فکر کردن به مرگ همیشه من را یک راست می آورد سر خط زندگی. 
یک سیخونک همیشگی که جایش کبود نمی شود، تو را هشیار می کند به مسیری که میروی.
همه ما باید بدانیم که آنها که تا انتهای مسیر را رفته اند برای ما چه حرفی دارند، باید قلبمان را به حرف هایشان بدهیم.
با خط به خط کتاب زندگی کردم اما یک جمله بر قلبم حک شد: فرهنگ خودت را در زندگی خلق کن.
          

            هم نمی‌دانم و هم می‌دانم چرا به این کتاب چهار ستاره داده‌ام! در قیاس با بسیاری کتاب‌های دیگر، کتاب روایت عجیب و غریب یا نثر ویژه‌ای ندارد. حرف‌های نویسنده از قول استادش - موری - شبیه جملاتی تکراری و پیش‌پاافتاده در رثای زندگی و عشق و ازدواج و خانواده و بخشش و از این قبیل است. اما در عین حال، سه‌شنبه‌ها با موری راوی صادق و مستند روزهایی از زندگی است که آدمی‌زاد هیچ شیله‌پیله‌ای ندارد؛ اندک اندک عریان می‌شود و با حقیقت زندگی و مرگ خود روبه‌رو می‌گردد. این تجربه‌ی بی‌نظیری‌ست که روایت میچ آلبوم و البته صراحت تمام‌عیار مربی‌اش به ما هدیه می‌دهد: مستندی از بی‌پیرایه‌ترین لحظات زندگی‌مان، روزهای منتهی به پایان.
          

            مدتیه ذهنم بد جور درگیر مسئله ی مرگ هستش، این کتاب هم کمک کرد بیشتر بهش فکر کنم، از یک بعد مرگ رو بررسی کرده بود، از بعد این دنیایی، یعنی چیکار کنیم برای این دنیا از فرصتهامون بیشتر استفاده کنیم، ولی مرگ ابعاد دیگه ای هم داره که باید بهش فکر بشه و بهش پرداخته بشه، هر چند میشه گفت اگر بخوایم فقط این دنیایی نگاه کنیم، بررسی کتاب در حد یک رمان جمع و جور، بررسی خوب و پرداخت خوبی داشت...
نمی دونم چرا این آدمهای اهل فکر و نایس و مامانی تهش یهودی هستن تو داستانها، اتفاقیه؟
          

            بهترین معرفی برای کتاب بنظرم یک جمله از خود کتابه :
موری تصمیم گرفته بود که از پل میان مرگ و زندگی عبور کند و سفرش را برای دیگران روایت کند ... 

🌼امشب که این کتابو خوندم باهاش زندگی کردم ...  موری معلمی تا بینهایت برای هرکسی که این کتاب رو می خونه ... حقیقتا من فکر میکنم این کتاب یه کلاس درس واقعی بود  
          

            به قول خارجیا: total waste of time :))

بعد از خوندن نصف بیشترش رهاش کردم! 
          

            کتابی پر از درس های ساده زندگی✨
نکته هایی که اکثرمون میدونیم اما گاهی اونقدر سرگرم مادیات میشیم و با سرعت زیاد حرکت میکنیم که گوشه قلبمون خاک میخورن... 
دلم تنگ میشه برای سه شنبه های پر از عشق با موری

پایان این کتاب میتونه مکثی کوتاه و شروعی تازه باشه🐛🦋
          

            نمی دونم چرا اما این کتاب برایم الهام‌بخش زندگی کردن بود. انگار روش درست زندگی کردن اونیه که موری می کرد. سه‌شنبه ها با موری اصلا کتاب انگیزشی نیست ، حتی قصد اصلاح رفتاری خواننده هاش رو هم نداره؛ فقط انگار بر عکس همه فیلم های هالیوودی که توش یه آدم خوب یه سری ویژگی های ذاتی داره و آدم بد هم همین‌طور رو می خواد نقض کنه و مثل خمیر بازی با خیر شر بازی کنه 

#الهام_بخش 

          

            این داستان  زبان عجیب و غریبی ندارد، جملات اشعاری و توصیفات فرای تصور درونش یافت نمی‌شود، قهرمانی فرازمینی یا عشقی آتشین بین دختر و پسر جوانی در میان نیست و درحقیقت این داستان هیچ چیز ندارد جز روایتی شیرین و آسان‌خوان از دیدارهای یک شاگرد و استاد. شاگردی که مثل همه ما در میان دیروز و فردا معلق مانده و استادی که منتظر رسیدن دوست صمیمی خود، مرگ، است!
          

            راوی که نویسندۀ کتابه درمورد موری، استادش، می‌نویسه. اینکه چجوری با هم آشنا و صمیمی شدن و همینطور درمورد جلساتی که سال‌ها بعد از فارغ‌التحصیلیش، سه‌شنبه‌ها، با استادش داره که حالا به بیماری لاعلاجی دچار شده و آخرین روزهای زندگیش رو می‌گذرونه.
در این جلسات اونا درمورد موضوعات مختلفی از جمله مرگ، عشق، بخشیدن و ... صحبت می‌کنن و میچ مکالمه‌هاشونو ضبط می‌کنه.
کتاب متوسطی بود. با توجه به تعریفایی که ازش شنیده بودم توقع بیشتری ازش داشتم که برآورده نشد.
وقتی شروع به خوندنش می‌کنید فکر می‌کنید حالا وقت اینه که تحت تاثیر قرار بگیرید و بعد از این کتاب احتمالا نگرش متفاوتی خواهید داشت؛ اما حقیقت اینه که به چیزی که در همۀ کتاب دنبالشید خیلی کم پرداخته میشه و این از نظر من ضعف اصلیشه. 
دیگه اینکه جا داره کتاب ویرایش بشه؛ چون مشکلات نگارشی و ویرایشی داره.
همین.