زنان کوچک در ایران رمان گمنامی نیست؛ خیلی ها انیمه و اقتباس های سینمایی متعددش را دیده اند. این کلاسیک دوست داشتنی، داستان گذر چهار خواهر از کودکی به بزرگسالی را روایت می کند که در میانه قرن نوزدهم و جنگ داخلی آمریکا با مادرشان در ماساچوست زندگی می کنند: مگ 16 ساله، زیبا و سنتی است؛ جو 15 ساله است، مثل پسرها رفتار می کند و قصد دارد نویسنده شود؛ بِث 13 ساله، مهربان و خجالتی است و پیانو زدن را دوست دارد و ایمی، 12 ساله و زیبا، عاشق نقاشی کشیدن و پولدار شدن است. خانواده مارچ قبلاً مرفه بوده اند، اما بر اثر اتفاقاتی ثروت خود را از دست داده اند و حالا هم پدرشان در جبهه شمال می جنگد. به همین خاطر مگ و جو مجبورند برای کمک به خانواده کار کنند، بث در کارهای خانواده به خدمتکارشان کمک می کند و این وسط فقط ایمی است که می تواند کودکی کند. کتاب زندگی روزمره این چهار خواهر و ماجراهایشان با پسر پولدار همسایه، لاری لارنس، را روایت می کند. البته جنس فقر و تأثیر جنگ در آمریکای اواسط قرن نوزدهم قدری متفاوت است. خانواده مارچ فقیرند، اما خدمتکار دارند و گرچه نگران پدر در حال جنگشان هستند، این نگرانی مانع خوشگذرانی و شرکت در مجالس مختلف و کنسرت و تئاتر نمی شود.
اینکه یک کتابی بعد از 150 سال هنوز خوانده می شود و دوست داشته می شود قطعاً بی دلیل نیست، و یکی از دلایل محبوب بودن زنان کوچک تنوع شخصیتی این چهار خواهر است: بالاخره با یکی همذات پنداری خواهید کرد. من این کتاب را در بهترین زمان ممکن، یعنی یازده، دوازده سالگی خواندم و بِث را شبیه ترین به خودم می دانستم. گرچه علاقه ای به نمایشنامه نوشتن و اجرا کردنش نداشتم، اما با خواهرم مثل پیک ویک هفته نامه می نوشتیم. تا مدت ها هم نمی دانستم زنان کوچک جلد دوم و سومی دارد؛ دبیرستان بودم که خیلی اتفاقی همسران خوب و مردان کوچک را در نمایشگاه کتاب دیدم و باز هم در بهترین زمان ممکن خواندمشان. از این جهت زنان کوچک یک کتاب عزیز و خاطره خوب است.
        

          ترجمه ی بهتری از این کتاب وجود داره. در انتشارات علمی و فرهنگی
        

          کاش می تونستم حسم رو نسبت بهش توصیف کنم 
ولی نمیشه … حیف واقعا نمیشه گفت
نمیشه گفت چقدر بعدش دلم خواست جو باشم و برای شبیه جو شدن چه تلاش ها که نکردم 
مگه یه نویسنده جز تاثیر و نفوذ توی خوانندش چه دستاورد بزرگ دیگه ای میتونه داشته باشه ؟ 
کتابای زیادی خوندم ولی بعد زنان کوچک هیچ کتابی توی دلم در این حد جا خوش نکرد !
بعد از اون یه جور دیگه ای به زندگی نگاه کردم 
نگاه قشنگی که مدیون لوییزا می آلکوتم 
تشکر بابت این حس ناب !
        

          وقتی من 5 ستاره می دم به این کتاب یعنی حتما بخونید.
من به عنوان یک مرد که خواهر هم حتی نداشته و حتی نزدیکی های آمریکا زندگی نکرده و اصلا و ابدا زمانه زندگی اش هیچ غرابتی با نیمه ی دوم قرن نوزدهم ندارد آنقدر خودم را و زندگی ام را در بین این سطور دیدم که واقعا برایم باورکردنی نبود.
یک شاهکار کلاسیک تمام عیار بود که خواندنش تقریبا هر احساسی را که می توان در من پیدا کرد حداقل یک باری به جوشش درآورد و بعد هم با ظرافت و هنرمندی آن را فرو نشاند.
خیلی خوب بود. بخوانید.
پی نوشت : کلا شاهکارهای کلاسیکی مثل این نیاز به تعریف و توصیه ی آدمی مثل من ندارن. صرفا جهت تهییج و ترغیب این ها را می نویسم. فقط در جریان باشید که هر کدام را نخوانیم و بمیریم واقعا لذتی بزرگ را نچشیده از این دنیا رفته ایم.
        

