است.

در بخشهایی از کتاب دانای کل که راوی داستان است، نقشی فراتر از راوی به عهده می‌گیرد و به تفسیر وضعیت موجود برای خواننده می‌پردازد که این رویکرد در رمان‌های معتبر رایج نیست. نویسنده نامی برای مکان‌های داستان انتخاب نکرده است شخصیت‌ها را بدون نام و با صفات انحصاری آنها معرفی می‌کند
        

          در یک کلام داستانی  بی نظیر و جذاب از آدمهایی که با کور شدنشان تمام قوانین اجتماعی و مدنی و تکنولوژی آنها هیچ و پوچ می‌شود و به سطح انسانهای اولیه و پست‌تر از آن میرسند، متن سخنرانی ژوزه ساراماگو در مراسم نوبل که در پیوست کتاب این انتشاراتی آمده، عالی و تاثیر گذار بود👏👌
        

          وقتی داری میخونیش هی از خودت می‌پرسی «ما چی؟ می‌بینیم؟ یا ما هم کوریم؟» تا اینکه توی پاراگراف آخر کتاب جوابتو می‌گیری:
"فکر میکنم ما کور هستیم، کور اما بینا، کورهایی که می‌توانند ببینند اما نمی‌بینند..."
چیزی که مهمه بینش ماست ، نه بینایی‌مون؛ ما میتونیم ببینیم ولی آیا واقعا می‌بینیم؟؟؟
        

          
مدتها بود رمان خارجی نخوانده بودم و قطعا اگر در حلقه کتاب مبنا نبودم از یک جا به بعد دیگر ادامه نمیدادم و حقیقتا وسط کار برایم سوال شد چرا این کتاب انتخاب شده و معترض بودم اما جمع خوانی مزایای زیادی دارد وقتی نظر دوستان را خواندم مخصوصا پاسخ اعتراضاتی از جنس سوالات خودم، خیلی آرام شدم و کتاب را خواندم حتی فیلم را هم دیدم.
در کل ایده جالبی بود
در قرنطینه حس خفگی داشتم توصیفات خیلی خوب بود به طوری که فیلم اصلا نتوانسته بود شایدم نخواسته بود آن صحنه ها را به آن کثیفی که من تصور میکردم به تصویر بکشد. 
بسیار مشتاق آخر داستان بودم هم بینا شدن آنها هم دلیل نابینا شدن و هم دلیل عدم ابتلای زن دکتر
اما کتاب به بسیاری جواب روشنی نداد به نظرم پایان باز داشت
وقتی قسمت کلیسا را توضیح داد به خودم گفتم وای دلیل کوری بستن این چشمهاست یه چیزهایی تو مایه جادو....
از همان جادوها که مخاطبان ترم سه روایت انسان برایشان کاملا پرمعناست...
اما با کمال تعجب ساراماگو هیچ اشاره ای نکرد...
اگر یک مسلمان با همین ایده، نویسنده بود داستان را با پاسخی روشن به تمام سوالهایم به اتمام میرساند
حتی اشاره کمی به اعتقادات زن دکتر میتوانست علت کور نشدن آن را نشان دهد... اما چه کنیم که نویسنده یک کمونیست است...
البته از نظر من نویسنده پایان را باز گذاشته تا خودمان دلیل بیابیم.
 در هر صورت ممنون بابت معرفی این کتاب و دوستانی که نظرات فوق العاده ای داشتند و به درک کتاب کمک می‌کرد.
نظراتی که نتیجه گیری های یک موحد را از یک کتاب بدون حس خدا را توصیف میکرد که گویای از دسترس خارج شدن اثرات یک هنرمند بعد از انتشار هنرش است.
در آخر الحمدلله که شیعه هستیم و سرپناهی برای تمام مشکلاتمان داریم... 
        

          دوست داشتنی و قابل تأمل
        

          به نام خدا…

۶ روز دیگر وارد وارد پنجمین ماه سال ۱۴۰۲ می‌شویم. فقط ۲ کتاب از شروعِ سال تاکنون خوانده‌ام. هر سال انگار دارد وضعیت بدتر می‌شود. این برای شما هم هست؟!

