سیرسه ۴۳۰ صفحه با فنت ریز بود و بسیار بسیار طولانی طوری که حس میکنم از زمان شروع کردنش قرن ها گذشته که درست هم میگم واقعا سیرسه ساحره جزیره آیایا فرزند هلیوس خدای خورشید هزاران سال زندگی کرد ⁦ಠ⁠◡⁠ಠ⁩
این طوری بود انگار که دفترچه خاطرات سیزده سالگیم رو ورق بزنم 
حس میکنم دیگه افسانه ای از یونان باستان نمونده که نخونده باشم همه شخصیت ها برام به طوری آشنا بودند انگار پسر خالمند .
خب البته این بی تاثیر نیست که قبل از این کتاب، پنجگانه پرسی جکسون و پنجگانه قهرمانان المپ و آزمون های آپولو و سه گانه آتش دزد و نغمه آشیل رو خونده بودم .⁦乁⁠(⁠ ⁠•⁠_⁠•⁠ ⁠)⁠ㄏ⁩ عملا افسانه و داستان جدیدی نخوندم بجز خود شخصیت سیرسه که خب آره واقعا الهه جسور و قابل تحسینی بود 🫠✨
میلر مدلین نویسنده کتاب تلاش کرده بود از یه زاویه دید جدید  منظومه ایلیدا و  ادیسه هومر  رو روایت کنه موفق هم بود .
قبلا در مورد سیریه توی کتاب پرسی جکسون خونده بودم ولی الان دیگه قشنگ فهمیدم کی بوده جالب بود .متن کتاب به نظر میومد که خسته کننده باشه  (واقعا میخورد خیلی خسته کننده باشه⁦(⁠+⁠_⁠+⁠)⁩ )ولی اصلا خسته کننده نبود میتونستم ساعت ها بخونم خسته هم نشم .
نمی‌دونم چرا اینقدر به دلم نشست شاید اگر تو یه زمان دیگه میخوندمش برام خسته کننده بود .
 میتونم بگم شخصیت سیرسه رو به عنوان یه مادر خیلی تحسین میکنم  .سیرسه مصمم ترین و پوست کلفت ترین مادری بود که تاحالا دیدم اگر من به جاش بودم خودم بچم رو تو دریا خفه میکردم ⁦ಠ⁠‿⁠ಠ⁩
اگر بخوام از یکی از نقطه ضعف های کتاب بگم همین طولانی بودنش بود واقعا خیلی خیلی طولانی بود و بیشتر داستان هم انگار تویه جاده صاف پیش می‌رفت که هراز گاهی یه دست انداز هایی هم داشت 
البته من توی این کتاب دنبال هیجان نبودم پس این روند داستان برام آزاردهنده نبود.
حس و حال کتاب رو دوست داشتم  این فضای باستانی و افسانه ای ؛و اگر کتاب دیگه ای هم از افسانه ها نه فقط افسانه های یونان_روم  ببینم حتما میخونمش .
      

        وای خدایا فئودور داستایوفسکی خدا لعنتت کنه خدایا 
بزارید برم گریه کنم این چی بود این کتاب با احساساتم کرد 
فکر کنم زیادی برای ادبیات روسیه جوونم
 وای داستایوفسکی چرا اخههههه؟!
چیزی ندارم در مورد کتاب بگم فقط همین الان الان تمومش کردم و ..واییییی
بهتره تا چند سال با ادبیات روسیه خدافظی کنم چرا اینطوری تموم شدی مرد 
هنوز دارم برای شخصیت اصلی میسوزم
      

