آیا کتاب‌ها آینه‌ی زندگی نویسندگان‌شون هستند؟
آیا با خوندن یک کتاب میشه به دنیای شخصی نویسنده نزدیک شد‌؟
تقریبا جوابی برای این سؤال ندارم. اما توجه شما رو به دو کتاب از #غلامحسین_ساعدی جلب می‌کنم. #عزادارن_بیل و #تاتار_خندان
کتاب اول یک مجموعه داستانه در مکان واحد و شخصیت‌های واحد. همه‌ی داستان‌ها در روستایی به نام ‌بَیَل اتفاق می‌افته و هربار یکی از اهالی روستا درگیر یک ماجرا می‌شه. همه‌ی داستان‌ها تلخ و گزنده هستند. مرگ، رنج، گرسنگی، بیماری انگار که قرار نیست هیچ اتفاق خوبی اونجا بیفته.
کتاب دوم یک رمانه. یک پزشک که گویا شکست عشقی خورده از شهر و بیمارستان و دوستانش می‌کنه برای طبابت به یک روستا به نام #تاتار_خندان کوچ می‌کنه. و همه اتفاقات در اون روستا می‌افته. یک داستان تقریبا خطی بدون هیچ گره و تعلیق نفس‌گیر با یک نثر ساده و روان و حال خوش. انگار که قرار نیست توی اون روستا هیچ اتفاق بدی بیفته اما انقدر ماجراهای جذاب و عجیب داره که مخاطب رو همراه می‌کنه اون‌قدری که آدم نمیتونه کتاب رو زمین بذاره.
شاید اگه یک نوقلم این کتاب رو بخونه با خودش بگه چه کتاب ساده‌ای و نوشتن این که کاری نداره.
اما اصلا اینطور نیست. 
به قول یکی از دوستان ساعدی از پیچیدگی به سادگی رسیده.
نویسنده تکنیک‌هایی به کار برده که احتمالا مخاطب عام اصلا متوجه اون نمیشه ولی از خوندن کتاب لذت می‌بره.
اتفاقات کتاب انقدر واقعی و رئال به نظر می‌رسن که آدم گاهی خیال می‌کنه که داره خاطره می‌خونه.
نکته بامزه درباره این دوتا کتاب اینه که ساعدی عزادارن بیل رو در اوج رفاه و حال خوب نوشته و تاتار خندان رو در زندان.
پس آیا کتابها آینه‌ی زندگی نویسندگان‌شون هستند؟
        

          عزادارن بیل رمانی یا   9 داستان کوتاه با شخصیت ها و مکانی مشترک که همان روستای بیل است می باشد که پنج یا شش شخصیت اصلی و تکرار شونده در داستان ها دارد. داستان ها به گونه‌ای است که توصیفات و فضاسازی های آن از زندگی روستاییان ن و فقرای دهه های اول سالهای ۱۳۰۰ بسیار واقعی و تلخ است اما این توصیفات واقعی با چاشنی های زیادی از تفکرات و خرافات ایران آن زمان همراه است. داستان آن در جاهایی همراه با اتفاقات ماوراطبیعه م همراه است. داستان هایی که حول محور مرگ مریضی فقر می چرخد و پر از روابط انسانی است. یکی از داستان های معروف کتاب داستان گاو است که فیلم گاو هم توسط داریوش مهرجویی از فیلمهای معروف تاریخ سینمای ایران است. عزاداران بیل بااینکه محتوای ساده و بسیار تکرار شونده ای در ادبیات داستانی ایران دارد اما پرداخت غلامحسین ساعدی به آن تفاوت بخشیده است و می توان گفت یکی از از متفاوت ترین رمان ها یا به بیانی درست تر مجموعه داستانی به هم مرتبط ایرانی است.
        

          روستای بَیَل تاریک و مضطرب بود. خرافه رو کل روستا سایه انداخته بود و اهالی از هرچیزی بیشتر قبولش داشتند. بَیَلی‌ها، ساده ولی عجیب بودند! اهالی روستای بَیَل، اپراتور برق رو امام‌زاده تصور کردند، به مشداسلام تهمت زدند و یک کلاغ چل کلاغ کردند. مشدحسن تو روستای بَیَل گاو شد، قحطی و سیاهی اومد و موسرخه از یه جایی به بعد همیشه گرسنه موند! 
کتاب رو خیلی دوست داشتم، توی همه داستان‌ها بوی مرگ و توهم میومد، جمله‌ها کوتاه بودند برای همین خوندن کتاب خیلی تند پیش میره. احتمال میدم بازم برم سراغ کتاب و هراز گاهی یه داستان بخونم. 
        

