قبل از اینکه نظرم رو درباره مطالب کتاب بگم میخوام درباره طراحی جلد کتاب بگم ، چون برای منی که گرافیک خونده این طراحی جلد یعنی نشر مون توی این کتاب قدم اول رو خوب برداشته :)
اما درباره کتاب ، داستان بک سه هی نویسنده خانم کتاب هست که دچار افسردگی هست و گفت و گو هاش  با روان پزشکش رو در کتاب نوشته ، من خیلی تونستم با کتاب همراه بشم و حس میکردم انگار توی اون اتاق مشاوره کنارشون نشستم . و چیزی که در این کتاب دوست دارم نویسنده ما درباره مشکلاتی حرف می زنه که شاید خیلی هامون داشته باشیم اما دلمون میخواد مخفیش کنیم مثلا مثل اینکه میخوایم مرکز توجه باشیم و ... که توی کتاب درباره اش صحبت شده ،
اما پایان کتاب جالب نبود و انگار نتونست خوب جمع بندی کنه یا شایدم من انتظارم زیاد بود .
در نهایت از خرید این کتاب راضی ام و پیشنهاد میکنم :))
        

          به عنوان کتابی که دوستم داشتم چیزی ازش یاد بگیرم اون قدر که ازش انتظار داشتم مفید نبود اما قطعا چیزهایی ازش یاد گرفتم و نمیشه انکار کرد اینکه در نهایت نویسنده یه چیزی که میخواست نرسید سخت ناامیدم کرد :)
با نویسنده خیلی اوقات همزادپنداری کردم اما این کتاب با فرهنگ ما جور نبود و خیلی چیز ها هم عجیب به نظر میومد که نتونستم درک کنم در کل برای نوجوانان پیشنهاد میکنم حتما بخونن چون من خیلی چیزهارو از قبل میدونستم شاید برای رده سنی من جالب نبود 23.
        

          این کتاب برای من که همیشه اختلالات برام جذابه محیط جالبی داشت.کتاب فاخر و خفنی نیست اما یه داستان روون و آروم داره 
برای افسرده ها و کسایی که تو رنج هستن قشنگه…
چرا؟چون (اصولا) آدم افسرده اصلا حال و حوصله ی متن های سنگین و درک و تفسیر های طولانی نداره و از طرفی حس می کنه غم و حالش اصلا قابل درک توسط دیگران حتی تراپیست هم نیست …این کتاب مثل یه دوست از اون سر دنیا میاد بغلت می کنه و میگه ببین منم نتونستم :) و این خودش خیلی امید دهنده است…تو تنها آدمی نیستی که کم آوردی،تو تنها کسی نیستی که افراطی فک می کنه ،تو تنها کسی نیستی که تو رنجی 

یه جای کتاب اشاره می کنه به اینکه متنفرم از کسایی که میگن بسه شاد باش،یکم اعتماد به نفس داشته باش
به جاش باید فقط بیان دستم و بگیرن 
و خود این کتاب دقیقا همین کارو می کنه
بهت مثل کتاب های روانشناسی کسل کننده نمیگه پاشو پاشو جمع کن خودتو ، صرفا کنارت میشینه دستت و میگیره و از مشکلات تکراری خودش میگه
        

          برای من کتاب دوست داشتنی ای بود. بعضی جاها  با نویسنده همذات‌پنداری میکردم و بعضی جاها درکش برام سخت بود. آسون نیست که تمامی ضعف ها و کاستی های روحتو  در اشتراک بذاری و توی یه کتاب به مردم نشون بدی ولی نویسنده شجاعانه اینکارو کرد.🌱

چیزی که این کتاب تاکید داره به ما بفهمونه اینه ک عزت نفس از مهم ترین عوامل تاثیرگذار توی تصمیمات و تفکرات و همچنین ایجاد بیماری های روحیه.اینکه کمتر خودمونو سرزنش کنیم  و از خودمون ایراد بگیریم ،از اهداف اساسی این کتاب بود؛ چون نویسنده شدیدا باهاش درگیر بود و خواست از این طریق نشون بده ک چقدر کمبود عزت نفس میتونه به انسان ضربه بزنه ‌. 
در نهایت آرزوی شادی و سلامتی برای نویسنده و باقی انسان های دغدغه مند دارم🤍
        

