این رمان یه چیز متفاوت بود نسبت به رمان هایی که اخیرا خونده بودم . ۹۰ درصدش روایت زندگی توله گرگی بود که صفحه به صفحه رشد میکرد و با دنیا آشنا میشد .
انتقادم بهش به دلیل اینه که جنگ و کشتار های سپید دندان رو خیلی تکرار کرده بود ، و بعضی جاها واقعا خسته میشدم و میدونستم قراره چه جزئیاتی رو شرح بده .
و اما جذابیت عمده این کتاب برای من این بود که با مهارت تمام تونسته بود تفکرات گرگی که هیچ تجربه ای از دنیا و قوانینش نداره رو توصیف کنه ، اینکه چطوری اجسام و افراد مختلف رو توی ذهنش طبقه بندی میکنه و یاد میگیره با هرکدوم چطور برخورد کنه .
و به خوبی تاثیر رفتارهای مثبت و منفی انسان با حیوانات و حیات وحش رو ترسیم کرده بود . زیبا ترین قسمت هاش به حدودا ۱۰۰ صفحه آخرش اختصاص پیدا میکرد که سعی بر توصیف عشق و محبت داشت .
در کل جذاب و گیرا بود و بعضی جاهاش همدردی باعث میشد اشکم در بياد 🥲
      

        چرا آخرش باید اینطور تموم میشد ؟ فکر نمیکنم مرگ آلن بتونه باعث امید خانواده اش و ادامه دادن به زندگی بشه .
قلم روون و مناسبی داشت ولی با توجه به تعریف هایی که ازش شده بود ، انتظار بیشتری ازش داشتم .
      

        نمیدونم با کجاش باید گریه میکردم ... 
حین خوندنش حس خاصی نداشتم و نتونست نظرمو جلب کنه . با توجه با تمام تعریف هایی که ازش شنیده بودم انتظار یه اثر فوق العاده و به یاد موندنی رو داشتم ولی خب خیلی معمولی بود .
متاسفانه سرش ریدینگ اسلامپ شدم و فقط دلم میخواست زودتر تموم بشه . چند صفحه ی آخر روند بهتری داشت و خوب بود . یه کتاب خیلی سلیقه ای هست .
شاید کسایی که شرایط مشابه داشتن بتونن باهاش ارتباط بگیرن ، اما قطعاگزینه های بهتر و مفید تری هم وجود داره . 

      

        نه نباید اینجوری میشد 😭😭😭
از اولش انتظار پایان تلخی رو داشتم ولی ... به چیز های محال امیدوار بودم :)
      

        حال و هوا و فضاش خیلی به بابا لنگ دراز نزدیک بود و این سبک از داستان که در قالب نامه  نگاری انجام میگیره ، جذابیت خاصی داره.
با وجود اینکه خیلی فضای کلاسیک ، توصیفات زیاد و روند آروم رو میپسندم ، به نظرم کمی خسته کننده بود .
در نهایت داستان به خوبی با پایان رسید و خب ... قشنگ بود .
      

        آخ که مونتگمری چقدر طبیعت رو دوست داشتنی توصیف میکنه ، طوری که دلت میخواد بار ها و بار ها کلماتش رو بخونی و طعم عشق و سرزندگی شون رو بچشی .
آدم دلش پیش برگ و تنه ی درخت ها ، تپه ها ، امواج دریا ، ستاره‌ها ، و تک تک عناصر داستان جا میمونه .
اصلا فکر نمیکردم شب ها وقتی چشمم به ماه میوفته دلم بخواد برم اون بالا و برق بندازمش ! 
این نویسنده جادو میکنه !
      

