ایده، فضا، توصیفات، قلم نویسنده و ترجمه‌ش رو خیلی دوست داشتم، اما انگار نیمه کاره رها شده بود.
        

          به نویسنده این کتاب لقب "وام‌دار کافکا" رو دادن.
به نظر من قلم نویسنده روان و دوست داشتنی بود،
ماهیت کتاب، یه طنز تلخ رو در بر گرفته بود.

این کتاب، قطعا ارزش خوانده شدن رو داره✨️
        

          🌱به‌هرحال، من زندگيم رو اينجا به آخر نمى‌رسونم، اين حتمی‌يه. يه روز، مى‌رم جاهاى ديگه‌اى رو هم ببينم، حتی اگه بگن همه‌جا عين همه، حتی اگه بگن جاهاى بدتر ازاينجا هم هست.

ژوئل اگلوف یکی از نویسندگان مطرح ادبیات امروز فرانسه‌ست که به دلیل پرداختن به موضوعات بکر و  و آفریدن موقعیت‌ها و شخصیت‌های منحصر‌به‌فرد شهرت داره.

کتاب «منگی» رو در سال ۲۰۰۵ منتشر کرده و جایزه دو لیور اینتر (جایزه بهترین رمان فرانسوی سال) رو برده. این رمان رو در قالب طنزسیاه با زبانی ساده و صریح نوشته. با اینکه هر لحظه یکی از جنبه‌های زندگی (عشق، آزادی، عدالت و .. )رو زیر سوال میبره از کلمات قلنبه سلنبه و جملات فلسفی دوری کرده. این معجزه‌ی سبک و شگرد اِگلوفه!

«منگی» داستان یک فرد بی‌نام و نشونه که با مادر‌بزرگش در پایین‌شهر زندگی میکنه و توی یک کشتارگاه صنعتی مشغول به کاره. زندگیش درگیر روزمرگی و یک‌نواختی شده. محیطی که توش زندگی میکنه هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روانی اونو تحت فشار قرار داده و داستان به سمت نوعی “منگی” کشیده میشه..
🌱ولی بهرحال، خاطره‌ان. آدم به بدترین جاها هم وابسته میشه، این‌جوریه‌. مثل روغن سوخته‌ی ته بخاری‌ها. 
🌱البته اینجا همه هم بدبخت نیستن، باید حقیقت رو گفت. همه اتفاقی اینجا به گل ننشسته‌ن.

اگلوف، زندگیه انسانی رو به چالش میکشه که قبل ازینکه خودش رو بشناسه، محیط اطرافش رو بشناسه، بهش عادت کرده! و در واقع روایتی نمادینِ “قسمتی” از جامعه‌ی مدرن ماست؛ اون قسمتی که با جبر روزگار درگیرند و ژن خوب ندارند..
نگاه نقاد و تند تیزش هیچ موضوعی رو از قلم ننداخته؛ عشق، آزادی، مرگ، عدالت و امید.. 
اما مهم‌ترین سوالی که هر لحظه از داستان تو ذهن‌مون تکرار میکنه اینه: آیا امید چراغیه که راه رو روشن می‌کنه، یا سرابیه که ما رو به بیراهه می‌کشونه؟
🌱واقعا خنده‌داره که آدم تو راهی که از بَره گم بشه.

اگر به تفکر و واکاوی زندگی روزمره علاقه دارید، کاملا برای شما مناسبه و شمارو وادار میکنه درباره زندگی ساده و گاه بی‌معنای انسانی تأمل کنید. امیدوارم از خوندنش مثل من لذت ببرید :).


«نمایشی بر اساس رمان منگی»
من به واسطه‌ی تئاتری که میخواستم ببینم، باهاش آشنا شدم و خوندم. چقدر خوشحالم بابتش😍 و چقدر خوب شد که اول کتاب رو خوندم بعد نمایش رو دیدم.

