وقتی دانشجو بودم کتابفروشی هدهد رو پیدا کردم که دوشنبه ها تخفیف داشت. دو سه باری دوشنبه ها رفتم و کتابای گرون ازش خریدم، همیشه هم برام سوال بود چرا دقیقا کنار خیابون انقلاب که سرتاسر کتابفروشیه یکی اومده تو یه خیابون فرعی که حتی دانشجوها هم ازش خیلی رد نمیشن کتاب فروشی زده، و اینکه دقیقا منبع درآمدشون چیه؟ الان فهمیدم :)
          

            کتابفروشی خیابان ادوارد براون 
مقدمه:
در زمینه تالیفی غیر ژانری نویسنده های ایرانی کار های خیلی خوبی انجام داده اند. این کتاب هم یک مجموعه داستان طنز تالیفی است خاطرات یک کتابفروش که تلاش میکند مشتریان را جذب کند و کتاب میخواند و در همین حین اتفاقاتی میفتد اتفاقات طنز...
متن:
الف) آشنایی با کتاب:
آشنایی با کتاب از کست باکس بود! در حال گشت و گذار در صفحه اصلی کست باکس بودم و پادکست های مربوط به کتاب رو میدیدم، تقریبا همه این هارو دیده بودم و با پادکستر ها ارتباطی داشتم.
یک اسم جدید دیدم "کتابگرد" قبلا نبود... رفتم داخل کانال پادکست، عجب پادکست جالبی! چرا این رو زودتر ندیده بودم
از قسمت صفر شروع کردم به گوش کردن 
محسن رمضانی، یک کتابفروش و نویسنده که تلاش کرده کتاب خواندن را رواج دهد و حالا با طاقچه آمده و با کتابخوان ها صحبت کرده، بهترین کتابخوان های ایران را دعوت به مصاحبه میکند و با آن ها از کتاب های مورد علاقه شان و کتاب هایی که مورد علاقشان نیست صحبت میکند.
چقدر خوب و دوست داشتنی!
ایمیل آقای پور رمضانی را پیدا کردم و از پادکستم با ایشان صحبت کردم و من را تشویق کردند. بیشتر گشتم و متوجه شدم خود ایشان نویسنده هستند و کتاب چاپ کردند
در طاقچه یک کتاب از ایشان دیدم که مرا جذب کرد، بله کتاب کتابفروشی خیابان ادوارد براون آن را با طاقچه بی نهایتم دانلود کردم و کتاب را گرفتم...
ب) معرفی کتاب:
خاطرات یک کتابفروش که به تازگی در یکی از خیابان های معروف تهران کتابفروشی باز میکند و سعی میکند مشتریان رو به کتاب فروشی جذب کند.
تقریبا ناموفق بوده و نتوانست کتاب هایش را بفروشد و اکثر اوقات کتابفروشی خلوت است و مشتری ندارد پس کتابفروش ما کاری را می‌کند که  قطعا آرزوی من بوده است و مینشیند از فرصت استفاده میکند و کتاب میخواند. 
یکی از قسمت های جذاب این کتاب نقل قول کردن این کتاب هاست و هر کتابی که میخواند قسمتی از آن را در کتابش قرار میدهد چه بسا انقدر آن قسمت کتاب مهم است که کل آن داستان مورد نظر حول این نقل قول میچرخد و چقدر زیبا از این نکته استفاده میکند.
داستان طنز جذابی دارد و انسان را تشویق به خواندن کتاب ها می‌کند و من را یاد "قصه های امیرعلی"  میندازد و باعث میشود به آن هم نگاهی بیندازم و دوباره بخندم. 
به سایت گودریدز رفتم تا نظرات را دنبال کنم متوجه شدم خود نویسنده نظری در قبال معرفی بهتر کتاب قرار داده که آن را اینجا قرار میدهم:
“وقتی در مجله ی طنز «خط خطی» می نوشتم دنبال راهی بودم که بتوانم کتاب خوانی را ترویج دهم و به مخاطب های مجله کتاب معرفی کنم. به نظرم معرفی کتاب ها توی مجلات خیلی خشک و رسمی بودند و جذابیت نداشتند. به همین دلیل تصمیم گرفتم در هر شماره یک داستان طنز بنویسم و لابه لای داستان هایم کتاب هایی را که دوست دارم، معرفی کنم. اسم آن صفحه را گذاشتم «خاطرات یک کتاب فروش» و با اسم مستعار «استراگون » می نوشتم. استراگون یکی از شخصیت های کتاب «در انتظار گودو» بود که به همراه ولادیمیر بیهوده منتظر آمدن «گودو» نشسته اند. «گودو» برایم نماد همان مشتری بود که قرار بود به کتاب فروشی بیاید و کتابی بخرد و هرگز نمی آمد. حدود یک سال و نیم، هر ماه داستان این کتاب فروشی را روایت می کردم. بعد از تمام شدنش از داستان های این مجموعه به عنوان خمیر مایه ای برای نوشتن کتابم استفاده کردم و حدود یک سال و نیم نیز طول کشید تا برخی از داستان های قبلی را بازنویسی کنم و داستان های جدیدی به آن اضافه کنم. اسم کتاب را هم عوض کردم. یک دلیلش این بود که سال 1388-1389 توی خیابان ادوارد براون کتاب فروش بودم و بعضی از توصیف های کتاب مربوط به تجربه ی کتاب فروشی ام در آن سال است.”
پ) قسمتی از کتاب
"عابرها از جلو مغازه رد می شوند. حتا نگاهی هم به کتابهای توی ویترین نمی کنند. حق با فروید است، انسان وقتی به چیزی واکنش نشان می دهد که یکی از حس های پنج گانه اش تحریک شود. کتاب به تنهایی هیچ کدام از این حسها را تحریک نمی کند.» البته اصل جمله را پدرم گفته. من فقط با نظریات فروید ترکیبش کرده ام. سطل آشغال پلاستیکی را برمی دارم و می روم ته مغازه. باید از تمام ابزارهایی که دارم برای تحریک مشتری ها استفاده کنم. توی سطل را پر آب می کنم. چند قطره مایع دستشویی اضافه می کنم و با انگشت اشاره آن قدر همش می زنم تا کف کند. سطل را بلند می کنم و آب کف کرده را میریزم زمین. تي کنفی را برمی دارم و سه بار، رفت و برگشت، سرامیک ها را می سابم. برای تحریک مشتری ها سراغ مهم ترین حس شان می روم، حسی که مردها با آن عاشق می شوند: بینایی"
پیام ها:
مسائل اجتماعی و کتابخوانی را بیان میکند و به ما میگوید کتااااب بخوانیم




