تنها کاری که الان می تونی بکنی،تنها کار دینی ای که میتونی بکنی، بازیه، بازی برای خدا.
اگه می خوای بازیگر خدا بشو، چی میتونه قشنگ تر از این باشه؟
        

          هیچ وقت شأن یک رمان رو حل مسائل و مشکلات نظری ندونستم و بعد از خوندن این کتاب هم باز این نظرم تقویت شد. هنر رمان باید قصه گویی و مواجه کردن شما با دنیایی باشد که نمی شه در قالب تعابیر تنگ و خسته کننده دانشگاهی بیان کرد؛ هنر رمان ترسیم گری و فضاسازی محیطیه که همه بتووند در انتقال یه فضا تاثیرگذار باشند، فضایی که باید همگی عناصرش در خدمت ترسیم شدن وضعیتی باشه که رمان می توونه از خلال اون یک ایده رو منتقل کنه؛ شرط تاثیرگذاری و ماندگاری رمان همینه نه استدلال ها و درگیری های نظری که امروزه حتی در جستارهای دانشگاهی بسیار بهتر میشه پیداشون کرد.
تنها چیزی از رمان که برای من جالب بود موقعیت شخصیت های داستانه؛ خصوصاً موقعیت امور غایب: از تصور کیفیت برنامه ای که بچه های حاضر جواب توش بازی می کردن تا موقعیت بادی و سیمور در داستان، مولفه هایی ند که قدری تصور اونا رمان رو جذاب می کردند. 
و نکته نهایی که نباید ازش غافل شد نظر سلینجر درباره دانشگاه است که اساساً نمیفهمم موضع نقدش کجاست. 
به هر حال کتاب جز در موقعیت های برای من دلچسبی نداشت.
        

          اول از همه، اگه زبان‌تون خوبه زبان اصلی بخونید. اگه زبان‌تون خوب نیست، ترجمه‌ی میلاد زکریا رو نخونید. نه صرفا در مورد این کتاب، به ترجمه‌های زکریا نگاه هم نکنید.
داستان برام متوسط بود، و ترجمه باعث شده بود کتاب برام خیلی آزارنده و خسته‌کننده بشه، چون تقریبا کلش دیالوگ‌محوره و اتفاق خاصی قرار نیست بیفته. فیلم پری مهرجویی رو هم بعدش ببینید، خالی از لطف نیست.
        

          دانش باید به حكمت و معرفت منتهی بشه و اگه نشه مفت نمی ارزه! اما هیچ كس بهش اشاره نمی كنه! تو دانشگاه حتی یه كلمه هم به گوشت نمی خوره كه قراره معرفت هدف كسب دانش باشه. یعنی حتی كلمه  معرفت هم به گوش آدم نمی خوره!

فکر کنم عصاره این کتاب در همین بند خلاصه شده . به مراتب خیلی بیشتر از هولدن دوستشون داشتم. مخصوص زویی
        

          فرانی و زویی خواهر و برادری باهوش از یک خانواده‌ی نسبتا پرجمعیت هستند که تحت تاثیر و تعلیمات دو برادر بزرگترشون اعتقادات مذهبی و عرفانی خاصی دارند و البته میشه گفت دچار خود درگیری‌هایی هم هستند. کتاب از دو قسمت تشکیل شده، قسمت ابتدایی با نام فرانی در مورد سفر فرانی برای دیدار با دوست پسرش و صرف غذایی در رستوران هست که به بگومگو و خرابی حال منجر میشه، قسمت دوم کتاب با نام زویی توی خونه‌ی این خانواده با حضور فرانی و زویی و مادرشون شکل میگیره که دارای سه قسمت کلی صحبت‌های زویی با مادرش، صحبت‌های فرانی و زویی و صحبت‌های تلفنی فرانی با برادر دیگه‌ش هست. کتاب ساکن و پر از مفاهیم مذهبی، عرفانی و نقد اخلاقی و روانشناسی و خالی از اتفاق و حادثه و داستانه. مدل نوشتن سلینجر روش خاص خودشه و طرفداران خاص خودش رو داره که من متاسفانه جزو این گروه نیستم.ه
        

          فرانی و زویی
نوشته جی دی سلینجر
ترجمه میلاد زکریا



از همین ابتدا بگویم که ترجمه حالم را بد کرد!
میتوانم بنپیسم حالم رو بد کرد! اما محاوره مخصوص گفتگو و دیالوگ هست به نظر من. 