نمایش در تئاتر هامون برگزار شد. با نویسندگی و کارگردانی امین سعدی بر اساس همین کتاب. ولی متاسفانه آخرین اجرا بود و فعلا دیگه روی صحنه نمیره (‵︿′｡)
آقای فردین رحمان‌پور نقش اصلی بود و نمایش به صورت مونولوگ اجرا شد. سه بازیگر فرم و سایه هم داشت که خیلی حواسمو پرت میکردن^( '-' )^
یک مقداری از چیزی که تصور کرده بودم، عقب‌تر بود و وضوح صدا هم، گاهی اوقات خیلی کم بود :). اما دیالوگ‌ها، نورپردازی و موسیقی‌هایی که انتخاب شده بود واقعا عالی بودن. اگر هنوز اجرا داشتن توصیه میکردم ببینید حتما..
امیدوارم که دوباره روی صحنه برگرده..
        

          «من کنار خط آهن بازی کرده‌ام، از دکل‌ها بالا رفته‌‌ام، تو حوض‌‌های تصفیه آب‌تنی کرده‌ام. و بعدها، عشق رو تو قبرستون ماشین‌‌ها تجربه کرده‌ام، رو صندلی‌‌های جرخوردهٔ اسقاطی‌‌ها. خاطره‌هایی که دارم شبیه پرنده‌هایی هستن که افتاده‌ان تو نفت سیاه، ولی به‌هرحال، خاطره‌ان. آدم به بدترین جاها هم وابسته می‌شه، این جوریه. مثل روغن سوختهٔ ته بخاری‌ها.»

 راوی در فضای دم‌کردهٔ کشتارگاهی در شهری زشت با مادربزرگ پیرش زندگی می‌کنه ‌و از همون اول مدام به خواننده یادآور می‌شه که قراره به‌زودی اونجا رو ترک کنه. واقعیتش یه کم مشکوک بودم به این کتاب و اینکه بتونم باهاش ارتباط برقرار کنم چون فضای کشتارگاه برام خیلی آزاردهنده است؛ اما انقدر داستان در عین کوتاه بودن زیبا و هنرمندانه نوشته شده که کاملاً جا رو برای تفسیر نمادینش باز می‌ذاره و می‌شه خیلی از اتفاق‌ها و مکان‌های داستان رو به شکل‌های مختلف معنا کرد. راوی انگار هم خود ماست، هم بیرون ما. و حس «منگی»، سردرگمی، اینکه خودت هم ندونی باید چی کار کنی، عدم تعلق به دنیای اطرافت و در عین حال ناتوانی از دل‌کندن ازش، همه و همه به‌شکلی کاملاً تأثیرگذار در این داستان کوتاه به‌تصویر کشیده شدن.
        

          فضا سازی کتاب فوق العاده بود. 
داستان شبیه تعبیری از بعضی کابوس های شبانه ی من بود. خیلی تاثیر گذار بود روم.داستان جماعتی که زندگی شون خالی از نور خورشیده. در جا زدن و در جا زدن. هیچ وقت پای هیچ پیشرفتی در میون نیست،هیچ ارتقا شغلی. زندگی که شبیه راه رفتن توی مهه! شبیه خوابه. با اینکه هر لحظه ش رو زندگی می کنی اما باورت نمی شه واقعا بیداری و داری زندگی می کنی، با این که زمان به کندی می گذره اما تندِ تند می گذره یه جور که کریسمس پارسال انگار همین چن روز پیش بود.
خیلی دوستش داشتم اما یه جاهاییش واقعا ترسیدم. از اون مدل ترسا که بعد از یه خواب بد و وحشتناک تا نیم ساعت گریبان گیرته ،یه عرق سرد رو پیشونیته و هیچ کاری نمی تونی بکنی در ازاش جز خیره شدن به سقف.
و هیچ جاش به اندازه ی باریدن بارون های روغنی نتونست من رو انقدر بترسونه
        

          باز هم طنز سیاه!

