داستانی معماگونه و جذاب درباره ی یک گورستان کتابهای فراموش شده و پسری که کتابی از آنجا برمی دارد تا بخواند و درگیر داستان آن و زندگی نویسنده می شود و تلتش می کند سر از کار نویسنده و گذشته و عاقبت او دربیاورد. رمان بزرگسال است و مناسب بالای ۱۸ سال.
        

          عالی بود این کتاب 
رفت جزو مورد علاقه هام

کتابی که قصه ها توی دل قصه اش بود و من خیلی وقت بود که داستانی اینجوری نخونده بودم که انقد منو درگیر خودش کنه و بذاره توی دنیاش غرق بشم😍
مشتاق خوندن جلدای بعدی هستم به شدت.
        

          عالی بود خوندنش نفس گیر بود هر دفعه که فکر میکردی به  جوابی رسیدی دوباره یه معمای دیگه به وجود میومد عالی بود عالییییی بسیار پر کشش
        

          سایه‌ی باد کارلوس روئیث ثافون، نخستین کتاب از مجوعه گورستان کتاب‌های فراموش شده است. پسری در بارسلون دهه ۴۰ میلادی قدم به کتابخانه‌ای افسونگر می‌گذارد و باقی زندگی‌اش تغییر می‌کند.  داستانی کاملا سرگرم‌کننده که نثری ساده، در فضایی تیره و رازآمیز (بسیار شبیه طرح روی جلد کتاب، عمدتاً نوآر، گاه با رگه‌هایی از فضای گوتیک) و درگیری‌های پلیسی و معمایی دارد اما نه شگفتی حاصل از گشایش نبوغ‌آمیز رازها و معماها که همین فضای کلی‌اش است که خواننده را تا به انتها می‌کشاند: شهری قدیمی با پس‌کوچه‌های تاریک، آدم‌های مرموز، عمارت‌های کهنه و هزارتو و البته عشق‌های ممنوعه و آتشین مجموعه‌ای از جذابیت‌هایی است که این رمان بلند ۷۴۴ صفحه‌ای را خواندنی می‌کند. 

شخصیت‌های ظاهرا بدبخت اما عمیق و طناز و جذابی مثل فرمین، شخصیت‌های مرموزی مثل لین کوبرت و شخصیتی سیاه و خبیث همچون فومرو و سرگذشت‌های پرپیچ و خمشان که به هر ترفندی شده همه با هم گره می‌خورد، از دیگر تلاش‌های نویسنده برای جذاب کردن بوده است. 

پیداست که کتاب سرشار از صحنه‌های داغ و اتشینی هم بوده که به طور کامل در ترجمه حذف شده اما محصولات همین صحنه‌های حذف شده، حلقه‌هایی مهم در زنجیره علی داستان را تشکیل می‌دهند! 

داستان در صفحات آغازین وعده کتابی بسیار جذاب و خیال‌انگیز را می‌دهد، آرام ارام با رازها و معماها و حسرت‌هایی شکل می‌گیرد اما در بدنه، اندکی کند و طولانی می‌شود و سرانجام در صفحات نزدیک به پایان تنها راهی که نویسنده برای گره‌گشایی می‌یابد نقل قولی ۱۳۰ صفحه‌ای از یادداشت‌هایی است که یک شخصیت داستان برای راوی به جا گذاشته است. و وقتی همه گره‌ها و رازهای داستان در این روایت جانبی گشوده می‌شود در می‌یابیم همه چیز دقیقاً همان بوده که از آرام آرام در طول داستان حدس زده‌ایم! با این همه هیچ یک از این‌ها مانع به پایان رساندن این کتاب جذاب نمی‌شود.

آیا کتاب ورق‌برگردان است؟ بله! اما به نظرم بسیاری از مسائل فنی داستان به دم‌دستی‌ترین شیوه ممکن حل شده و گاهی توصیفات ادبی یا ذهن‌نویسی‌های طولانی بی‌موردی هم دارد که به زبان کلی داستان نمی‌خورد. داستان برای کسی که بخواهد در یک فضای نوآر دهه ۴۰ اروپا غوطه بخورد و ساعات و روزهایی طولانی را در جهان یک رمان سرگرم‌کننده غرق باشد گزینه بسیار مناسبی است اما برای کسی که به دنبال حل نبوغ‌آمیز معماهای بغرنج یا سویه‌های عمیق ادبی و فرم  خلاق و سنجیده باشد احتمالا گزینه چندان مناسبی به شمار نمی‌رود.

