نوع نگاه این نویسنده‌ی گرانقدر به مسائل ، آن هم در آن زمان عالیست . تفکرات و احساسات انسان ، در قشرهای مختلف جامعه را به بهترین نحو ممکن در قالب طنز بیان میکند .
        

          درخشان و درخشان با طنزی تلخ و گزنده 
واقعا مسخره بود ... چه اتفاقی ...
داستایفسکی بخونید و لذت ببرید... اگر خواستید داستایفسکی رو شروع کنید این کتاب برعکس کتاب بانوی میزبان،  میتونه شروع خوبی باشه.
        

          بهترین اسمی که میتوان برای این کتاب انتخاب کرد. همه چیز از یک اتفاق واقعا مسخره شروع می شود و همچنان اتفاقات مسخره‌ی دیگه ای هم به دنبال دارد و ادامه پیدا میکند.
        

          ما  اگر نگیم هر لحظه، اما هر روز درگیر یک اتفاق مسخره هستیم.
دنبال اثبات آنچه هستیم و بدتر از آن، آنچه نیستیم!

ایوان میخواست تو قلب آدما جا بگیره.  به عنوان یک نظامی مرتبه دار، در اون محیط زمانی و مکانی کار سختی رو  در پیش گرفته بود ... شاید اگر  الان و اینجا بود کارش خیلی راحت تر بود ... مدعی های (مجازی)  زیادی می‌بینم که حتی معنای کلماتی که  بکار می‌برن رو نمی‌دونن و ماها هم باورشون می‌کنیم ... اینجا و حالا ادعا کردن  و باور کردنش آسون‌تر شده انگار...
        

          کتابی نمادین از تاریخ سیاسی دولت روسیه در زمان نویسنده
امیدی که از نوع نگاه شخصیت کتاب(ایوان ایلیچ) در من شکل گرفت در اواسط تبدیل به ترس و در نهایت تبدیل به یک حسرت شد.
سرگذشت این اتفاق را نتوانستم تاب بیاورم، سرنوشتی که شاید بتوانیم در تاریخ خودمان هم ردی ازش پیدا کنیم.
        

          یک اتفاق واقعا مسخره که داستان و مسیر زندگی افراد زیادی را تغییر می‌دهد!
شخصیت‌پردازی فوق‌العاده‌ی نویسنده جای ابهامی در رابطه با هیچ‌کدام از شخصیت‌ها در ذهن خواننده باقی نمی‌گذارد و البته یک اثر بسیار خوب که در آن از واگویه‌هایی که هر شخص با خودش دارد به راحتی عبور نکرده است.
        

          این داستان می‌تواند یک تجربه متوسط و البته قابل تأمل برای خواننده باشد.

یک اتفاق مسخره با جلب توجه به جایگاه و مناسبات اجتماعی و تأثیر آنها بر انسانیت، برای خواننده‌ها یک سفر فکری را فراهم می‌کند. با دقت به نوشته‌ها و توصیفات  از طبقه‌های اجتماعی و درک عمیقی از نگرش‌های مختلف شخصیت‌ها، این کتاب می‌تواند یک تجربه خواندنی و الهام‌بخش برای شما باشد. 

داستایوفسکی به خوبی در داستان‌های کوتاه خود، امیال و خواسته‌های خود را به ویژه در دوران جوانی‌اش تصویر می‌کند. عموماً در این داستان‌ها، داوری مستقیمی وجود ندارد؛ در عوض، وی به تشریح وضعیت و شرایط می‌پردازد. در داستان "یک اتفاق مسخره"، نویسنده قصد دارد تأثیر جایگاه و روابط اجتماعی و تفکر سیستمی را نشان دهد و می‌خواهد آن را به نحوی بیان کند که دسترسی به انسانیت واقعی جلوگیری می‌کند. متن کتاب: "انگار کسی دیگر به جای او فکر میکرد؛ همه‌چیز باید همانطور می‌ماند،‌ هر‌کسی سر جای خودش"

ایوان، وقتی می‌خواست انسانیت و نیکوکاری خود را نشان دهد، خود را به عنوان یک ژنرال بلندپایه می‌بیند که انسانیت را از طریق لطف و سخاوت خود نمایان می‌کند. او قدرت و مقام را در زیرساختهای انسانیت قرار می‌دهد. حتی شخصیت نویسنده جوان نیز، که در تلاش برای تجدد، نوآوری و نوگرایی بود، باید از جایگاه یک نویسنده رادیکال حرف می‌زد. اما در حالی که در فکر ژنرال و هم در فکر نویسنده بحث تجدد و نوآوری بود، محدودیت‌ها و جایگاه آن‌ها اجازه نمی‌دهد تا پنجره اندیشه‌هایشان رو به همدیگر باز شوند.

