یادداشت سید رمضان حسینی

        قطعا مجید را لااقل از فیلم‌های آقای پوراحمد می‌شناسید. این کتاب همان‌قدر (و گاهی حتی بیشتر) خوب است. آن قدری که به عنوان یک کتاب نوجوان کاملا استاندارد، تمیز و شسته رفته خواندنش (و هدیه‌دادنش به نوجوان‌های اطرافتان) توصیه می‌شود. حداقل این که برای چند وقتی خیالتان از چیزهایی که نوجوانتان می‌خواند و می‌بیند کاملا راحت خواهد بود.

مهمترین ویژگی قصه‌های مجید همین است که مجید یک نوجوان کاملا عادی و معمولی است مثل هر نوجوان دیگری با رویاها و دل‌مشغولی‌ها و مسائل و مشکلاتی که شاید خاص خودش و شرایط به‌خصوص زندگی‌ش باشد اما در هر حال هر نوجوانی می‌تواند در آن‌ها اشتراکاتی بین خودش و مجید پیدا کند. زبان شیرین و نگاه زیبا و لحن طنز آقای مرادی کرمانی هم انواع چسب‌های مورد نیاز برای مشتاق نگه‌داشتن بچه‌ها را فراهم می‌کند.

از همه این موارد که بگذریم حس می‌کنیم با در نظر گرفتن تغییرات جامعه در سال‌های اخیر و تغییرات وسیعی که در زندگی نوجوان‌های طبقه متوسط نسبت به زمانه ما اتفاق افتاده، نشان دادن زندگی معمولی یک نوجوان معمولی در فضایی به دور از «شهر زدگی» امروز و سیطره بی‌چون و چرای فناوری، به وظیفه‌ای خطیر تبدیل شده‌است. راستش را بگویم: می‌ترسم همانطور که ما نمی‌توانیم هیچ نوع دیگری از زندگی را تصور کنیم، نسل بعد از ما نتواند زندگی دوران کودکی ما را حتی تصور کند.

پ.ن. فقط اینکه مجید شیطنت زیاد داشت، درسش هم چندان خوب نبود. اگر به عنوان والدین این چیزها نگرانتون می‌کنه حتما این کتاب رو به فرزندتون بدید چون مطمئنم راه اشتباهی رو تو تربیت فرزندتون پیش گرفتید.