این کتاب رو توی بدترین و سخت ترین روزای زندگیم خوندم.
دا فقط یک کتاب نیست که بخونی و ازش رد بشی.
وقتی شروع میکنی به خوندن این کتاب، واقعاً یه بخشی از زندگیت میشه. جوری که شبا به شخصیت های این کتاب فکر میکنی و روزها سعی میکنی زندگیت رو توی اون شرایط تصور کنی.
دا اولین و آخرین کتابِ داستانیه ی زندگیم بود که خوندم.
        

          وقتی شروع کردم به خوندن این کتاب که روزهای سختی رو داشتم میگذروندم
هرچند از لحاظ روحی خیلی بهم فشار اومد اما خودمو با زهرا همراه کردم و لحظه لحظه ی رنج اونو درک کردم
        

          کتاب ارزش بار ها خواندن را دارد
حتما بخوانید
        

          نمیدانم از دا چه و چگونه بنویسم تا حقی را که این کتاب برگردنم دارد ادا کنم.
قبل از دا، تصورات من از جنگ و خصوصا سقوط و آزادسازی خرمشهر خیلی لوس و مامانی بود. شاید کمی تقصیر گفتمان جنگ توی مدارس هم باشد.
وقتی به شهادت فکر میکردم، چیزی مثل خیلی آرام تیر خوردن و نقش زمین شدن و جان دادنی با لبخند توی ذهنم بود 
یا مثلا از نقش زنان در جنگ، چیزی مثل غذا پختن و لباس خونی رزمندگان شستن و پلیور بافتن و این ها.
فکر میکردم خانواده ها بعد از شهید دادن کمی بی تابی کرده اند و خلاص، چون برایشان افتخار بزرگی بوده دیگر عین خیالشان نبوده. یا مثلا مردم جنگ زده با خوبی و خوشی و مهربانی توی کمپ های تمیز و قشنگی کنار هم زندگی کرده اند تا جنگ تمام شده و برگردند خانه هایشان.
دا همه چیز را عوض کرد.
کل کتاب را در حیرت محض خواندم.
صحنه های پیدا کردن جسد شهیدان از توی خانه ها و کنار جاده ها، توصیف وضعیت مجروحین، درد سقوط خرمشهر که اصلا نفهمیده بودمش، بی تابی های خود سیده زهرا و مادرش که همان دا است، سختی بچه بزرگ کردن وسط جنگ، وضعیت ناراحت کننده کمپ ها.
و در کنار همه این ها، از سیده زهرا حسینی خجالت میکشیدم.
یک دختر ۱۷-۱۸ ساله، چقدر کارهای عجیب و غریب کرد.
چقدر خسته میشد ولی جا نمیزد.
اوایل کتاب اصلا نمیفهمیدمش، و به آخر های کتاب که رسیدم خودم را نمیفهمیدم که دیگر خبری از توچ و تفنگ و خمپاره و خطر جانی جلوی رویم نیست ولی بازهم کار و خدمت برایم سخت است.
سیده زهرا حسینی و خواهرش و دوستانش و جوانان خرمشهری توی کتاب، از این الگوهایی بودند که واقعی واقعی هستند، پر از درد ولی واقعی.
        

          چند سال بود دوست داشتم این کتاب را بخوانم تا ببینم واقعا کتاب خوبیست یا آنگونه که تخریب می‌شود فروش دولتی داشته است؟!
به نظرم خاطرات کتاب بدیع و جذاب و آموزنده است و اخلاص شخص اول در آن قابل حس است. اتفاقات بسیاری که نسل ما آن را نشنیده و ایمان و اقتدار یک شیعه در عین مظلومیتش.
ضعف اصلی کتاب را مطول بودن آن میدانم. به نظرم در 500 صفحه هم می‌شد مفاهیم را منتقل کرد.
معرفی کامل کتاب را در وبلاگم منتشر کردم:
http://safaeinejad.ir/1397/03/03
        

          یادم هست که سال ها پیش وقتی نوجوان بودم این کتاب را خواندم و قطعا جذابیت این قصه آنجایی برایم دوچندان شد که من هم سن وسال راوی داستان بودم وقتی وارد آن بخش از دنیای جان فرسایش شدم، من شده بودم زهرا...
قلم داستان خوب است اما تلفیق خاطرات وقلم نویسنده گاهی نفست راحبس می کند تا جایی که قلبت به کندی می زند...
        