با وجود وفاداری نویسنده به انسانیت و تلاش برای نشان دادن آن، در داستان "یک اتفاق مسخره"، به نظر می‌رسد داستایوفسکی در محدودیت‌های تفکر نظام سِرف‌داری (ارباب-رعیتی) قرار دارد. داستایوفسکی در بررسی جایگاه اجتماعی و تأثیر آن بر انسانیت، به معضلات و محدودیت‌ها در بیان ایده‌های نوآورانه خود روبرو می‌شود. در نتیجه، انسانیت از جایگاه‌ها و نقش‌ها و مقام های مشخص تحت تأثیر قرار می‌گیرد. این ممکن است نشان دهنده ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های اجتماعی و سیستمی -سلطنت فرمانروایی مطلق روسیه- باشد  که نویسنده به طور شخصی با آن مواجه بوده است.
        

          یک اتفاق "مسخره"
این دومین کتاب از آقای داستایوسکی بود و خیلی خوشحالم از خوندنش. یه داستان ملموس و البته با ظرافت و نکات دقیق از یه فرد پولدار که وارد مهمونی عروسی زیردستش میشه... 

خیلی خوب نشون میده نشخوارهای فکری و دو دو تا چهارتای ما آدما همینقدر میتونه سطحی(بخوانید مسخره) باشه در حالی که به گمان خودمون فکر همه چیو کردیم!
چقدر قشنگ میشه جریان‌های روشنفکری پرادعا رو فقط و فقط با یه شب و یه اتفاق مسخره، با طنز به نقد کشید

        

          در حد و اندازه‌ی خودش خوب بود ولی قابل‌مقایسه با دیگر آثار داستایفسکی نیست.
        

          داستانش کشش داره و خسته‌ت نمی‌کنه (صد البته که حجم کمش هم بی‌تأثیر نیست). من از توصیفاتش خیلی لذت بردم. تنها ایرادی که داشت این بود که زیادی سرراست بود. می‌تونست با یه مقدار پیچش داستانی بیشتر، جذاب‌ترش کنه. 
        

          ایوان ایلیچ مرد ثروتمندی که از طبقه ی مرفه و بالادست جامعه بود با خود می اندیشید انسانیت تمام کننده ی تمام نیکی هاست ، پس کمر همت به اثبات آن به هم رده هایش و مردم فرو دست جامعه بست.
پیرو این افکار خود را تا سطح آن فقیر هایی که به جای لباس دست دوم ، لباس دست چهارم می پوشیدند و شپش در جیب هایشان رها بود پایین آورد .
او از این مردمان که در حالت عادی تا زانو برایش خم می شدند انتظار داشت با او خودمانی و راحت باشند و با خود بگویند چه مرد بزرگ و شریفی که ما را لایق همنشینی خود دانسته ؛ غافل از اینکه شکاف طبقاتی که چه ارز کنم دراز گودال طبقاتی میان آنها به قدری زیاد بود که برای جور کردن پول یک بطری شامپاین طرف کل زندگیش را وسط گذاشت و دست آخر اعلام ورشکستگی نیز کرد ، در حالی که مرد به اصطلاح انسان دوست ما از اینکه چرا او را با این مقام و جایگاه تحویل نگرفته اند و شامپاین گرم برایش آورده اند می نالید .
به راستی این یک اتفاق مسخره است که در پس آن غمی بزرگ نهفته است.
۹ مهر ۴۰۲
        

          توقع گند میزنه به حالوروز و زندگیمون...نباید سعی کنیم رفتار آدمارو پیشبینی و تصور کنیم چون آدما و شرایط، غیرقابل پیشبینی تر از اونی هستند که بتونیم تصور کنیم...
خیلی سینمایی بود و تمام جزئیات قابل تصور بود...و با هر اتفاق منم خجالت زده میشدم و میزدم به پیشونیم...
        

