احتمالا شنیده اید که اسم هلیا توسط نادر ابراهیمی ساخته شده. سال‌ها پیش، نادر ابراهیمی در حالی که با اتوبوس از تهران به اصفهان سفر می کرد، شروع به بازی و در هم ریختن واژه‌ی «الهی» کرد تا بتواند از دل آن نامی خوش‌آهنگ و متفاوت بسازد. پس از مدتی واژه‌ی خودساخته‌ی «هلیا» را از به هم ریختن حروف واژه‌ی «الهی» ساخت و در داستان بلند «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» به کار برد. پس از انتشار کتاب، این اسم در میان مردم رواج پیدا کرد و جزو نام‌های ایرانی محسوب شد.  نام دختر بزرگ نادر ابراهیمی هم هلیا است. مدت‌ها بعد نادر ابراهیمی متوجه شد که واژه‌ی «هلیو» در لاتین قدیم به معنی خورشید است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم داستان هلیا، دختر خان، است که دل به پسر کشاورزی که هم‌بازی کودکی‌اش بوده می‌سپارد. آن‌ها تصمیم به ازدواج می‌گیرند اما به دلیل مخالفت خانواده‌هایشان مجبور می‌شوند به چمخاله فرار کنند. پس از مدتی هلیا که برخلاف راوی توان به دوش کشیدن بار مشکلات را ندارد، معشوقش را رها می‌کند و به زادگاه بازمی‌گردد در حالی که پسر تا سال‌ها بعد تسلیم نمی‌شود.

+بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می‌دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچ کس از خیابان خالی کنار خانه‌ی تو نخواهد گذشت. چشمانِ تو چه دارد که به شب بگوید؟ سگ‌ها رویای عابری را که از آن سوی باغ نارنج می‌گذرد پاره می‌کنند. شب از من خالی ست هلیا. گل‌های سرخِ میخک، مهمان رومیزی طلایی رنگ اتاق تو هستند. اما گل‌های اطلسی، شیپوهای کوچک کودکان. عابر در جستجوی پاره‌های یک رویا ذهن فرسوده‌اش را می‌کاود. قماربازها تا صبح بیدار خواهند نشت، و دود، دیدگانت را آزار خواهد داد. آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند. رهگذر، پاره‌های تصورش را نمی‌یابد و به خود می‌گوید که به همه چیز می‌شود اندیشید، و سگ‌ها را نفرین می کند. نفرین، پیام آور درماندگی ست و دشنام برای او برادری ست حقیر…

     راوی بعد از یازده سال، بار دیگر به شهری که دوست داشته برمی‌گردد؛ حالا مادرش از غم دوری او مرده و پدرش حاضر به ملاقات نمی‌شود. در زادگاه دیگر خبری از عاشقانگی نیست، تنها یادی محو باقی مانده از آن‌چه بر او رفته. 
کتاب از سه فصل تشکیل شده: بارانِ رؤیای پاییز، پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره‌آباد، پایانِ بارانِ رؤیا. نثر موزون و شعروار داستان مطالعه‌اش را دل‌پذیر می‌کند اما از طرف دیگر جملات قصار و استفاده‌ی زیاد از استعاره کمی من را دل‌زده کرد. دوست داشتم بهتر و روان‌تر بفهمم که چه خبر است و راوی داستان چه می‌گوید. :))

     به مرحوم ابراهیمی ارادت قلبی ویژه‌ای دارم. چه خوب که این مرد در این جغرافیا زیسته، ساخته و نوشته! روحش شاد.

+آهنگ‌ها تنهایی را تسکین می‌دهند؛ اما تسکینِ تنهایی تسکینِ درد نیست. در کنار بیگانه‌ها زیستن در میان بی‌رنگی و صدا زیستن است. اینک اصوات، بی‌دلیل‌ترینِ جاری‌شدگان در فضا هستند. وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود. به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمی‌کند. اینک آن که می‌گوید تهی ست – و رُفتگران بی‌دلیل نیست که شب را انتخاب کرده‌اند.
        

          عجیب و جالب
یه چیزی بین شعر و داستان
تا حدی غمگین ):)
در سه زمان متفاوت روایت میشه و پرش زمانی ممکنه از یه جمله به جمله بعدی هم اتفاق بیفته که با تغییر فونت مشخص میشه. (حقیقتا این ویژگی و توانایی نادر ابراهیمی خیلی شگفت زدم کرد! نمونش رو اصلا ندیده بودم!)
قبل از خوندن دید رمان بهش نداشته باشین چون بعدش که می بینین این طوری نیست ممکنه از کتاب خوشتون نیاد. به شکل یه رویا و خیال و سفری به درون و ذهن یه آدم دیگه بهش نگاه کنین.
        