          باورم نمیشه ولی انقدر برام جالب بود که یکسره نشستم سرش و سه روزه تمومش کردم
        

          این کتاب را چند سال پیش خوانده ام ولی هنوز وقتی حرفی از کتابهای دفاع مقدس می شود جز اولین هایی است که به ذهنم می آید.
یادم هست چند باری خواندنش را متوقف کردم چون تصور کردن آن حجم از اتفاقات ناگوار در یک زمان کوتاه برایم سخت بود...قلم نویسنده روانه و خواننده ی خودش رو وسط ماجرا میکشونه به خاطر همین بعضی جاها ناخودآگاه از شدت ناراحتی یا ترس کتاب رو می بندی
درود خدا بر شهیدان و همه ی آن مردان و زنانی که پای وطن ماندند و می مانند و خواهند ماند
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
اولین کتابی که دست گرفتم که ادبیات جنگ را مفصل توضیح داده بود. سال ۸۶ یا ۸۷ بود که خریدمش و کتاب را از پشت پرده لرزان اشک می‌دیدم. نامش را قبلاً شنیده بود در کتاب پوتین‌های مریم...

روایتش انقدرها گیرا نبود، اما شروع خوبی شد برای ثبت تاریخ شفاهی جنگ.
        

          نمی‌دونم چجوری درباره این کتاب توضیح بدم که حق مطلب ادا بشه
من سال‌ها پیش این کتاب رو خوندم، اون موقع اصلا کتابخون نبودم اما این کتاب رو با اون حجمی که داره، نتونستم رهاش کنم
        

          برنده واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر

شایدد برای شما هم پیش آمده باشد کتابتان به مدت طولانی دست دوستی به امانت مانده باشد. دا قریب به ۱۰ سال امانت بود! این انتظار تشنگی مرا برای خواندنش بیشتر کرد! شب‌هایی که در دانشگاه می‌ماندم، قبل خواب، چند صفحه می‌خواندم و مقاومت و‌ پرکاری خانم #سیده_زهرا_حسینی را تحسین می‌کردم.

اینجاست که می‌گویند فی تقلب الاحوال علم جواهر الرجال. گوهر وجودی خواهر حسینی با تغییر شرایط معمولی، خودش را نشان داد؛ او پیروز واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر است.

راستی دا اسم خوبی برای کتاب نبود.

به قلم #سیده_اعظم_حسینی، انتشارات #سوره_مهر، ۸۱۲ ص

www.Qafase.ir | @Qafase
        

          «دا» روایت زهرا سادات حسینی از شروع جنگ ایران و عراقه. «دا» اشاره به مادرِ ایشون داره که به لهجهٔ کردی دا صداشون می‌کردند. 

خانم زهرا سادات حسینی اصالتاً کرد هستند، تا پنج سالگی عراق زندگی کردند و بعد به ایران برگشتند و در خرمشهر ساکن شدند. زمان شروع جنگ هفده سال داشتند.

خانم حسینی واقعاً شخصیت عجیب و تحسین‌برانگیزی داشتند، مقاوم، صبور، سرسخت، خستگی‌ناپذیر، یک‌دنده، و در عین حال دلسوز و مهربان. در زمان شروع جنگ وارد جنت‌آباد می‌شن تا به غسل و تدفین پیکر شهدا کمک کنند. همان روزهای اول پدر و برادرشون هم شهید می‌شن. با وجود وابستگی شدیدی که به پدر و برادرشون داشتند، اجازه نمی‌دن که این غم بزرگ ناامیدشون کنه و همچنان به هر جایی از شهر برای کمک سرک می‌کشن. در کنار پزشکی که به مجروحان رسیدگی می‌کرد پانسمان کردن و امدادهای اولیه رو یاد می‌گیرن و بعد هم اسلحه به دست می‌گیرند و به خط مقدم میرن. اونجا ترکش میخورن و مجروح میشن.

گاهی خیلی از دست زهرا سادات و یک‌دندگی‌هاش حرص می‌خوردم. دلم خیلی برای دا می‌سوخت. اما واقعاً شخصیت حیرت‌انگیز و محکمی داشتند. 
با همهٔ اینها، احساس می‌کنم زهرای قبل از ازدواج با زهرای بعد از ازدواج فرق می‌کنه. با اینکه از شروط ازدواجش ادامهٔ حضورش در جبهه‌ست، بعد از ازدواجش دیگه تلاش‌ها و پافشاری‌های اولیه‌ش رو برای حضور در جبهه نمی‌بینیم. 
روایت‌های قبل از مجروحیت زهرا هم با روایت‌های بعد از مجروحیت خیلی فرق می‌کنند. تا قبل از مجروحیت آن چنان همه چیز را با جزئیات می‌گفتند که تعجب می‌کردی چطور همهٔ اینها بعد از این همه سال یادش مونده. در حالی که خاطرات بعد از مجروحیتشون خیلی سریع‌تر و خلاصه‌تر روایت شده. 

در کل کتاب الهام‌بخشیه، هر چند که می‌تونست خلاصه‌تر و منسجم‌تر باشه.
        