سایه‌ی باد کارلوس روئیث ثافون را علی صنعوی به فارسی ترجمه کرده و نشر نیماژ منتشر کرده است.
        

          رمان جذاب و گیرا همراه با راز آلودگی، طوری که سخت هست نخواندنش. شخصیت پردازی بسیار زیبا بود و میشد تک تک شخصیت های داستان را تصور کرد و کاملا شناخت. در عین حال زیر پوسته زیبای کتاب خیلی راحت روابط خارج از چهارچوب و حتی فرزند نامشروع را خوب جلوه میدهد.
        

          روایت جذابی داشت و شخصیت پردازی عالی، ازون دست کتاب‌هاییه که به کتاب خوندن علاقه‌مندتون میکنه و برا شروع پیشنهادش میدم. 
        

          امتیاز من به این کتاب ۴ از ۱۰ .

این کتاب را به توصیه تعدادی از دوستان کتابخوان و البته تبلیغات پیرامون آن مطالعه کردم. فضای کلی داستان دوست داشتنی بود اما شاید اگر ۱۵ سال پیش آن را می‌خواندم لذت بیشتری می‌بردم.

در شروع داستان ، وجود گورستانی از کتاب های فراموش شده، ایده نو و جالبی بنظر می رسد اما متاسفانه در حد یک اسم باقی می ماند ( البته ممکن است در جلد های بعدی فکری به حال این ایده جذاب شده باشد). از نیمه داستان به بعد ذهنیت کلی نویسنده تقریبا قابل حدس زدن است و معمایی برای حل و نکته ای برای غافل گیری باقی نمی ماند. سیر داستان نیز  با هرچه جلوتر رفتن، بیشتر و بیشتر به سمت کلیشه های تکراری نزدیک می شود، به طوری که انتهای داستان دست کمی از فیلم های رده چندم وطنی ندارد.
مخصوصا برملا شدن تمام نکات و جزییات داستان در انتهای کتاب به صورت پشت سرهم و قطاری و توسط یک گوینده برای من زیاد جالب و دوست داشتنی نبود.

هنوز سایر مجلدهای این مجموعه را نخواندم و شاید به این زودی ها سراغشان نروم، اما با تعریف هایی که شنیدم زیبایی داستان در ادامه بیشتر می شود، به همین خاطر خواندن این کتاب را به دوستداران سبک فانتزی توصیه میکنم.
        

          

بسم الله الرحمن الرحیم

حس میکنم اگر همین الان راجع‌ بهش ننویستم کلمات از سرم محو‌ می‌شن و یادم میره همچین کتابی خوندم!
در وهله اول اصلا نمیخوا غلو کنم( تازه این کلمه رو یاد گرفتم) شما یا از این کتاب خوشتون میاد و شیفته‌اش می‌شید یا ازش متنفر و منزجر می‌شید.
آیا حد وسط وجود نداره؟
 چرا وجود داره،البته اگه بتونید ذهن‌تون رو تا اخر پیش خودتون نگه دارید و نسپریدش به دستای تا ارنج غرق در خون نویسنده.

اول از همه خلاصه داستان: دنیل در ده سالگی وقتی تصویر مادرش رو برای همیشه از دست می‌ده،همراه پدر به مکان عجیبی در شهر بارسلون‌می‌ره.
گورستان کتاب های فراموش‌شده اسمی بود که روی این مکان گذاشته بودن،جایی که از اینجا تا حسینه‌ی کاخ سفید کتاب داره.
دنیل اونجا کتابی به اسم سایه باد پیدا می‌کنه و هشت سال از زندگیش رو می‌ذاره پای پیدا کردن نویسنده و بقایایی مدفون زندگی اون،یعنی خولین کارکاس.
قضایایی کتاب طوری پیش میره که دنیل آرزو می‌کنه ای‌کاش هیچ‌وقت اینقدر پاپی‌نمی‌شد ولی خب...

