علت عاشق ز علتها جداست، می‌دانم. رنجی و لذتی که هر کس از عشق می‌برد منحصر به فرد و مخصوص به خود است، می‌دانم. اما حرف زدن در مورد عشق هم لطف خاص خودش را دارد و زبان را شیرین می‌کند. این، از آن دسته کتابهای لطیف بود
        

          یک کتاب خوب و سرشار از نکات قابل تامل در مورد عشق...
آلن دو باتن در این کتاب رابطه ی عاشقانه ی یک ساله ای را از آغاز تا جدایی و پس از جدایی روایت کرده و از لحاظ روانشناسی و فلسفی تحلیل کرده است.
        

          این کتاب با روایت اغراق شدش از تک تک مراحلی که در شیفتگی طی می‌کنیم از جذاب‌ترین کتاب‌ها درباره عشق برای من بود. خواندنش برای تصمیم درست و منطقی در روند چیزی که تجربه می‌کنیم به شدت موثره
        

          کتابی در باب یک رابطه عاشقه که با عشق در یک نگاه شروع می شود و فراز و فرودهای مختلفی را طی می کند 
در این کتاب احساسات و افکار به خوبی به نمایش درآمده اند و تحلیل شده اند
        

          ترجمه افتضاح. در حدی که خیلی بخش‌های کتاب قابل فهم نبود. واقعا از گلی امامی (حداقل به خاطر اسم و اعتبارش) انتظار نداشتم
کتاب لحظات و چالشهای یک رابطه عاشقانه رو از زمان شروع تا مدتی بعد از پایانش بررسی می‌کنه و نکات کاربردی‌ای درباره عشق و رابطه می‌گه (نه درباره ماهیت‌شون). اگه دوستش داشتید پیشنهاد می‌کنم "سیر عشق" رو هم از همین نویسنده بخونید.
        

          * از خواندن این کتاب و توصیفات جالب آلن دو باتن لذت بردم. هر آنچه می خواندم و می فهمیدم در کنار یافته هایم از کتاب های عشق های خنده دار نوشته میلان کندرا و بازی ها نوشته اریک برن عزیز قرار می گرفت و حالت تکمیل کننده ی دلچسبی را برایم به وجود می آورد.


        

          فکرشو نمی کردم و پلن هم نداشتم از این کتاب چیز ِ روانشناسانه ای یاد بگیرم، ولی ظاهرا وقتی کس دیگه ای داره داستان عشق رو تعریف میکنه، آدم یه سری چیزا رو بهتر و واضح تر میبینه.
به نظرم بد نیست برای یک بار خوندن، ولی نه برای چند بار خوندن.

توی ذهنم مطلقا از سه ستاره امتیازش بیشتر بود،و از چهار ستاره کمتر.
        

          وای که چه قدر ترجمه رو دوست داشتم . با یه نسخه دیگه ترجمه رو که مقایسه می کردم متوجه شدم انگار ترجمه گلی امامی دریچه هست به ورای آنچه در ذهن وجود داره . کلمات غنی از احساسات بودن و این حس به آدم دست می داد که انگار باید تک تک جملات رو به آغوش کشید و به خاطر سپرد . شاید کسی که این کتاب رو صرفا به دلیل مسائل روانشناسی بخونه از این ترجمه خوشش نیاد چون متن گهگاه جملات قصاری داره که تو نسخه های دیگه قابل فهم تر با کلمات روان تری ترجمه شده ولی اگه از پیچیدگی در عین با سلیقگی مترجم خوشتون میاد من این نسخه رو پیشنهاد می کنم .
درباره کتاب باید گفت که عشق پلی است میان شاید دوقلب که از استحکام آن بی اطلاعیم و ما دلهره این نآاگاهی رو به جان می خریم و به روی پل قدم می گذاریم . پذیرش برخی مسائلی که برام گنگ بود بعد خوندن این کتاب راحت تر شده. انگار  دید منطقی تر و واقع گرایانه تری به مقوله عشق رو به خواننده هدیه می ده و من با کمال میل این هدیه رو می پذیرم و سراغ کتابای بعدی آلن دوباتن یا ترجمه های گلی امامی می رم . 
نکته منفی ای که وجود داشت نویسنده با بیان جزئیات رابطه اش سعی می کن درس هایی رو به ما بده که البته می تونست با توصیفات کمتر و نپرداختن بیش از حد به جزئیات هم اینکار رو انجام بده .
        