اولین برخورد من با سلینجر همین کتاب هست که به اجبار گروه کتاب خوانی و به انتخاب خودم برای شکستن برخی گاردها و کمی منعطف بودن، به سمتش رفتم و لذت بردم.

یعنی نه تنها لذت بردم که روزها ذهنم رو درگیر کرد.
سلینجر رو به خاطر ناتوردشت که خیلی مورد اقبال قرار گرفت(مثل ملت عشق شافاک) دوست نداشتم. اما با خوندن این اثر میتونم بگم نویسنده توانایی به نظرم رسیده.


ماجرا یا روایت، شرح زندگی هفت برادر و خواهر باهوش آمریکایی در نیمه دوم قرن بیستم است. 
پیشنهاد می‌کنم بخوانید و لذت ببرید، با این که خودم همون یک بار رو کافی میدونم.
اما سبک داستان پردازی نویسنده خوب بود.
سه ستاره دادن به دلیل ترجمه ناپسند و محتوای سطحی کتاب است.

ادبیات امریکا زیاد در سطح وقایع می‌ماند! همینگوی بهتر بود.
در پناه خرد.
        

          از اون کتاباست که وقتی تموم شد گفتم: خب که چییی؟؟؟

با سالینجر نمی‌تونم کنار بیام، همون ناطور دشتش که مثلا شاهکارشه رو هم دوست نداشتم. اون هم همینجوری "خب که چی" بود.

واقعا دوست دارم بدونم چرا سالینجر معروفه؟ چرا بعضیا کتاباشو دوست دارن؟ صرفا سلیقه؟ حسی که کتابش به من می‌ده صرفا برشی از زندگی نوجوونای آمریکایی یه دوره‌ی خاصه. حالا هرچقدر هم اون دوره نوشتن از اینجور چیزا خاص و تحول‌برانگیز بوده، الان حداقل برای من جذابیتی نداره.

همین و دیگر هیچ.

پیشنهاد می‌کنم این کتابو بخونید؟ قطعا نه. ولی اگه ناطور دشتو دوست داشتید، یا حتی خداحافظ گری کوپر رومن گاریو، احتمالا از این هم خوشتون میاد. حسم به این سه تا کتاب یکیه.
        

          
نمی دانم در این دو راهی ها گیر افتادید یا نه. یک طرف یک کتاب سخت که حلزونی جلو می رود و کسل کننده است و دلتان می خواهد پرتش کنید پشت مبل که مبادا دوباره چشم در چشمش شوید؛ یک طرف دیگر همان کتاب که یک نویسنده متفکر و باهوش دارد که معلوم است می خواهد حرف عمیق بزند فقط مخاطب را دق می‌دهد! کنجکاوی که ببینی آخر کتاب چه می‌شود. نمی توانی رهایش کنی. این تعریف رمان فرنی و زویی است.

 این دومین اثری است که از سلینجر معروف خواندم. دغدغه‌  او در ناطوردشت هم پیچیده بود؛ اعتراض به سبک زندگی یک جوان در دنیا، تمدن غرب و انگیزه‌ها و ... اینجا هم سلینجر باز مبهم‌گویی دارد ولی در مورد مذهب و دین و هدف از زندگی. دغدغه ‌ای معنوی و در ابعادی بزرگتر از ناطوردشت.

