شب شده است. ما همه به طرف شب می‌رویم. ما دیگر همانی نخواهیم بود که آمده‌ایم. 
شب است. نیمه‌شب است. فیودور داستایفسکی ما را به لمس لمحه‌ای از جوانی خود فرامی‌خواند: «شب‌های روشن». چهره‌ای دیگر از این مردِ مجنون‌وشِ باشکوه روس خود را می‌نمایاند: اینجا دو رویابین، دو خیال‌پرداز چهار شب را به درازای یک زندگی با هم می‌گذرانند. غیاب آن‌ها را به این حضور کشانده است، غیاب معشوقی که عشق او چونان دولتِ مستعجلی برای دختر بود. حالا دختر پس از سالی آمده تا بلکه آن که از نظر غایب شده و بیدلش رها کرده را بازبیند؛ مرد نیامد اما. یک تصادم، در یک صحنه‌ی بی‌نقص، یک صحنه چونان نقاشی، رویابینِ بزرگِ داستان را به دختر می‌رساند:
«... زنی کنار راهم ایستاده، به جان‌پناه آبراه تکیه داده بود. بر طارمیِ جان‌پناه آرنج نهاده بود و پیدا بود به آب تیره خیره شده است. کلاه زردرنگ بسیار قشنگی بر سر داشت با روسری توری سیاه دلفریبی روی آن. در دل گفتم «باید دوشیزه‌ی جوان سیاه‌چشمی باشد.» پیدا بود که صدای پای مرا نشنیده بود و حتا وقتی نفس حبس کرده با دلی به شدت تپان از کنارش گذشتم از جا نجنبید. فکر کردم: «خیلی عجیب است! حتماً غرق فکر و خیال است!» و ناگهان انگاری در جا میخکوب شدم. صدای گریه‌ی خفه‌ای به گوشم رسید. بله، اشتباه نکرده بودم. دختر جوان گریه می‌کرد و ظرف یک دقیقه چند بار صدای هق‌هقش را شنیدم. وای خدایا! هاج و واج ماندم. ولی اینجور چیزها کم اتفاق می‌افتاد... برگشتم و چند قدمی به طرف او برداشتم و می‌خواستم به او بگویم: «خانم محترم!» ولی یادم آمد این دو کلمه به قدری در داستان‌های روسی که همه می‌خوانند تکرار شده که دیگر مبتذل شده است. و همین زبانم را بست. اما ضمن اینکه دنبال کلمه‌ای می‌گشتم دختر به خود آمد و نگاهی به جانب من انداخت و با قدم‌های نرمی از کنار من گذشت و در کنار آبراه دور شد. من بی‌اختیار به دنبالش رفتم. اما او حدس زد که در پی‌اش افتاده‌ام و آبراه را گذاشت و به آن طرف خیابان رفت و روی پیاده‌رو به راه افتاد. من جرئت نکردم به دنبالش به آن طرف بروم. دلم مثل مرغک گرفتاری می‌تپید...»  
این سرآغاز یک سلوک استثنایی برای مردی است که پرسه می‌زند و رویا می‌بافد و پرسه می‌زند و چشم را می‌چراند بر مناظر و آدم‌ها. عشق را که چون فرشته‌ی کوچکی در سر داشته و مجسم کرده است، چون مجسمه‌ای مومین می‌پروراند و شب چهارم که زمان جدایی او از آن عاشق _دختر_ است زمان آن رسیده که در خود شعله‌ی حالابرخاسته را روشن نگه دارد. به مدد این شعله است که گرم خواهد ماند، همین شعله برای باقی راه او را بس است. دیگر پرسه‌هاش به هم‌کلامی با ساختمان‌ها و تعقیب سرنوشت و سرگذشت آدم‌ها در ذهن سپری نخواهد شد، او «به تماشا رفت، اما خود تماشا شد»؛ به یاری یک عاشق رفت، دلِ خود را هم به او داد. 
اما آن عاشق، ناستنکا، یک بار خود را نزد دیگری می‌شکافد، از شدت عشق می‌شکوفد و می‌شکوفاند، در شبی دیگر دلهره می‌گیرد، شبی مأیوس می‌شود و در پرتگاه سرخوردگی بی‌پناه خود را می‌یابد، تا به گرمیِ دمِ یارِ رویابینِ خود به چهارم‌شب برسد و سرانجام مراد دل بیابد و ببوید. او هم یک سلوک را از سر می‌گذراند. 
نباید گذشت از ترجمه‌ی بی‌‌نظیر استاد سروش حبیبی در این نسخه از کتاب که با تصویرسازی‌های چشم‌نواز مستیسلاف دابوژینسکی همراه است. سروش حبیبی _که این اثر را مستقیم از روسی به فارسی برگردانده است_ نثری خوشخوان دارد و زبانی روان به کار می‌گیرد که در عین حال با فخامت خاصی همراه است و تداعی‌گر آن زبان شیوا و شیرین رمان‌های ترجمه‌ی چند ده سال پیش در زبان فارسی است؛ به‌قاعده، درست، دقیق، ادبی و در نهایت صمیمیت. زبانی که معمولِ کار او نیست بلکه در این اثر منحصربه‌فردِ داستایفسکی آن را ابداع کرده است.
از میان اقتباس‌های سینمایی این کتاب دو مورد برای من از همه چشم‌گیرتر است؛ «چهار شب یک رویابین / Quatre nuits d'un rêveur» (1971) نوشته و ساخته‌ی روبر برسون و «شب‌های روشن» (1381) فرزاد موتمن به نویسندگی سعید عقیقی. در اقتباس ایرانی آن _که پر از جزئیات قابل تأمل است_ مرد در انتها کتاب داستایفسکی را در کافه‌ای که همیشه شلوغ بوده است اما این بار خلوت است در دست می‌گیرد و دختر را بدرقه می‌کند به نگاهی اشکی؛ «شب کم‌نظیری بود، خواننده‌ی عزیز! از آن شب‌ها که فقط در شورِ شَباب ممکن است.» 