          آلن دو باتن به نحوی ساده و گیرا مفاهیم فلسفه غرب را از طریق داستانی عاشقانه نقد و تحلیل می‌کند‌. بیشتر به نظر می‌رسد که نویسنده قصد داشته از ورای داستان به تحلیل برخی مفاهیم فلسفی در روابط بیناانسانی نقب بزند تا اینکه قصد داشته باشد صرفاً روایتی ادبی ارایه کند. همین موضوع این اثر را از باقی آثار داستانی متمایز می‌کند. اما مشکل اینجاست که برخی جاها مفاهیم انتزاعی در واقعیت به صورتی که در داستان روایت شده اند اتفاق نمی افتند. یعنی اصولاً انسانها تا این حد در روابط خود به طور لحظه ای فرصت تامل و تفکر در خصوص واکنش ها و رفتار های یکدیگر را ندارند. شاید بیشتر بتوان از آن به عنوان آسیب شناسی روابط شکست خورده یاد کرد آن هم با نگرشی کاملاً فلسفی.
        

          ما محتاجیم که دوست داشته شویم، حتی اگر همه‌چیزمان را از دست بدهیم...
        

          اگر به تازگی وارد رابطه ای شده اید اسمش را عشق نمیگذارم این کتاب فرصت خوبی است از لحاظ روانشناسی و رفتار شناسی آدم ها را بشناسید هرچند چندان هم نمیتوان استدلال هایش را پذیرفت دیگر اینکه فلسفه ی عشق مسئله ای بود که چندان در کتاب به آن پرداخته نشده بود گرچه مدعی آن بود.
        

          کتاب داستانِ یک عشق را با تمام لحظاتش از ابتدا تا انتها زیر ذره‌بینی موشکافانه و واقع‌بینانه‌‌ گرفته است، شبیه آدمی که مدام دورتر از ماجرا می‌ایستد و مشاهدات و تفکراتش را می‌نویسد.
این لحظات اگر چه در مصداق بین آدم‌ها متفاوت است، اما در کلیت‌ها فصل‌هایی مشترک میان آدم‌هاست. پس به گمانم کسی دست خالی این کتاب را ترک نمی‌کند.

تعجب من از این بود که آلن‌دوباتن این کتاب را در سن بیست‌وچهار سالگی‌اش نوشته است! چون به نظر می‌رسید این کتاب چکیده‌ایی از مطالعات گسترده‌ی نویسنده، در روانشناسی، سیاست و جامعه‌شناسی و فلسفه باشد که در موضوع عشق و با زبان داستان گردِ هم آمده است‌.

تمام کتاب خواندنی‌ بود، آن هم نه برای یک بار، برخلاف کتاب‌هایی که یک بار خواندنشان هم زیاد است، این کتاب را دوست دارم در فواصل زمانی مختلف بارها و بارها بخوانم و هر بار از تماشای وقایع از پشت شیشه‌ی ذره‌بینِ آلن‌دوباتنی لذت ببرم‌.

اردیبهشت ۱۴۰۲
        

          از بزرگترین مشکلات کتاب، این بود که عشق خالص را، با شهوت آمیخته با عشق اشتباه گرفته بود.
به نظرم عشق خالص زیاد وقوع و بروز خارجی در این دنیای ملموس محسوس ندارد، اما یافت میشود، هرچند اندک.
اما به وضوح، این مورد عشق نبود حتی مورد آخر کتاب هم عشق نبود.
و عشق، خیانت پذیر نیست! 
بگذریم. 
کتاب، به علاقه ی شدید بشری پرداخته بود نه عشق که خب مراحل جسمی و سمعی و بصری دارد که طبیعی است. 
نویسنده، مراحل عاشقی را به خوبی شرح داده بود. مخصوصا قسمت '' عاشق شدن معشوق '' که معمولا در افراد نفرت ایجاد میکند. 
خالی از موشکافی های '' اضطراب موقعیت '' بود و حتی انتظار میرفت، از خود این '' علاقه ی شدید بشری" و روند تکاملی آن در جوامع، صحبت کند، نه از روند تکاملی یک رابطه ی شخصی (که به سختی و با چشمان کور! میتوان عشقش نامید). 
برای خودآگاهی درمورد روابط ناسالم و ابتدای جریانِ علاقه پیدا کردن به افراد، مناسب و کاربردی است. 
برای ادامه دادن؟ 
نه. 