داستان در مورد پسری است جوان؛ بدون نام در یک مکان بی نام! و البته پر از سیاهی و تعفن.
سبک راوی‌گری "سیال ذهن" است، نویسنده سعی کرده با طنز به نقد زندگی ماشینی و صنعتی بپردازد. اسم "منگی" از حالِ شخصیت اصلی  منشا می‌گیره. کسی که می‌دونه باید وضعیت زندگیش رو عوض کنه ولی دقیقا هم نمی‌دونه می‌خواد کجا بره و باید چیکار کنه.شرایطی که شاید خیلی از ماها درگیرش باشیم..!
فضا سازی‌های کتاب جذابه اما در پایان نباید انتظار یک داستان قوی داشته باشیم.
        

          طنز سیاه باکیفیت درباره نابرابری اگر می‌خواهید بیاید این‌ور بازار.
        

          راستش یک روایت ساده بود، اما خب دوسش داشتم. روایت یک زندگی معمولی تو دل یک تاریکی غلیظ و متراکم. اسم خوبی داشت، خیلی به متن کتاب میومد
        

          صفحه اولش پر از تاریکی و ناامیدی بود. داشتم فکر می‌کردم که چطور از سیاهیِ این کتاب یادداشت کوتاهم را بنویسم. اما وقتی به صفحات آخر رسیدم، باران همه‌ی سیاهی‌ها را شست؛ هوا مرطوب شد و لطیف. اما اصل شخصیت هنوز یک شخصیت خاص است؛ شخصیتی که در یک کشتارگاه مشغول به کار است. هر روز مرگِ حیوانات را می‌بیند. از حق نگذریم ترجمه محاوره‌ای متن خوب درآمده بود. دوستش داشتم و از پنج ستاره، لایق سه ستاره می‌بینمش.
        

          3.5

باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی.روزهای قشنگ ما شبیه همونه.

منگی داستان همه کسایی است که از زندگی ناراضین و محکوم به ادامه دادن. آدمایی که کاری هم نمی‌کنن و شایدم نمی‌تونن بکنن برای اینکه زندگیشون رو تغییر بدند. فضای مه آلود و پر از بوی گند داستان و تاکید بر کشتارگاه به عنوان یکی از مهمترین مکان‌های داستان و توصیفات مکرر راوی بی نام داستان همه حکایت از ناراضی بودن و مغروق بودن در دنیای سیاه و تباهی است که درگیرشه. جایی که بهش هیچ علاقه ای نداره و دوست داره بره و مدام به یک آینده نامعلوم حواله میده که از اینجا میکنه و میره اما در طول این داستان کوتاه نشانه ای از رفتن دیده نمیشه. موندن و سازگاری با این نکبت کده سرنوشت راوی قصه است که محکوم به اونه.همه اینها به کنار زندگی در کنار یه مادربزرگ غرغرو که زبونتم نمی‌فهمه و با درک کردنت مشکل داره، قضیه رو سخت تر و پیچیده تر می‌کنه. تو دنیای غبار گرفته داستان و شخصیت اصلی شاید دلخوشی های کوچکی وجود داره که بهشون متمسک بشه. یه سیگار کشیدن زیر بارون با رفیق و نه چیزی بیشتر از این. ولی اگر شخصیت داستان، بتونه تو همین دنیای تیره و تارش خوشی های کوچیک پیدا کنه و ازشون لذت ببره، ابرهای بی رحم سیطره زده بر زندگی‌اش کنار نمیرن و بالاخره اون خورشیدی که آخر داستان اعتراف می‌کنه که هست و پشت مه و دود و ابرهای غلیظ و ذرات معلق پنهان شده رو نمی‎‌بینه؟!

نمی‌دونم!!

خیلی داستان خوبی بود و از خوندنش بسیار راضیم.
        