        

          امشب ماه غروب می‌کند! 
شهر تاریک، میزبان خورشید است!
داستایفسکی به عنوان یک نویسنده ( جریان اصلی ) همیشه در تاریخ ماندگار خواهد بود. جنگ شود، خون ها ریخته شود، پرچم ها عوض شوند، غروب ها طلوع شوند... هیچگاه داستایفسکی بزرگ، به مرداب فراموشی سپرده نخواهد شد.
شب های روشن او، داستانی بلند ( رمانی کوتاه! ) و عاشقانه است. عاشقانه ای لطیف که حتی به نظر من شیرین تر از عشق شاهزاده میشکین به ناستاسیا فیلیپونا است در رمان ابله! 
داستان عاشقانه یک خیالبافِ حیران، در شب های روشن روسیه. مردی که در میان پیچ و تاب خیابان ها، گم می‌شود و خود را در آغوش عشق می‌یابد...
خواندنش برای هر ( داستایفسکی دوست! ) واجب است و تجربه ای دلپذیر هدیه می‌کند به هر خواننده.
        

          با گذشت بیش از ۳۰ سال از پایان جنگ هشت ساله، شهر خرمشهر هنوز یک شهرک نه، که یک شهر سینمایی است که برای فیلمبرداری سکانس‌های جنگی، نیازی به حضور طراحان صحنه را در خود احساس نمی‌کند. خرمشهر به عنوان یک شهر قوی، دچار هجمه‌ای شد که تابش را نداشت. هنوز هم کسی به داد بی‌تابی‌اش نرسیده. خرمشهر مانند مادرش خوزستان تنهاست.

با گذشت بیش از ۲۰ سال از حادثه چرنوبیل، حادثه‌ای که تنها حدود ۹ روز زمان برد، هنوز آثار این فاجعه را می‌توان در تولد ناقص نوزادان منطقه مشاهده کرد. چرنوبیل مجموعه‌ای بود از خطاهای انسانی و فنی. هرچه بوده گذشته، اما هنوز ادامه دارد.