        

          قلم جادویی آلن دو‌باتن رو دوست داشتم😍
کتاب با توضیحِ سیرِ عاشق شدن راوی شروع میشه و به فراز و فرود‌های رابطه‌ها میپردازه..

طرز روایت داستان فوق‌العاده جذاب بود برام..
خیلی خودمونی و ملموس راز و رمز‌های یک رابطه، دعوا‌ها، رفتار‌ها، تصمیمات و اتفاقات غیرمنتظره، شور و اشتیاق ناگهانی، دلسردی‌های کوچک غیرقابل چشم‌پوشی و... (اتفاقاتی که تو هر رابطه‌ای ممکنه بیفته) رو توصیف و سپس با نکات فلسفی تشریح‌شون میکنه؛ که در نوعِ خودش بی‌نظیره..
همچنین نشون‌ میده که در یک رابطه‌ی عاشقانه؛ مثل بقیه‌ی زندگی، اشتیاق و نوعِ نگاه به مسئله میتونه چه تأثیر زیادی روی برداشت و روشِ حل مسئله‌ داشته باشه..(احساسات نقش مهمی در اتفاقات دارند)

فکر میکنم چه درگیر عشق و عاشقی شده باشید چه نشده باشید، خوندن این کتاب خالی از لطف نباشه براتون.. 

متوجه شدم ترجمه‌ی خانوم گلی امامی مشکلات زیادی داره..
پس کتاب رو با ترجمه‌ی آقای محمدرضا اخلاقی‌منش تهیه کردم؛ و راضی بودم. (هرچند که اصل کتاب یا ترجمه‌ی گلی امامی رو نخوندم که بتونم مقایسه کنم؛ چه از نظر سانسور چه از نظر کیفیت ترجمه)
        

          فکر می کنم پسندیدن و ارتباط برقرار کردن با کتابایی مثل جستارهایی در باب عشق، وقتی نیچه گریست، عکاسی بالون سواری عشق و اندوه و.... خیلی به جهان بینی مون بستگی داره. برای من ِ مذهبی ِ شرقیِ سنتی ارتباط برقرار کردن با مفهوم "رل" به شیوه غربی که یک آغازی داره و یک" کات" ای خیلی سخته و کتاب رو برای خودم مفید نمی دونم.
فصل های اولش رو برای کسایی که به اصطلاح روی یکی"کراش" ان پیشنهاد می کنم و فصل های بعدیش  درباره عادت کردن به  فردی که دوستش داریم برام جالب و مفید بود. خوندن جزئیات ریز تر زندگی اشتراکی شون تا حدی برام جالب بود اما از شما چه پنهون، خیلی سرش سرخ و سفید شدم.
اون بخشای کات و برقرار کردن رابطه جدیدم که اصلا خوشم نیومد! 
        

          [خب به دلیل مشغله نتونستم یادداشتی راجع به کتاب #جستارهایی_در_باب_عشق بنویسم، بنا دارم هر کتابی رو که تموم کردم، یادداشتی مختصر و کوتاه در موردش بنویسم تا بهتر بتونین راجع به خوندنش تصمیم بگیرید.
جستارها کتابی بود از آلن دوباتن، من قبل از این کتاب، کتاب سیر عشق رو از این نویسنده خوندم، و اونقدری خوشم اومده بود و تحت تاثیرش قرار گرفته بودم که دوست داشتم تمامی کتاب‌های آقای دوباتن رو بخونم. با همین دید هم جستارها رو شروع کردم و خب سیر کتاب اونجوری که توقعی داشتم -برعکس سیر عشق- برام پرکشش و جذاب نبود. پس بهتون پیشنهاد میکنم یا اول این رو بخونین بعد سیر عشق رو یا هم کلا اینو نخونین، یک راست برید سراغ اون یکی.
اما جدای از مقام قیاس بین این دو اثر، در کل کتاب بدی نبود. موضوع راجع به یک خانم و آقا بود که با هم آشنا شدن و قصد ازدواج داشتن و مشکلاتی که در طول رابطه براشون پیش اومد. نویسنده در این کتاب روایت داستانی رو با فلسفه ترکیب کرده بود و همین کمی کتاب رو سنگین کرده بود و از جذابیتش کم. پایانش هم جالب و غیرقابل پیش‌بینی بود.]
        