من از این داستان لذت بردم (شما ممکنه خوشت نیاد) و قلم نویسنده و مترجم رو به شدت ستایش می‌کنم. کلمات قلب و ذهنم رو لمس و درگیر خودشون کردن ( حال روحیم کُوِیت بود🤌😂)

من‌خوندن این کتاب رو توصیه میکنم،به رغم‌تمام چیزهای ناپسندی که داشت قرار نیست شما متزلزل بشید یا به گمراهی بیوفتید، برای فهمیدن نحوه‌زندگی و زیست مردمان دیگه نیاز دارید تا راجع‌ بهشون اطلاعات کسب کنید و من فکر میکنم این کتاب به اندازه‌ی کافی گویا هست .

پی‌نوشت ها

پ‌ن¹:کتاب حاوی شوخی های رکیک و جنسی زیادیه،ابداً دست بچه و نوجوون نباید باشه(الخصوص اقا پسرا) 
پ‌ن²:چارچوب داستان بسیار قدرتمند بود ،اما نویسنده سر حوصله و با آرامش نشسته حتی رنگ دیوارا رو هم برامون توصیف کرده و این لزوما بد نیست . به من تصور روشنی از شهر بارسلون و‌کوچه پس کوچه‌هاش داد.
پ.ن³:شخصیت ها یکی از یکی جذاب‌تر( جز دنیل) و مرموز تر(جز دنیل) بودن.چه شما از شخصیتی بدتون میومد چه خوشتون نمی‌تونستید منکر پرداخت خوب این شخصیت ها بشید.(متاسفانه حتی دنیل)
پ‌ن⁴:حقیقتا از شخصیت اصلی زیاد خوشم نیومد،یک دبه ماست جاش می‌ذاشتیم از خودش ذکاوت بیشتری به خرج می‌داد اما خب نوع روایتش جالب بود.
پ‌ن⁵:عشق یکی از بن‌مایه‌های اصلی این کتاب بود و خب واقعا هم داستان های پرشوری درباره‌ش نوشته بود منتهی از دید من همه‌شون احمقانه و غیرمعقول بودن(حالا شاید بگید عشق منطقش‌کجاست اخه؟!). به عنوان یه مشاور نمیتونم دیدگاه مثبتی به شور نوجوونی و اتفاقات بعد از اون داشته باشم و قطعا اسمش رو عشق نمی‌ذارم(ممکنه باهام هم‌نظر نباشید اما خب) این مدل علاقه‌های بیمارگونه اخرین چیزیه که می‌تونم اسمش رو عشق و علاقه‌ی درست و حسابی بذارم.
پ‌ن⁶: چیزی که اسمش آزادی زنان گذاشته شد رو منکر نمی‌شم،ولی خب آزادی که تو رو به راحتی در اختیار مردان قرار بده بدونه اینکه اهمیتی بده بعدش چی میشه  و چه بلای ممکنه سرت بیاد به تف نمی ارزه.
پ‌ن⁷: خیلی برام جالب بود که ناموس برای بعضی از شخصیت‌های کتاب واقعا مسئله‌ی پررنگی بود و نگران لوث شدنش بودن. هرچند نحوه رفتار درست رو هم بلد نبودن اما رنجی که براش کشیدن ستودنی بود🤌
پ‌ن⁸: دین ستیزی و بیگانه بودن با خدا در جای جای داستان مشهوده اما در آخر بازم دست به دامن خدا شدن😂
پ‌ن⁹:از داستان کتاب میشه برای ساختن مجموعه جدید کلید اسرار استفاده کرد و به نظرم که خیلیم پر بیننده میشه
پ.ن¹⁰:اشاره به همجنسگرایی و تلطیف اون و دلسوزی بقیه اصلا دل من یکی رو نسوزوند😒 


اینجا به بعد یادداشت رو می تونید نخونید،صرفا تخلیه احساسیه

فرمین پسرممممممممممم،الهی دور سرت بگردممممم. چقدر تو مردی آخهههه،حالا درسته دست و دلت هرز می‌ره و یکمم آدم تند و بی ادبی هستی اما این فداکاریایی که برای دنیل انجام دادی ستودنی بود،بگردم دور سرت پسرکم.
خولین،(چپ چپ نگا کردنش) من نمیتونم دوست داشته باشم اما قدرت و جذابیت شخصیتت رو اصلا منکر نمیشم،اعتقاد دارم زاده‌ی گناه سرنوشتی جز گناه نداره و نمی‌تونه سرنوشتی بهتر از این نصیبش بشه. 

