نوع نگاه این نویسنده‌ی گرانقدر به مسائل ، آن هم در آن زمان عالیست . تفکرات و احساسات انسان ، در قشرهای مختلف جامعه را به بهترین نحو ممکن در قالب طنز بیان میکند .
        

          درخشان و درخشان با طنزی تلخ و گزنده 
واقعا مسخره بود ... چه اتفاقی ...
داستایفسکی بخونید و لذت ببرید... اگر خواستید داستایفسکی رو شروع کنید این کتاب برعکس کتاب بانوی میزبان،  میتونه شروع خوبی باشه.
        

          واقعا قشنگ و عالی بود✨
        

          امان از اسم های روسی!
برای من اسم های روسی مثل قیافه ی مردم چین هستند:همه شان شبیه همه اند.
چیزهایی که برای  من جالب بود، به عنوان یک نو روسی خوان اللخصوص داستایفسکی این هست:
چه قصه گوی خوبی هستند ایشان. 
وقتی شروع می کنند و داستان را تعریف می کنند مدام مثل بازی های  رایانه ای یک پرونده،  کنار شخصیت باز می کنند .
 در کنارش روانشناسی و تنوع  شخصیت ، هم قابل تامل است.
هر چند در این زمانه شخصیت پردازی جلوی مخاطب شکل نمی گیرد و نوعی ضعف محسوب می شود.
 باید در نظر داشت نثر قدیمی ست.
کتاب مختصر و مفید در عین حال پر محتوا.
 کتابی  با تصاویر زنده و پویا.
        

          «تاب نیاوردم»
داستان حول محور شخصیتی میچرخد که خواهان ارتباط دوستانه با زیردستان خارج از محیط کاری  و سخت‌گیری در محیط کار است.
«هیچ وقت اونجوری که فکر می‌کنی نمیشه»
کتاب نقطه اوج ندارد و تقریبا سیر داستان خطی است .
ارزش خواندن دارد اما اثر خاصی نیست .
قطعا داستایفسکی داستان های کوتاه بهتری دارد .

        

          انسانیت منزلت شخص را احیا میکند🪐🕯️
        

          بعد از خواندن این کتاب نتیجه میگیریم که بدون دعوت به مهمونی نریم! 
        

          واقعا یک اتفاق مسخره و کی بهتر از داستایفسکی که این رو بتونه به قلم و تصویر بکشه ، فوق‌العاده 
        

          یک اتفاق مسخره خیلی جدی شروع میشه با صحبت‌های سه دیوان‌سالار روس که عقاید مخالف هم در مورد نحوه‌ی اداره کشور و رفتار با رعیت! با توجه به اتفاقات اخیر کشور (لغو نظام رعیتی) دارن. دو نفر محافظه کار و شخص اصلی داستان اصلاح‌طلب معتقد به انسانیت. اما در ادامه با تغییر مکان داستان به یک عروسی جدی به طنز تبدیل میشه و طی یک سری اتفاقات در نهایت شخص اصلی در مورد پایبندی به اعتقاداتش تاب نمیاره...ه
        

          اولین تجربم از آثار داستایوفسکی بود و بی نهایت لذت بردم به طوری که یک نفس خواندم. داستان روان و دارای پند های بسیاری هست. به خوبی شخصیت ها توضیح داده شدن و با یک پایان مناسب شیرینی کتاب بیشتر می‌شود و به فکر فرو می روید.
        

          🟡یک اتفاق مسخره؛ هشتمین کتاب امسال🟡

هشتمین کتابی که امسال خواندم، یکی دیگر از داستان‌های کوتاه داستایوفسکی بود. بعد از شب‌های روشن، این دومین مواجهه‌ام با داستانی کوتاه از اوست. اثری خاص، متفاوت و از نگاه خودش، «مسخره»؛ اما همان‌طور که از داستایوفسکی انتظار می‌رود، از دل همین ماجرای به‌ظاهر پوچ، داستانی عمیق و تأمل‌برانگیز بیرون می‌کشد.
اگرچه به پای شب‌های روشن نمی‌رسد، اما برای خودش دنیایی دارد و تجربه‌ای قابل‌توجه است.

نکاتی که برایم برجسته بود:

🔸۱. شخصیت‌پردازی شگفت‌انگیز
داستایوفسکی استاد معرفی شخصیت‌هاست. با کم‌ترین کلمات و دقیق‌ترین دیالوگ‌ها، چهره‌ای تمام‌قد از شخصیت‌ها جلوی چشمانت می‌سازد. انگار آن‌ها را سال‌هاست می‌شناسی. این ویژگی یکی از جذاب‌ترین بخش‌های قلم اوست برای من.

🔸۲. قلمی شاهکار
بی‌دلیل نیست که این همه از سبک نوشتارش تعریف می‌شود. قلم او چیزی فراتر از نوشتن است. می‌بردت به درون ذهن شخصیت‌ها، به دل تاریکی‌ها، تردیدها، و لایه‌های پنهان احساس. واژه‌هایش پر از آشوب و لطافت‌اند، پر از رنج و تفکر. یک‌بار بخوانی، دیگر رهایت نمی‌کند.