          این ایده که به فرایند بعد از شروع عشق و چگونگی رابطه پرداخته بشود، جالب بود، اما واقعا در انتهای کتاب درک کردم که چرا مکتب های پوچ گرایی و تفکرات عجیب و منفی دیگر این قدر در فرهنگ غربی رواج دارد. تا حدی متوجه شدم که علت این همه خودکشی در عین رفاه، چه می تواند باشد. در انتها احساس آسودگی کردم به خاطر مدل سنتی زندگی و فرهنگ دینی. وقتی جهان‌بینی متعادلی بین دنیا و آخرت داشته باشی،  احتمال خیانت، خشونت و خیلی ناهنجاری های دیگر پایین می آید و این است زندگی
        

          دسته‌بندی‌کردن «جستارهایی در باب عشق» ذیل عنوان‌های معمول، آسان نیست. آلن دوباتن در این کتاب نه رمان‌نویس است، نه پژوهشگر علمی. او را صرفاً در نقش فیلسوف، انسان‌شناس یا روان‌شناس هم نباید پنداشت. می‌توان گفت دوباتن سعی در بررسی چندجانبه‌ی مسئله‌ی عشق، از خلال داستان فرازونشیب‌های رابطه‌ی دو نفر دارد. قراردادن روایات در کنار گفتارهای پژوهشی و واکاوی آن‌ها، بسیار استادانه انجام شده است. به نظر من، آلن دوباتن از معدود افرادی است که زاویه‌ی نگاه متفاوتی به مسئله‌ی عشق دارد. دیدگاه‌هایی این چنینی به خوبی نشان می‌دهند که عشق مفهومی محدود به داستان و فیلم‌های عاشقانه نیست، بلکه می‌تواند موضوع مهمی برای پژوهش باشد. همه‌ی این‌ها باعث می‌شوند که مطالعه‌ی «جستارهایی در باب عشق» را به هر کسی که در هر زمانی، به نوعی درگیر مسئله‌ی عشق بوده، توصیه کنم. البته لازم به ذکر است که به دلیل روان‌نبودن ترجمه و مشکلات ویراستاری بسیار، خواندن کتاب به زبان اصلی ترجیح دارد. 
پ.ن: مطالعه‌ی این کتاب به همراه یکی از دوستانم و شرکت در جلسه‌ی باشگاه کتاب‌خوانی سفیر با حضور مسعود عارف نظری (روان‌شناس) و گلی امامی، لذت این مطالعه را برایم دوچندان کرد. :‌)

