یکی از چیزهایی که خیلی وقتا بهش فکر میکنم اینه که چجوری میشه سالها کنار یک نفر زندگی کرد و خوب زندگی کرد؟
اگر هیچ وقت نشه باهش جدی حرف زد و تکیه کرد چی؟ اگر نشه کنارش بی‌دلیل و آسون خندید و خوش گذروند چی؟
بنظرم لازمه خوب زندگی کردن داشتن هردو روحیه ست؛ به وقتش ساده و کودکانه زیستن و به وقتش جدی و بالغانه زیستن
حالا چرا این مقدمه رو برای این یادداشت نوشتم؟ چون وقتی این کتاب رو خوندم و ورق زدم (نیم ساعت هم طول نکشید خوندنش)، حس کردم دارم لذت میبرم و یاد میگیرم و می‌خندم و فکر می‌کنم، در حالی کهههه اصلا متوجه گذر زمان هم نشدم!
زندگی هم همینه، وقتی همه چی به اندازه باشه و سرجای خودش، اونوقت میشه ادامه داد با حداقل رنج و با حداکثر رضایت؛) 

شل سیلوراستاین بارها بهم نشون داده که بلده، لایه‌های سخت‌شده‌ و محکم جسم رو میشه کنار زد و دوباره کودک بود و ساده نگاه کرد و لطیف و پر از ذوق کودکانه بود؛ اگر دوست داشتید برای کودک درونتون و کودک برونتون :) یک پونزده دقیقه ادبی لطیف داشته باشید پیشنهاد میشه 
      

        کوبا و آمریکای لاتین همیشه برای من جذاب بنظر میومده. البته از دور، از نزدیک شاید نظرم متفاوت باشه 
پیش فرض ذهنی من از کشورهای این منطقه یه سبد قر و قاطی از چیزای مختلفه : بازی‌های والیبال و فوتبال درخشان این کشورها تا موسیقی‌های زنده و پرروح اسپانیایی، بچه‌های نوجوونی که تو فیلما با رکابی و شلوارک تیم‌های معروف فوتبال در حال بازی تو کوچه‌های تنگ و قدیمی و جذاب هستن و مافیای مواد مخدر. که این تصاویر هم به لطف سریال‌ها و موزیک‌ویدئوهای لاتین شکل گرفته
و وجه مشترک همه این تصاویر ذهنی، پویایی و گرماست! انگار مردم آمریکای لاتین برخلاف غالب کشورهای غرب، اونقدرا هم سردمزاج و ماشینیزه نیستن... 
نهایتا این فکرا و کنجکاوی بیشتر فهمیدن از آمریکای لاتین، و عشق به خوندن سفرنامه‌ها، آدم رو ترغیب میکنه تا سباستین رو بخونه. 
کتابی که شاید 40 درصد سفرنامه باشه و 60 درصد خاطرات معاشرت و سفر آقای ضابطیان. 
شاید در نگاه اول اینطور بنظر بیاد که شاید سفرنامه خوبی نیست اگر خیلی جزئیات و خاطرات از اتفاقات و اشخاص داره. ولی وقتی به کوبا و اون چیزی که هست فکر میکنم، می‌بینم کوبا بخاطر مردم و فرهنگ و روحشه که کوباست. کوبای توصیف‌شده در مزارع نیشکر و زبان اسپانیایی و اینترنت نداشته‌اش، کوبای واقعی نیست. مثل صبحانه‌ای که بدون چایی و نون داغ صبحانه نیست. چایی و نون داغ روح صبحانه ست! 
به هر حال برای من خوندنش تجربه شیرینی بود و سرگرم‌کننده. اما اگر به قصد شناخت بیش‌تر بخوام بخونم حتما سری به سیاست در کوبا هم خواهم زد. راستی! اون پیش فرض ذهنیم هم چندان غلط نبوده گویا... کوبا هم زنده و پرشور و گرمه و بقولی پر از وایب سرزندگی :) 


      

        کتاب اردیبهشت امسال بود که به دستم رسید. شاید هم اوایل خرداد. دقیق یادم نیست
در روزهای جنگ شروع کردم به خواندن. نقل به مضمون؛ نادر ابراهیمی نوشته بود، یعنی روزی دوباره جنگ می‌شود و این نسل کودک و نوجوان پس از ما دوباره این رشادت‌ها را رقم خواهند زد؟
آری دوباره جنگ شد، در واقع جنگ رو در رو دوباره رخ داد. 
شور و آتش عشق و معجزه‌ی همیشه زنده‌ی کربلا بازهم در وجود آدمهای این خاک به تصویر در آمد. 
و همه آن حرف‌ها، آدم‌های خالص و ناخالص، شبهه‌های غبار آلود و همچنین حقایق دوباره  رو آمد... 
راستی شلمچه عزیز! خوزستان و طلاییه عزیز! 
امسال نشد که به رسم رفاقت دیرینه‌مان، تجدید دیدار کنیم. این خطوط را خواندن، خیلی دلتنگ‌ترم کرد... 
      