عشق احتمالا فاجعه‌ای است شبیه آن چه بر سر خرمشهر آمد. آن چه بر سر چرنوبیل آمد. گاهی مقدس است. گاهی خطاست. هرچه هست خانمان‌سوز است. ویران می‌کند، بی‌خبر. هر جانی تحملش را ندارد. عشق، مصیبت است.

در زندگی بسیاری از ما، شب‌های روشنی بوده که هنوز، یادش، یادآوری‌اش، خاموش می‌کند. می‌سوزاند. قلب را. ذهن را. جان را. شاید اگر تنها نبودی، ویران نمی‌شدی. شاید اگر به محدودیت‌ها سنجاقت نمی‌کردند، طوفان از میان روزنه‌ای وارد نمی‌شد که زندگی‌ات را ببرد. مهم نیست. حالا هرچه هست ویرانی است. عجیب‌تر از آن کجاست؟ رضایت تو به این ویرانی. کدام عاشقی را سراغ دارید که از طوفان‌زدگی‌اش شکایت کند و از ویرانی‌اش گلایه؟ عاشقان، شاکرند. که ویرانی، نشان اول آبادی است.

داستایوفسکی در رمانی کوتاه به نام شب‌های روشن به عشق می‌پردازد و بیش از آن که عشق را بگوید، جان‌هایی را می‌گوید که عشق بر سرشان آمده. چه بودند و چه شدند. داستایوفسکی مثل همیشه شخصیت‌ها را نه از لابه‌لای اتفاق‌ها و روند جاری قصه که از میان دیالوگ‌های ناتمامش می‌شناساند. داستایوفسکی پیش و بیش از آن که رمان‌نویس باشد، روانشناس است. این دلیل رمان‌نویس نبودن او نیست. که معتقدم قلم داستایوفسکی احتمالا از خرده‌های عصای موسی (ع) ساخته شده. سحر می‌کند. معجزه است. صلی الله علیه.
        

          کتاب که تمام شد، یاد آن بند از شعر فروغ افتادم که می‌گوید: و زخم های من، همه از عشق است، از عشق، عشق، عشق...
        

          چندان نتوانستم با متن کتاب ارتباط برقرار کنم و حس می کنم چندان اتفاقات مهیجی نداشت و سیر داستان آهنگی یکنواخت داشت
        

          عالی بود‌مخصوصا ترجمه ترکی آذربایجانیش چرا که آذربایجانی ها مسلط به روسی هستند و دقیقتر ترجمه شده بود روایت عشق بود و ناکامی
        

          واقعا انتظارم بیش از اندازه بود ولی براورده نشد...
یه جاهایی احساس کردم داره داستان منحرف میشه کلا به یه جای دیگه، یه جاهایی احساس میکنی داری تئوری های جامعه شناسی میخونی، ولی بی انصافی نمیکنم اواخر رمان خیلی قشنگ داستان به ریل خودش برگشت و خیلی هوشمندانه بود.
        

          واقعا انتظارم بیش از اندازه بود ولی براورده نشد...
یه جاهایی احساس کردم داره داستان منحرف میشه کلا به یه جای دیگه، یه جاهایی احساس میکنی داری تئوری های جامعه شناسی میخونی، ولی بی انصافی نمیکنم اواخر رمان خیلی قشنگ داستان به ریل خودش برگشت و خیلی هوشمندانه بود.
        

          حسم این بود در طی داستان، انگار کنار‌ همون پلی که تو داستان بهش اشاره میشه وایسادم و هی داره درونم بالا و پایین میشه، یهو از اون بالا پرت میشی پایین، و با اینکه ضد حال میخوری میبینی خوب از اولم همینجا باید می بودی...
        