          شاید جزو بهترین کتاب هاییه که دارم میخونم چند سال پیش کارتونش رو دیدم و حدود دوسال پیش فیلمش رو دیدم 
انقدر این کتاب و کل داستان شیرینه که آدم دوست نداده کتاب رو بزاره کنار
 موضوع داستان
 شخصیت ها
 یکی از دلایلی که این داستان رو خیلی دوست دارم نشون میده زنان چقدر میتونن قدرتمند باشن با این که خواهران به سختی زندگی میکردن باهم شاد بودن همیشه پشت هم بودن هر شخصیت جذابیت و قدرت خودش رو داره و به هم کمک میکردن 
خیلی داستانش رو دوست دارم و بنظرم کتابش هم از فیلمش بهتره هم از کارتونش قطعا چون هم کامل تره هم خیل بهتر توصیف شده داستان 
داستان واقعا زیباییه 



        

          ترجیح می دهم زیبایی این کتاب را با کلمات وصف نکنم:)
        

          یکی از بهترین کتاب هایی است که هر کسی  باید بخواند :))))
        

          عنوان «اولین کتاب سال ۱۴۰۰» هم میرسه به زنان کوچک. رمانی از ادبیات کلاسیک که یاداور نوستالوژی کارتونی به همین نام است که در دوران کودکی دیدم. 
خواندنش الان دیگه لطفی نداشت ولی کتاب دارای تصویر پردازی خوبی بود و برای دختران جوان و نوجوان قطعا جذاب تر است
        

          ولی روابط بین خواهرهای این داستان خیلی قشنگ و واقعی بود 🥹
باهم میخندیدن
باهم گریه میکردم
باهم دعوا میکردن
ولی به موقع پشت هم بودن
اون حس حمایتگری جو خودش تماما معنای خواهر داشتن رو میرسوند🫠
        

          دنیای این روزهای آدمیزاد چیز بزرگی کم دارد 
و آن سادگی در زندگیست، کتاب روایتی ساده از زندگیِ سادهِ آدم هایی ساده اند؛ اما حماسه می آفرینند.
روایت مادرانه ای که با تربیت درستش چهار انسان را تحویل جامعه زمان خود می‌دهد.
روایت چهار دختری و هر کدام با چهار طبع متفاوت که کنار هم بودن را یاد گرفته اند و صبورانه و قدم به قدم برای متغییرِ متفاوتِ پیش رو بودن حرکت می‌کنند،روایت دخترانه ای از تکامل است.
ترجمه روان کتاب به سادگی کتاب می افزاید و شما را با خود همراه می‌کند تا قدم به قدم با رشد شخصیت های داستان همراه شوید.روند کتاب در اواسط کند میشد و در آخر از شور اوایلش کم شد درگیری آخرین ماجرای داستان کمی زیاد طول کشید و از آب و تاب همیشگی کتاب کم کرد‌.
با خواندنش به دنیای کودکی هایتان سفر خواهید کرد اما محتوا را عمیق تر درک میکنید،نویسنده دغدغه هایش را به خوبی بیان کرده بود، او دغدغه اخلاق مداری مردم جامعه اش را داشت.
بخوانید و تجربه کنید و تجاربتان را ارزیابی کنید.
زندگی این چهار دختر را زنده گی کنید!
        

          اگر انیمه ژاپنیش  هم دیدید باز هم کتابشو بخونید، بسیار زیبا و خاطره انگیز
        

          شاید این امتیاز یکم ناعادلانه باشه.....ولی من با این کتاب زیاد ارتباط نگرفتم نه شاید بهتر باشه که بگم گرفتم ولی خیلی روند داستان آروم بود بدون هیج ‌اتفاق هیجان انگیزی ولی این کتاب برای یه روز بارونی پاییزی کنار یه نوشیدنی گرم کاملا مناسبه🤝🏻
        

          خیلی گادههههههههه
        

          گاهی امید در ناامیدی پنهان است...
        

