دنیا در وضعیت بدی قرار گرفته است اما همه چیز بدتر خواهد شد اگر هر یک از ما تلاش خودمان را نکنیم. ما باید به خودمان هشدار دهیم، هشداری دوگانه: از زمان آشویتس میدانیم که انسان قادر به چه کاری است و از زمان هیروشیما میدانیم که چه چیزی در معرض خطر است

همه چیز را میتوان از یک شخص گرفت؛ به جز یک چیز: آزادی های او برای انتخاب رفتار و راه و روش پیشروی در هر شرایط

کار بی فایده ایه که یه نفر بخواد هر چیز اشتباهی رو توی دنیا اصلاح کنه. تو فقط یک نفری و داری کلی از وزن دنیا رو روی دوشت تحمل میکنی.

هرکس تا به حال توانسته یک همسر بداخلاق و کنترل گر را ترک کند و به نوعی آن مسیر را تا انتها ادامه دهد، شایسته آن است که مدال و تندیس دریافت کند و یک فیلم ابر قهرمانی درباره او ساخته شود. بدیهی است جامعه در تمام این سال ها، قهرمانان اشتباهی را پرستش کرده است؛ چون به اعتقاد من، برداشتن یک ساختمان، نسبت به ترک یک موقعیت توهین آمیز برای همیشه، به قدرت کمتری نیاز دارد.

آدم هایی که نقش مظلوم را بازی می کنند خودشان «ظالم ترین» کاراکتر داستان هستند. چون نه تنها به خودشان آسیب می رسانند بلکه به آدم هایی که اطرافشان هستند هم آموزش می دهند که چطور خودشان را فراموش کنند و مورد شکنجه قرار بگیرند.