        به قول دوستی،' شادی محض به اندوه دلم غالب شد، هر زمان نام علی‌بن‌ابیطالب شد'
      

        بالاخره بعد از دو ماه از شروعش امروز تموم شد!

تمثیلات عمیق، زیبا و ادبی از احساسات و عواطف یک مرد و زن مبارز و عاشق
که باعث می‌شد گاهی چندین دقیقه به بعضی جملاتی که خوندم مشغول بشم

به هر حال، همراه شدن با قلم نادر ابراهیمی لذت بخش و شیرین بود 
      

        ::/// ضعیفف
      

        راهنمای مصور موسیقی سنتی...
به نظرم هر وقت خواستید وقت آزادتونو با موسیقی پر کنید یه راهش اینه که یه بخش این کتابو اتفاقی باز کنید، اون موسیقی قدیمی رو دانلود کنید و گوش کنید و به فکر فرو برید... 
      

        بعضی از کتاب‌ها رو فرای متن و عکس و محتوایی که ارائه میدن دوست دارم :)
کتاب‌های کودک و نوجوان هم دقیقا برای من همین حکم رو دارن.
و انگیزه ام از خوندنشون یه کم فراتر از اینه که حتمااا الان احساس نیاز کنم به محتواش. این کتاب رو هم بخاطر خاطرات کودکی که دلم براش تنگ شده خوندم 
از حدود 7 سالگی تا 10 سالگی من دوشنبه‌ها دوست داشتنی‌تر از بقیه روزها بودن. از صبح تا ظهر از طرف مدرسه میرفتیم کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و کارای مختلفی میکردیم...
یکی از جذاب‌ترین کارها که البته اون زمان خیلی محبوب نبود بین بچه‌ها، بخشی بود که خانم مربی برامون کتاب میخوند. و باید بگم طوری اون کتاب‌ها و قصه‌ها تو ذهنم موندگار شدن که انگار حک شدن رو سلول‌های مغزم و یادم نمیره
آثار شل سیلور استاین دوست داشتنی هم دقیقا برمیگرده به اون روزا و اون خاطرات.
موقع خوندن این کتاب شما دقیقا با دیدن تصویرهای عجیب غریب بامزه‌ی لافکادیو، کودک درونتون کنجکاوانه صفحه به صفحه ذوق میکنه و داستان فانتزی کتاب رو میپذیره
این کتابو تو این چندکلمه توصیف میکنم :
شیرین، ساده، خاطره انگیز
و اگر یه روزی خواستید بخونیدش و یادتون موند بهم بگید شما چه سوالی با خوندن این کتاب تو ذهنتون شکل گرفت؟ 
      

        یک اتفاق "مسخره"
این دومین کتاب از آقای داستایوسکی بود و خیلی خوشحالم از خوندنش. یه داستان ملموس و البته با ظرافت و نکات دقیق از یه فرد پولدار که وارد مهمونی عروسی زیردستش میشه... 

خیلی خوب نشون میده نشخوارهای فکری و دو دو تا چهارتای ما آدما همینقدر میتونه سطحی(بخوانید مسخره) باشه در حالی که به گمان خودمون فکر همه چیو کردیم!
چقدر قشنگ میشه جریان‌های روشنفکری پرادعا رو فقط و فقط با یه شب و یه اتفاق مسخره، با طنز به نقد کشید

      

        کتاب متن روان و ساده‌ای داره و روایت تاریخی قشنگیه
اما از نظر موضوع، در این زمینه، کتابی مثل شبهای پیشاور بنظرم جامع‌تر و کاملتره. 
البته شبهای پیشاور خیلی حجیمه، کتاب خلاصه‌اش که توسط دکتر توحیدی ( شهابی در شب) منتشر شده گزینه خوبیه. 

