اولین کتابی بود که از فریدا مک فادن خوندم، کتاب شوکه کننده ای بود، برام جالب بود، یه فیلم هم با همین داستان هست، اسمش یادم نیست، و درآخر کتاب خیلی خوبی بود و ایام خوبی را با این کتاب گذرانیدم.
      

        کتاب خوبی بود، نمی دونم چرا بعضی موقع ها خیلی تو داستان غرق میشدم و دلم میگرفت
      

        جیاواز
      

        نمیدونم چرا، منو مجذوب خودش نکرد
      

        نثر صمد بهرنگی را اکثرا دوست دارم
      

        خیلی خوب بود، اولین تجربه من از آگاتا کریستی و کلا کتاب های جنایی-معمایی بود

      

        بدک نبود، ولی شاهکار هم نبود
      

        عالی، بعضی از کتاب های عزیز نسین واقعا خیلی خوب هستند
      

        این کتاب، داستان جدایی‌ست؛ جدایی پسرکی از روباهی که با دلش پیوند خورده.
اما پشت این روایت ساده، حرف‌های عمیق‌تری پنهان است: جنگ، از‌دست‌دادن، و تلاش برای بازگشت به چیزی که زمانی خانه بوده.

پکس فقط یک روباه نیست، نماد وفاداری و بخشی از روح کودکانه‌ی ماست که در مسیر بزرگ شدن گم می‌شود.
      

        کتێبێکی زۆر جوان لە مامۆستا جەلال مەلەکشا
      

        کتاب خوبی بود، من فیلمش را بیشتر دوست داشتم
      

        کتابفروشی موریساکی یه آغوش گرم بود وسط سرمای زندگی (البته وقتی که دارم این یادداشت رو نگارش میکنم، وسط گرمای تابستون هستیم)
بین کتابای کهنه و خاطره‌دارش، کم‌کم خودمو پیدا کردم.
یاد گرفتم همیشه لازم نیست بجنگی، گاهی باید فقط بمونی و بخونی.
برای من، اون کتابفروشی یه تکه از آرامش واقعی بود.

کتاب خوندنی بود و یه حس تازه ای از ادبیات ژاپن گرفتم، خودم قبلا کتاب هایی از هاروکی موراکامی خونده بودم ولی این یه چیز جدید بود...

      

         ساداکو فقط یه کودک بود، اما با تا کردن هر درنا، امید رو تا آسمون‌ها پرواز داد. توی دنیایی که از جنگ و درد پر شده بود، اون با دستای کوچیکش برامون درسی از عشق، صلح و آرزو گذاشت.
ساداکو رو که می‌خونی، دیگه درنا فقط یه پرنده کاغذی نیست؛ می‌شن نماد امیدی که حتی مرگ هم نمی‌تونه خاموشش کنه.
آرزو می‌کنم هر کدوم از ما، بتونیم لااقل یک درنا برای صلح تا کنیم... 🌸🕊️
واقعا این کتاب ارزش خوندن داره و من آخرای کتاب را با بغضی که راه درست نفس کشیدن را از من گرفته بود، تمام کردم...

به یاد ساداکو ساساکی و رویای دویدن...
      

        در کل منو راضی نکرد، کمی داستان هایش بی مفهوم بود و از نظر من جالب نبود، شاید شما نظر دیگری داشته باشید.
      

        عالی، من از طاقچه اینو خوندم، مدتی زیادی بود که از جلال کتاب نخونده بودم، این کتاب دوباره منو به یاد نثر های جالب جلال انداخت. در کل ۱۵ صفحه بود و داستان غمگینی داشت، داستان پسر بچه سه ساله‌ای بود که باید گم و گور می‌شد تا مادرش زندگی بهتری داشته باشه...