یک بند از این کتاب رو هیچ وقت فراموش نکردم_آن بندی که هیچگاه «خود» در آن گم نیست؛
«وقتی وینتویی در راستای‌ رودخانه‌ای حرکت میکند، تپه‌ها سمت غرب‌اند و رود خانه سمت شرق؛ و پشه دست شرقی‌اش را نیس میزند. وقتی از همان مسیر بر میگردد، تپه‌ها کماکان در سمت غرب اند و وقتی جای نیش پشه را میخاراند، دست شرقی اش را خارانده»

        

                bibliomania یا کتاب شیدایی، کلمه ایه که حالت  جنون آمیز و بیمارگونه‌ی مجموعه داران کتاب های قدیمی و چاپ اولی بیان می‌کنه. 
جنون کتاب روایت یک کتاب دزدیه که نه به قصد منفعت مادی بلکه به دلیل کتاب شیدایی شدید از هر طریقی که بتونه کتاب می‌دزده. شیوه های دزدی کتاب با اینکه بسیار هوشمندانه ست اما «جنون کتاب» مقصدی فراتر از روایت مستند گونه نحوه و چم‌وخم چنین کاریه بلکه بارتلت بنوعی داره دنیا رو از نگاه یک کتاب شیدا به ما نشون میده. مثل شیوه‌ی شخصیت سازی کاراتر  فیلم «پرفکت دیز »  از ویم وندرز.

        

                «قول» اولین رمان پلیسی بود که دوران دبیرستان خوندمش. تصویر هوایی محو از فضای رمان تو یادمه؛ روستایی با درختای سبز و زرد، جنازه‌ی پنهان شده درش. دبیرستان و آن معلم.
خیلی دوست دارم دوبار بخونمش
        

                معمولا رمان های کارآگاهی رو نمیشه بر اساس پایان بندیشون قضاوت کرد؛  ولی مک دانلد  بدون خلق شخصیت های اضافی یا پاراگراف های صفحه پر کن، پایان بندی بشدت شوکه کننده ای داره.
متنش رونه.  ابهام معما‌هاش  اضافه از  روایت داستانیش نیست . یعنی مسئله‌ای که شخصیت های رمان درگیرشن بشدت گره خورده با متن داستان. 
        

                وقتی تونس  «ملخک» رو بین پاراگراف های کوتاه _عموما پرسش و پاسخی_ پرورش میده، انگار داره منو قانع می‌کنه از کالبد انسانیم بیام بیرون مسخ به ملخ شم.

        

                یه مهارتی تو این سری پنج جلدی ثافون  برای من تحسین برانگیز بود؛ روایت داستانی که ثافون پیش میگیره پر از بالا و پایین هاییه که احساسات‌تون رو بیدار می‌کنه اما هیچکدوم از احساسات شما خارج از مکان توصیفی داستان  نیست . یعنی اگر  پاراگرافی شما رو هیجان زده میکنه بخش مهم از هیجان شما رو توصیفات فضا و مکان تشکیل میده.
با این رمان براحتی میتونید دنیایی رو تصور کنید که کاراترهاش از بین کوچه ها ش عبور میکنن وارد خونه‌هاش میشن و....