«باید یا قهرمان می‌شدم، یا خاکروبه، حد میانه‌ای برایم وجود نداشت.»

اما انسان موجودی است سبک‌مغز و نامقبول و احتمالاً مانند شطرنج‌بازها فقط فرایند دستیابی به هدف برایش فریبنده است، نه خودِ هدف. که می‌داند (یقینی نیست) شاید همان هدفی که کلّ بشر در تکاپوی دستیابی به آن است، در واقع همان فرایند بی پایانِ رسیدن و به‌عبارتی، خودِ زندگی است و نه هدف، که طبیعتاً نمی‌تواند ماهیتی فرمول‌وار و غیر از دودوتا چهارتایی داشته باشد، آنگاه که دودوتا چهارتا دیگر زندگی نیست، حضرات، آغازِ مرگ است.

«انسان مترقی و شرافتمند نمی‌تواند جاه‌طلب باشد و هم‌زمان دیدی به غایت کمال‌گرایانه به خود نداشته باشد و گاه کراهتی همسنگ نفرت نسبت به خودش احساس نکند.»

«هرکس خاطراتی در ذهن دارد که آنها را برای هیچ‌کس به‌جز دوستانش بازگو نمی‌کند. خاطراتی هم هست که آدم حاضر نیست حتی برای دوستانش آشکار کند و آنها را فقط با خودش، آن هم مخفیانه، در میان می‌گذارد. اما خاطراتی هم هست که انسان حاضر نیست مُهرشان را حتی برای خودش بشکند و از این‌دست خاطرات در زندگی هر انسان شرافتمندی به وفور یافت می‌شود.»

«من انسان را حیوانی می‌دانم غالباً سازنده که ناچار است به تلاشی آگاهانه برای رسیدن به هدف ادامه دهد، حیوانی که ناچار است بی‌پایان و بی‌وقفه راهی برای خود بسازد، بی آنکه حتی مقصد مشخصی مد نظر داشته باشد.»