مولانا حتی چند بار به دمش سفر کرد و سرانجام، چون نتوانست پیدایش کند، به قونیه برگشت و سرخوش و آرام گفت که «با دست پر» برگشته است چون از این پس، شمس در وجود او جای دارد. مولانا ظرف بود و شمس مظروف؛ و شعرها، در واقع سخن شمس بود که بر زبان مولانا جاری می‌شد.

مگر حلقه در، با همه کجی، بر در قرار نمی‌گیرد؟ من هم با همه عیب هایم، اینجا هستم.

ماه را در بلندای آسمان بجو، و نه در جوی آب

`مَثَل آن‌ها مَثَل خری است که کتاب حمل می‌کنند` و بدان علمی که از سوی خدا نیاید، باری بیش نیست و مانند گلگونهٔ آرایشگران ناپایدار است.