          بعضی اتفاق‌ها، برای فئودور میخایلویچ داستایفسکی مسخره است و همان‌ها برای ما می‌شود یک داستان جذاب.
        

          «یک اتفاق مسخره» اثر داستایفسکی💘

«از شلختگی بیزار بود همچنین از شادی افسارگسیخته و این دومی را نوعی شلختگی اخلاقی می‌دانست.»


داستان پردازی عالی‌ای داشت
تقابل دو قشر فقیر و بالادست جامعه تو این کتاب جالب بود
و افکار شخصیت اصلی داستان خیلی خوب نوشته شده بود.

اثر شاهکاری نبود ولی در نوع خودش عالی بود❤️

چهل‌وهشتمین #کتاب۱۴۰۳
        

          واقعا اسم کتاب زیباست برازنده، تقریبا هر اتفاقی که توی کتاب میفته مسخرس اما باعث نمیشه ما همراه داستان نشیم و اضطراب تجربه نکنیم
روان ،کوتاه،دوست داشتنی...
        

          پسلدونیمف بیچاره 🙃
آیا واقعا میتونیم برابری رو در همه جا بدون توجه به پست مقام ایجاد کنیم؟ یا درتلاش برای ایجادش همراه با بقیه میسوزیم و آتش میگیریم؟ 
به عنوان دومین اثری که از داستایفسکی خونده و  خیلی طرفدار ادبیات روسیه نیست خیلی خوب همراهم کرد موقعیت های خیلی خوب توصیف شده بود و میتونستی خودت در جايگاه تک تک افراد اون مجلس ببینی و حسشون کنی.
        

          تصور می‌کنم برای داشتن درک دقیق‌تری از کتاب بهتره یادداشتم رو با یک مقدمه شروع کنم. کاری که متاسفانه مترجم کتاب از انجامش صرف نظر کرده!
تا پیش از سال ۱۸۶۰ بخش بزرگی از جامعه‌ی روسیه رو دهقانانی تشکیل می‌دادن که روی اراضی متعلق به دولت و یا اشراف‌زاده‌ها کار می‌کردن و زندگیشون عاری از حقوق انسانی و احترام و ارزش بود. چرا که کارگران و دهقانان به همراه این زمین‌ها معامله می‌شدن (به طوری که برای نشون دادن وسعت زمین‌ها از تعداد نفراتی که روی اون کار می‌کردن اسم می‌بردن) و یا حق ترک زمین‌ها رو بدون خواست و اراده اربابانشون نداشتن و مواردی از این دست...
تا این که در سال ۱۸۶۱ برده‌داری توسط تزار روسیه ملغی می‌شه و کشور راه جدیدی رو برای اصلاحات در پیش می‌گیره. اصلاحاتی که یکی از اهدافش برگردوندن حس انسان‌دوستی و رفتار منصفانه نسبت به زیردستان و قشر ضعیف‌تر جامعه بوده.
اما از اون جایی که در اون سال‌ها هنوز زیرساخت‌های لازم برای این اقدامات شکل نگرفته بود هیچ یک از دو قشر ارباب و رعیت نمی‌تونستن به درستی هم دیگه رو درک کنن:
گروهی از اشراف‌زاده‌ها و افراد مرفه با این اصلاحات مخالف بودن و عقیده داشتن حفظ سنت‌ها مهم‌ترین اصل برای حفظ بقای کشور هست که در کتاب شخصیت‌های "استپان نیکیفوروویچ نیکیفوروف" و "سمیون ایوانوویچ شیپولنکو" از همین گروه هستن.
گروهی دیگه اگرچه در حرف حامی این تغییر و تحولات بودن اما در عمل به دلیل این که هیچ تعریف درستی از انسان‌دوستی و درکی از مشکلات قشر ضعیف جامعه نداشتن در این همدردی و همدلی رد پایی جز خرابی از خودشون به جا نمی‌ذاشتن که شخصیت اصلی کتاب یعنی "ایوان ایلیچ پرالینسکی" نماد همین گروه هست. مردی که ظاهرا دوست داره لطف و محبتش شامل حال زیردستانش بشه اما در عمل همچنان همون درجه‌دار مغروری هست که از بالا به بقیه نگاه می‌کنه.
و اما در نهایت قشر رنج‌دیده جامعه که با وجود تغییراتی که در قانون اعمال شده همچنان دچار مشکلات و سردرگمی‌های قبل هستن و از نعمت آسایش و رفاه محروم که شخصیت "پُرفیری پتروویچ پسلدومینوف" و خانوادش نماد این گروه هستن.
پس شاید بشه گفت در این کتاب شاهد انتقاد جناب داستایفسکی نسبت به شرایط اون زمان روسیه هستیم (ظاهرا کتاب در سال ۱۸۶۲ نوشته شده یعنی یک سال بعد از لغو قانون برده‌داری) که در کنارش تناقض‌هایی که یک انسان می‌تونه دچارش بشه رو هم به خوبی به تصویر کشیده (بین چیزی که بهش عادت کرده و اونو بلده و چیز جدیدی که می‌خواد در پیش بگیره و هیچ اطلاع و درکی ازش نداره)
تمام این‌ها در مجموع این داستان کوتاه رو پرمحتوا و باارزش کردن به طوری که جای هیچ تردیدی برای مطالعش باقی نمی‌ذاره :)
        