          این بخش از این کتاب حداقل از دیروز تا الان حال من رو خیلی بهتر کرد، به فکر فرو بردم و به یادم آورد چقدر زود از من بیست سالم فاصله گرفتم‌‌،  برای همین خواستم با شما به اشتراک بگذارم.
 شما چقدر از من بیست ساله خودتون فاصله گرفتین؟
        

          من این کتاب رو بدون هیچ ایده‌ای، چون فقط اسمش رو دوست داشتم و زیاد هم شنیده بودمش، دوست داشتم بخونم. و خب اون‌روزی، توی باغ کتاب ملک، یهویی چشمم خورد بهش و به امانت گرفتمش. 

با کلی ذوق نگهش داشتم و گذاشتم توی عید شروع کردم. اما بعدش دیدم روانشناسی طوری ئه! و من عموما کتابای روانشناسی رو دوست ندارم، نمی‌تونم بخونم، روم اثری ندارن و حتی زده‌م می‌کنن! 
مگه مطالب در قالب یه داستان گفته بشن، مثلا من یادمه وقتی نیچه گریست خیلی حالم رو خوب کرد تایمی که می‌خوندم، یا سه‌شنبه‌ها با موری جاهای قشنگ زیادی داشت برام، اما هیچ کتاب این مدلی ای رو نتونسته بودم بخونم، حقیقتا  به محض باز کردن کتاب ذوقم برایش کم شد، چون با این که شاید از اسمش معلوم بود، من نمیدونستم این ژانری هست...
اما شروع کردم به خوندن، و نثر روونی داشت، و حس نمیکردم قراره یه سری درس برام دیکته بشه و من هم گوش نکنم! 
پس تصمیم گرفتم ادامه‌ش بدم، و حتی همون اوایل، یه سری جمله‌هاش اونقدر باعث فکر کردنم میشد و ذهنم رو درگیر میکرد که گذاشتمش کنار! چون عید خوشحالم،نمیخوام تعطیلات رو فکر کنم، نمی‌خوام هیچ‌چیزی ناراحتم کنه!! پس سراغش نرفتم. بستمش تا تقریبا یه ماه! 

و بعدش دوباره شروع کردم، با سرعت خیلی آروم خوندمش تا بیشتر صفحه‌ها تو ذهنم جا بیوفتن و فقط روخونی نباشه. و خب خوندنش تجربه‌ی جالبی بود برام، و تموم کردنش. قفل کتاب‌های روانشناسی برام شکست. :) 

این کتاب واقعی بود، احساساتش رو جاهای زیادی درک می‌کردم به نوعی، و همین حس قشنگی داشت. 
حتی اسم کتاب به تنهایی قشنگه، نشون از درد‌های زیادی که شاید همه از بیرون و داخل، از تن و ذهن تحمل می‌کنیم، اما هنوزم دلمون دوکبوکی میخواد! 

شوق پیدا کردن یه کتاب جادویی تازه، پرت شدن توی دنیای یه سریال فقط با همون قسمت اول، کامبک گروه مورد علاقه‌ت، تعطیلی‌های پیش رو، جشن سوخاری، غذای مورد علاقه‌ت، بارون، دریا، ساحل، چیزای کوچیکی که واقعا دلت اونا رو می‌خواد، میون‌چیز‌های زیادی از زندگی که دلت نمیخواد. ولی تا وقتی دلت چیزی رو بخواد ادامه میدی....

این کتاب همونطوری که گفتم ژانرش روانشناسی‌ و خودیاری طوری حساب میشه، در قالب یه سری جلسه روان‌درمانی یا تراپی بین راوی و تراپیستش، و ما هم حرفاشون رو میخونیم و می‌شنویم، و گاهی اوقات ناخودآگاه فکر میکنیم...

نمی‌تونم بگم این کتاب کمکم کرد، تغییر کردم، یا حس جدیدی بهم داد! نه! اما جمله‌های قشنگ زیادی داشت، حرفای زیادی که درک کردم! و این که درک کردم نشون داد که پس شاید درک میشم، و این از جهاتی بغلم کرد و حس قشنگی داشت میون غم در کنارش...