نقد کتاب:
داستان هر چه جلوتر میرود به نظر جذابیت گذشته را ندارد ولی هنوز هم ارزش ادامه دادن را دارد و طنز جذابی را روایت می‌کند
نمره من به اين كتاب 3 از 5 هست و جذاب و زيبا بود.
محمدحسين راه نورد
بهمن 1400

          

            بوشو بوشو تره نخوام و ام بازی فوق العاده بودن.
اما عالی ترین قسمتش خودکشی با سم بود :) عالی!
"می خوام نقشه ای را که از قبل توی ذهنم کشیده ام (خودکشی با سم) عملی کنم... دوان دوان خودم را می رسانم همان جایی که باباقوری همیشه بساط می کند. اولین مادرم همیشه می گفت تمام چیزهایی که باباقوری می فروشد سم است و من نباید هیچ وقت بخورم شان. 
یک تکه لواشک خانگی بزرگ می خرم و همراه با سه بسته قره قروت لول می کنم. رویش پودر جوهرنمک می زنم و آماده ی خوردن می شوم. به شلوار خیسم نگاه می کنم تا جرئتم برای خودکشی بیشتر شود. چشم هایم را می بندم و ساندویچ سمی را گاز می زنم. مزه اش شبیه یک زهر مار ترش است. برای اطمینان از اثر سم، یک لیوان آب زرشک دست ساز هم رویش می خورم. تمام دستگاه گوارشم می سوزد و انگار چیزی توی معده ام شروع به جوشیدن می کند. چشم هایم را می بندم و آماده ی لحظات شیرین قبل از مرگ می شوم."
          

            از پشت شیشه‌ی خیس ویترین به آدم‌ها نگاه می‌کنم. تجربه‌ام نشان داده روزهای بارانی مردم کمتر کتاب می‌خرند، درست مثل روزهای آفتابی.
(از متن کتاب)
...