          نویسنده در این کتاب به بهترین شکل ممکن احساسات را تبدیل به کلمه کرده است
        

          بیش از آنکه بخواهم به ویژگی‌های خوب این کتاب دقت کنم ، با آن همذات‌پنداری کردم. برخی پاراگراف‌ها را چندین‌بار خواندم. شاعرانگی نادر ابراهیمی ، علاوه بر یک عاشقانه‌ی آرام ، در این کتاب نیز در اوج است.
خواندنی‌ست.
        

          خیلی گنگ و بی سر و ته
        

          «دیگر نگاه هیچ‌کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد.»
        

          یه نثر متفاوت از نادرخان ابراهیمی‌
که بیشتر شبیه یک شعر بلنده‌ تا داستان.
گویی یک عاشق زیر بارون راه می‌رود
و با خودش حرف می‌زند.
کلمه به کلمه‌‌اش سرشار از احساسه‌
انگار شمعی دارد می‌سوزد و حرف می‌زند.
        

          کتابی از آقای نادر ابراهیمی 
پیشنهاد شده بود و با توصیفات خاصی از متن این کتاب مواجه شدم؛ مثل: رقص دیگری از واژگان ـ سلسله‌ای از توصیفات ـ قلم فوق‌العاده قوی و... .
 کنجکاو شدم بخونم و خوندمش. گیرا بود و به‌شدت قوه‌ی خیال من رو به‌کار می‌گرفت؛ و فقط همین. من جنس لطیف جمله‌های کتاب رو خیلی دوست داشتم.

راوی از عشق بچگی خودش به اسم هلیا میگه، اون روزها رو مرور می‌کنه؛ و با حال و روز الان خودش مقایسه می‌کنه (عاشقانه، غمناک و متفکرانه). متن کتاب به شکل داستان و رمان نیست. می‌تونم بگم ابتدا و انتها هم نداره! انگار همه وقایعی که راوی در گذر زمان تجربه و احساس کرده، با قلم خاص آقای ابراهیمی با یک عالمه ترکیب اضافی و وصفی به هم پیوند خورده و بیان شده. 
میشه به عنوان یک اثر ادبی بهش نگاه کرد. کتاب خاصی بود. 
 یک ستاره کمتر دادم چون روند کتاب برام مبهم بود (شاید هم من متوجه سیر موضوع نبودم).

ـــ
بریده‌هایی از کتاب:

🔹من از دوست‌داشتن، فقط لحظه‌ها را می‌خواستم. آن لحظه‌یی که تو را به نام می‌نامیدم.

🔹باید که در گلدانِ کوچکِ دیدگانِ تو باغ بی‌پایانِ «هرگز از یاد نخواهم‌برد» برویَد.

🔹من هرگز نخواستم از عشق افسانه‌یی بیافرینم؛ باور کن! من می‌خواستم که با دوست داشتن زندگی کنم ـ کودکانه و ساده و روستایی.

🔹بر اسب‌های تیزپای اندیشه‌هایمان می‌نشستیم و به دریا و به آسمان و به دشت‌های از تَفِ آفتاب‌سوخته‌ی بی‌کران می‌گریختیم.

🔹من لبریز از گفتنم نه از نوشتن. باید که اینجا روبه‌روی من بنشینی و گوش کنی.

🔹ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی‌هاست.

🔹نفرین پیام‌آور درماندگی‌ست و دشنام برای او برادری‌ست حقیر...

🔹بیاموز که مَحَبَّت را از میان دیوارهای سنگی و نگاه‌های کینه‌توز، از میان لحظه‌های سلطه‌ی دیگران، بگذرانی.

🔹در تالارِ بزرگِ هر ندامت، ازدست‌رفته‌ها و به‌دست‌نیامده‌ها در کنار هم می‌رقصند.
        

          زندگی طغیانی ست بر تمامی درهای بسته و پاسداران بستگی. هر لحظه ای که در تسلیم بگذرد لحظه ای ست که بیهودگی و مرگ را تعلیم می دهد…

باری گریختن، تنها از احساسات کودکانه خبر می دهد؛ اما تکرار در گریز، ثبات در عشق را اثبات می کند.
من ایمان دارم که عشق، تنها تعلق است. عشق، وابستگی ست. انحلال کامل فردیت است در جمع.

