خدای من، یک دقیقه تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

مدتها این نامه را می‌خواندم و باز می‌خواندم. چشمانم پر از اشک میشد.

آدم از خود می‌پرسد که تو با این سالها که گذشت چه کردی؟ بهترین سالهای عمرت را کجا در خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟

من رویابافم. از زندگی واقعی به قدری بیگانه‌ام که مجبورم این جور لحظه های بی نظیر را دوباره در رویا بچشم.