من لذت بردم از خوندنش، طنزشو دوست داشتم (یه جاها که بلند میخندیدم!). توی کتاب به کتاب‌های معروف زیادی اشاره شده و بعضی جاها ازشون نقل قول آورده شده. این که اون کتابا رو خونده باشی باعث میشه خیلی بهتر ربط اون قسمت داستان با کتابی که اسمش میاد رو بفهمی. و شاید اصلی‌ترین دلیلی که من با کتاب ارتباط برقرار کردم همین بود که تعدادی از اون کتابا رو خونده بودم. یه دلیل دیگه این بود که کتاب‌فروشی داستان تو خیابون ادوارده و از این جهت که داستان‌ها تو محله‌ی آشنای دانشگاهم اتفاق میفتادن برام لذت‌بخش بود :)
          

            ■به نام خدا■
بریده ای از کتاب:
《آدمی اگر چنین بوده یا هست یا خواهد بود، بدان معنی نیست که تا ابد چنین بوده یا هست یا خواهد بود، بلکه یک روز چنین شده و روز دیگر چنین نخواهد بود》
این کتاب شامل دوازده روایت از تجربه محسن پوررمضانی درمورد کار توی کتابفروشی اش است.
چند روایت اول کتاب به نظرم خیلی اونطور که انتظار داشتم جالب نیومد ولی روایت های آخر جذاب تر بودند و بشخصه ازشون لذت بیشتری بردم.
همچنین چون نویسنده صمیمانه از خانواده، خاطراتش و نظراتش برای ما می گفت، حس خوبی به خواننده می داد.
مثلا خاطره ای که با خواهرش تلاش می کردند تا برای خرید توپ پول جمع کنند و یا مکالمه و بازی هایی که در کتابفروشی با آرتمیس کردند واقعا برای من جذاب بود.
در کل به نظرم با نخواندنش چیز خاصی رو از دست ندادید ولی برای کتابخوان ها و کتاب دوست ها کتاب خیلی خوبیه.
          

            توی کتابهایی که اخیرا خوندم،به هیچ کدوم ۵ ستاره ندادم چون به نظرم هر کدومشون یه مشکلی داشتن ولی کتابفروش خیابان ادوارد براون لذت بخش ترینشون بود.
تو ژانر طنز کتابهای خیلی کمی خوندم و از بین اون خیلی کم‌ها،فکر میکنم دو یا سه تاشون ایرانی بودن.
تعجب میکنم که چرا کتابی مثل مغازه خودکشی ژان تولی انقدر به چشم میاد با اینکه کلی ایراد داره ولی کتابهای خوبی مثل کتابفروش خیابان ادوارد براون زیاد خونده نمیشه.
هرچند فکر میکنم یکی از علت هاش غریبه بودن خواننده ی ایرانی با داستان ایرانی هست ولی حقیقتا باید فکری به حال این مسئله کرد‌.
(چقدر طولانی شد)
توی کتاب حال و هوای کتابفروشی،خیابان انقلاب و تخیل ها و خاطراتم از خود خیابان ادوارد براون رو لمس کردم.
نقطه قوت دیگه طنز خیلی زیبا و اشاره به کتابهاس که خیلی قشنگ بود.
حداقل من باهاش بلند بلند خندیدم. قلمتون مانا اقای پوررمضانی عزیز.
          

