در نگاه اوّل، مجید هم یکی مثل ماست. نه شاگردزرنگ مدرسه است و نه بچه‌پولدار. لباس‌های وصله‌دار می‌پوشد و آرزوهایش در حدّ توپ پلاستیکی و دوچرخه است. از حق نگذریم، دست‌به‌قلم خوبی هم دارد. انشاهایی می‌نویسد که بیا و بشنو! شعرهایش هم بدک نیست و می‌تواند شاعر بزرگی بشود. از لحاظ قدرت بدنی هم که چیزی برای گفتن ندارد و در معرکه‌ها فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد!

امّا آنچه مجید را مجید می‌کند، دنیای شیرین و شگفت‌انگیز اوست. در دنیای او از دودوتا چهارتای بزرگترها خبری نیست و هرچه هست، محبّت است. او برای رسیدن به خواسته‌های ساده‌اش قیدوشرط‌های بزرگترها را زیر پا می‌گذارد و اگر مجبور شود، از کامیون هم بالا می‌رود! به خاطر همین است که بزرگترها «خُل» و «کم‌عقل» صدایش می‌زنند! چه اهمّیتی دارد؟ بگذار هرچه می‌خواهند بگویند.

قصّه‌های مجید هم هرچند شیرین و باصفا، مثل هر قصّه‌ و حکایتی پایانی دارد. پایان این قصّه‌ها هنگامی رقم می‌خورد که مجید بزرگ می‌شود و در پیچ و خم زندگی گیر می‌کند. در کتاب نیامده امّا او سرانجام به این نتیجه خواهد رسید که یک لقمه نان و یک وجب جا برای زندگی، چیز بسیار مهمی است! آن‌وقت است که دنیا یک «مجید» کم دارد!
        

          کتاب رو بصورت صوتی و از طریق فیدیبو گوش کردم. صدای مهدی پاکدل خیلی گرم و صمیمی کتاب رو می خوند ولی چیزی که در ذهن من تداعی میشد همون سریال دوران نوجوانی ام است و هر چند در کتاب از کرمان میگفت من همون مجید با لهجه شیرین اصفهانی رو در ذهنم میدیدم و دنبال میکدم. کتاب پر از لحظات شیرین و طنز است . اولین بار این کتاب رو معلم انشایم در سر کلاس اول راهنمایی برایمان خواند و بعد هم سریالش رو دیدم ولی طنز این کتاب همیشه جالبه و حتی دختر 7 ساله من هم با اون ارتباط برقرار میکرد. هر چند بعضی جاهاش رو نمیفهمید و من براش توضیح میدادممثل فلک کردن در مدرسه!!!!! ولی گاهی هم قهقه خنده اش رو در میاورد مثل شیطنت های مجید در سر کلاس
        

          در فیلم‌های اقتباسی، بیشتر اوقات، خود رمان / داستانِ منبع کشش و جاذبه‌ی بیشتری دارد از نسخه‌ی سینمایی‌اش. ولی گاهی اوقات هم برعکس است. 
«قصه‌های مجید» ـ به گمان من ـ از این جمله است و قصه‌های مجیدِ کیومرث پوراحمد (نسخه‌ی سینمایی) بهتر از قصه‌های مجید هوشنگ مرادی کرمانی درآمده.
        

          موضوع عجیب غریب و پیچیده ای نداره ولی همین سادگیش به دل میشینه
        

          نوجوان بودم و تابستانها به خانه عمه میرفتیم، با بچه ها بازی  میکردیم و من سراغ کتابخانه پسرعمه بزرگ ترم میرفتم و این داستانها را با اشتیاق میخواندم و لذت میبردم. مجید در ذهنم با مجیدی که بعدها در صفحه تلویزیون رونمایی شد (و از آن هم بسی لذت بردم) متفاوت بود، مظلوم تر بود، کتک خور تر و بدبخت تر و کمتر خنده دار. بزرگ شدیم، مجید تلویزیون هم بزرگ شد و کارگردانش هم دیگر بین ما نیست. عمه هم پیر شده و آن خانه بزرگ ویلایی را فروختند. شنیدم هوشنگ مرادی کرمانی هم تصمیم گرفته دیگر ننویسد. روزگار غریبی است
        

