یه اثر ایرانی نسبتا متوسط با رده سنی بزرگسال 
انتظار بیشتری ازش داشتم ولی خوب بود...
        

          تعابیر و مفاهیم پنهان داستان به‌قدری بود که با یک‌بار خوندن نمی‌شه کامل متوجه‌شون شد. ظرایف و پیچیدگی‌های بسیاری داشت روایت و داستان. و چه نثر دل‌نشینی داشت. کلمه‌ها، جمله‌بندی‌ها، توصیفات. فرم داستان. خوندنش راحت نیست و باید با دقت پیش رفت. به جزئیات باید توجه کرد، به سرنخ‌ها. 
‌
   ‌ «بند دیوان» پدیده‌ای نو در ادبیات ژانری به حساب می‌آد که واقعاً منحصربه‌فرده. اما یک داستان وحشت معمولی نیست. جنس وحشتش با بقیه‌ی داستان‌ها فرق می‌کنه؛ کهن‌تر و باستانی‌تره. عمیق‌تره. لایه‌لایه‌ست. هر چه‌قدر داستان جلوتر می‌ره، حسِ وحشت عمق بیشتری پیدا می‌کنه. گسترده‌تر می‌شه. مثل فشاری که بر روح انسان وارد بشه و نه فقط جسمش.
‌
   ‌به تعداد آدم‌هایی که این کتاب رو بخونن می‌شه برداشت‌های متفاوتی ازش داشت. پس بخونیدش و داستان راد رو بشنوید که منفورترین و گناهکارترین مرد تاریخ بود.
        

          نیاز به تعریف نداره، بهترین گمانه زن تالیفی‌ای بود که تا حالا خوندم و کار بسیار خوبیه.
        

          جذابیتی که تو بیان تناسخ داشت قشنگ بود و داستانی روان از گذشته و حال بیان می‌کرد
        

          کتابی زیبا،که اصیل بودن و ایرانیت از کتاب سرازیر است:)
اینکه ما نویسندگانی داریم که به ژانر فانتزی،برای رده بزرگسال و
نوجوان توجه میکنند،بسیار حائز اهمیت است،
اما این کتاب،با سیر داستانی جالب و پیچیده،
هدفی عمیق و زیبا
خلق شخصیت های خاص و پرستیدنی
خلق افسانه های نوظهور در پرسش نیاکان 
عشاق حقیقی و مجنون وارانه‌ی کتاب
و همه‌ی این موارد در بند دیوان جمع شده است،
نمیدانم چرا،اما باز هم یک خلأ خاصی را در این داستان احساس میکنم
چیزی که نه آن قدر،ولی کمی به عشق من به این کتاب ضربه می زند
ولی جملات با معنا،اطلاعات جذاب،فانتزی قوی،جزو ویژگی های برجسته‌‌ی
بند دیوان است.
ولی اگر کمی بیشتر ما را با دیوان آشنا می کرد و یک فصل جداگانه را برای
شناخت قدرت هر دیو اختصاص میداد،ارزش کتاب را بالاتر و داستان را
قوی تر می ساخت.