یکی از بهترین داستان‌ کوتاه‌هایی که در عمرم خوندم
      

        چرا اینقدر بده و کسل کننده؟
      

        اینقدر بده که اگر می‌شد صفر میدادم، ابتدایی ترین جمله بندی‌ها و لازمه های انشای مدرسه‌ای هم رعایت نشده حتی
      

        نیاز به تعریف نداره، بهترین گمانه زن تالیفی‌ای بود که تا حالا خوندم و کار بسیار خوبیه.
      

        عجیب بود... حس می‌کنم کامل نفهمیدمش
      

        زیاد تفکرات و دید آل آحمد به داستان نویسی و نمی‌پسندم و بیشتر درد و دله تا قصه‌. منتها واقعا این کتاب، دلچسب بود و شیرین. 
      

        بهترین قصه‌اش، که یکی از شاهکارهای داستان نویسی مدرن معاصره، سه قطره خون بود. و جز یکی دو قصه که لحن شعاریش مشهود بود، باقی واقعا دلچسب و ظریف بودن‌‌. به ویژه گجسته دژ و داش آکل