          اکثراً "قصه‌های مجید" را با مجموعه‌ای تلوزیونی به کارگردانی کیومرث پوراحمد می‌شناسیم. پسر اصفهانی و خوش‌سرزبونی که اولین‌بار توی کتاب هوشنگ مرادی کرمانی خلق شد و درواقع کرمانی بود!
مجید پسر پرحرف، شیطون، ساده و شیرین‌زبونی از قشر ضعیف جامعه هست که با مادربزرگش یا بی‌بی زندگی می‌کند. نوجوانی اهل مطالعه که دوست دارد نویسنده شود.
با اینکه اتفاقات داستان، ساده، روتین و معمولی هستند؛ اما شخصیت متفاوتِ مجید و قلم جذابِ هوشنگ مرادی کرمانی هست که مخاطب رو جذب داستان‌ها می‌کند. 
این کتاب بر مبنای تجربه زیستهٔ نویسنده نوشته شده؛ نویسنده‌ای که به خاطر داستان‌هایش جایزهٔ جهانی هانس کریستین اندرسن را دریافت کرده. 
"قصه‌های مجید" نثر شیرین، صمیمی، طنزگونه و پر از ضرب‌المثل و اصطلاحات عامیانه دارد که مخاطب کودک، نوجوان و حتی بزرگسال به راحتی با کتاب ارتباط برقرار می‌کنند.  
نسخهٔ صوتی کتاب هم با صدای مهدی پاکدل در اپلیکیشن‌های طاقچه، فیدیبو و نوار موجود هست.
        

          مطالعه‌ی این کتاب را با يک مسئله شروع کردم؛ "آیا خواندن آن وقت تلف کردن است؟" - 
حالا کتاب را تمام کرده‌ام، و برای نزدیک ۷۰۰ صفحه وقت گذاشته‌ام. 
نمی‌خواهم به کتاب ایراد وارد کنم، نمی‌توانم هم وارد کنم؛ اصلا قصه‌های مجید را همه می‌شناسند، 
ولی راستش من با آن خیلی کیف نکردم! 
فکرمی‌کنم تیر دو سال قبل شما که غریبه نیستیدِ آقای مرادی کرمانی را خواندم؛ آن هم در همین حال و هوا بود ولی ناظر به زندگی واقعی ایشان؛ به نظرم بیشتر مرا گرفت. 
قصه‌های مجید، درست است شیرین و ساده و تو دل برو بود؛ ولی ۷۰۰ صفحه از این جنس قصه‌های جدا جدا که تازه کلی جاها هم آدم را حرص و جوش می‌داد؛ خیلی آورده‌ای نداشت. 
حتی برعکس شما که غریبه نیستید، مدل ادبیاتش، ذهنم را نگرفت! (یعنی قالب فکرها و جمله‌های ذهنی‌ام را تحت جوّ مطالعه‌ی کتاب قرار نداد!) 
البته خب آشنایی با سبک زندگی، مشاغل و میزان محرومیتی در زندگی مجید بود و این حتما از واقعیت برگرفته شده، جالب بود. 
دیگر اینکه حتما خواندنش برای خیلی‌ها جالب باشد؛ چه بگویم.
        

          همۀ ما تابه‌حال اسم این کتاب رو شنیده‌ایم. داستان شیرین و دلنشین مجید و بی‌بی؛ شخصیت‌های دوست‌داشتنی این کتاب. وای که چقدر داستانشون قشنگه! کتابی که نوشتۀ آقای مرادی کرمانی باشه رو نباید از دست داد؛ به‌خصوص این کتاب و "شما که غربیه نیستید"!
        

          قشنگ بود
        

          همیشه دوست داشتم و دارم که مجید رو در اقعیت ببینم یه دل سیر خاطراتش رو از خودش بشنوم ولی حیف...
واقعا این کتاب تصویر سازی بشدت قوی داره ، واقعا دنیای خاص مجید من زو جذب خودش کرده من میتونم خیلی رک بگم که این کتاب رو آنقدر زیباست که بار و بار اای دیگر هم می‌توانم بخوانم:)
        

          من میگو هیچ وقت دوس نداشتم (ندارم)، مامانم برام ی بار قصه پسریو گفت که میگو دوس داشت ولی اجازه نداشت بخوره! و این بود سر آغاز اشنایی من با قصه های مجید!
کتابای اقای مرادی کرمانی و قصه های مجید ی جور نوستالژی محسوب میشه، حداقل برای من
به نظرم قصه های مجید و کتاب های هوشنگ مرادی کرمانی بهترین کتاب های احتماعی نوجوان اند
        

          انصافاً کتاب زیبا و پر کششی بود و پر از خلاقیت داستان نویسی و به نظرم کسانی که بخوان در زمینه داستان کوتاه کار کنند حتما این کتاب رو بخونند.
        