            همه چیز از دیدن یک عکس شروع شد.  یکی از دوستان عکس سیاه و سفید از مردی را در گروه منتشر کرد که لباس مردمان سال‌های ۱۲۷۰ شمسی را به تن داشت.مرد کمر یک قلیان را محکم گرفته و به جنوب غربی عکس چشم دوخته بود. بعد از آن اطلاعات و عکسهای دیگری از مردِ داخل تصویر در گروه بالا آمد.اسمش ادوارد براون بود و اهل انگلیس و علاقه مند به ایران.آنقدر که یکسالی را در ایران مقیم می‌شود و کتابی هم با چنین عنوانی از او در بازار کتاب موجود است.ظاهرا ایرانی ها هم او را دوست می‌داشته اند و به همین دلیل یکی از خیابان‌های تهران اسم و فامیلش را یدک می‌کشد. آن دوست عزیز تصمیم داشت تا دیگر دوستان را در یک روز گرم تابستان دور هم جمع کند و در خیابانی که به اسم این ایران‌دوست است چرخ بدهد.
طبیعتا من هم دوست داشتم که در آن روز گرم تابستان همراه دیگر عزیزان باشم اما نشد. اما ادوارد بروان چیزی بود که به نظرم آشنا می‌آمد.وقتی در گوگل برای اطلاعات بیشتر در مورد ادوارد براون جستجو می‌کردم فراخور نام آن مرد، تصویر کتاب قرمز رنگی هم به چشمم خورد که برایم آشناتر بود.نیرویی غیر ارادی مرا به سمت کتابخانه‌ام سوق داد و بعد از چند ثانیه کتاب قرمز رنگ را از بین کتابهایی که کمتر بهشان توجه دارم بیرون کشیدم.
خودش بود.
یادم آمد که چند سال پیش زهرا خواهرم قبل از اینکه چندتا از کتاب‌هایش را به کتابخانه اهدا کند این کتاب راه به من داده بود و گفته بود به یکبار خواندنش می‌ارزد. اما من چون احساس "روغن ریخته را نذر امامزاده می‌کنند" بهم دست داده بود آنرا گذاشته بودم جایی که اگر یک روزی از روزهای خدا بی کتاب شدم آنرا بخوانم.حالا ادوارد براون خیلی بی‌خبر مرا خوانده بود. 
دیدم حالا که شرایط برای همراهی کردن با آن گروه دوست داشتنی برای قدم زدن در خیابان ادوارد براون فراهم نشده خوب است کتابی را بخوانم که اسم آن مرد را دارد و لابد موقعیت‌هایی را در همان خیابان توصیف می‌کند.
کتاب را شروع کردم و در کل واقعا به یکبار خواندنش می‌ارزید.
کتاب در مورد کتاب‌فروشی‌ست در خیابان ادوارد براون.کتاب‌فروشی که ذهن خلاقی دارد و موقعیت‌های پیش آمده را با خیالات خود درهم آمیخته و در اکثر مواقع آن موقعیت تو را به خنده وا می‌دارد.به اینکه فرم و تکنيک دارد یا نه کاری ندارم اما سیر کتاب با محوریت خیابان ادوارد براون به خوبی جلو می‌رود و همچون براون که یکسال در ایران بوده، کتاب‌فروش هم یک‌سال در خیابان ادوارد بروان ما را با خود همراه می‌کند.
          

            چند سال قبل زمانی که مجله طنز خط‌خطی منتشر می‌شد یه نفر یه صفحه اختصاصی عالی داشت تو مجله به اسم خاطرات کتاب‌فروش با نام مستعار استراگون. سردبیر و باقی مسئولین مجله هم اصلا لو نمیدادن ایشون کی یا چی هستن و ما مخاطبین مدت مدیدی تو نخ پیدا کردن هویت واقعی استراگون که انقدر قلم خوبی داره بودیم. بعدها فهمیدیم آقای محسن پوررمضانی بوده. طنز خوب و تر و تمیز اگه خواستید بخونیدش حتما.
          

            کاش زندگی همونقدر که واقعیه تخیل و فانتزی هم داشت.ذهن نویسنده رو دوست داشتم اما میتونست مرتب تر باشه 
انگار افتادی تو ذهن شلوغ یک کتاب فروش ..یا خوشت میاد و از تصوراتش لذت میبری یا خسته میشی و میگی این چیه بابا..
قسمت پرفورمنسش واقعا خندیدم.بازم سه ساعت دیالیز مامان به لطف این کتاب زودتر گذشت
          