        در مورد این کتاب ،جلد دوم دروازه مردگان اثر حمید رضا شاه آبادی، باید بگم اینقدر کتاب های ماجراجویی و فانتزی خارجی خونده بودم که دیدم اسم هایی مثل شکور، رضا، نادر ،عالیه و الماس بین صفحات کتاب هر دفعه دوباره من رو شگفت زده میکرد .
دیدن لوکیشن هایی مثل ایستگاه پانزده خرداد ،سبزه میدان  و سلطان آباد ساوه  برای کسی که فقط با خیابون های منهتن توی کتاب ها عادت کرده بدجوری عجیب بود . 
و از همه عجیب تر برام این بود که دقیقا به همون اندازه، به اندازه کتاب های خارجی که خونده بودم خوب بود.
 نمیگم کتابی که الان تموم کردم شاهکار تاریخ هست ولی واقعا نمیشه از این حقیقت که عالی بود هم گذشت  .
مجموعه جالبی هست و جلد سوم رو هم میخونم . ولی در کل اصلا نمیشه جزو ژانر ترسناک حسابش کرد حتی فانتزی هم نه پیشتر یه سورئالیست با چاشنی فضای گوتیک و رئالیست جادویی بود .
شخصیت مورد علاقم توی این کتاب نادر بود یه جوون تحصیل کرده توی فرنگ که هیچ کس حرفاش رو نمی‌فهمید و همه مسخرش می‌کردند خیلی گناه داشت بچه 😭🤝🏻.از خود شخصیت های اصلی هم بیشتر دوستش داشتم 
در کل کتاب خوبی بود پیشنهادش میکنم :)

      

        خود این کتاب بلوا ست ،انگار که کلمات و سطر ها باهم دعوا داشته باشند .انگار که بلوا به صفحه ها و فصل ها هم سرایت کرده است .
آنچنان بلوایی در این انبوه کلمات نهفته که ذهن واماندِ من تنها گوشه ای ایستاده بود و این هرج‌ومرج رو تماشا می‌کرد .
یک عاشقانه تا کجا می‌تواند غمگین باشه؟از آن غم های عمیق که تا مغز استخوان آدم مینشیند؛ نوشآفرین و حسینا بیچاره 
      

        چرا اینقدر دردناک ؟
در آخر نمیدونستم این من هستم که کتاب رو تموم کرد یا کتاب اشک های منو .
 تا قبل از این حتی اسم پاتروکلوس هم به گوشم نخورده بود و آشیل هم برام تنها قهرمانی بود از جنگ تروا، نیمه ایزدی رویین تن که تنها نقطه ضعفش یعنی پاشنه پاش اون رو به کشتن میده ،قاتل هکتور و فاتح تروا . اما هیچ وقت به داستان از این زاویه نگاه نکرده بودم آشیل پسری با موهای طلایی و چشمان سبز سرشار از شور زندگی کسی که چنگ مینوازه و آواز میخونه .همیشه مثل یه اسطوره و صورت فلکی دور و باستانی به نظر میومد ولی وقتی عشق پاتروکلوس رو به آشیل خوندم وقتی همراه اونا توی جنگل ها قدم زدم و توی رودخونه شنا کردم همه چیز حس متفاوتی داشت 
پاتروکلوس میخواست که آشیل با مهربونی و انسان بودنش به یاد بمونه نه قتل های که انجام داده .و میدونم که تمامش در هر صورت یه افسانه هست ولی این نسخه رو خیلی بیشتر دوست دارم 
عشق پاتروکلوس به آشیل واقعا خیلی واقعی بود 
اما نسخه ای که من خوندم خیلی ترجمه  عجیب غریب و پر از اشتباه تایپی داشت بعضی جا ها باید حدس میزدم اصلا داستان داره چی میشه نمی‌دونم خود لحن نویسنده اینقدر عجیب و دور بود یا مترجم درست ترجمه نکرده بود هرچی که بود جونم رو بالا آورد تا بخونمش و یه چیز دیگه که تو داستان خیلی برام عجیب بود این بود که این یونانی ها کلمه تعهد تا حالا به گوششون خورده اصلا؟
اما در هر صورت خیلی کتاب رو دوست داشتم و پایانش باعث شد مثل ابر بهاری برای پاتروکلوس و آشیل اشک بریزم 
      