          قطعا مجید را لااقل از فیلم‌های آقای پوراحمد می‌شناسید. این کتاب همان‌قدر (و گاهی حتی بیشتر) خوب است. آن قدری که به عنوان یک کتاب نوجوان کاملا استاندارد، تمیز و شسته رفته خواندنش (و هدیه‌دادنش به نوجوان‌های اطرافتان) توصیه می‌شود. حداقل این که برای چند وقتی خیالتان از چیزهایی که نوجوانتان می‌خواند و می‌بیند کاملا راحت خواهد بود.

مهمترین ویژگی قصه‌های مجید همین است که مجید یک نوجوان کاملا عادی و معمولی است مثل هر نوجوان دیگری با رویاها و دل‌مشغولی‌ها و مسائل و مشکلاتی که شاید خاص خودش و شرایط به‌خصوص زندگی‌ش باشد اما در هر حال هر نوجوانی می‌تواند در آن‌ها اشتراکاتی بین خودش و مجید پیدا کند. زبان شیرین و نگاه زیبا و لحن طنز آقای مرادی کرمانی هم انواع چسب‌های مورد نیاز برای مشتاق نگه‌داشتن بچه‌ها را فراهم می‌کند.

از همه این موارد که بگذریم حس می‌کنیم با در نظر گرفتن تغییرات جامعه در سال‌های اخیر و تغییرات وسیعی که در زندگی نوجوان‌های طبقه متوسط نسبت به زمانه ما اتفاق افتاده، نشان دادن زندگی معمولی یک نوجوان معمولی در فضایی به دور از «شهر زدگی» امروز و سیطره بی‌چون و چرای فناوری، به وظیفه‌ای خطیر تبدیل شده‌است. راستش را بگویم: می‌ترسم همانطور که ما نمی‌توانیم هیچ نوع دیگری از زندگی را تصور کنیم، نسل بعد از ما نتواند زندگی دوران کودکی ما را حتی تصور کند.

پ.ن. فقط اینکه مجید شیطنت زیاد داشت، درسش هم چندان خوب نبود. اگر به عنوان والدین این چیزها نگرانتون می‌کنه حتما این کتاب رو به فرزندتون بدید چون مطمئنم راه اشتباهی رو تو تربیت فرزندتون پیش گرفتید.
        

          من این کتاب را خیلی دوست دارم، شخصیت مجید با اون همه حس شوخ طبعانه ای که داشت خواننده را متحیر می کرد. واقعا ماجراهایی که برای مجید پیش می‌آمد هم طنز بود و هم غمگین...
        

          شاید اگر این کتاب نبود برای من خیلی چیز ها نبود.
این یادداشت نبود،این اپلیکیشن نبود،این کتاب نبود،                     و اصلا کتابخانه ای نبود،و اصلا امیرپارسای‌ کتابخوانی نبود.
این کتاب را اولین بار دو سال پیش خواندم  و حال و روزم را دگرگون کرد.و فکر میکنم خیلی من را عوض کرد.از محبوب ترین هایم. حتما بخوانید در هر سنی که هستید.

        

          کتاب بسیار عالی است که میتوان از کلمه کلمه ان لذت برد
        

          من که اولین بار که خوندمش عاشق اش شدم و تا الان حدود بیست بار خوندمش! 
مجید ثابت کرد محبوب ترین ها همیشه عادی ترین ها و مردمی ترین ها  هستند:) 

        

          بیش از ۹۰ درصد از این کتاب را پای کلاس‌های مجازی خوانده‌ام ، قصه‌های شیرین مجید برای من یادآور روزهای سخت و کسل‌کننده کلاس‌های مجازی دانشگاه است.
        

          این کتاب رو توی دوره نوجوونی خوندم و داستان هاش خیلی شیرین و لذت بخش بود.

        

          کتابی برای همه سنین در همه سال ها.
اثری ماندگار و دوست داشتنی و فراموش نشدنی!