          کتابی نبود که بتونه من را تا آخر همراه کنه 
        

          عمویی داشتم - و هنوز دارم! - که سالی یکبار به بهانه عیددیدنی به خانه‌شان سر می‌زدیم. در همان سالی یکبار وقتی یواشکی پایم به یکی از اتاق‌ها باز می‌شد، کتابی درشت را روی طاقچه می‌دیدم که زیر پارچه‌ی توری گلداری در انتظار خوانده شدن بود. شکل و شمایل کتاب همانی بود که در تلویزیون آن را تبلیغ می‌کردند و نامش در گویش محلّی من بسیار آشنا بود: «دا». دخترعمویم وقتی دید که زیاد کنار این کتاب می‌پلکم، با خوشرویی آن را به من امانت داد، امانتی که هیچ‌گاه پس داده نشد. من در عالم بچّگی خوشحال بودم که وقتی تبلیغ‌ها را نشان می‌دهند، کتاب هم دم دستم حاضر است. چند سالی گذشت و بالغ‌تر که شدم، نگاه ویترینی قبلی را کنار گذاشتم و شروع کردم به خواندن. شروعی کوبنده بود: «سه ماه بود که از پدر خبری نداشتیم...» تا به خودم بیایم، دیدم که شب‌ها با این کتاب می‌خوابم و روزها در میان کوچه‌های گلوله‌خورده‌ی خرمشهر و اجساد مظلوم روی هم  تلنبار شده در سردخانه مواجه می‌شوم‌. همپای «سیّده زهرا» بزرگ می‌شدم و از رفتن به خانه ویلایی جدید ذوق می‌کردم. در برگه‌های پایانی، جنگ تمام شده و خاطره‌هایش باقی مانده بود و «دا» که یعنی مادر، یعنی سرزمین مادری، نیاز به زمانی برای استراحت داشت، یک استراحت عمیق... «دا»، شاید بزرگترین تجربه‌ی کتاب‌خوانی من باشد و البته دردناکترین، در سال‌های آغاز نوجوانی‌ام.
        

          کتاب بدی نبود، اما از نظر داستانی پتانسیل این رو داشت که خیلی بهتر از این باشه.
بیشتر شبیه خاطره نویسی بود، شکل داستانی نداشت و بهتر بود که نویسنده ای این  خاطرات رو به شکل داستان می نوشت تا اینکه صرفا همون حرفها بدون واسطه تبدیل به کتاب بشه.
بدون جانبداری و بعد از اون همه سر و صدا انتظار کتاب به مراتب بهتری رو داشتم
        

          نتونستم تمومش کنم چون جذابیت روایت پایین بود و تقریبا فرقی با کتاب های دیگر روایتگری جنگ نداشت برام.
بعضی کتاب ها رو باید وقتی داغ هستند خوند وگرنه تاریخ مصرفشون تموم میشه، دا برای من اینطوری بود‌. ولی فکر نمی‌کنم برای همه این‌طوری باشه‌.
به هر حال صحنه‌های توصیف شده از جابجا کردن اجساد توسط شخصیت اصلی تکان دهنده بود برام.
        

          وقتی دوم دبیرستان بودم برای هدیه روز تولد از دوستام خواسته بودم برام بگیرنش. ناگفته نمونه که خودشون ازم پرسیده بودن چی لازم داری؟ و من گفته بودم : دا! 
خلاصه اینکه این کتابو خوندم و گریه کردم. خوندم و گریه کردم و این در من نهادینه شد که باید قدر خیلی چیزا رو تو این مملکت آشفته بدونیم
        

          دا، به‌نظر من یک اثر زیبا از بخشی از دفاع مقدس هست ، که به آن زیاد پرداخته نشده و آن شروع جنگ تحمیلی و نقش زنان در این جنگ هست . و خواننده  این کتاب بعد از خواندن  حدودا نیمی از این کتاب ، تصویری خوب  و کامل از روز های اولیه جنگ در خرمشهر ، براش ایجاد میشه. نویسنده و گوینده خیلی خوب تونستند کوچه پس کوچه‌های خرمشهر در اون زمان رو، به قلم بیارن.
        

          اگر می‌خواهید روزهای اول جنگ ایران و عراق رو حس کنید حتما این کتاب رو بخونید واقعا تکان دهنده هست.  چه بر سر  مردم خوزستان آمد . 
        

          یک لحظه احساس کردم بهتر است خودم پیکر بابا را توی قبر بگذارم. در حالی ‌که صدایم از بغض می‌لرزید، ولی خودم را کنترل می‌کردم تا نشکنم. گفتم: «من خودم می‌رم توی قبر.» صدای گریۀ همکاران بابا بلند شد. همۀ آن‌ها و غسال‌ها می‌گفتند: «ما هستیم. ما این کار رو می‌کنیم.»

روزهایی که داشتم این کتاب را میخواندم حقیقتا از لحاظ روحی فشار زیادی رو تحمل کردم اما نمیتوانستم کتاب را زمین بگذارم ، کتاب سنگینیه از لحاظ فشار روحی ولی بسیار ارزش دارد.