مسخ شاهکاری بود تاثیر گذار و تکان دهنده، با پایانی بسیار خوب و غمگین. مسخ حقیقتی دهشتناک و پوشیده‌ای را نشان داد، با بهترین زاویه‌ی دید ممکن. روایت دقیق و بی نظیر فرانتس کافکا، شخصیت پردازی دقیق و سیر تدریجی نفرت علیه گرگور و القاش به مخاطب که اون پایان شاهکار رو رقم زد، تمام اینها شاهکاری به نام مسخ رو آفرید. بارها باید خوندش
      

        به اجبار خوندمش به خاطر یه همخوانی، ای کاش میشد صفر بدم.
      

        استاد جمال زاده، دو بار نامزد جایزه ی نوبل ادبیات شده و بی شک جزو ۳ نویسنده ی برتر تاریخ داستانی ایرانه. این اثر هم فوق العاده است، لحن و نثر به شدت شیرینی داره مثل اکثر کارهای جمال زاده و کاراکترای خیلی دلچسبی هم داره. 
      

        یکی از بهترین داستان‌ کوتاه‌هایی که در عمرم خوندم
      

        تیری خلاص بر پیکره‌ی بی جان هری پاتر. همچین کتاب ننگینی، بعد از پایان ضعیف و ناامید کننده ی مجموعه ی هری پاتر، میراث هری پاتر رو بیش از پیش دچار خدشه و ضربه کرد. هری پاتری که جلدهای اولش شاهکار تلقی میشه ولی از وقتی که اون تم کودکانه ی جذاب غالب بر قصه با رشد شخصیت ها از بین میره، به مرور جذابیت و شیرینی قصه هم کم رنگ تر میشه تا جایی که با پایان ضعیف، یه ناامیدی بزرگ ایجاد میکنه و در نهایت با این فاجعه ی آخر که خود رولینگ هم ننوشته اش، عملا این مجموعه رو به نزول میکشه. خلاصه کنم، یه کتاب ۲۰۰ ۳۰۰ صفحه ای تجاری، با نام هری پاتر، که حتی نمایشنامه ی خوبی هم نیست.
      

        جسارت نویسنده‌ واسه دست بردن به همچین ایده‌ای قابل تحسینه، اگرچه اصلا در نیومده و خوب نیست. چرا که نثرش، کشش چنین قصه‌ای رو نداره و نویسنده حتی در اجرای داستان هم ناتوانه. مطرد بیشتر داشت ادای خوب بودن رو در می آورد تا خوب باشه، صرفا داشتن ابزارهای درست، نتیجه‌ی درستی نمیده، تجربه و مهارت در استفاده از اون ابزارهاست که تفاوت ها رو رقم میزنه.
      

        چرا اینقدر بده و کسل کننده؟
      

        اینقدر بده که اگر می‌شد صفر میدادم، ابتدایی ترین جمله بندی‌ها و لازمه های انشای مدرسه‌ای هم رعایت نشده حتی
      

        نیاز به تعریف نداره، بهترین گمانه زن تالیفی‌ای بود که تا حالا خوندم و کار بسیار خوبیه.
      

        توی یه جمله بخوام کتابو توصیف کنم، باید بگم کافی بود. خورده کاری بی خود نداشت، یه تک جلدی در خور و قابل تحسین بود که اگر بشه نقدی هم بهش داشت، اینه که یکسری جاها صرفا اسم بومی بودن رو داشت، وگرنه نه رفتار شخصیت اصلی و نه دیالوگش هیچکدوم بومی نبود‌. رمنس کار، رمنس خوبی بود، تونسته بود شیمی بین این دو کاراکتر رو در بیاره و شاید مهمترین عاملش، شخصیت پردازی درست کتاب بود که به چشم می‌اومد توی طول قصه. کشش قصه هم مناسب بود، علی رغم حجم قابل توجهی که داشت، خوندنش خسته ام نکرد. در کل به نسبت کارای گمانه زنی که توی بازار هست، کار قابلیه. 
      

        عجیب بود... حس می‌کنم کامل نفهمیدمش
      

        زیاد تفکرات و دید آل آحمد به داستان نویسی و نمی‌پسندم و بیشتر درد و دله تا قصه‌. منتها واقعا این کتاب، دلچسب بود و شیرین. 
      

        بهترین قصه‌اش، که یکی از شاهکارهای داستان نویسی مدرن معاصره، سه قطره خون بود. و جز یکی دو قصه که لحن شعاریش مشهود بود، باقی واقعا دلچسب و ظریف بودن‌‌. به ویژه گجسته دژ و داش آکل