          کتاب هم مثل فیلم، تا یه جایی فرصت داره که یه چیزی به مخاطب ارائه کنه تا دیگه میخ‌کوبش کنه. لحن و قلم منگی، از همون صفحه اول این کار رو می‌کنه. 
اتمسفر داستان مه‌گرفته‌ست. ذهن و زندگی شخصیت‌ها هم همینطور. روایت این دیستوپیا با فرم غیرخطی، کاملا ایده‌ی درست و به‌جاییه به نظرم.
همیشه از پارادوکس‌هایی که ابزار دست نویسنده می‌شن خوشم میاد. فضای روشن دنیا و شخصیت اصلی اخمو و بداخلاق، یا در این مورد، دیستوپیای تاریک با طعنه‌ها و شوخی‌های جالب. اصلا همین دوگانه‌ها و تضادها نیست که درام رو ایجاد می‌کنه؟
کتاب چند تا سکانس درخشان داره. میگم سکانس چون نویسنده (که بعد از مطالعه کتاب متوجه شدم سینما و فیلمنامه‌نویسی خونده)، کاملا تونسته برای منِ مخاطب اون لحظات رو به تصویر بکشه. دیالوگ‌هایی رو خلق کنه که واقعی به نظر می‌رسن، وسط جهانی که گاهی جادویی بودنش از رئالیسمش فراتر می‌ره. 
در نهایت مهم ترین ویژگی این داستان برای منِ مخاطب اینه که روح داره؛ و چه دستاوردی می‌تونه برای یه نویسنده بزرگ‌تر از این باشه؟
        

          سه ستاره برای طراحی جلد و عنوان جالب کتاب هست و بس
این سبک داستان ها مورد پسند من نیست، نه در ذهن می‌ماند و...
همین در ذهن نماندنش برای قبول اشتباه در انتخاب کتاب کافیست
باز تاکید می‌کنم که ترجیح من کتابهای با معنا و مفهوم تر است ولو اینکه معنا و مفهوم این کتاب در ذهن من نمی‌گنجد...
باری، دوستش نداشتم
        

          اولش که دیدم جمله‌ها کوتاه و زبانش محاوره‌ست یه کمی خورد تو ذوقم چون سلیقه‌ام نیست. راستش اینجور چیزا یه کمی منو یاد رمان‌های آبکی ایرانی میندازه. ولی تا آخر کتاب اینجوری بودم که " چرا انقدر داره خوشم میاد؟".
فضاسازی و احساسی که القا می‌کرد بی‌نظیر بود. احساس می‌کردم تو یه فضای مه‌آلود و خاکستری و سرد دارم کتاب رو می‌خونم. وقتی سمت خونه‌شون می‌دوید تا مادربزرگش رو ببینه کاملا استرس گرفته بودم. قسمت موردعلاقه‌ام هم اونجایی بود که می‌خواست خبر فوت همکارش رو بده. در مجموع واقعا قوی و عجیب بود.
        

          منگیِ غم‌انگیزم تمام شد.
داستانی که زندگی شهرنشینیِ انسان مدرن را در قالب طنز سیاه به نقد می‌کشد.
راوی بی‌نامِ داستان کشتارگاهِ شهری کار می‌کند که در آن، سیاهی همه‌چیز را بلعیده، تا جایی که وجودِ خورشید به افسانه بدل شده و روزها با شب تفاوت چندانی ندارد. اجسادی که در گوشه و کنار شهر پراکنده هستند؛ زندگانی که به شرایط فعلی عادت کرده‌ و درحالت منگی به‌سر می‌برند.
از آنجایی که به سبکِ طنزِ سیاه علاقه‌ی زیادی دارم،
قطعا سراغِ باقی کارهای این نویسنده هم خواهم رفت.
        

          کتاب بدی نبود ولی من خیلی دوسش نداشتم. در هر صورت، به قول محبوبم، شد آخرین کتاب ۲۳ سالگیم.
        

          بی‌نام‌ونشون بودن. یه شهر کوچیک و خسته‌کننده، زندگی خاکستری و بی‌روح.
کارهای تکراری، آدم‌های عبوس و حس همیشگیِ بیگانگی.
گیر افتادن توی یه خواب سنگین.
نه مقاومتی، نه تلاشی، فقط رخوتی همیشگی.