البته باید بگم نسخه‌ای که من به امانت گرفته بودم اصلا ترجمه‌ی خوبی نداشت،  یا اگر مشکل از ترجمه هم نبود خوب ویراستاری نشده بود و غلط‌های تایپی هم چند بار دیدم توش، و یه سری جمله رو واقعا نمی‌فهمیدم منظور چیه و این اذیت کننده بود! 

اما در کل ارزش یه بار خوندن رو داشت، و همین که من تونستم تمومش کنم یه موفقیت بزرش براش محسوب میشه.😔 
اگه دنبال کتاب‌های این مدلی میگردین، کتاب جمع‌ و جور و ساده و روونیه و احتمالا ازش خوشتون میاد. :) 
و آره خلاصه. پرونده‌ی این کتاب هم بسته شد. 🫠✌️🏻
        

          برای کسی که اعتماد به نفس و عزت نفس پایینی داره توصیه میکنم
و همینطور کتابیه که جملات جالبی داره
        

          چه کتاب گول منگولییییه دوستش داشتم 🎀
        

          برام عجیبه چرا اینقدر به سمت این کتاب اقبال شده. روانپزشک مثل یک ضبط صوت صرفا ارائه دهنده نکاته‌ هیچ کدوم از اصول اولیه مشاوره رعایت نمیشه. نکات خیلی کلیشه ایه.
قلم هم معمولی واقعا
        

          کتاب مکالمه محور بود پیشنهاد های جلسه تراپی جالب بود،
اخر های کتاب که یادداشت های نویسنده درباره عواطف و اعضای خانواده اش بود جالب بود :>
ولی اونقدری که  ترند شده بود جالب نبود
        

          اول از همه بنظرم اسم کتاب دوست داشتنیه.
من دوکبوکی تابحال نخوردم ولی مطمئنم ازش خوشم نمیاد؛ کلا چیزای تند دوست ندارم. در هر صورت اسم کتاب برای من شبیه " دلم میخواد بمیرم ولی نمیتونم‌ از زندگی دل بکنم" هست.
▪︎
خودم بارها به این فکر کردم ( همینجا بگم دوران کنکور) که الان میتونم با بلایی سر خودم آوردن این استرسو تموم کنم ولی...هنوز کلی کارها هست که نکردم...مامان بزرگم دق میکنه...مامانم ناراحت میشه، نه، نمیتونم. خلاصه اینا بودن که هی جلوی منو گرفتن. شما دقت کنی سختی های بیشتری علاوه بر کنکور توی زندگی هست ولی برای من تبدیل به غولی شده بود که هر آن میتونست منو از پا دربیاره. صدالبته اینم باید لحاظ کنم که یه دوست تاکسیک (سمی) اون دوران بیشتر منو گذاشته بود تحت فشار، خیلی دوران سختی بود.
▪︎
بگذریییییم...مکالمه‌ی روانشناس (شایدم روان پزشک ، آخر نفهمیدم کدومشون بود چون روان‌پزشک میتونه دارو تجویز کنه نه روانشناس) و سه‌هی رو دوست داشتم. هر سوالی که میپرسید به جواب دکترش دقت میکردم ببینم چی میگه، کتابش یکم حس همدردی هم به خواننده میداد.
ولی خب اونقدرم مفید نبود...شبیه خوندن دفترچه خاطرات بود که تو یا باهاش همدردی میکردی و یه راهکاری از حرفاش بهت میرسید یا هم که هیچی، کلا یه بار میخونی بعدم میذاری کنار، دیگه هم نگاهش نمیکنی چون خاطراتش مال تو نیست.🤷🏻‍♀️
        

          کتاب خوبی بود و خیلی جاها با نویسنده احساس همدردی کردم ولی توقع جمع‌بندی و پایان بهتری داشتم. ولی باز خوبه کتاب دومی هم در کار هست😁
        

          از چند جهت کتاب قابل توجهی بود یک اینکه نوع نگارش کتاب با اکثر کتاب ها متفاوت بود و کاملا برای من تازگی داشت ، گفت و گو هایی که رد و بدل میشد خیلی وقت ها راهکار هایی هم داخلش بود که باعث می‌شد خواننده به یاد بسپره و حتی ازش استفاده کنه! ولی متوجه نشدم آخرش روانپزشک برای چی ازش عذرخواهی کرده؟ یعنی درمانش نمیکنه؟ چون توی جلد دوم هم به نظر میاد مکالمات با یک روانپزشک جدید باشه ...
        

