«آن درخت را می بینی ؟» «سرو است .» «درست است. سرو استوار ایرانی . این درخت هم نماد ایران است و هم نماد پایداری.هیچ تند بادی سرو را نمی شکند.سرو خم می شود؛بسیار خم می شود اما نمی شکند. ...»

تاحالا شده با خودتون فکر کنید (( چی شد کارم به اینا رسید )) انگار که توی یه هزارتو گم شده باشید و همه‌ش هم تقصیر خودتون باشه، چون تک‌تک مسیر های اشتباهی که رفتید رو خودتون انتخاب کردین؟ میدونین که راه های زیادی وجود داشته که میتونسته نجاتتون بده ، چون میتونین صدای آدم هایی رو بیرون هزارتو بشنوین که موفق شدن ازش خارج بشن و حالا دارن با هم میگن و میخندن. بعضی وقت ها هم از بین پرچین ها یک نظر اونها رو میبینین ، مثل هیبتی مات بین برگ ها . به نظر میاد که خیلی خوشحالن که تونستن موفق بشن . البته شما هم ازشون متنفر نیستین ، بلکه بیشتر از خودتون متنفرین که توانایی های اون‌ها رو نداشتین و نتونستین همه مشکلات رو حل کنین. تاحالا همچنین فکری کردین ؟ یا این هزارتو فقط برای منه ؟؟

آغوشم حسرت تو را دارد، روزهایم حسرت تو را دارد، با این وجود، روزی که برای همیشه پیش من آیی من از تو به دنیا خواهم آمد و زندگی را دوباره آغاز خواهم کرد.

بوی مرگ به وقت بهار. خودم را انداختم روی زمین، روی سنگ‌ریزه‌ها، قلبم داشت از جا کنده می‌شد، دست‌هایم یخ زده بود. چهارده‌ساله بودم و آن مرد که پا به درخت گذاشت تا بمیرد پدرم بود.

زیبایی از دلِ رنج زاده می‌شود.

غالباً شادی‌مان را منوط به دیگران می‌دانیم: رئیس مستبد، رفیق دمدمی، دنبال کننده‌های اینستاگرام، اپیکتتوس، که خودش سابقاً برده بوده، به این وضع می‌گوید بندگیِ خود خواسته. کسی را می‌توان آزاد دانست که در تمنای هیچ چیز نباشد. اپیکتوس می‌گوید تصور کنید روزی جسمتان را تقدیم غریبه‌ای در خیابان کنید. احمقانه است، نه؟ این کاری‌ست که ما هر روز با ذهن مان می‌کنیم. ما استقلال و قدرتمان را به دیگران واگذار می‌کنیم و اجازه می‌دهیم ذهنمان مستعمره شان شود. باید آنها را از قلمرومان بیرون کنیم. همین حالا. خیلی هم سخت نیست. تغییر دادن خودمان خیلی ساده‌تر است از تغییر دنیا.

سنگلی آدم‌ها نه از سر بد طینتی که از ناتوانی در به تصویر کشیدن چیزهاست. آدم نامهربان نمی‌تواند تصویر روشنی از رنج و درد دیگران داشته باشد و خودش را جای آنها بگذارد.

البته که پول آدم‌ها را از جنگ و مرافعه بی‌نیاز نمی‌کند. فقط کلاس کارشان بالا می‌رود.