یکی از مریض‌ترین کتاب‌هایی که خوندم..‌
      

        یه داستان معمولی راجع به یه قاتل معمولی.
همه چیز تو این داستان خیلی معمولی بود حتی پایانش قابل حدس بود ولی بازم یه چیزی توش بود ک باعث می‌شد ادامه بدی.
دوسش داشتم چون کلمه‌ی "معمولی" توی این رمان خیلی بولد بود.
      

        اکنون دیگر گناهکار نبودم، دیوانه بودم.
      

        عاشق این کتاب شدم و کلی باهاش همزادپنداری کردم به عنوان یه دختر.
خیلی برام جالبه که نویسنده مَرد بوده و اینقدر دقیق دغدغه منِ دختر رو به قلم کشیده.
      

        بیشتر از قبلی دوسش داشتم و عملا یه گیم بود در قالب کتاب :)
      

        مثل بازی بود و دوسش داشتم 
تو رو خدا یه خنجر شنی هم به من بدین😭