        خیلی گوگولی کوتاه و با مزه بود هم همه داستان ها هم تصویرگری. 
داستان آقای با کلاه و آقای بی کلاه برای من تداعی کننده این شعر بود 
یک نفر نان داشت اما بینوا دندان نداشت
آن یکی بیچاره دندان داشت اما نان نداشت

      

        من دوازده جلد این مجموعه رو وقتی کوچیک تر بودم  برای تولدم هدیه گرفتم  و هر جلد رو با کلی ذوق میخوندم و برام خیلی شیرین بود ؛این که داستان های شاهنامه رو میدونستم و میتونستم برای همکلاسی ها و دوست هام توی مدرسه تعریف کنم  .من عاشق گرافیک نقاشی ها و تصاویر این سری مجموعه هستم و همچنین متن روان و شیرینی هم داره که بچه ها خیلی راحت میتونند باهاش ارتباط برقرار کنند. در عین حال که لحن کهن و قدیمی داره  و اون بخش شجره نامه اول کتاب خیلی کمک کننده هست برای درک بهتر .
اما از یه جایی به بعد دیگه شروع کردم به خوندن خود کتاب شاهنامه به نظم .
و وقتی تفاوت های داستان این کتاب رو با داستان اصلی مقایسه میکنم شگفت زده میشم این کتاب با نظم شاهنامه خیلی تفاوت داشت شاید برای کوتاه شدن داستان این تغییرات ایجاد شدند ولی باز هم این تغییرات به نظر من به داستان اصلی آسیب رساندن برای مثال سه فرزند فریدون بزرگ اصلا تا زمانی که ازدواج کردند اسم نداشتند و فریدون هم به همین دلیل که به دنبال سه خواهر برای سه پسرش میگشت ک اونا هم پدرشون براشون اسمی نزاشته باشه به خواستگاری سه دختر سرو شاه رفت  و این که اون اژدهای که سه فرزند فریدون توی کویر بهش برخورند خود فریدون بود که میخواست واکنش سه پسرش رو ببینه و بر اساس واکنش اونا براشون اسم گذاشت سلم تور و ایرج و همچنین برای همسرانشان .
و اون بخش سیرک که راه افتاده بود بعد از برگشتن سلم و تور و ایرج اصلا توی شاهنامه نیست انگار یه سیرک از هزار سال بعد رفته بود توی دل شاهنامه و تفاوت های دیگه ...
اما اگر از  همه این ها بگذریم  و به داستان خود ایرج برسیم باید بگم که هر بار فکر کردن به این داستان منو توی غم عمیقی فرو می‌بره برادرانی که بخاطر حسادت جاه‌طلبی و تیره دلی خون برادر کوچک تر رو بر زمین می‌ریزند برادری که حاضر شد از تمام دارایی و سرزمینش بگذره فقط برای این که حاضر نبود روی برادر شمشیر بکشه و اما برادران بزرگ تر چقدر بی‌رحمانه سر برده اون رو به پیشگاه پدر خود میفرستند قساوت این اتفاق قلبم رو به درد میاره . 
و شاهنامه کتابی هست با تراژدی های بیشمار .واقعا برام خیلی عجیبه که چرا برخی از داستان های شاهنامه خیلی معروف هستند و بعضی هاشون تغریبا ناشناخته مثلا همه ما شده حتی یک بار اسم رستم سهراب به گوشمون خورده اما در مورد ایرج و برادرانش چطور ؟ داستان سیاوش رو شنیدیم اما فرزندش  فرود چطور یا نبرد سهراب و گردآفرید؟در مورد هفت خان رستم میدونیم ولی هفت خان اسفندیاری ناشناخته باقی مونده  ،زال و رودابه اسم هایی آشنا هستند اما بیژن و منیژه چطور؟. ای کاش روزی برسه که تک تک داستان های شاهنامه نقل زبون تمام مردمان این سرزمین بشه تمام داستان ها!تا مردم افسانه ها حماسه ها و تاریخ کشور خودشون رو بشناسند . وقتی این داستان ها رو میخونی با خودت میکنی :خدایا عجب فیلم های حماسی و تراژیک شاهکاری میشه از این داستان ها خلق کرد!!!!
در کل به این کتاب دو و نیم ستاره میدم چون خیلی تصاویر و روایتگری شیرینش رو دوست دارم و برای آشنایی بچه ها با شاهنامه خیلی خوب هست اما با خود داستان تفاوت های داره ✨
      