بگذریم. 

کوری نوشته ژوزه ساراماگو آنقدر در بهخوان خواننده داشت که همین باعث شد کتاب را از قفسه‌هایِ کتاب فروشیِ مشهد با ترجمه اسدالله امرایی خرید کنم. 

کتاب که می‌خوانم فارغ از هر مسئله‌ای دوست دارم خودِ کتاب را داشته باشم. می‌خواهم لحظه مطالعه کتاب را خط خطی کنم و هر کتابی که بیشتر خط خطی کرده‌ام یعنی بیشتر به دلم چسپیده است. کتاب که مال خودم باشد باز هم ممکن است کتاب را بدست بگیرم و برگردم همان خط خطی‌ها را بخوانم و آن نوشته‌های دلچسبِ کتاب را باز برای خودم یادآوری کنم. بدون ِ کتابِ شخصی تا الان راهی که چنین شرایطی را برایم رقم برند پیدا نکرده‌ام یا شاید من نیافتم‌اش. شما راهی پیشنهاد دارید؟!

کوریِ ترجمه امرایی نوشته روان و خوبی داشت اما آن چیزی که من می‌خواستم نبود هر چند کتاب بدی هم نبود. هر فردی می‌تواند به موضوعی علاقه داشته باشد و در راستای علاقه‌ی خودش حرکت کند و این برای هر کس می‌تواند متفاوت باشد. ولی از اینکه کتابی را مطالعه کرده‌ام که بسیاری از نویسندگان آن را توصیه می‌کنند، خوشحالم می‌کند.

کتاب کوری‌ام را کم خط خطی کرده‌ام بخش‌هایی از این خط خطی‌هایِ کم برای شما:

- لازم نیست به خود زحمت بدهی، امروز نوبت توست، فردا هم نوبت من می‌شود، معلوم نیست دست تقدیر چه چیزی برای ما مقدر کرده، کسی چه می‌داند، حق با شماست امروز صبح که از خانه بیرون زدم، کی فکرش را می‌کرد که چنین بلایی سرم بیاید.

- ذهن اسیر اوهام می‌شود، مخصوصا وقتی جلوی دیوهایی که خود خلق کرده، زانو می‌زند.

- یک دولت، یک سازمان، بدن آدم هم سازمان یافته است، تا زمانی زنده می‌ماند که منظم باشد، مرگ حاصل بی‌نظمی و از هم گسیختگی در این سازمان است، یک جامعه کور چه طور می‌تواند زنده بماند و خود را سازمان دهد، با سازماندهی خودش، سازماندهی چشم می‌خواهد، روی هوا که نمی‌شود سازماندهی کنیم.

- آنچه واقعا ما را می‌کشد کوری است، ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، اما دست کم می‌توانیم کور نباشیم، و کور نمیریم.

- زن دکتر گفت گذشتن از کنار اجساد و ندیدنشان از رسوم دیرینه است.

- دختر با عینک تیره پرسید آیا برخواهد خاست، زن دکتر گفت او نه، آنهایی که هنوز زنده‌اند بیشتر احتیاج دارند که برخیزند و برنمی‌خیزند، دکتر گفت ما نیمه مرده‌ایم، زن دکتر گفت ضمناً نیمه جانیم.

- زن دکتر گفت چه دنیایی شده، همه چیز برعکس است، علامتی که همواره نشانه مرگ بود، نماد زندگی می‌شود، دکتر گفت دست‌هایی هست که قادر به این کار و کارهای مهم‌تری است.

- چرا ما کور شدیم. نمی‌دانم. شاید روزی سر در بیاوریم. می‌خواهی بدانی، چه فکری می‌کنم، بگو، فکر نمی‌کنم که کور شدیم، ما کور هستیم کوری که می‌بیند، کورهایی که می‌توانند ببینند اما نمی‌بینند.

#کتاب_کوری #ژوزه_ساراماگو #اسدالله_امرایی 

۲۵ تیرماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۴:۳۰ کتابخانه آبشار اندیشه گراش