اول نکته فنی جالب توجه اثر را بگویم. اصل داستان در دو موقعیت داستانی رخ می دهد:اول یک رستوران که محل ملاقات لین و فرنی است و دوم خانه پدری فرنی و زویی.
وقایع این ۱۹۰ صفحه کتاب، از نظر زمانی دو تکه هستند و دو صحنه چیده شده است.  با روش خاص سلینجر که با جزییات ساده‌ای مثل صرف ناهار در رستوران، حرکت شخصیتها از حمام به اتاق، زدن ریش، سیگار کشیدن، دراز کشیدن، تلفن کردن و... شخصیت پردازی می کند و با دیالوگ داستان را پیش می‌برد.
با وجود  محدودیت‌هایی که نویسنده در کنش شخصیتها قرار داده، این صحنه‌های محدود خسته کننده نیست، مشکل آنجاست که چون سر نخ اصل بحث تازه از حدود ص۱۲۰ آغاز می شود، تحمل این حجم خواندن که معلوم نیست به کجا و چه ختم می شود خواننده را اذیت می کند.
فرنی و زویی یک خواهر و برادر هستند. فرنی دچار یک فروپاشی روحی شده است زیرا کتابی یافته که در مورد دعا و ذکر است و اتفاقاتی که بعد از مرحله ذکر زبانی، در روح و جان رخ می دهد.
فرنی و زویی یهودی_ایرلندی هستند. به مذهب خاصی تعصب و تعلق خاطر ندارند و فرنی به مذهب برای کشف حقیقت و یافتن معنایی در زندگی و پیدا کردن انگیزه ادامه تحصیل توجه دارد.
نکته‌ای که مخاطب مذهبی را در درک کتاب آزار می‌دهد این است که سلینجر سعی می کند بدون اشاره به باوری خاص با کمک ملغمه‌ای از دانش های سطحی درباره مسیح، انجیل، بودا،عرفان هندو و... به جواب برسد و امید را در سطح زندگی و رویدادها پیدا کند.
او به درستی متوجه شده است که بشر علم زده امروز تهی از خرد است و همین نداشتن هدف است که روح سرگردان او را آرام نمی کند.(ص۱۳۳_۱۳۴)نمی داند چه چیز به راستی ارزش دارد که برای دست یافتن به آن حریص باشد.
او سوال را درست مطرح کرده است ولی برای پاسخ به آن از ذهن آشفته خود بهره جسته است و بیراه‌های زیادی را مطرح کرده است که قابل‌فهم نیستند. 
البته از ادبیات توقع نمیرود مثل کتاب دینی ماجرا را موشکافی کند.لذا نمیتوان بر نویسنده خرده گرفت زیرا او دنیای خودش را خلق کرده است و ارزش‌هایی را مطرح کرده که به آن باور دارد.
در انتهای کتاب نیز راهی برای آرامش خاطر پیشنهاد داده که از دنیای غرب و زیستن در جامعه‌ای که دین‌زدایی شده است، نشات میگیرد.
فیلم سینمایی پری،اقتباسی از این رمان است.این کتاب به جهت ارزش ادبی قطعا توصیه است ولی برای کسانی که در خواندن  اینگونه آثار صبور هستند.

https://eitaa.com/vazhband
        

          با مطالعه این کتاب به این نتیجه میشه رسید که سلینجر چقدر در عرفان صعود کرده بود!
برخی جملات کتاب تا 90 درصد مشابه آموزه های عرفان اسلامی در زمینه دعا و توکل هستند!
فرانی و زویی خواهر و برادری از یک خانواده پرجمعیت هستند. در فصل فرانی، شاهد گفتگوی فرانی و دوست پسرش هستیم و طی گفتگو حالات متزلزل و پرخاش گرایانه فرانی را می‌بینیم. در فصل زویی ابتدا، زویی و مادرش در مورد مسائل مختلف مخصوصا حال بد فرانی صحبت می کنند و سپس زویی به سراغ خواهرش میرود 
کتاب سراسر گفتگوست و سلینجر استادانه در لابه لای گفتگوها فضاسازی و شخصیت پردازیش را هم انجام داده
فرانی از زندگی روتین خسته شده از اینکه افراد بسیاری صرفا کارهای تکراری خوشایند بقیه را انجام میدهند منزجر شده و به دعای مسیح رو آورده تا راه نجاتی پیدا کند
و زویی او را به چالش میکشد!
        

          Certainly I told him that! I left him sitting there wishing he was dead.
        

          I love this book with all my heart and reading it in English made me laugh and cry more and understand my favourite characters to the core.
PERFECTION.
        

          حالم خوش نیست. این روزها اصلا حالم خوش نیست. اما خواهم نوشت. مفصل خواهم نوشت و حرف‌هایم در این‌جا نمی‌گنجد. پست خواهم گذاشت و خواهم نوشت.
        

          حس میکنم داستانش روی کسی که پیرو یک دین الهیه (فرقی نداره مسیحیت، اسلام، بودا یا هرچی) ولی پیرویتش نامطمئن و بدون ایمانه تاثیر گذاره. 
حتی ممکنه برای آتئیستی که بر اساس اطلاعاتی، انتخاب کرده خداناباور باشه کتاب جالبی باشه.
ولی به نظرم برای کسی که هیچ آموزه های دینی ای ندیده یا هیچ اطلاعاتی دربارشون نداره کتاب جالبی نیست.
        