          داستان کتاب درباره‌ی یک مقام دولتی است که به طور اتفاقی به مراسم عروسی یکی از کارمندان و زیر دستان خود می‌رود تا بلکه به  همه نشان دهد چه انسان فروتنی است و شعارهایی که در باب انسانیت سر می‌دهد توخالی نیست.  و حرف هایش از اصلاح امور فقط شعار نیست. اما آنچه در این مراسم اتفاق می‌ افتد به‌ کل چیز دیگری است...

کوتاه بود و جالب. 
        

          «استپان نیکیفوروویچ»، «سیمون ایوانوویچ »و «ایوان ایلیچ» سه دیوان سالار هستند ، شبی دور هم گرد آمدند  پس از اینکه مقدار زیادی الکل می نوشند ایوان ایلیچ شروع می کند با همکارانش راجب این که چقدر دوست دارد در زندگی شیوه ای به برپایه مهربانی ،اعتماد بنفس بخشیدن به زیر دستان و انسانیت پیش بگیرد صحبت می کند، همکارانش او را دست می اندازند یا به گونه ای تاییدش نمی کنند  ، ایوان پس اینکه بعد از پاسی از شب از هم جدا می شوند به طور تصادفی به مراسم عروسی یکی از زیر دستانش به نام پسلدونیموف برخورد می کند و برای اینکه  حرف هایش را به دو همکارش ثابت کند و داستانی پر آب و تاب برای تعریف کردن داشته باشد به مراسم عروسی می رود تا مهربانی و نوع دوستی اش را اثبات کند
و عروسی پسلدونیموف بیچاره را به آشوب می کشد...

قبل از اینکه کتابو بخونم راجبش خونده بودم و یکی از ویژگی هایی که خیلیا به این کتاب نسبت داده بودن شخصیت پردازی قوی داستایفسکی در این کتاب  بود 
و الان بعد خوندنش باید بگم این کاملا درسته 
این کتاب شخصیت های اونقدر زیادی نداره ولی هر کدوم از شخصیت ها خودشون یک دنیای جدا هستن ..

داستان این دیوان سالار از اونجایی خیلی قابل لمسه  که شاید خیلیامون تو زندگی عادی به همچین آدمایی برخورد داشته باشیم ،ایوان کسی بود که میخواست انسانیت رو زنده نگه داره اما  در واقع دنبال یک از خودگذشتگی و داستان پر آب و تاب برای تعریف کردن بود ...

ممکنه بعضیامون تو زندگی عادی با ایوان ایلیچ هایی برخورد داشته باشیم که در قالب انسانیت فخر بفروشند و احترام بخرند
و سوالی که وجود داره اینه که این انسان ها با کسانی از نظر موقعیت اجتماعی ،کاری و مالی .... از آنها برترند هم اینگونه با حس نوع دوستی  برخورد می کنند یا نه ؟!!!


        

          تاب نمی آوریم...
جمله ای که ایوان ایلیچ در پایان میگه، خیلی خوب طنز کنایی این داستان رو کامل کرد.