"چطور می توانم آنچه را که نمی دانم ، بدانم؟" 
        

          از آدم زیادی بنویسم که چقدر زیاد احساسش را درونی ساخته ام. 
زندگیش کرده ام.
این کتاب برای لحظاتی که قصد داریم فکر به قصه ای دهیم و به محرکات دیگر فکری،  تن ندهیم کافی‌ست. از آن یاد نگرفتم . چیزی به من نیفزود. ولی شیوه نگارش و حالات توصیفش را پسندیدم و تصمیم گرفتم تورگنیف را مهمان کتابخانه ام کنم . 
به تازگی مرگ ایوان ایلیچ را مجدد خواندم و سپس این کتاب را. دو تصویر متفاوت و دو حال متمایز از محتضر که یکی آغوشش را تنگ بسته تا مرگ نرسد و دیگری انتظارش را می کشد؛ بازوانش گشاده و چشم به راه ..
حالش را دوست داشتم . اندوهش را پسندیدم . 
و در دو نشست کوتاه تمام شد . 

        

          [RESERVED!
        

          احتمالا این “آدمِ زیادی بودن” حسِ نا آشنایی نیست برامون.
این‌که حس کنیم کسی درکی از افکارمون نداره،حس کنیم توی جمع‌ها یا بینِ دوستامون جایی نداریم، این حسِ غریبِ مطلوبِ دیگران نبودن و در نهایت قضاوت و بررسیِ خودمون از نگاهِ دیگران.
چیزهایی که باعث می‌شن کم‌کم از خودت دور بشی و خودت هم خودت رو نپذیری.

راویِ تنهای این داستان، همون ابتدایِ کتاب اعلام می‌کنه که دیگه چیزِ زیادی از عمرش نمونده و در انتظارِ مرگه.
تو همین روزهای پایانیِ زندگیش شروع می‌کنه به نوشتن و یادآوریِ بخش‌هایی از خاطراتش، اون بخش‌هایی که خیلی پررنگ‌تره چون احساساتی رو تجربه کرده که نتونسته فراموش کنه.
قراره تو این کتابِ کوتاه، خاطراتِ “آدمِ زیادیِ” این داستان رو بخونیم که مهم‌ترین بخشش هم مربوط به تجربه‌اش از عشقه.
        

          آیا «آدم زیادی» شکست خورد؟ بازاندیشی مفهوم سودمندی در هستی انسان
نوشتۀ وحید امنیت‌پرست

اثر جاودانِ «ایوان تورگنیف»، «یادداشت‌های آدم زیادی»، همچون آیینه‌ای شفاف، ژرفای روانِ آدمی را در تقلای بی‌پایان با خویشتن و جهان پیرامون می‌کاود. این روایت که در قالب خاطراتِ «چولکاتورین»، قهرمانی از تبار آدم‌های زیادی ادبیات روس، تنیده شده است، نه‌تنها روایتی از سرگشتگی فردی، که نگارشی است هنرمندانه از بحرانِ جمعیتی که در میانهٔ گذارهای تاریخی، هویت خویش را در مهِ زمان گم کرده‌اند.

تورگنیف، با ظرافتی شاعرانه، چولکاتورین را نه به‌مثابۀ شخصیتی منفرد، که چونان نمادی از نسلی می‌آفریند که در میانۀ سدۀ نوزدهم روسیه، میان کهنگیِ نظام فئودالی و نوخاستگیِ مدرنیته، سرگردان مانده‌اند. این «زیادیِ وجود»، این احساسِ بیهودگی، ریشه در ناسازگاریِ فرد با بستر تاریخی‌اش دارد. چولکاتورین، با تمامِ فرهیختگی و حساسیتِ هنرمندانه‌اش، چون شبحی است بر دیوارهای جامعه‌ای که او را نادیده می‌گیرد، چرا که کارکردی در چرخۀ سود و سودای آن ندارد.

شکلِ خاطره‌وارِ روایت، تورگنیف را به ژرفای روانِ شخصیت رهنمون می‌شود. تک‌گوییِ درونیِ چولکاتورین، آکنده از لحظه‌هایی است که مرز میان اندیشه و احساس را درمی‌نوردد. نثری که در ترجمهٔ فارسی با قلمی چیره‌دستانه همچون «بابک شهاب» می‌تواند جان بگیرد، نثری است با آهنگِ آرام و موج‌هایی از حسرت، که هر واژه‌اش گویی از ژرفای دلِ راوی برمی‌خیزد. بابک شهاب، با تسلط بر هر دو سویِ زبانِ مبدأ و مقصد، این تک‌گوییِ درون‌مایه‌دار را به فارسی برگردانده است بی‌آنکه از ظرافتِ تراژیکِ آن بکاهد.