          بعضی از کتاب‌ها بعد از اتمام می‌‌روند توی قفسهٔ #لطفا‌دمِ‌دست‌باش ذهن‌مان.
البته این ویژگیِ اکثر رمان‌های کلاسیک است ولی رمان «little women» یا همان «زنان‌‌کوچک» چیز دیگری است. 
 آن هم برای ما (بخوانید چند نسل متمادی)
 که نوجوانی‌مان را با انیمیشن ژاپنی‌اش گذراندیم و هر کدام‌مان با یکی از چهار دختر خانوادهٔ مارچ همزاد پنداری می‌کردیم. جالب‌تر اینکه برای نسل جدید هم هنوز مگ، جو، بت و اِمی جذابند.
بین خودمان بماند من بیشتر از دخترها با مادرشان، خانم مارچ همزاد پنداری می‌کردم. می‌ایستادم جلوی آینه و دخترهای نداشته‌ام را شبیه خانم مارچ نصیحت می‌کردم. جذاب‌ترین نصیحت‌هایش هم آن‌هایی بود که به جو می‌گفت.
کلاسیک‌ها یک تابلو از زندگی‌اند که توجه به سُنَت‌ها، تصمیمات عقلانی، عواطفِ واقعی و نظم‌شان زبان مشترک اکثر فرهنگ‌هاست.
مثلا به نظر من حرف‌های خانم مارچ به دخترانش را همه‌ٔ مادرها می‌فهمند. این فهمیدن لزوما به معنای پذیرش‌ نیست ولی این فهمِ مشترک بین زنان از غرب تا شرق حس خوشایندی است که آن‌ها را یاد فطرت مشترکشان می‌اندازد. اینکه:
ارزش زن به باطن و استعداد اوست؛
با بخشیدن بزرگ‌تر می‌شویم؛
مسئولیت کارهایمان را بپذیریم؛
ارزش عشق را بدانیم؛
بعد از ازدواج، با محبت بنا را بر سازگاری بگذاریم؛
داشته‌های‌مان را مرور کنیم تا نسبت به خدا ناسپاس نشویم؛
حتی نگاه‌ نویسنده به پوشش با تمام تفاوت‌هایی که دارد، آشناست، مثلا اینکه دخترها در مهمانی لباس جلف نپوشند.
خلاصه اینکه بنظرم این اشتراکات فطری همان نقطه قلقلک دهنده برای دوباره‌خوانی این اثر است که شاید بد هم نباشد.
بنظرم طغیان دربرابر این نظم و حتی مقاومت دربرابر بعضی از همین اصول کم کم مکاتب دیگر را رقم زد مثلاً مکتب رمانتیسم که با وجود اشتراکاتش با کلاسیک یک جاهایی جلوی همین منطق و اصولگرایی قد علم می‌کند و بعدتر مکاتب دیگر...
ولی همیشه  یک بخشی از وجود ما انگار طالب این نظم و اصول هست.
        

          زنان کوچک به همه ی دختران و پسران نشان میدهد که اگر بخواهند و تلاش کنند از پس هر مشکلی بر می آیند.
        

          از خود گذشتگی و فداکاری، عشق به خانواده، کمک به هم‌نوع… بخش کوچیکی چیزایی که می‌شد ازین کتاب یاد گرفت 🤍
        

          عالی بود من تصویر سازی خوبی از داستان این چهار تا خواهر داشتم و پینشهاد میکنم بخونیدش و لذت ببرید
        

          فکر کنم تقریبا تمام کتاب خون های ایرانی اینو خوندن، واقعا وایب خوبی داره اما بعضی از انتشارات سهوا یا عمدا، ترجمه هاشون با غلط همراهه که امیدوارم توجه کنند
        

          از مجموعه کتاب‌های عاشقانه و کلاسیک نشر افق که بسیار عالی هست و با متنی روان که آدم باهاش ارتباط برقرار میکنه.