🔸۳. داستانی جذاب با ساختاری خاص
روایت داستان، گرچه کوتاه است، اما به‌خوبی پیش می‌رود. داستایوفسکی هر بار سراغ یک شخصیت می‌رود، لایه‌هایش را بیرون می‌کشد، روی میز می‌گذارد و به مخاطب نشان می‌دهد: «این است که می‌بینی!» این نوع روایت برایم بسیار دل‌نشین بود.

🔸۴. و اما مشکلی عجیب: اسامی
شاید خنده‌دار باشد، اما یکی از سختی‌های من با این کتاب، نام شخصیت‌ها بود! نام‌هایی دشوار و بعضاً شبیه به هم که باعث می‌شد شخصیت‌ها را بیشتر با ویژگی‌ها و دیالوگ‌هایشان به یاد بسپارم تا اسم‌شان. البته با مهارتی که نویسنده دارد، این مشکل چندان هم آزاردهنده نیست.

🛑در نهایت🛑
🔺کتابی خواندنی بود. نه آن‌قدر فوق‌العاده که فراموش‌نشدنی شود، اما به‌قدر کافی جذاب و تأمل‌برانگیز. به نظرم داستایوفسکی بیش از آن‌که نویسنده داستان‌های کوتاه باشد، استاد خلق رمان‌های بلند و پرمغز است. وقتی چنین داستان کوتاهی می‌نویسد، تازه می‌فهمی اگر زمان و فضا بیشتر در اختیارش بود، چه شاهکاری می‌توانست خلق کند.
اگر اهل ادبیات هستی یا می‌خواهی نویسنده شوی، حتماً بخوانش؛ چرا که نکات ظریف و آموزنده‌اش، بهترین درس‌های نویسندگی را به تو می‌دهد.🔺

با نظراتم موافقی؟
        

          دومین اثر از داستایوفسکی بعد از نازنین، با نوشتاری قوی‌تر از آن.
پردازش قوی نویسنده منباب شخصیت، فضا و روح داستان. و اتفاقی واقعاً مسخره! 
        

          یک اتفاق مسخره
نوشته فیودور داستایفسکی
ترجمه میترا نظریان


یک اتفاق مسخره سرگذشت مردی عالی مقام است که تصوراتی انسان دوستانه اورا به سوی دیدگاه هایی مارکسیستی کشانده است؛ دیدگاهی که در آن افراد ورای مقام اجتماعی خود در آن برابر بوده و نباید فاصله گذاری های اجتماعی، اقشار را ز یکدیگر جدا کند.
زیبایی این تفکرات سرشار از نوع دوستی اما در این رمان به نوعی دیگر به چالش کشیده میشود.
آیا میتوان تاب آورد؟ آیا مسئله به همین سادگیست؟

به تعبیر شخصی ام داستایفسکی استاد چیره دست به سخره کشیدن عقاید زیبا اما بی محتوای اجتماعی ست.
نمیتوان تنها با عشق و نوع دوستی زمینه تحولات اجتماعی را فراهم کرد و درایت و خردورزی را دریغ داشت.

خواندن این داستان را به شما پیشنهاد میکنم.


امرداد 1400

در پناه خرد
        

          حس می‌کنم چیزی که داستایفسکی بیشتر از همه روی آن تاکید داشت، برجسته نشان دادن شکافِ بین نظر و عمل بود، یا شاید در بیان بهتر، چیزی که فکر می‌کنیم به آن اعتقاد داریم و چیزی که در واقع هستیم. از همان ابتدای داستان که ایوان ایلیچ می‌فهمد کالسکه‌رانش رفته و تنهایش گذاشته و عصبانی می‌شود، مایِ خواننده چیزی را متوجه می‌شویم که قهرمان داستان هنوز آن‌ را نمی‌داند و باید یک اتفاق مسخره رخ دهد تا به این خودآگاهی در او منجر شود که آن‌چه که در ابتدای داستان داعیه‌اش را داشت، صرفا یک آرمان بوده و از نظر تا عمل، راهْ بسیار است. 
اما یک جنبه دیگر، که برای من شخصی‌تر است، تلاش داستایفسکی برای نشان دادن یک احساس است. همه ما در موقعیت‌هایی بوده‌ایم که بی‌شباهت به موقعیت ایوان ایلیچ نیستند. بودن در زمان‌ها و مکان‌هایی که می‌بینیم چیزها آن‌گونه که پیش‌بینی می‌کردیم پیش نرفته‌اند و رفتارهایی از ما سر می‌زند که باعث شرمساریمان می‌شود. بعدتر که سعی می‌کنیم آن‌ها را اصلاح کنیم، اوضاع بدتر می‌شود و احساس شرمِ آن اتفاق مدت‌ها در ذهنمان می‌ماند. داستایفسکی در وسطِ شلوغیِ داستان که بی‌شباهت به صحنه‌ی نمایش نیست، ما را به درون سرِ قهرمانش می‌برد و می‌گذارد صدای افکارش را بشنویم:
«دوباره شرم در روحش چنگ می‌انداخت و وجودش را یکسره تسخیر می‌کرد، همه‌چیز را به آتش می‌کشید و به خروش درمی‌آورد. وقتی تصاویر مختلف از پیش چشمش می‌گذشت، قلبش از جا کنده می‌شد. درباره او چه می‌گفتند؟ چه فکری می‌کردند؟ با چه رویی می‌خواست پا به اداره‌اش بگذارد، وقتی می‌دانست تا یک سال دیگر هم چه پچپچه‌ها پشت سرش خواهند کرد، چه‌بسا تا ده سال دیگر، چه‌بسا تا پایان عمرش. حکایت او را مثل لطیفه‌ای نسل به نسل نقل می‌کردند. بی‌تردید خود را مقصر می‌دانست. هیچ توجیهی برای اعمالش پیدا نمی‌کرد و از آن‌ها شرمسار بود...»
 برای همین شاید خواندن «یک اتفاق مسخره»، تسلی خاطری باشد که مشفقانه‌تر به خود و دیگران نگاه کنیم.
        