          این کتاب صحبت های بین یک روانپزشک و مراجعش رو شرح داده که هر جلسه مشکل جدیدی رو حل می‌کنند.
با اینکه مراجع کره ای بود یه جاهایی باهاش احساس همدردی می‌کردم و راه حل مشکل خودمم پیدا می‌کردم و برام جالب بود که که می دیدم تنها نیستم و ممکنه خیلیا این مشکل رو داشته باشند حتی کسی که توی یه فرهنگ و کشور کاملا متفاوتی زندگی می‌کنه.
این کتاب یه تفاوتی با بقیه ی کتابهای حیطه روانشناسی داره و اونم این که نیازی نیست وسط کتاب تمرین حل کنی و کاری انجام بدی و خب همچین کتابهایی واسه من حوصله سر بر بود و تاحالا هم نشده بشینم تمرین های این کتاب ها رو انجام بدم چون انگیزه و حس و حالشو نداشتم، ولی این کتاب فقط شرح حال داستان یه مراجعه که ممکنه داستانش شبیه ما باشه و بهمون کمک کنه و یه مسیری رو جلوی پامون بذاره و مارو نسبت به مشکلمون آگاه کنه و اینجاست که انگیزه و هدف رو پیدا می‌کنی و الان میتونی بری سراغ اون کتابها.
جزو کتابهاییه که حتما نیازه بخونیم حتی شده چندین بار...
انگار جلد دومی هم داره که مشتاقم سریعتر برم سراغش.
        

          تقریبا میتونم بگم کتاب تاثیرگذاری بود.درکل کتاب داشتیم صحبت روانپزشک و بیمار میدیم ولی نکته ش اینجاس که خیلی از مشکلاتی که بیمار بیان می‌کرد صددرصد خیلی از مشکلات ماست. حتی من برخی قسمت ها صحبت هاش رو با پوست و جون درک میکردم و پشت کتابم بیان شده نویسنده با نوشتن کتاب قصد داشت کسانی که باهاش همدرد بودن رو صدا کنه.
کتاب پیشنهاد میشه و به نظرم حتما ارزش یکبار خوندن رو داره.
        

          هنر یعنی تحت تاثیر قرار دادن قلب و روح دیگران.
        

          روزی چند صفحه خوندنش حس خوبی به من میداد.
        

          کتاب روان شناسی نوجوان هست و موقع بلوغ می‌تونه کمک کنه 
        

          زیاد دوستش نداشتم. گمونم بخاطر مکالمه محور بودنش بود.
تقریباً تا آخر کتاب می‌خوندم که تمومش کنم، اما در نهایت، بخش‌های پایانی بیشتر به دلم نشستن.
        

          به عنوان کسی که در شرایط بک سه هیه از کتاب خوشم اومد. حس خوبی بهم داد وقتی دیدم دارم کتابی رو میخونم که نویسندش تو شرایط فعلی من زندگی کرده و تونستی تا قدر زیادی این بحران و پشت سر بذاره. نمیدونم این چیزایی که میخوام درمورد کتاب بگم نظرم درمورد کتابو بیان میکنه که شمارو ترغیب به خوندش کنه یا فقط درددلیه که توی صفحه بهخوانم باشه:)
این اولین کتابی بود که بهم معنای واقعیه اشکالی نداره اگه خوب نباشی و فهموند؛ اینکه اگه حالت خوب نیست و حوصله نداری لازم نیست خودتو سرزنش کنی فقط عوارض داروییه که داری میخوری... اولویت زندگیت خودت باش و تمرکزتو بزار روی خوب کردن حال خودت:) و در اخر به روانپزشکت وابسته نشو...