          به نام او

فرنی  در سال 1955 در مجله نیویورکر  به چاپ رسید و به دنبال آن زویی در سال 1357 منتشر شد. این دو داستان آغازگر یک رشته داستان اند که دارم درباره خانواده گِلَس در نیویورکِ قرن بیستم مینویسم. این مجموعه طرحی درازمدت و جاه طلبانه است و فکر میکنم این خطر هست که دیر یا زود به بن بست برسم یا در شیوه و سبک و ادا و اصولِ خود محو و ناپدید شوم. اما روی هم رفته خیلی امیدوارم. کار کردن روی داستانهای خانواده گلس را خیلی دوست دارم، بیشتر عمرم را به انتظارِ آنها گذرانده ام و تصور می کنم برنامه جنون آمیزم آنقدر واقعگرایانه هست که آنها را با دقت و مهارت به سرانجام برسانم

متن بالا بخشی از مقدمه سالینجر بر چاپ اول کتاب فرنی و زویی است که در سال 1961 منتشر شده است

بیشتر رمان خوانها و کتاب دوستان سراسر دنیا دیوید جروم سالینجر را با کتابِ ناتورِدشت و شخصیت به یادماندنیِ هولدن کالفیلد می شناسند و از همین روست که این کتاب که اول باردر 1951 منتشر شد هنوز هم که هنوز است جزو پرفروشترین کتابهای داستانی دنیاست. ولی بخش دیگری از طرفداران سالینجر (که من هم جزو آن دسته هستم) علاوه بر احترامی که برای هولدن کالفید قائل اند، شیفته اعضای خانواده گلس اند. خانواده ای که در چندین و چند داستان کوتاه و بلند سالینجر خودی نشان می دهند و ما را با دنیای جذاب و پیچیده خود آشنا می کنند.

فرنی و زویی هم در مورد دو فرزند آخر این خانواده است و شروعی است برای آشنایی هرچه بیشتر ما با ایشان، البته سالینجر پیش از این در کتاب  نه داستان (با ترجمه کاوه میرعباسی) در دو داستان ما را آماده این آشنایی کرده بود
سالینجر بعد از فرنی و زویی در کتاب «تیرهای سقف را بالاتر بگذارید نجاران؛  سیمور: پیشگفتار» باز هم در مورد اعضای این خانواده خصوصا سیمور برادر بزرگتر و جذاب ترین عضو این آن داستان سرایی می کند.

باری خواندن این کتاب به شدت توصیه می شود و نکته آخر اینکه بعد از خواندن فرنی و زویی حتما پری مهرجویی را ببینید تا ببینید آقای کارگردان چه بلایی بر سر داستان سالینجر آورده است
        

          همه اون خانوم‌ چاقه هستن رفیق.
        

          عالی بود!هیچ فکر نمی کردم کتابی اینقدر دقیق بعضی از دغدغه های منو شرح بده. نمی گم عین همین ها ولی خیلی نزدیک به این رو حس می کردم و درگیر بودم. یه جورهایی یه حس روشن بینی به آدم می داد. در نهایت نتیجه ای که قلبا بهش آگاه بودم ولی همیشه یه تردید خفی ناشی از عقل حسابگر مانع از این می شد که به طور جدی ، دنبالش باشم....
ممنونم از دوست بزرگواری که باعث شد زودتر این کتاب رو بخونم
        

          جالب است که چگونه کتاب هایی عجیب و غریب که شاید در هر قرن به اندازه ی تعداد انگشتان دست از آنها پیدا ميشوند، بدون اینکه قصد قبلی برای خواندنشان داشته باشی، درست هنگامی که دچار بحرانی جدید و عجیب و غریب شده ای که حتا نمیتوانی اسمی برایش پیدا کنی یا درست بعد از آنکه فیلمی دیدی به غایت تکان دهنده که تو را منزجر میکند نسبت به هر باوری که پیش از این داشته ای، خود را بدون توقع اینکه فکر کنی شاهکار است جلو تو می اندازد و با تو هم سخن میشود و نجاتت میدهد از بحرانی که هنوز هم برایش اسم و رسمی پیدا نکرده ای!
ای کاش فرانی درون من هم یک زویی داشت
        