          داستان در مورد یک دولتمرد بلندپایه است که سعی می‌کنه انسانیت رو سرلوحه زندگیش قرار بده ولی دوستانش اون رو یک فرد شعار زده می‌دونن و حالا برای اینکه ثابت کنه واقعاً نسبت به قشر فرودست جامعه فروتن هست دست به عملی می‌زنه که نتیجه‌اش میشه یک اتفاق مسخره....
        

          داستان از زبان شخص سوم بود و خب انقدر قشنگ داستایوفسکی داستان رو روایت میکرد که احساس میکردم یکی دیگه کنارم نشسته و داره کتاب رو برام میخونه نه خودم دقیقا مثل وقت هایی مامان باباها داستان برات تعریف میکنن
        

          داستانی هجوآمیز با محوریت شکاف طبقاتی که موضوع جدید و خاصی نیست اما چیزی که این کتابو منحصر به فرد میکنه، شخصیت پردازی قوی و قلم پرجزئیات داستایوفسکیه. توانایی این نویسنده توی بیان کشمش‌های ذهنی و روانی شخصیت‌های داستان ستودنیه.
        

          بسم الله 

این مرد چقدر خوب می‌تواند مفاهیم را در قالب بهترین کلمات تصویر کند...

خلاصه کتاب این است.
شعار دادن چه ساده، عمل کردن چه سخت است...
به نوعی تناقض گویی عده‌ای در مقام عمل و نظر را نشان می‌دهد.

گاهی یک اتفاق مسخره، عیار انسان را مشخص می‌کند.

داستان درباره شخصیتی است که هم قطارهای خود را به واپسگرایی متهم می‌کند و می‌گوید که باید، مسئولین مردم‌دار و مهربانِ با زیر دستان باشند اما...

شخصیت پردازی و تب و تابی که نویسنده سعی کرده مخاطب را در آن قرار دهد فوق‌العاده است. نوع بیان داستان هم حقیقتاً جذاب و در بعضی بخش‌ها نفس‌گیر است. طنز موقعیت داستان نیز، یکی دیگر از عناصر جذابیتی است که نویسنده سعی در استخدام آن داشته است.

پ.ن: این کتاب را در روز بعد از شهادت آیت الله رئیسی مطالعه کردم، و فهمیدم که ایشان تاب آورده است... (برای فهم بهتر این جمله باید، باید کتاب را مطالعه فرمایید.)
        

          ژنرال مغروری که میخواهد همه را اصلاح کند ولی هرگز به اصلاح خودش فکر نمی‌کند. ایوان ایلیچ( ژنرال )  می‌خواهد همه به او احترام بگذارند. هر کس به او بی احترامی کند ، انسان بی ادبی است  که  آداب معاشرت بلد نیست. خودش هم دوست دارد با مردم مهربان باشد و به آنها احترام بگذارد ولی بعضا غرورش این اجازه را به او نمی‌دهد. 
وی که به تازگی به درجه  ژنرالی نائل آمده؛ قصد دارد تحولات عظیمی ایجاد کند. او می‌خواهد عوام الناس را از مسائل  روز دنیا آگاه کند و آنها را قانع کند که نظراتش را بپیذیرند. اما مشکلاتی برایش به وجود می آید.مردم او را نمی‌پذیرند  چون هیچ شناختی از روحیات و مشکلات و طرز تفکراتشان  ندارد و نمی‌تواند آنها را درک کند. ولی خودش وقتی متوجه این موضوع می‌شود که دیگر کار از کار گذشته و زندگی پسِلدونیموف( کارمند ایوان ایلیچ) را خراب کرده است.
ای کاش از ابتدا به حرف نیکفوروویچ 
گوش می داد‌ . ای کاش ........
        

          تاب نمی آوریم...
جمله ای که ایوان ایلیچ در پایان میگه، خیلی خوب طنز کنایی این داستان رو کامل کرد.