        اولین کتابی بود که از مونتگمری میخوندم .
سه روزی که تو دنیای این کتاب قدم میزدم ، کنار والنسی و بارنی توی میس تاویس رویایی و زیبا زندگی میکردم ، رقص نور آفتاب روی آب پاک دریاچه رو میدیدم ، تو هوای گرگ و میش و ارغوانی زمستون به مهتاب خیره میشدم ، کنار بانجو و گودلاک مینشستم و دستای سردمو با آتیش اون کلبه ی دنج گرم میکردم ... جزو بهترین روز های عمرم بودن .
به قدری توصیفات دقیق و جا افتاده بود که جزئیات کاملا مشهود و قابل تصور بودن . این کلاسیک ، آمیخته به طنز بود ؛ البته طنزی تلخ که عقاید غلط و بی اساس رو روایت میکرد . عقایدی که اگر ریشه کن میشدن ، دنیا جای بهتری بود .
شور و شعف چنان عمیقی رو تجربه کردم که محاله یادم بره . از همون صفحات اول متوجه تاثیر قلم نویسنده بر احساساتم شدم و علاقه ام به دنیای کلاسیک بیشتر شد .
دنبال دلیل بودم برای علاقه مندی به قلم مونتگمری ... و خب پیداش کردم . مطمئنم بقیه آثارش هم دوست خواهم داشت .
      

        نتونستم مثل بقیه باهاش ارتباط بگیرم .
تعریف و تمجید های زیادی که ازش شده بود باعث شد سطح انتظارم خیلی بالا بره و چیزی که در نهایت باهاش رو به رو شدم ؛ اونی نبود که فکرشو میکردم .
شاید یه بار دیگه بخونمش و این شانسو به خودم بدم که دوستش داشته باشم ... .
      

        بسیار متفاوت تر از آنچه که تصور میکردم و رمان هایی که اخیرا خونده بودم ...
درس هایی که میشه از این کتاب گرفت ، ارزشمندن . 
و نکات یاد شده اگر عملی بشن ، فکر می‌کنم تاثیرات و عمیق و چشمگیری به جا بزارن .
      

        چطور میتونم به همچین شاهکاری امتیاز کامل ندم ؟
چقدر با تک تک شخصیت ها همذات پنداری کردم و چقدر در حین خوندن هر کلمه اش لبریز از شور و شوق شدم !
با تمام وجودم به این کتاب عشق ورزیدم و تا ابد مورد علاقه ام باقی خواهد ماند.
      

        قلم کالین هوور آرام بخش و دوست داشتنی بود . تقریبا یه نفس خوندمش و یه روز طول کشید .
بهم حس خوبی میداد و متفاوت بود .
در کل دوسش داشتم .
      

        به دلیل اینکه اول فیلمش رو دیده بودم و نپسندیدم ، ناخودآگاه در برابر کتابش گارد داشتم و متاسفانه باعث شد نتونم خیلی باهاش ارتباط بگیرم . احساس می‌کردم داستان خیلی سریع پیش میره و برای هر اتفاقی بیش از حد دلیل و برهان میاره .
اما در کل شخصیت ها و رفتار و عادات هرکدوم برام شیرین و الهام بخش بود .
      

        قلم الکساندر دوما فوق العاده بود ، اینکه روایت داستان از زبان چند نفر و به ترتیب بیان بشه بدون اینکه خللی ایجاد کنه ، بسیار شیرینه .  
احساساتم رو درگیر کرد و نمیتونستم بدون اشک ریختن از برخی صفحات عبور کنم.
 با ظرافت به  توصیف اشخاص پرداخته بود ، جذابیت خاصی داشت و از نظر من حتما ارزش دوباره خوندن رو داره .
      

        به جرئت میتونم بگم بهترین کتابی بود که تا الان در تمام عمرم خوندم . 
حتی کلمه ی "بی نظیر" هم نمیتونه توصیفش کنه .
قلم شارلوت برونته به قدری گیرا و روان بود ، بستر و فضاسازی داستان به قدری دلنشین و آرام بخش بود که قابل وصف نیست . من آدمی نیستم که با هر کتابی احساساتی بشم و اون رو بروز بدم ، ولی سر این کتاب‌ ، اشک ریختم ، عشق رو تجربه کردم ، بار ها از سر شور و شور نفس کشیدم و زندگی کردم . 
بارها و بارها میخونمش و تا آخر عمر دوستش خواهم داشت.
      

        تنها هنگامی میتوانیم از دل تاریکی و درد خارج شویم ، که پذیرفته باشیم در تاریکی هستیم .