      

        کتاب شامل یه سری یادداشت و داستان کوتاه و نوشته‌های توییت‌مانند نویسنده‌ست. از مجله‌های مختلف مثل گل‌آقا 
و اون سبک طنز مطبوعاتی و روزنامه‌ای رو کاملا داره 

اگر با آثاری از جنس ستون‌های طنز روزنامه، مجله گل آقا و طنزی از جنس برنامه‌ی قندپهلو خوب ارتباط برقرار میکنین، تو این کتاب هم، همچین نوشته‌هایی رو میتونید پیدا کنید 

توقع طنزی که بشه باهش قهقهه زد مثل آب‌نباتها رو نباید داشت
اما یکی از وجوهی که خوندن این مدل کتاب و نوشته‌ها رو برای من لذت‌بخش میکنه، سبک بازی با کلمات و طنز موقرانه‌ است که برای باز کردن ذهن و افزایش خلاقیت کمک‌کننده‌ست 


      

        چی بگم...
دومین تلاشم برای ورود به مطالعه ادبیات روس بود، و چه تلاشی!
آقای داستایوسکی، یک تنه تا پترزبورگ مخاطب رو میکشونه و میخکوب میکنه.

انگار که لابلای خطوط این نوشته‌ها، درد به عنوان واج جایگذاری شده و از عمیقترین رنجهایی که میشه حس کرد حرف زده.
دقیقا نمیتونم توصیف کنم که دوستش داشتم یا دوستش نداشتم. اثر ادبی خیلی خوب و عمیقی بود اما خیلی هم تلخ و سرد، این چیزیه که دوست داشتنش رو در ابهام میبره. 
شاید این هنر نویسنده و کتابه که انقدر مزه‌ها و احساسات رو آمیخته بهم برای مخاطب می‌چینه 
به هر حال تجربه‌ی خوندنش مفید بود  


      

        به عنوان زنگ تفریح ده پونزده دقیقه‌ای بین کارا، خوبه
پونزده دقیقه با لبخند :) 
      

        ...
با خوندن این کتاب به جواب یه سوال بزرگم رسیدم، اما سوالهای بزرگتری حالا برام ایجاد شده
ترسهام بزرگتر شدن...
کتاب به بررسی علل و ریشه‌های لغزش و جدایی از امیرالمومنین توسط اتفاقا اونایی که "انتظارش رو نداریم" میپردازه...
اما چرا انتظارش رو نداریم؟! یا دقیقتر بگم چی باعث میشه که کسی اهل لغزش بشه؟ فقط ویژگی‌های روتینی مثل مثلا اهل فساد بودن و.... ؟
خیلی گسترده‌تر از اونیه که فکر میکردم.
اما از سوال بزرگی که بهش تو این کتاب توجه کردم و خداروشکر الان دید بهتری بهش پیدا کردم بگم؛ اگر من اون زمان و در شرایط مشابه این افراد بودم، چه واکنشی نشون میدادم؟ باید چیکار کنم که اشتباه تشخیص ندم؟ نلغزم؟
جوابش احتمالا خیلی جامعه. اما یکی از وجوه مهمش، بنظرم این نکته باشه :👇🏻
وقتی "حق" رو بشناسیم، دیگه با موضع‌گیری افراد، گمراه نمیشیم، دیگه با تغییر شرایط گمراه نمیشیم.
این افراد اگر حق رو، اگر باطن کلام حق و قرآن رو میشناختن هيچ وقت از بزرگترین نشانه‌ی حق یعنی امیرالمومنین رویگردان نمیشدن...
مولا علی خیلی مظلومن، یه عده‌ای ظاهر قرآن رو دیدن تفسیر به رای خودشون کردن، ولی هیچ وقت حقی که در بطن قرآن بود رو نفهمیدن و مقابل امام ایستادن

ی ضمیمه‌ی خیلی مفید هم بنظرم برا این کتاب میشه تعریف کرد، جلسه تدبر در قرآن سوره‌ی یس که استاد چیت‌چیان در مدرسه قرآن و عترت داشتن خیلی مکمل خوبیه. اونجا می‌فهمیم اگر میخواین اماممون رو گم نکنیم باید اهل کتاب حق باشیم.
دوست داشتن تنها کافی نیست. برای ولایتمداری باید بصیرت داشت.
فدای مظلومیت شاه مردان علی... 
      

        تلنگری دردناک...
و روایتی روان و ساده اما دقیق از مظلومیت امام حسن علیه‌السلام
به نکته‌های خوبی از اهداف امام حسن علیه‌السلام و تدبیر حکیمانه‌ی ایشون اشاره کرد