نوریا تو نفرت انگیز بودی،نمی بخشمت و خودمم توی جهنم به هیزم‌هات اضافه میکنم. ابدالدهر همونجا بمون.زنک.

میگل،میگل‌،میگل! چطور تونستی اینطور گناهی(بدبخت فلک زده)باشی؟ چرا فدا شدی؟نمیتونم باور کنم کسی دوست نداشت و تو اینطور سوختی و از بین رفتی
*دستمال پر از اشکش را می چلاند

دنیل 😒🙄 ببین تنها دلیلی که می‌تونم برای این عشق و عاشقیات بیارم بی مادر بودنته. همین.

فومرو،فومرو فووووومرووووووووووووووو ،تا این حد از کسی بدم نیومده بود.

دون رویکاردو الدیا! تو توسط گناه‌ها و دلهای که شکستی مجازات شدی و امیدوارم روحت هیچ‌وقت از این عذاب رها نشه.
        

          حیف شد که براش وقت گذاشتم
از نظر داستانی چندان برام جالب نبود و الکی کش دار و طولانی شده بود به نظرم.
از نظر محتوایی هم، نویسنده خیلی ضد خدا و ضد مسیحیت بود و تیکه‌های گاه و بیگاهش در این زمینه روی اعصاب بود.
بعلاوه اینکه هر چند صفحه یکبار یک شوخی بی مزه جنسی و الفاظ رکیک وسط داستان میآورد مثل فیلم هایی که میخوان به زور صحنه های جنسی مخاطب رو دنبال خودشون بکشونن.
این شوخی هاش خیلی مسخره و تهوع آور بود و احساس میکردم نویسنده رسماً داره به شعور من مخاطب توهین می‌کنه که سعی داره با این حرفا جذابیت کاذب ایجاد کنه برای داستانش.

همینجا با این نویسنده خداحافظی میکنم
و بهش میگم:
تموم شد؟ خیلی تاثیرگذار بود!!!
        

          اولین جلد از گورستان کتاب‌های فراموش شده.
یک کتاب همه چیز تمام!
ترکیب ژانر جنایی-معمایی با درام، شخصیت‌پردازی‌های فوق‌العاده، روانی روایت و داستان درگیر کننده این کتاب رو تبدیل به یک شاهکار می‌کنند!
        

          کتاب این شکلیه که تا صفحه ی 450، فقط گره و تعلیقه!
 و خوشحالم که نویسنده لطف کرد و گره هارو از اونجا به بعد برامون باز کرد!

در این حد توصیفات خوب و اثرگذاری داشت که من شب خواب دیدم توی خونه ی آلدایا ام!!

یک داستان عاشقانه، ماجراجویانه، فرهنگی، ادبی، اخلاقی، جنایی، یکی دو جا کمی طنز و کلا همه پسند و بی نظیر!

بخونیدش، بخونیدش...
        

          یک اثر کلاسیک. توصیفات ادبی زیادی داره و جملاتی داره که عالی هستن و میشه جزو جملات موندگار نوشت. بعضی وقتا این توصیفات زیاده از حد و حوصله سربر میشه.
چند ژانری بودنش خوبه. شخصیت پردازی ها عالی هستن.
کتاب هیجان زیادی نداره و آنچنان هم معما گونه نیست و گیر و دارهای داستان قابل حدث هستن و به نحوی ساده حل شدن.  اما نحوه روایت جوری هست که علاقه مند به ادامه دادن باشه خواننده. 
کتابی نیست که حتما توصیه به خوندنش کنم اونم با توجه به حجم زیاد کتاب، اما جزو کتابای لیست دو خوندن میشه گذاشت با توجه به کلاسیک بودن و توصیفات ادبی زیبا.
و اینکه مثل یه فیلم کلاسیک خوب میشد ازش ساخته بشه واقعا
        

          رمان جذاب و گیرا همراه با راز آلودگی، طوری که سخت هست نخواندنش. شخصیت پردازی بسیار زیبا بود و میشد تک تک شخصیت های داستان را تصور کرد و کاملا شناخت. در عین حال زیر پوسته زیبای کتاب خیلی راحت روابط خارج از چهارچوب و حتی فرزند نامشروع را خوب جلوه میدهد.
        