          نام این کتاب را اول بار از زبان معلم مطالعات اجتماعی‌مان شنیدم، که چو گفتیم ناتور دشت را خواندیم گفت فرنی و زوییْ هم خوبست؛ یا چیزی در این مایه. بعد حسین مهکام در کتاب‌باز به‌عنوان کتاب بالینی خود معرفی‌اش کرد و در خاطرم ماند، تا آنکه شش هفت ماه پیش خریدمش. 
کتاب، دو داستان کوتاه است دنباله‌ی هم، که شاید بتوان گفت جمعا یک داستان بلندست. در داستان اول با فرنی گلس همراهیم که با قطار از دانشگاه برمی‌گردد و ساعتی با دوست‌پسر خود وقت می‌گذراند. در داستان دوم زویی گلس از حمام به یکی دو اتاق و سالن خانه‌شان رفته با مادر و خواهر (فرنی) خود سخن می‌گوید. 
هر دو داستان از منظر سوم‌شخص، حال آنکه ناظر نخست گویی بی‌طرف‌ترست و ناظر دیگری آشکارا نظرورزتر. به‌گمانم رسید نویسنده خود انگار راوی داستان دوم باشد -از زبان شوخ و طعنه‌زنش- اما بیش‌تر نمی‌دانم. 
برای من -با آن توضیحی که مهکام در کتاب‌باز داده بود و خود نیز مدتی مشغولش بودم- چنین مضامینی با خواندن کتاب رخ نمود: تجربه‌ی دینی چیست و چگونه پیش می‌آید؟ چطور خود را به قالب سلوک عملی می‌ریزد؟ چه میزان بکر است و چه میزان پرورده‌ی خودخواهی آدم است؟ آیا می‌توان آگاهانه آن را جست؟ یا جوییدنش نیست مگر به حفظ لاله در باد پوییدن؟ و شاید از معنا و اصلش دور کردن؟
از ریزبینی نویسنده و طنز گزنده‌اش در توصیف رفتار و افکار و دورویی حاصل از نشان دادن این دو، خیلی لذت بردم. به‌علاوه در اینجا هم انگار شخصیتی بود مانند هولدن در ناتور دشت که از ریاکاری بیزارست و با نوعی لاقیدیِ ناشی از صداقت رفتار می‌کند. حتی الان به‌نظرم رسید برادری بزرگ‌تر که نیست اما نامه می‌نویسد و بعضا مرشدی می‌کند هم انگار مشترک است، و حتی خواهری کوچک‌تر؛ اِ چه جالب شد(:
جا دارد بیش‌تر درباره‌ی کتاب فکر کنم، و شاید با دوستی باز بخوانمش، ولی فعلا برای شما آقای س. الف. ح. ه. که نگی من یادداشت نمی‌نویسم. 
پ. ن: یک ستاره برای آنکه بازگردم به کتاب.
        

          کتاب را که شروع کردم یادم بود قبل‌تر که خوانده بودمش از «ناتوردشت» بیشتر دوستش داشتم اما حوصله‌ام را هم سر برده بود. تا اواسط کتاب تصمیم داشتم یک ستاره بدهم، اما به نظرم مکالمه‌ی زویی با فرنی به تنهایی ارزش یک ستاره را داشت. با این حال به نظر خیلی‌ها بی‌انصاف یا در حالت بدتر نفهمم و داستان پنج‌ستاره است. 
کتاب دو داستان کوتاه بوده که در نیویورکر چاپ شده و بعد به صورت کتاب منتشر شده و البته داستان‌های کوتاه دیگری از این خانواده هم چاپ شده. داستان با فرنی شروع می‌شود که دیگر تحمل ایگوی آدم‌های‌ دوروبرش را ندارد و کمی مرا یاد هولدن انداخت. بخش دوم هم داستان زویی و تلاشش برای بهتر کردن فرنی است. 
شخصیت‌پردازی و توصیف جزئیات معرکه است. مادر فرنی و زویی حضور کوتاهی دارد اما می‌شود شناخت خوبی از او پیدا کرد حتی درمورد سیمور، بوبو، والت و ویکر هم که اثری ازشان در داستان نیست هم می‌توان چیزهایی فهمید. 
اما من داستان را دوست نداشتم چون موضوع و کل داستان برایم خسته‌کننده و حوصله‌سربر بود. بحث‌های فلسفی و جست‌وجوی عرفان شرقی برایم مسخره بود و حس می‌کردم هوش و استعداد بچه‌های گلس تلف شده. در کل فکر می‌کنم سلینجر با وجود جایگاه ادبی والایش نویسنده‌ی موردعلاقه‌ی من نیست و نخواهد شد.
        

          رسما عالي بود. فوق العاده.

:) ممنون ارغوان -