حسی که برای کلوئه داشتم تا چه حد تحت تأثیر این قبیل تصنیف‌ها قرار داشت؟ آیا احساس عشق من نتیجه‌ی زندگی در عصر فرهنگیِ خاصی نبود؟ آیا این جامعه و نه نیازی اصیل، نبود که سبب می‌شد، نسبت به دلدادگیِ احساساتی‌ام مغرور باشم؟ آیا در فرهنگ‌ها و اعصار دیگر، نمی‌آموختم که به احساساتم نسبت به کلوئه بی‌توجه باشم، همان‌گونه که اکنون آموخته بودم به نیاز معمول جوراب پوشیدن (کمابیش) توجه نکنم و یا در پاسخ به توهین، طرف را به دوئل دعوت نکنم؟
از جمله کلمات قصار لا روشفوکو است که گفته: «برخی افراد، اگر درباره‌ی عشق نشنیده بودند، هرگز عاشق نمی‌شدند»، و مگر تاریخ حرف او را ثابت نمی‌کند؟ قرار بود کلوئه را به یک رستوران چینی در کَمدِن ببرم، اما با توجه اندکی که بنا به سنت در فرهنگ چین به عشق می‌شود، اعلام دلدادگی در مکانی دیگر برازنده‌تر به‌نظر می‌رسید تا در یک رستوران چینی. بنا به قول ال.ک.هسو (مردم‌شناس-روانشناس چینی) آنجا که جوامع فرهنگی غرب «فردمدار» هستند و تأکید بسیار بر احساسات می‌گذارند، فرهنگ چین «موقعیت‌مدار» است و بیشتر بر گروه‌ها متمرکز است تا زوج‌ها و روابط عاطفی‌شان. عشق هرگز یک فرض مسلم نیست، بلکه بر اقتضای شرایط جوامع گوناگون ساخته و معنی می‌شود. حداقل در یک جامعه، در قبیله‌ی مانوهای گینه‌ی نو، برای عشق حتی واژه‌ای هم وجود ندارد. در فرهنگ‌های دیگر، عشق وجود دارد، ولی شکل‌های خاصی پیدا می‌کند. در اشعار شاعرانه‌ی مصر باستان به حس شرم، گناه، و تردید، هیچ توجهی نمی‌شود. یونانی‌ها همجنس‌خواهی را ندیده می‌گرفتند، مسیحیان بدن را طرد می‌کردند، تروبادورها عشق را شوری نافرجام می‌دانستند، رومانتیک‌ها عشق را به مذهبی تبدیل کردند و اس.ام. گرینفیلد که ظاهراً چندان زندگی زناشویی موفقی نداشته، طی مقاله‌ای در فصلنامه‌ی جامعه‌شناسی، که من تصادفاً در مطب دندانپزشکم به آن برخوردم (نمی‌دانم برای چه آنجا بود)، نوشته بود امروزه سرمایه‌داری مدرن است که عشق را زنده نگاه داشته تا (بدان وسیله):
«... افراد را -وقتی که هیچ‌چیز دیگری به آنها هدف نمی‌دهد- هدفمند کند تا موقعیتِ شوهر-پدر و همسر-مادر را اشغال کند و (وادارشان کند) هسته‌ی خانواده‌ای را تشکیل بدهند که نه‌تنها برای تولیدمثل و روابط اجتماعی ضروری است، بلکه در کل برای حفظ نظم موجود توزیع و مصرف اجناس و خدمات، که روند جامعه را به‌شکل فعال نگاه می‌دارد، نیز حیاتی است، و بدین وسیله کل آن را به‌عنوان چرخه‌ای متحرک حفظ می‌کند.»
        

          کتاب روایت یکی از تجربه های عاشقانه ی نویسنده از ابتدا تا انتها و فقدان بعد از تموم شدن یک رابطه است 
چیزی که من هیچ جوره نتونستم درکش کنم این بود که چجوری تونست با چند ساعت پرواز مشترک و چند تا ناهار و قدم زدن بگه من عاشق طرفم و بعد به همون سرعت به این نتیجه برسن که در خونه مشترک زندگی کنن
می تونم بفهمم بگه در نگاه اول از طرف خوشش اومده ولی عشق اخه؟
در کل خوندنش خالی از لطف نیست به‌خصوص برای ایرانی ها ، چرا؟ چون ما به لطف توفیق اجباری دین و مذهب و … در مدارس و مراکز آموزشی چیزی من‌باب سواد عاطفی و چالش هاش یاد نمی گیریم و این کتاب شبیه اینه که ما به عنوان یک مشاهده گر رابطه ی عاطفی دو نفر رو داریم می بینیم و کمی با این محیط با احساساتی که تجربه میشه و با نوع افکار و احساساتی که بعد از جدایی تجربه میشه اشنا  می‌شیم

پ. ن: نمیشه بهش به‌‌عنوان یک منبع علمی برای افزایش سواد رابطه نگاه کرد 

۲۸ مهر ۴۰۳