          کتابی فوق‌العاده بود. از خوندنش بی‌نهایت لذت بردم و من رو دوباره با حال و هوای شب بیدار موندن و کتاب‌خوندن هیجان‌زده کرد.
همه‌چیزش بی‌نظیر بود و اینقدر دوستش داشتم که نمی‌دونم باید چقدر صبر کنم تا هیجانم نسبت بهش کم شه و بتونم عادی و منطقی درموردش صحبت کنم!
سایه باد، ترکیبی از همه ژانرهاست. معمایی، داستان در داستان، کتابی، اجتماعی و عاشقانه. همه چیز در هم پیچیده‌ست و این وسط نویسنده کلاف رو گم نکرده. حواسش به تک‌تک جمله‌هایی که می‌نویسه بوده. همه جزئیات اهمیت دارن. هر آدمی که تو داستانه  نقش منحصربفرد خودش رو داره. شهر و دالان‌های بی‌انتهاش در کتاب نمایانه و عشق من به اسپانیا و سفر به بارسلون رو هزاران برابر کرد. گرچه الان حس می‌کنم هفته در کوچه پس کوچه‌های شهر قدم زدم و مجسمه‌هاش رو می‌شناسم.
همه شخصیت‌ها به خوبی پرداخت شده بودن و تو حس می‌کنی می‌شناسیشون. حس می‌کنی می‌تونی حرفاشون رو حدس بزنی یا احساسشون رو حس کنی.
دنیل، خولیان، پنلوپه، میگل، فرمیو، خورخه، فرمین (و بوی آبنبات. یاد زوربا می‌انداخت منو گاهی)، بئا، نوریا و بقیه. :) و نترسین. گرچه شخصیت‌ها کمی زیادن اما اصلا گمشون نمی‌کنید و اگر هم گیج بشین روند داستانه و درست می‌شه. 
کتاب جذاب و خوش‌خوانیه و اگه خیلی وقته کتابی نخوندین که راحت خونده شه و خیلی سریع ۶۰۰-۷۰۰ صفحه پیش بره، انتخاب خوبیه.
و اگه بخوام یه حدودی از کتاب بگم که دستتون بیاد در چه حاله، اینطوریه که ...
نمی‌خوام بگم :))) خودتون بخونید تا بفهمید.

پ.ن: دلم می‌خواست هنوز توی شهرکتاب کار می‌کردم تا بتونم به آدم‌های زیادی معرفیش کنم و امیدوار باشم که دوستش داشته باشن.
        

          "بی‌نقص" واژه غلو آمیزیه، اگر نبود می‌گفتم این کتاب بی‌نقص بود!
هر چیزی از یک کتاب خوب انتظار داشتم رو یک‌جا داشت. قصه‌ی عالی، شخصیت‌پردازی خفن، کشش و مبتلا کردنِ خواننده به خودش، ریتمِ پرهیجان، به فکر فرو برنده، شوکه‌کننده و ..
درباره کتاب‌ها هم که بود، ماجراجویی هم که داشت.. دیگه چی می‌خواستم از یه کتاب؟
فکر کنم بلندترین و عالی‌ترین کتاب امسالم بود‌.

من اولاش رو با نسخه کاغذی می‌خوندم ولی حوصله‌م نمی‌کشید و رهاش کردم، بعد نسخه صوتیش رو با صدای تایماز رضوانی شنیدم و وجود این کتاب صوتی باعث شد یکی از بهترین کتاب‌های عمرم رو تموم کنم!
        