چولکاتورین در واپسین روزهای زندگی، به بازخوانیِ هستیِ خویش می‌پردازد و در این میان، پرسشِ بنیادینِ «زیادی» بودنش را همچون زخمی ناسور بر پیشانیِ روایت می‌نشاند. آیا این «زیادی» ناشی از ناتوانیِ او در هم‌نوایی با جامعه است، یا جامعه است که در شناختِ ارزشِ فرد ناتوان است؟ تورگنیف پاسخ را یکسره به خواننده نمی‌سپارد، بلکه او را در برابر این دوگانگی می‌نشاند: آیا تراژدیِ آدمِ زیادی، تراژدیِ فرد است یا جامعه؟

مرگِ چولکاتورین، پایانی است نمادین بر زندگی‌ای که از آغاز، ناکام بوده است. اما این مرگ، شکست نیست؛ بلکه اعلامِ وجودِ انسانی است که تا واپسین دم، در جست‌وجوی معنا بوده است. تورگنیف، با این اثر، نه تنها تصویری از روسیۀ عصر خویش ترسیم می‌کند، که پرسشی جهانی را پیش می‌نهد: آیا هستیِ آدمی، وابسته به سودمندیِ اوست، یا شکوهش در همین سرگشتگیِ جست‌وجوگرانه نهفته است؟
        

          منم چرخ پنجم هستم .

آدم زیادی بودن آیا ما در زندگی حتی یک بار هم احساس زیادی بودن نکردیم ؟چقدر دردناک که  آدم سر تا سرش اضافی باشد .

کتاب عزیزی بود ، چقدر اضافه بودن دردناک .
        

          خیلی کتاب رو دوست داشتم.💚🌱🙂
این رُمان کوتاه تصویری عمیق و تأمل‌برانگیز از تنهایی ذهنی، کشمکش‌های درونی، و ناکامی در برقراری ارتباط با دنیای بیرونه. تورگنیف خیلی خوب تونسته اون حس واقعی "درک‌نشدن" و "بی‌تأثیری" رو نشون بده که اغلب انسان ها به خصوص (درون‌گراها)، در جامعه‌های پر از توقع و عملکردمحور، تجربه می‌کنن.نکته ی مهم دیگه اینه که کتاب به نظرم فقط شرح حال یک فرد منزوی نیست؛ بلکه نقدی زیرکانه‌ست نه فقط به جامعه‌ی روسیه‌ی اون زمان، بلکه برای کثیری از انسان‌هایی با توانایی‌های فکری بالا، که به‌خاطر ساختار پوسیده‌ی اجتماعی و سیاسی، فرصت بروز و تأثیرگذاری ندارن، نداشتن و نخواهند داشت:)
        

          تورگنیف معلم زندگی است، او درس زندگی کردن را به ما یاد می دهد. این کتاب را بسیار دوست داشتم، شاید همه ما در زندگی آدم زیادی بودن را تجربه کرده‌ایم. ترجمه بابک شهاب نیز بسیار خوب بود

        

          باید یه هشدار برای این کتاب نوشت: 
شما شاهد تنها و تنها یک پرده از زندگی یک آدم به اصطلاح زیادی هستید. با این وجود ، با حال مناسب و دل شکسته و قلب پرشور خوانده شود.
        

          یک نفس خواندم این اثر دلپذیر را...! سراسر شور از ادبیاتی که می‌پسندم و واقعیتی دلچسب دارد برای آنکه به دنبال زندگی کردن است. زندگی کردن میان واژگان اصیل...

چقدر تصویر مرد زخمی و متفکر روی جلد کتاب، زیبا کشیده شده است...

عجب قلم و روایتی دارد این شاعر روس! و باز هم مهر تاییدی بر آثاری که مترجمی کاربلد از روسی به فارسی برگردانده. گویی این مثال‌ها، تشبیهات و تمثیلات را خود تورگنیف برای مخاطب فارسی زبانش نوشته است. عجب از آرایه‌های بی‌شمار و لطیف مورد استفاده...!

در فاصله‌ی دو هفته مانده تا مرگ و سفر به دیاری دیگر، آدم زیادی جامعه‌ی روس دست به قلم می‌برد تا برای آرامش یافتن روح مشوش و ناخرسندش کاری کرده باشد. می‌خواهد از زندگی‌اش بنویسد. "زیادی" را در ادبیات روس برای شخصی بکار می‌برند که بواسطه‌ی قدرت اندیشه، بحران‌های روحی و بدبینی نسبت به دنیای پیرامون،‌ از دیگران متمایز و طرد شده است. 

آدم زیادی داستان تورگنیف، برای شما از عشق نافرجامش روایت می‌کند. عشقی که جز داغ و درد چیزی برایش به همراه نداشت. او آدم زیادی رابطه‌ای عاطفی بود. پنجره‌ی علاقه اش بسته شد و حالا در واپسین نفس‌های خود یاد برگ‌های تاریک زندگی‌اش افتاده است و به شما مراجعه کرده تا التیامی بر زخم دلش باشید. او انگار با مخاطب درددل می‌کند و می‌خواهد با روانی آرام و مطمئن این جهان را ترک کند. 
می توان صدای شکستن قلبش را بار‌ها از پشت برگه‌های کاهی کناب شنید...