منگی با نثر سرد و مینیمالیستی‌ش، تصویر زندگی‌ای بی‌هدف و غرق در روزمرگی رو نشون می‌ده. جایی که هیچ تغییری قرار نیست اتفاق بیفته، اما همین نداشتن تغییر، خودش بزرگ‌ترین بحرانه.

آدم‌هایی که می‌دونن زندگی یه جای دیگه، یه جور دیگه در جریانه، اتفاقاتی که تو مکان‌های دیگه رخ می‌ده، ولی برای فهمیدنش یا رسیدن بهش هیچ تلاشی نمی‌کنن. فقط بهش فکر می‌کنن، بی‌برنامه، بی‌هدف، و شاید هیچ‌وقت هم بهش نرسن.

بنظرم بعنوان یه سبک و کتاب متفاوت، ارزش امتحان کردن رو داره. 
        

          وقتی همه ی شهر زیر غبار و خاک دفن شده، وقتی مجبوری همه ی وقتت رو به کاری بگذرونی که ازش متنفری، وقتی همه ی اخبار و پیش بینی ها از بدتر شدن اوضاع میگن، تو یه همچین حال مزخرفی چی بخونیم؟
منگی

فضاسازیش بی نظیر بود. شخصیت ها عالی بودن (دلم به شدت برای بورچ تنگ میشه). همه چیزش به جا بود. در نهایت اصالت و به دور از تکلف و شعار.
یه کیفیتی هم داشت که نمیدونم اسمش چیه. در عین فضای تیره و سردی که داره،به قدری زنجیره اتفاقات و روابط با ظرافت کنار هم قرار گرفتن که سنگینی کمرشکن فضای کتاب قابل تحمل شده.
در مجموع خیلی تجربه فوق العاده ای بود. به مدت 112 صفحه از هر جایی که هستین به یه جای صدبرابر فاجعه تر منتقل میشید و یه تیکه از وجودتون همیشه اون جا میمونه.

پ.ن.همه ی آدمها برای زنده موندن به یه دوستی مثل بورچ نیاز دارن
        

          "باید هوای گند یه شب قطبی رو تصور کنی. روزهای قشنگ ما شبیه همونه"

"احمق دوست داشتنی من!"
این دو واژه کاملا احساسات من در مورد کتاب رو بیان میکنه :)))

همه میگن داستان در مورد یه پسره، یه کارگر که با مادربزرگ‌ش تو محله‌های پایین شهر زندگی میکنه! اما من میگم با توجه به فضای توصیف شده تو کتاب داستان دقیقا از زبون همون سوسک روی جلده!
و خوندن کتاب با این دید، برام جذاب، خنده دار و گیج کننده بود! و اینجوری میشد کاملا منگی رو حس کرد :دی

کتاب یه فضای تاریک و کثیف آخر الزمانی داره، شاید آینده انسان‌ها با این وضعی که پیش میرن یه چیزی تو همین مایه‌ها بشه! 

به نظر من کتاب با همه کوچیکیش توش کلی فلسفه بزرگ داشت! و همین طنز تلخش رو شیرین تر میکرد.
علاوه بر اون زبان ساده‌ش و توصیفات دقیق‌ش باعث خوش‌خوان شدن کتاب و ملموس شدن احساسات راوی میشه، که البته از حق نگذریم این رو تا حدی مدیون ترجمه خوبه آقای نوری هم هست!

پ.ن: کتاب رو یه عصر بارونی از سر بی حوصلگی به خاطر حجم کمش انتخاب کردم و از انتخابم بسی راضیم
        

          از اون کتاب‌هاست که هربار بی‌حوصله به قفسه کتاب‌هام زل زدم، می‌تونم بردارم‌ش و یه صفحه رو باز کنم و تا ته‌ش بخونم و ندونم زمان چه‌طور گذشت و سرحال بیام. هربار. می‌تونم پیش‌بینی کنم هزاربار!
        

          جدا از فضای خاکستری و منگی جذاب داستان و دیالوگ‌های قوی،نویسنده مغاک انسان مدرن رو هم نشون داده.
ترجمه عالیه، اما انتهای داستان درست و حسابی پرداخت نشده.