بالاخره بعد از دو سال تمامش کردم. نیم بیشتری از داستان‌ها برایم گنگ بود و از نیم دیگر هم آن طور که باید لذت نبردم. گمانم به سبک خاص گلشیری در فرم و محتوا مربوط می‌شود که مطابق سلیقه من نیست
        

          یادداشت مهسا علی‌میرزایی درمورد کتاب «نیمه‌ی تاریک ماه» در گروه کتابخوانی «دریچه»:

نیمه‌ی تاریک ماه، مجموعه برگزیده داستان کوتاه‌های هوشنگ گلشیری‌ست. برای من تجربه‌ی خواندن داستان‌ها با ترتیب زمانی، فرصت دیدن روند شکل‌گرفتن داستان‌نویسی گلشیری بود و در عین حال مرور جامعه‌شناسانه‌ی ایران از اواخر دهه‌ی ۳۰ تا اواخر دهه‌ی ۷۰.
فرم داستان‌هایی مثل معصوم سوم، قاب عکس خالی، نقاش باغانی و.... بسیار نو و تامل‌برانگیز بود و زبان در اغلب داستان‌ها مثل انفجار بزرگ، فتح‌نامه‌ی مغان، سیژ مثل طوطی، سیاه مثل کلاغ و .... شیرین و اصیل شکل گرفته بود. روایت‌هایی پیچیده و مبهم و گاهی معماگونه‌ی داستان‌هایی مثل شب شک، معصوم اول، چنار و .... هم اگرچه اصلا هدف خلق فضای جنایی پلیسی نداشت، توانسته بود با این ایجاد ابهام و شک فضایی بسازد که برای من تمرین چندلایگی و چندپارگی حقیقت بود.
داستان‌ها همه قابلیت خوانش‌های مختلف دارند؛ خوانش‌های اجتماعی، سیاسی، روانکاوانه، تاریخی، هرمنوتیک، فمینیستی و...
 تجربه‌ی ما در خواندن گروهی این کتاب، به فهم گسترده‌تر و متنوع‌تر کتاب بسیار کمک کرد.
        

          گودریدز می‌گوید پارسال همین موقع‌ها شروعش کرده‌ام و بعد مدتی ولش کردم تا امسال همین چندروز پیش تا تمام شد، خود کتاب پنج ستاره  ندارد، کتاب من اما دارد. شده مدفن پشه‌های اتاقم، لای به خدا من فاحشه نیستم یا نمی‌دانم حریف شب‌های تار مثلا.
        

          راضی ام  از خوندنش