            من سال‌ها بود که می‌خواستم این کتاب رو بخونم. و بالاخره در یک گشت‌وگذار طاقچه‌ای موفق به خوندنش شدم. :) در واقع، نسخهٔ صوتیش در طاقچه بی‌نهایت موجود بود و در رفت‌وآمدهام بهش گوش دادم و گاهی لبخند زدم.
اما به طرز عجیبی، با داستان بوشو بوشو تره نخوام گریه کردم. همینطور توی اتوبوس اشک ریختم و اشک ریختم. نمی‌دونم. انگار به بخشی‌ از خاطرات کودکی و غصه‌هام وصل شده بود که نمی‌تونستم کاری کنم. که البته با توجه به اینکه داشتم یه کتاب طنز می‌شنیدم عجیب‌غریب بود برام وضعیتم و شاید باید یه فکری به حال خودم کنم. :))
و در کل از شنیدن اسم کتاب‌های مختلف و خیال‌پردازی‌هاش لذت می‌بردم و بعد از تموم شدنش هم برای خودم آهنگ رقص زوربا رو گذاشتم و گفتم: پس کی می‌خوای فیلمِ این کتاب محبوبت رو ببینی؟
          

            ~به یاد خیابان ادوارد براون و پیرمرد خنزرپنزی
به یاد نسیم، محمود،جواد آجری،دخترک و ان بازی اش،پیرمردی که افسرده بود،به یاد ماجرای دخترعمو در مراسم خواستگاری،دومین مادر،موتورسواران ابله روی پیاده رو و به یاد بوک مارک سیرک مهتاب و شکم بر آمده قهرمان ما
~اونقدر محسن جان کتاب و صمیمی و دوست داشتنی نوشت که مدت ها بعد تموم شدن یه کتاب ناراحت شدم(دفعه قبل برمیگرده به زمستون پارسال برای مردی به نام اوه).
ماجرای یک کتابفروش خیلی باحال تو دوازده ماه که هر فصل کتاب یک ماه از این ساله.
شاهکار نیست اما اونقدر لذت بخش بود خوندنش که هر کسی کتاب طنز خواست ازم این کتاب از اولویت هام برای معرفی.
بین کتاب هایی که می‌خونین این دسته از کتاب ها میتونن تاثیر خوبی بزارن و باعث خوب شدن حالتون بشن.
از اوناس که میشه چند بار خوند و کیف کرد.
          

            پیش از هرچیزی باید عرض کنم چه غمی داشت پایان این کتاب!
در گذشته‌ای نه چندان دور و پیش از این کتاب، کتاب «دزد مووزوزی و انسان فرهیخته» را از محسن پوررمضانی خوانده و شیفته‌ی قلمِ طنزش شده بودم و از همان زمان این کتاب را در لیست خوانش قرار داده بودم.
چند روز پس از مطالعه‌ی رمان «آنا کارنینا» به بیماری کووید۱۹ مبتلا شدم و مدتی شدیدا با این بیماری دست و پنجه نرم کردم و مقداری از دنیای کتاب‌ها فاصله گرفتم اما با بهبود نسبی از آن‌جایی که حوصله و کشش خواندن کتاب‌های سنگین را نداشتم به سراغ این کتاب آمدم.
همان بود که می‌خواستم، اصلا خودِ خودش بود.
روان، شیرین و دوست داشتنی اما با پایانی تلخ.
کتاب‌فروش خیابان ادواردبراون، مجموعه‌داستانی‌ست به هم پیوسته و خاطرات روزانه‌ی نویسنده و ماجراهایش در کتاب‌خانه‌اش.
کتاب کتابِ کم‌حجمی‌ست و من نیز بنا ندارم که به داستان کتاب ورود کنم اما خواندنِ آن را به شما عزیزان پیشنهاد می‌کنم.

بیست و ششم مردادماه یک‌هزار و چهارصد
          

            مرثیه‌ ای برای یک رویا..
دوازده تا داستان کوتاه از تجربه‌ ی یک سال فروشندگی کتاب تو خیابون ادوارد براون. فضاها و توصیفات به شدت آشناست و به شدت جذاب. از نکات جذاب دیگه‌ی کتاب بخش فانتزی داستانه. مثل بخش «یه ماچ به خاله میدی» که فانتیزش به شدت قشنگ درومده.
کتاب پر از غافلگیریه و از بزرگترین غافلگیریش اینه که وقتی به عنوان کتاب طنز دستتون گرفتید و دارید میخوند، بسیار محتمله که مغموم بشید و بغض کنید حتی.
بسیار لذت بردم و تا جایی که تونستم تلاش کردم خوندشو لفت بدم تا زود تموم نشه. توصیه می‌کنم که حتما بخونیدش