          📚 رمانی طولانی و رازآلود
نسخه نشر نیماژ رو مطالعه کردم.
هر چند فقط مدح و ستایش این کتاب رو از جانب خوانندگانش دیده بودم، اما نظر مساعدی نداشتم.
اول اینکه، قطعا این داستان بلند برای ۱۸+ سال هست. توصیفات جنسی، سخنان رکیک ...
نکته قابل توجه برای من ارزش زن در این دوره از تاریخ اروپا بود که نویسنده به آن پرداخته؛ بسیار پست و ناچیز و فقط برای ارضای تمایلات مردانه.
و بسیار متاسف شدم برای کسانی که در ظلّ پرچم "زن، زندگی،آزادی"، خواهان بازگشت به آن روزهای سیاه، متعفن و ناامن هستند. تاریخی که آمریکا و اروپا آن را طی کرده است.
 و این تکرار بدفرجام، نتیجه عدم مطالعه کتاب‌ها و تاریخ ملت‌هاست.😔
نکته بعدی، توصیفات و روند داستان جالب بود که البته نقش مترجم بسیار پررنگ می‌نمود، چرا که به زیبایی تمام، و حتی به گمان من، زیباتر از متن اصلی، جملات و کلمات در کنار هم چیده شده بودند.
اما با این وجود، تنها عواملی که مرا وادار کردند تا انتهای داستان پیش بروم، حل معمای اصلی و نیز، تعاریف بسیاری بود که در مورد آن خوانده بودم.
امیدوارم توضیحاتم کافی بوده باشد.
        

          یک درام تمام عیار که خواننده را تا آخرین صفحه با خود همراه می‌کند. حال اهمیت این تعریف دقیقا آن چیزی است که «ثافون» را به چالش نوشتن ترغیب و برای رویارویی مخاطب همراهی می‌کند. 
از نگاه دیگر می‌توان «سایهٔ باد» را با ساختار خوش ساخت، شخصیت پردازی دقیق، پیوستگی خرده پیرنگ‌ها، ریتم درست و نگاه نویسنده در پرداخت مناسب در داده‌های سیال ذهن، اثری قابل دفاع است.
«سایهٔ باد» بخش اول از چهارگانه «گورستان کتاب‌های فراموش شده» است.
        

          اومدم بنویسم کتاب، ولی فکر می‌کنم این اثر فقط یه کتاب نیست. یه چیزی شبیه فیلم یا تئاتر بود منتها از نوع نوشته شده. حقیقتا توصیفش سخته. خوندنش شبیه همون حسیه که هری پاتر رو می‌خونی. همه صحنه‌ها زنده‌ان. انگار تو ایستادی یه گوشه، و اون گوشه خیلی هم جای درستیه، جاییه که نه احساس جهل می‌کنی که همه آدم‌های داستان از تو بیشتر می‌دونن و نه حرص می‌خوری از حماقتشون. دقیقا اندازه است. فضاسازیا بی نظیره یه جاهایی حتی بوی کوچه خیابونای بارسلون رو حس می‌کردم. شخصیت موردعلاقه‌ام مشخصا فرمین بود:) دیالوگهای خیلی ظریف و طنازانه‌ای داشت.یه چیزی هم که خیلی بهش معتقدم اینه که تا وقتی شخصیت منفیت خوب پرداخت نشده باشه، قهرمان خوبی نخواهی داشت. و بازرس فومرو واقعااا عالی بود. خلاصه که واقعا از لحاظ روایی و کشش داستان تا انتها آدم رو نگه می‌داره بخصوص بخش‌های آخر و واقعا با توجه به حجمش خسته و ناامیدت نخواهد کرد. لذت فراوانی برای طرفداران ژانر گوتیک و عاشقانه و معمایی و جنایی و...شاید اصلا بشه گفت همه ژانرها خواهد داشت:)
در مورد ترجمه هم خوب و روون بود منتها ایرادهای ویراستاری و چندجا غلط‌های املایی بد و فاجعه دیدم. پاورقی‌ها یه جاهایی زیادی از حد بودن و توضیح اضافی و دورکننده از خط اصلی داستان. ولی همه این‌ها اونقدر بد نبود که نشه تحمل کنی و خود داستان اینقدر خوب بود که این جزییات حاشیه‌ای حواستو کمتر پرت کنه.
در آخر هم اینکه یه تیکه از قلبم توی کتابفروشی سمپره و پیش دنیل و خولین و دوستانشون باقی می‌مونه برای همیشه⁦(⁠^⁠^⁠)⁩
        

          پر کشش، با جزئیات فکرشده و نشانه‌گذاری‌های غافلگیرکننده.
که فضای تاریک داستان رو به خوبی منتقل می‌کرد