          داستایوفسکی
همین کلمه برای توصیف کتاب کافیه
        

          شخصیت پردازی راوی و دیالوگ هایش به شدت ظرافتمندانه صورت پذیرفته است.
موشکافی بعدهای روانی و جنبه های شخصیت او نیز به خوبی پرداخت شده و گویی توسط این نویسنده بزرگ تراش خورده است و هرچه صفحات رمان به پیش می رود به مرور بیشتر به عمق و زیبایی این هنرمندی استادانه پی برده و آگاه می شویم.
یک نکته دیگر هم که به کرات در کار تکرار شده است اثرگذاری و اثر پذیری ذهن راوی بر جهان پیرامونش(اشیا؛آب و هوا؛خانه ها؛المان های شهری و..) می باشد؛به بیان دیگر تغییر در رنگ آسمان یا ابرها بر شادی و غم او تاثیر میگذارد و سویه گفتارها و صداهای ذهنی اش را منحرف میکند و بالعکس وقتی او از گفت و گو و ارتباط های انسانی اش رنج یا لذتی کسب میکند جهان پیرامون خود را با نشاط تر یا مغموم و گرفته تر تصور میکند؛نکته جالب در این حالت این است که پا فراتر از تصور میگذراد و گویی شخصیت راوی جهان را اینگونه می بیند و چیزی ورای خیال یا شاعرانگی اوست یعنی هنگامی که دلش به درد می آید و احساس پیری میکند واقعا دیوار ها و اتاق را گرفته و پیر و شکسته می یابد.در جای جای کتاب و به ویژه صفحه های آخر میتوان شاهد مثالی برای این امر یافت.
این کتاب به زعم من بسیار انسانی نگاشته شده  و تغییر پاساژ های ذهنی سریع و اوج و حضیض های احساسی متوالی راوی کاملا باور پذیر،طبیعی و روانشناسانه می باشد و هیچگونه تصنع و تکلفی در آن احساس نمی شود.
جزئیات به کار رفته هم استادانه در متن گنجانده شده است که در ظاهر شاید برای مخاطب عام بی معنی یا اضافه جلوه کند اما در حقیقت لایه ها و  ابعاد تازه ای را به روی خواننده باز می کند بی آنکه نیاز بوده باشد چندین بند قلم فرسایی کرده باشد.
برای نمونه اینکه راوی دو ساعت زودتر سر قرار حاضر میشود یا اینکه در انتهای صحبت هایش مدام قصد عذرخواهی دارد و از لفظ ببخشید مکررا استفاده میکند یا اینکه لفظ و عبارتی که وابسته به موقعیت،ناستنکا را با آن مورد خطاب قرار میدهد یا حتی بر زبان آوردن نام ناستنکا به حد افراط و به گونه ای وسواسی ابتدای جمله هایی که میخواهد شروع کند و...
همه و همه جزئیاتی هستند که اطلاعات وسیع ؛دقیق و جامعی راجع به شخصیت او به خواننده می گوید و همانطور که اشاره کردم اوج استادی او این است که همه این هارا با کوتاه ترین جمله و کوچک ترین  کلمه به مخاطبش منتقل میکند بی آنکه مجبور شده باشد بندهایی طولانی صرف نوشتن آن کند و  جالب اینکه حتی بیشتر از آن بند های طولانی ملام آور، مفید و موثر عمل کرده اند این جزئیات موجز پربارش.

پایان تراژیک رمان را هم دوست داشتم؛از آن دوست داشتن های توامان با رنج و درد!

خلاصه که شخصا بسی لذت بردم از شب های روشن،
شب های همگی خوانندگان این یادداشت،روشن!
        

          عشق دنیای مرا سوزاند اما پیشکش!
- در آخر کتاب این مصرع از سجاد سامانی عزیز در سرم امد، داستان حول چند شب از زندگی یک انسان خیال پرداز و تنهاست. که ابتدا اشنایی، عشق، وابستگی و آخر هم فراق و تمام شدن همه چیز را تجربه میکند. به نظرم لازم است هر آدم فارغ از داشتن تجربه ی عشق، یکبار این کتاب را بخواند. داستایوفسکی با مهارت به تصویر میکشد ماجرایی را که شاید بارها و بارها با انسان های مختلف در قرن های مختلف و با شکل های دیگر به وقوع بپیوندد. داستان یک ماجراست که در تمامی قرون با تغییر بازیگران و تغییر دکور درحال اجراست. زیباست.
        

          another girl friend-zoning and taking people for granted.
        