          داستان‌ها تلخ و گیرا هستند. هرچند شخصیت‌ها به صورت جداگانه و ریزبینی شخصیت‌پردازی نشده‌اند، ولی این موضوع لطمه‌ای به داستان‌ها نمی‌زند؛ چراکه که هر فرد تا جایی که نیاز است نقش خود را در داستان ایفا کرده و می‌رود‌. اگر داستانی به ظاهر ناتمام است، ابتدا کاملا ً پخته شده و سپس رها شده است.
        

          خدا رحمت کند افای  ساعدی بزرگوار رو و‌پیکرشون هم که پاریس جامونده متاسفانه.خخ.بسیار زیبا و گزنده به ریشه میزنه .عالی .عالی.خصوصا از شخصیت اسلام خیلی حوشم اومد.
        

          به قول استاد شفیعی کدکنی:«ساعدی از هیچ داستان می‌سازد».
با آنکه متوجه می‌شوید عملا هیچ داستانی وجود ندارد اما اتفاقات و حوادثی روزمره  را می‌خوانید. چنان که یک روستایی هستید که درگیر حوادث سادۀ روزمره هستید.
ساعدی در به تصویر کشیدن این سبک تازه که شکل  داستان زندگی روستایی است بسیار ماهرانه عمل کرده است و توصیفاتی بسیار دقیق دارد.
تنها چیزی که برایم اذیت کننده بود، بی ارتباطی قصه‌ها به هم در عین ثابت بودن شخصیت های داستان بود.
        

          بیشتر ما غلامحسین ساعدی را با دو اثر عزاداران بیل و تاتارخندان می‌شناسیم. خصیصه بارز در ادبیات ساعدی این است که او مفاهیم پیچیده انسانی را ساده می‌‌نویسد و هر کسی که داستانش را می‌خواند، بسته به عمق نگاهش به داستان با آن درگیر می‌شود. این خصوصیت البته در عزاداران بیل بیشتر از سایر آثار اوست.
ساعدی در این اثر قلمش را به سادگی می‌زند تا روزگار مردمی ساده و ساده‌لوح را تصویر کند. مردمی که روز و شبشان با رنج عجین شده است. به همین علت است که احوال مردم ساده را ساده می‌نویسد تا مضمون به فرم برسد. ساعدی مشت نمونه خروارش را با بیلی ها نوشته است تا جامعه هم‌عصر خود را تصویر کند. جامعه ای که نه تنها تحت سلطه و ستم است، بلکه از یک بی‌حسی و بی‌خردی ملموس رنج می‌برد. اهالی یک روستا که با خردورزی نسبتی ندارند  و خود نیز بر مشکلاتشان می‌افزایند.
داستان حالت اپیزودیک دارد و تمام قسمت‌های آن، مثل دانه‌های یک تسبیح بهم بند شده‌‌اند. مثل یک سریال که شخصیت‌ها و لوکیشن ثابت دارد و هر قسمت با گره داستانی تازه مواجه‌ایم.
نکته‌ای که وجود دارد این است که نوع نگاه ساعدی در عزادارن بیل نمادین و سمبولیک نیست او نمی‌خواهد نماد سازی کند تا داستان را به منظور خاصی تعمیم دهد در واقع او عین واقعیت را در قالب یک جامعه کوچک تصویر می‌سازد.
داستان به گونه ادبی رئالیسم جادویی ساخته و پرداخته شده و یکی از المان‌های پرررنگ درآن مفهوم « مرگ » است. مرگ چه برای انسان و چه برای حیوان، ملموس و واقعی در جریان است. مرگ درغم در شریان‌های داستان جار‌یست اما نکته‌ای که پرداختن به مرگ را در این قصه متمایز می‌کند این است که مرگ مفهوم پایان ندارد. بر خلاف آثار روشن‌فکر مآبانی مثل صادق  هدایت، در نگاه داستاانی ساعدی امید موجود دارد و حتی مرگ را در امید تصویر می‌کند.
بیل در سیه روزی کامل است. از آسمان رنج می بارد و غم از در و دیوار روستا بالا می‌رود اما هیچ یک از عناصر دست از حرکت بر‌نمی‌دارد. تمام شخصیت‌ها مثل اجزا کوچک یک کل منسجم به سهم خود در حرکتند.خواه این حرکت در جهت عقلانیت باشد، خواه در جهت حماقت.
یکی  دیگر از نکته‌های داستان، شخصیت دادن به حیوان است. مثل پاپاخ سگی که صاحبش را از دست داده است مثلا « سگ برگشت و به خاتون نگاه کرد و دوباره دم تکان داد...»
یا حتی گاو
این که گاو، بز سیاه‌، و سگ می‌توانند گاهی اعمال انسانی نشان دهند، داستان را به رئالیسم جادویی نزدیک می‌کند.
        

          چه کتاب تلخی چقدر تاریکی و سیاهی، مردم بیل عادت کردن به سایه مرگ به فقر به قحطی به دزدی به روزهایی که نمیگذره، بیلی ها عادت کردن برای حل تمام مشکلاتشون به علم ها روی بیارین نه عقلشون نه دست هاشون
تو بیل اونقدر مرگ هست که سنگ مرده شور خونه  بشه یک کاراکتر اصلی کتاب، بیلی ها فقیرن، فقیر فرهنگ، فقیر علم ، فقیر منطق
        

          سطر به سطر نوشته های کتاب، ارتباط تنگاتنگی با تفکرات، دیدگاه ها و منش سیاسی ساعدی دارد. اول، شکل گیری داستان در فضای یک روستا با امکانات محدود، دور از شهر و فاقد وسایل رفاهی، بهداشتی و معیشتی. دوم، پرداختن به طبقات پایین جامعه و مشکلات آنان ناشی از فقر، بیماری، تفکرات سنتی و اعتقادات مذهبی، توجه به قضا و قدر و...
ساعدی در دهه پنجاه، از نظر سیاسی به چریک های فدایی خلق گرایش داشت که سازمانی مارکسیستی با گرایشات چپ بود که از نظر مرام سیاسی مارکسیسم-لنینیسم بوده و کشورهای شوروی و چین را پیشرو حرکت های انقلابی می دانستند. چریک های فدایی خصوصا گروه بیژن جزنی، معتقد به کار بر روی نیروهای موجود در روستاها بوده تا با بهره گیری از جنبش روستایی و توده ای علاوه بر قوای شهری، عملیات مسلحانه را بر ضد حکومت مرکزی صورت دهند.
 بنابراین ساعدی با توجه به چنین گرایش سیاسی و همینطور علاقه شخصی خود در نگاه به طبقات پایین جامعه و مشکلات آنان خصوصا روستاییان مناطق محروم و دور از مرکز، ضمن سفر به نقاط مختلف ایران به منظور آشنایی با مردمان این مناطق و مشکلات و دردهای آنان، در نوشته های خود نیز به طور ویژه بر این گروه جامعه تمرکز می کند. از این رو در اکثر نوشته های ساعدی، مخاطب اصلی روستاییان و قشر محروم جامعه است و او سعی دارد به شکلی واقعی براساس آنچه که به عینه در سفرهای خود دیده و لمس کرده، به توصیف آنان در قالب شخصیت ها بپردازد. بدین جهت است که سبک نوشتار ساعدی واقع گرایی و توام با ساده نویسی است یعنی تمام اتفاقات بدون هیچ رنگ و زیور دادنی، به شکل ساده و واقعی در کتاب های وی به تصویر کشیده شده است. بنابراین در زمان خوانش آثار وی، خواننده  دردها و مشکلات شخصیت های داستان را با تمام وجود حس کرده و با آنان همزادپنداری نموده و عمق درد و رنج آنان را می فهمد. 
توجه به جزئیات زندگی سنتی روستایی، اعتقادات مذهبی و روزمرگی های روستاییان، مشکلات ناشی از فقر، قحطی، بیماری و مرگ در جای جای کتاب به چشم می آید. 
به عنوان نمونه به چند مورد اشاره می کنم:

*اعتقادات مذهبی: ننه فاطمه یک قاشق آب تربت ریخت توی گلوی پیرزن... & فردا عزاداری میکنیم، دخیل میبندیم، گریه میکنیم، نوحه می‌خونیم شاید حضرت دلش رحم بیاد و مارو ببخشه و بلارو از بیل دور کنه.‌..
*توجه به اعتقادات سنتی: ننه خانوم دعا خواند و فوت کرد به بیل... یا ننه فاطمه جاروی کوچکی که دستش بود می زد به آب تربت و می پاشید به خانه ها و دعا می خواند...
*اهمیت سگ در زندگی روستایی به عنوان یار و همدم تنهایی افراد(ساعدی به گونه ای خلاقانه گاه به حیوان به گونه ای پرداخته که گویی دارای درک، احساس و شعور است): پاپاخ خم شد ماهی ها را ببیند، اما چشمش به ماه افتاد...
*توجه به دعا و جادو: براش دعا بگیرن مریضیش خوب میشه...
*توجه به روزمرگی: اسلام و عباس کنار استخر نشسته و چپق میکشیدند...
*توجه ویژه به ناامیدی: فاتحه همه چیز خوانده شد اول قحطی بعد این...
*توجه به فقر: بیلی ها همشون گدایی می کنن، صدقه میگیرن، از دزدی هم دست نمیکشن...
*سادگی زندگی و مشکلات معیشتی: توی اتاق دوتا زیلو بود و یک قرآن و یک کاسه و مقداری پیاز و نان خشک

اما در این میان، چند نکته حائز اهمیت در این کتاب موجود است. اول پایان باز هشت داستان است که خواننده پس از پایان هر داستان، مجذوب و مغموم به فکر فرو می رود‌. دوم نگاه منفی او به شهر و آدم‌های شهری است مثل نگاه او به دکترهای مریضخانه که اهمیتی برای بیماران قائل نیستند. سوم اینکه نویسنده در این کتاب نگاه مرد سالارانه جامعه روستایی را حفظ کرده و شخصیت های موثر همه مرد هستند مثل اسلام، کدخدا، مشدی صفر و غیره و زن در این کتاب از جایگاه خاصی در میان نقش ها برخوردار نیست و نکته آخر، توجه ویژه ساعدی در این کتاب به موضوع مرگ و ناامیدی است که در همه داستان های این کتاب به چشم می آید. با همه این تفاصیل، لذت خواندن این کتاب زیبا را که با قلم توانای غلامحسین ساعدی به رشته تحریر درآمده، نباید از خود دریغ کرد.
        

          بیشتر باید بعنوان یک کتاب فرهنگی-اجتماعی خوندش تا مجموعه داستان و صرفا روخونی ازش و دیدن عاقبت شخصیت ها
به نظرم باید حتما بعد از خوندن کتاب نقد و بررسی های مختلفش رو خوند تا به درک مناسبی از این کتاب رسید و استعاره هاش رو شناخت
فیلم «گاو» رو هم که همه دیدن :)
        

          داستانی در‌مورد دنیایی است که غلام‌حسین ساعدی خلق کرده ، این خاصیت نویسندگی است ، نویسنده خدای جهانی که خلق میکنه و چقدر این جهان ساعدی درعزاداران بیل عجیب بود ، روستایی هم آغوش مرگ و رذایل اخلاقی  ، در این داستان انسان و حیوان عناصر اصلی داستان هستند که از نظر نویسنده فرقی بینشان نیست
        

          عزاداران بیل کتاب غلامحسین ساعدی که در سال ۱۳۴۳ نوشته است. این کتاب هشت داستان کوتاه دارد. شخصیت ها و مکان ها در طول داستان بارها تکرار  اما هر بار یک شخصیت پر رنگ تر می شود. شخصیت های اصلی همه مردان هستند آنان که در روستا تمام مشکلات را بررسی و حل می کنند. زنان در این داستان ها در حاشیه و در نقش های دور و گاهی مکمل زندگی می کنند. 
سبک کتاب واقع گرایی است و وضعیت جامعه ی روستایی دهه چهل را به خوبی نشان می دهد. طرز نوشتن ساعدی، ترس از نداری، فقر و فلاکت و گاه بی کسی در بیل را به خوبی نمایش می دهد. 
سبک کتاب در برخی مواضع داستانی به رئالیسم جادویی نیز تغییر می کند آنجا که انسان ها به حیواناتی شبیه موش و میمون و حیواناتی پشم دار بدل می شوند.
داستان چهارم این کتاب مربوط به مشد حسن و گاو اوست  که داریوش مهرجویی فیلم بسیار خوبی از  آن ساخته و وقتی این داستان را می خوانیم مدام چهره ی استاد انتظامی را با تمام ظرافت های بازیگری اش در این نقش به یاد می آوریم. 
به راستی که چه زیباست دنیای کتاب ها که  ما را برای ساعت هایی از روزمرگی ها جدا می سازد.
        

          مجموعه داستان هایی تاثیرگذار و به شدت تلخ از زندگی پر از رنج و آمیخته به تباهی مردمان دهکده ای کوچک که مدام برای بقا دست و پا می زنند و البته سرنوشت محتوم عاقل ترینشان هم دیوانگی و دوره گردی در شهر است.
        

          سلام و درود.
عزاداران بیل اثری به یاد ماندنی از غلام حسین ساعدی.
این مجموعه داستان برای کسانی که می خواهند مشق نوشتن کنند مفید است.
ساعدی روانپزشک ادیب و کاربلدی بود که در این مجموعه داستان سبک رئالیسم و در برخی مواقع رئالیسم جادویی را به کار برده.
داستانی مملو از فقر و خرافه پرستی. 
از دیگر  شاخصه های این اثر می توان موارد زیر را ذکر کرد.
ساعدی در این اثر روایت نکرده، نشان داده_
از فعل و اسم بیشترین استفاده را کرده_
استناد و تخیل را به هم آمیخته_
از قید و صفت کمترین استفاده را کرده_
و این ها از شاخصه های یک داستان و رمان قوی است. 

        

          اول بگم که کتابی که من خوندم ۲۴۵ صفحه داشت و نه ۲۰۸ . (سانـ.سور)
هرچقـدر سعی کردم ارتباط بگیرم، معنی و مفهومـی که نویسنده تلاش میکرد بهم برسونه رو بفهمم، نتونستم!
اینجوری بودم که ته داستان از خودم میپرسیـدم خب که چی؟!
هر قصه شو میتونم تو نهایتن ۵ جمله خلاصه کنم! این همه طول و تفسیر برای چه؟؟

تعاریف زیادی شنیدم . اما من ( درحال حاضر و با این شرایطم) باهاش عجین نشدم .
        

          « کدخدا ایستاد و گوش داد؛ صدای زنگوله از بیرون ده شنیده می‌شد؛ صدای خفه و مضطربی  که دور می‌شد و نزدیک می‌شد و دور ده چرخ می‌زد.»
این کتاب برای من تجربه‌ی عجیبی بود. هم نویسنده برایم ناشناخته بود و هم سبک. فضای کتاب مرموز، غریب و وهم برانگیز بود؛ بعضی از داستان‌ها بوی مرگ میدادند بعضی بوی فقر و گرسنگی و برخی بوی عجیب عقب‌ماندگی و خرافه‌گرایی 
فضا پردازی و توصیفات داستان‌ها به نظرم بسیار قوی و قابل ستایش بود انگار ساعدی یقه‌ی من را می‌گرفت و مرا پرتاب می‌کرد توی بیل و مدام ذهن مرا برای پرسیدن قلقلک می‌داد 
این کتاب شما را به فکر کردن وادار میکند و گاهی در بهت فرو می‌برد 
به نظرم خواندن این کتاب تجربه متفاوت و جالبی است اما اگر در شرایط روحی حساسی هستید ممکن است بهتر باشد خواندن آن را به زمانی دیگر موکول کنید 
پی‌نوشت: داستان های اول و چهارم داستان‌های مورد علاقه‌ی خودم بودند 
        

          عزاداران بیل
بسیار دلنشین و فوق‌العاده خوب بود.
شامل ۸ داستان درباره روستای بیل و اهالی آن‌ها و روایت خوب که با اونها همراه میشی. برای من مانند یک روایت سینمایی خوب بود..
اهالی که تک به تک به زیبایی شخصیت پردازی شدن.. به طوری که یه عمری اونا رو می‌شناسی و با اونا زندگی کردی.. حیوانات هم کاراکتر خودشون دارن و این جالب و دوست داشتنیه.. فضاسازی خیلی خوب بود حس در روستا بودن بهم دست داد
همه ۸ داستان‌ منحصر به فرد بودند..
دم ساعدی گرم..
        

          عجیب بود... حس می‌کنم کامل نفهمیدمش
        

          چرا من نمی‌تونم این کتاب رو دوست داشته باشم؟ چرا این قصه‌پردازی به دلم ننشست؟ این قدر فضای کتاب اذیتم می‌کنه که علاقه و انگیزه‌ای به ادامه‌ی ماجرا ندارم‌ :(
حیف. شاید باید اثر دیگه‌ای از ساعدی رو انتخاب می‌کردم برای شروع و کنکاش در جهان این نویسنده.
 
        

          کتاب شامل 8داستان کوتاه که بینشون پیوستگی وجود داره از نظر جغرافیای قصه وشخصیتهاش.
برتری جهل بر عقل در شخصیت های کتاب موج میزنه
خرافه پرستی  ورد زبان آدمهاست.ذهن متحجر بیمارگونه همه اهالی  که فقط دنبال عزاداری هستن واقعا ازاردهنده است.
خوانش این کتاب فاصله چندانی با مگس ها نداشت. خیلی از جاهای کتاب همون حس رو داشتم.درهر دوکتاب مردم  عزاداری رو مقدس می دونستن
داستان گاو از بقیه جذابتر بود