آنچه هر جدایی را تحمل پذیر می کند اندیشه پایان آن جدایی ست.

زندگی، تنهایی را نفی می کند، و عشق، بارورترین تمام میوه های زندگی ست.
        

          بعضی اوقات فکر میکنم شاید بهترین کتابی بوده که خوندم
        

          کتاب پر از جمله ها و استعاره های زیباست  و سراسر کتاب  تصویر یک رویا ست 
        

          وای از نادر ابراهیمی.
انقدر که قلم توانمندی داره. 🌱
احساسات آدم‌ رو با ادبیات عجین کرده. قشنگ این احساسات رو به تصویر می‌کشه. :)
واژه‌ها عمیق و لطیفن. 
رد واژه‌ها و دیالوگ‌ها تا مدت‌ها تو ذهنم باقی می‌موندن.
        

          کتاب رو سال‌ها طول کشید تا تمام کنم.
به اندازه‌ی بقیه‌ی کتاب های نادر ابراهیمی دوستش نداشتم...


        

          پایان این داستان وآغازفصلی غمگین در من 
چشمانم دربالش  فرو میروند و همه جا خیس میشود
شب به  سپیده می رسد  آری همیشه در همه ی قرن‌ها  صبح به سپیده می‌رسد وانگا ر نه انگار اصلا پیمان عاشقانه ای در کوچه ی 
بی نام شهر امضا  شده است.
        

          بخواب هلیا ، دود دیدگانت را آزار می‌دهد،،
        

          داستان شاعرانه ای  خواندم سرشار از لطافت و رنج...
        

          طعمِ تلخِ انارها! 

پاییز بود. ضرب‌آهنگ باران با هم‌نوایی برگ‌های خشک، روح را نوازش می‌کرد. برگ‌های بی‌جان در انتظارِ رهایی، به وصال بارانی‌شان می‌رسیدند و روی زمین نجوای مرگ سر می‌دادند. بوی باران جان می‌داد برای یک پیاده‌روی در جاده‌ی زردپوش منتهی به دریا. زغال منقل کافه‌چی در کورسوی هوای گرگ و میش می‌سوخت و در دل زبانه می‌کشید. بخار سماور در مه محو می‌شد و آوازی شبیه به یک سمفونی می‌نواخت. مرغان مهاجر قصد هجرت داشتند و آواز کوچ‌شان با صدای غمین زنی محلی از دوردست، درهم می‌پیچید.

دلم می‌خواست برای همیشه روی آن صندلی سرد و نمور کنار جاده بنشینم، تا بهتر ببینم، تا بهتر بشنوم و شاید بهتر درک کنم!

پسرکی با صدای نازک و لرزان گفت: "خانوم، گل‌ها رو تازه چیدم. شوما بخری، قول می‌دم صبح نشده حاجتت رو گرفتی!" چند تکه اسکناسِ ته کیف‌مانده، توی دستان کوچک و سردش جا خوش کرد. لبخندش کش آمد و حرف‌هایش روی دور تکرار بازخوانی شد: "چاکرتیم به خدا، الهی به مراد دلت هرچی که هست برسی خانوم! زَت زیاد!"

سرم را پایین گرفتم و نفس کشیدم. بوی رز وحشی که در وجودم رخنه کرد، دلم خواست برای بار هزارم "بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم" را بخوانم.

_برداشتی آزاد از کتاب { بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم؛ نادر ابراهیمی}

✍ 🏻 مختاری |پاییزنوشت
1403/10/10
#باردیگرشهری‌که‌دوست‌می‌داشتم
#نادرابراهیمی


        

          مثل بقیه کتاب های جناب ابراهیمی فوق العاده بود
پر از جمله هاو تکه های دقیق و لطیف که قابل لمس بود برام 
بیشتر از موضوع داستان قلم نویسنده و بیانِ منحصر به فرد و شیرینش مجذوبم کرد
حجم کتاب کمه و خسته کننده نیست.
        

          برای عزیزانی که خاطرخواه متن و قلم ادبی هستند عالیه، اگر فقط دوست دارید داستان را بخوانید و اتفاقات را دنبال کنید مناسب شما نیست، زیرا سراسر شاعرانه و ادبی نگاشته شده 
        

          پیشنهاد میکنم کتاب رو با صدای پیام دهکردی بشنوید