          خدایِ من! 
یک دقیقه تمام شادکامی! 
آیا این نعمت برایِ سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

شب هایِ روشن  برایِ من یادآور سال های زندگانیم بود، مخصوصاً دو سال پیش، خواندن برشی حیرت آور از زندگی این مرد خیالباف مرا یاد خودم انداخت. (که البته به  عقیده من زن خیالباف بودن به مراتب دشوار تر است.) چه تلاش دلسرد کننده‌ای وقتی با مغز استخوان خواهان عشقی هستی که مدت ها قبل، از تو ربوده شده‌اس  و چقدر انسان در مقابل عشق ضعیف می‌شود چوناکه تمنایِ قلبش برایِ گلایه را نیز به تشکر از معشوق درمیاورد. که چه خوب ضربتی  زدی، که چه خوب زمین افتادم. 

        

          خدای من ،یک دقیقه‌ی تمام شادکامی!آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟
        

          اصولا  به داستان های کوتاه علاقه ای ندارم
اما این یکی فرق داشت و کتاب نابی بود
بسیار  روان و دلچسپ و از همه مهم‌تر هدیه‌ی برادرم به من بود 🩵
بک کتاب سبک و  شیرین🌱
        

          اصلا نمیتونم با این سبک کتابها ارتباط بگیرم ، کتاب غرور و تعصب هم همین مدل بود ک اصلاا نتونستم حتی یک سومشو بخونم ، ولی این کتابو تموم کردم ، کسی میدونه این مدل کتابا چه سبکی هستن که دیگه سمتشون نرم !؟😅
        

          در کل معمولی بود
یک قسمت‌هایی توصیفات ادبی زیبایی  داشت که حیف بود تند بخونی و رد شی ازشون...
 ولی بعد از پایان کتاب صرفا اینطوری بودم که خب بدک نبود
        

          شب‌های روشن یا شب‌های سپید داستان نسبتاً عاشقانه و آشنایی یک مرد و دختری جوانه. ابتدای داستان با توصیفات مرد راجع به مردم و شهر محل زندگیش شروع میشه و در راه به دختری برخورد می‌کنه که داره گریه می‌کنه و طی شب های بعد مرد و دختر داستان زندگیشون رو برای هم تعریف می‌کنن و خب اتفاقاتی می‌افته که با توجه به اینکه کتاب صد صفحه بیشتر نیست گفتنش باعث میشه در صورتی که تصمیم به خوندن کتاب دارید، کتاب براتون بی مزه بشه. کتاب تا حدود نود درصد ابتدایی یه داستان ساده‌ی عاشقانه ست که هر نویسنده‌ای می‌تونه بنویسه اما ده درصد آخر میشه بیشتر متوجه این شد که این داستان رو کسی مثل داستایوفسکی نوشته. اگه دچار عشق یه طرفه شده باشید این داستان رو بیشتر درک و ارتباط بیشتری باهاش برقرار خواهید کرد.ه
        

          آدم ها گاهی خودشان را در شخصیت های داستان ها پیدا میکنند و همینطور که کتاب را ورق میزنند با خود میگویند اع! این که دقیقا منم !!!
من نیز خودم را در شخصیت اصلی داستان یافت کردم ، کسی که با خودش بود برای خودش بود که یهو (شایدم با برنامه ی قبلی ) سر راه کسی قرار گرفت یا کسی سر راهش قرار گرفت که قبلا کسی سر راهش قرار گرفته یا سر راه کسی قرار گرفته بود ، از آخر هم متوجه شد دیر سر راهها قرار گرفته پس  از سر تمام راه ها کنار رفت و تا آخر عمر خوشبخت شد. (: