از اولین کتاب هایی که یکهو توی گرد و خاک کتابخانه ی یک مدرسه راهنمایی دولتی که توی کتابخانه اش فقط قرآن و کتاب زیارت عاشورا پیدا می‌شد، خودش را نشان داد و عزیزدلم شد. هرازگاهی یادش می افتم و قند توی دلم آب میشود. 
        

          لافکادیو از اولین کتاب‌های نوجوونی منه و هر بار اسمش رو ببینم می‌رم دوباره ورق می‌زنمش🫠
        

          از این نویسنده هرچه دیدید بخوانید خریدن هم با اینکه من تقریباً هیچ کتابی نمی‌خرم ولی این نویسنده اشکال ندارد این کتاب درجه یک عالی فوق العاده
        

          من با این شیر عاشق باسلوق توی نوجوانی آشنا شدم و رابطه عاشقانه ام رو باهاش حفظ کردم تا دستش رو توی دست پسرم گذاشتم 
دساتان یه شیر که روزگار اون رو به شهر میرسونه و پله های ترقی رو یکی یکی بالا میره 
شیر دوست داشتنی لافکادیو
        

          دوباره بی‌خوابی به سرم زده. برای اینکه عذاب وجدان نگیرم ترجیح می‌دهم در این حالت بیداری کتابی را در طاقچه بخوانم. لافکادیو انتخاب خوبی است. داستانش را می‌دانم، قبلا برایم تعریف کرده‌اند. همان موقع که شنیدم احساس کردم چقدر من "لافکادیو" هستم. و امشب زمانی که لافکادیو بر سر دوراهی رسید، من مطمئن شدم که فی‌الحال "او" هستم.

و فکر و غم و تردید تمام وجودم را فرا گرفت.

من نه می‌خواستم و نه می‌خواهم لافکادیو باشم. اما تنها چیزی که می‌توانم بخواهم این است که :

امیدوارم لافکادیو نمانم.

        

          نمی‌تونم توصیف کنم چقدر این کتاب قشنگه!!!
در عین حال که ادبیات کودکانه داره، یه مضمون بزرگ اخلاقی توش نهفته است.
کسی که اینقدر از هویت اصلیش دور میفته و وارد یه جمع جدید می‌شه، ولی یه جایی می‌رسه نه اجتماع جدید قبولش می‌کنه و نه اجتماعی که قبلاً توش بوده.
یه جور هویت گمشده!!!
        

          بعضی از کتاب‌ها رو فرای متن و عکس و محتوایی که ارائه میدن دوست دارم :)
کتاب‌های کودک و نوجوان هم دقیقا برای من همین حکم رو دارن.
و انگیزه ام از خوندنشون یه کم فراتر از اینه که حتمااا الان احساس نیاز کنم به محتواش. این کتاب رو هم بخاطر خاطرات کودکی که دلم براش تنگ شده خوندم 
از حدود 7 سالگی تا 10 سالگی من دوشنبه‌ها دوست داشتنی‌تر از بقیه روزها بودن. از صبح تا ظهر از طرف مدرسه میرفتیم کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و کارای مختلفی میکردیم...
یکی از جذاب‌ترین کارها که البته اون زمان خیلی محبوب نبود بین بچه‌ها، بخشی بود که خانم مربی برامون کتاب میخوند. و باید بگم طوری اون کتاب‌ها و قصه‌ها تو ذهنم موندگار شدن که انگار حک شدن رو سلول‌های مغزم و یادم نمیره
آثار شل سیلور استاین دوست داشتنی هم دقیقا برمیگرده به اون روزا و اون خاطرات.
موقع خوندن این کتاب شما دقیقا با دیدن تصویرهای عجیب غریب بامزه‌ی لافکادیو، کودک درونتون کنجکاوانه صفحه به صفحه ذوق میکنه و داستان فانتزی کتاب رو میپذیره
این کتابو تو این چندکلمه توصیف میکنم :
شیرین، ساده، خاطره انگیز
و اگر یه روزی خواستید بخونیدش و یادتون موند بهم بگید شما چه سوالی با خوندن این کتاب تو ذهنتون شکل گرفت؟ 
        

          این کتاب رو معلم مطالعات مون به عنوان تکلیف گفت که بخونیم و باید بگم که اگه بخوندیش ضرر نمیکنید.
داستان یک شیر که که جواب گلوله را با گلوله میدهد.. 
        

          در ظاهر داستانی بچگانه ولی در باطن داستان زندگی خیلی از انسان ها.وقتی که قدرت و ثروت  آدم ها رو شیفته خودش میکنه و اونها رو در خوشی های زودگذر غرق میکنه به گونه ای که خود واقعیت رو فراموش میکنی .داستان خیلی قشنگ پوچیی رو که در انتها گریبان گیر لافکادیو شد  نشون داد.
        

          خیلی کتاب جالب و بامزه ای بود. جواب گلوله را با گلوله میداد. عاشق باسلوق بود. مثل بعضی ها که عاشق کلماتی مثل زالزکالک و کیویج و... هستند.
بیشتر برای نوجوانان و کسانی که کودکی را میگزرانند پیشنهاد می کنم. 
        

          وقتی به اطراف خود نگاه می کنم  افرادی هستند مثل لافکادیو 
        

           «شهر من؟ گم شده است. ‌»
پستانداری که دیگه شیر نبود. انسان هم نبود. تبدیل شده بود به لافکادیو. داستان هویت خودمون وقتی گم میکنیم و سعی می‌کنیم پیداش کنیم. 
        

          لافکادیو شاید در دسته‌بندی کتاب‌ها رده‌ی کودک و نوجوان را به خود اختصاص داده باشد و شاید به نظر یک قصه‌ی قبل خواب بیاید؛ اما لافکادیو بسیار عمیق‌تر از این حرف‌هاست. داستان این کتاب داستان زندگی ماست. اینکه چطور گذر زمان و تغییر را در خود احساس نمی‌کنیم. داستان شک به خود است. داستانی است که در آن خودمان را هر لحظه می‌بینیم. کتاب در کمال سادگی به پیچیده‌ترین مفاهیم و مسائل اجتماعی اشاره می‌کند. نشان می‌دهد که یک شیر هم می‌تواند انسان باشد و نشان می‌دهد که انسان‌ها می‌توانند از شیرهای درنده هم بی‌رحم‌تر باشند. پیش‌تر از این نویسنده آقای باکلاه و آقای بی‌کلاه را خوانده بودم. این کتاب هم تا حد زیادی در همان سبک است اما به نظر من از نمادهای قوی‌تری بهره برده است. خواندن این کتاب را به همه پیشنهاد می‌کنم. لافکادیو برای همه‌ی سنین و همه‌ی سطوح فکری می‌تواند کتابی آموزنده لذت‌بخش باشد.
        

          شیری که جوابِ گلوله را با گلوله داد. وقتی تازه‌نوجوان بودم، وسط مهمانی، یکی دو ساعته خواندمش. جوری دلبسته‌ی این کتابم که بر خلاف خیلی داستان‌های دیگر، نه شروعش، نه پیچشش، و نه انتهای ماجرا از یادم نرفته. تصویرگری خود سیلورستاین هم هنوز جلوی چشمم است؛ آن شیر شکم‌گنده‌ی یال‌پریشان، ایستاده رو دوپا، خیره به اسلحه، بین همه شیرهای ترسانِ دیگر.
لافکادیو خودِ خودِ نوجوانی است. یک تلاشِ جدی برای پیدا کردنِ جوابِ من کی‌ام؟ و بعد گره خوردن بین هزار و یک جواب.
فکر کنم من هم همراه لافکادیویِ طفلی، انتهایِ کتاب، رفته‌ام به سمت افق و گم شده‌ام. کاش جفتمان زودتر پیدا شویم:).
        

          ساعت حوالی یازده شب بود. رسیدم به آخرین صفحاتِ کتاب. فکرش را هم نمی کردم که داستان به همچین جای مهیجی برسد.  متن صفحات کوتاه بود اما باورتان می‌شود؟! داشت قلبم توی سینه ام گومپ گومپ می‌کوبید. می‌خواستم بدانم لافکادیو چه تصمیمی می‌گیرد. حتی به اندازه ی آن چند خط هم تحمل نداشتم. شیطانه در گوشم می‌گفت بزن صفحه‌ی بعد تصویرش را نگاه کن تا بفهمی چه اتفاقی می‌افتد اما دستانم را به زور نگه داشتم و نزدم صفحه‌ی بعد. و ناگهان صدای گریه‌ی پسر سه ماهه‌ام از توی اتاق  خوابمان  بلند شد.  داشت مظلومانه‌ترین گریه‌ی عمر کوتاهش را می‌کرد. و حالا من هم در وضعیت بحرانی ای قرار داشتم؛ باید بین مادر بودن و خواننده‌ی کتاب لافکادیوی شل سیلور استاین بودن یکی را انتخاب می‌کردم و بعد از چند ثانیه‌‌ی سخت، با حالت درماندگی سری تکان دادم، کتاب را با یک انگشت لای صفحاتش بستم و مادر بودن را انتخاب کردم. البته کتاب را هم با خودم بردم. دراز کشیدم کنار پسرم و شیرش دادم و همان لحظه کتاب را باز کردم تا شاید بتوانم چند صفحه‌ی کوتاه باقی مانده را بخوانم اما هر چه کتاب را چپ و راست می‌کردم‌ چشم‌هایم توی آن تاریکی نمی‌دید. بعد تصمیم گرفتم کمی صبر کنم تا چشم‌هایم به نور اتاق عادت کند و صبر کردم. وقتی کتاب را باز کردم کلمات را دیدم و خواندمشان. بله! خواندمش، تمامش کردم در حالی که داشتم پسرم را شیر می‌دادم. و در آن لحظه هم خواننده‌ی کتاب لافکادیوی شل سیلور استاین بودم و هم یک مادر!
وااای شل سیلور استاین تو با ادم‌چکار می‌کنی؟!
        

          داستانی آموزنده که بعد از هر بار خواندن می شود نکات جدیدی را به روی مخاطب کم سن و سال خود بگذارد
        

          خنده دار و زیبا
        

          صَعوه این کتاب را از برادر کوچکش کادو گرفت؛برادری با قد ۱ متری و کله کچلش که فکر می کرد خواهرش قرار است خیلی کیف کند با این کتاب و قربان صدقه اش برود؛ که خب نشد این طور چون خواهر آن موقع سیلور استاین را نمی شناخت.
اما بعد که شروع کرد به ورق های کلفت کتاب را زدن و تصاویر را دیدن؛ حالش خوش شد و کیف کرد و آخرش هم خون به جگر شد!

(شگفت انگیزه اما) به این کتاب ۴ می دم چون بعضی کتابا سن و سال نمی شناسن؛ و به نظرم جاودانه می شن با همین ویژگی شون.
شیری که بعد از یه مدتی ندونه چیکار کنه! که مارشمالو براش بهترین چیز ممکن باشه! این کار اون زمان باعث شد که من ۸ ساله از سوسک بترسم اما از شیر نه!
چیزی توی این کتاب ترسناک نیست. چیزی به جز پایان چشم بچه ها رو برای گریه قلقلک نمی ده. یه داستان دوست داشتنی و همیشگی.
        

          مسخ
        

           داستان یک شیر عجیب به نام لافکادیو که عمو شلبی برامون تعریف میکنه باعث میشه با دید جدیدی به مسئله 《هویت 》 نگاه کنیم . بحران هویتی که این شیر تجربه میکنه ما رو به فکر فرو میبره که اگه روزی خودمون تجربش کردیم واکنشمون چجوری خواهد بود  ؟