        می‌دونم که شاید چند وقت بعد تک به تک سطر های داستان رو به خوبی به یاد نیارم یا تک تک احساساتم مثل غم هیجان شادی نگرانی دلهره تعجب و اشک شور و بغض هایی که سر این کتاب تجربه کردم رو ولی تمام لحظاتی که موقعه خوندن این کتاب بودم برام با ارزشن تک به تک همون لحظه ها و این هنر نویسندست
و پایان این کتاب برای من این حس رو داشت که یه تیکه از وجودم رو توی این دنیا جا گذاشتم و برگشتم .همه مجموعه ها پرسی جکسون، قهرمانان المپ، مگنیس چیس و آپولو  بهم حس خونه رو میدن کارکتر های که انگار باهاشون زندگی کردم و حالا باید باهاشون خداحافظی کنم و خونه رو ترک کنم 
 با یه لبخند تلخ شیرین 
      

        این داستان پر بود از درد  پر از  عشق پر از حسرت پر از دویدن و نرسیدن 
و به پایان تمام عاشقان افسانه ای خون است و مرگ 
      

        واقعا من اصلا با کتاب ارتباط بر قرار نکردم خیلی داستان بی دلیل طولانی بود در صورتی که میشد در صفحات کم تری این کتاب رو به نگارش در آورد . کل کتاب هیچ اوج و فرودی نداشت انگار فقط تو یه خط صاف حرکت میکرد  و انتظار خاصی هم نداشتیم چون در هر صورت نمیتونه  چیزی بشه ما میدونیم که سم مرده ‌ !
خوندن این کتاب خیلی برای من طولانی شد چون هیچ نکته جذابی نمی‌دیدم که من رو مشتاق به خوندن کنه فقط چون شروع کردم مجبور بودم که تمومش کنم به نظر داستان میتونست خیلی عمیق تر باشه و بیشتر احساسات رو بر انگیزه ولی از نظر شخصی من واقعا خیلی جذاب نبود اصلا نتونستم با شخصیت های کتاب ارتباط بر قرار کنم و خیلی جا ها حوصلم سر می‌رفت در بهترین حالت فقط میشه گفت خوب بود بد نبود .
هر کسی نظر متفاوتی داره ولی این کتاب برای من خیلی جالب نبود .
      

        اول از هرچیزی نمیتونم احساسی رو که این جلد از مجموعه بهم داد رو توصیف کنم بی‌شک این داستان داستان یک انقلاب بود یک شورش یه جنگ بی رحم .این جلد با وجود فروپاشی های روانی کارکتر ها برای من خیلی حس مبهم و دردناکی داشت شکنجه های جسمانی و روانی که کارکتر ها تحمل کردند، اونقدر واقعی میتونستم احساس کتنیس رو حس کنم که وقتی توی بیمارستان منتظر بود تا گروه نجات پیتا رو برگردونند میتونستم خیسی رو روی گونه های خودم احساس کنم .
این که شخصیت پیتا اینطوری زیر شکنجه عضو شده بود حتی از مرگش هم بد تر بود .و کل کتاب انگار که یه شو تلویزیونی بود یه نمایش یه چهره برای یک انقلاب چیزی که  آتش هر انقلابی برای برافروخته شدن بهش نیاز داره و کتنیس دختر هفده ساله ای که در دست قدرت ها تبدیل به یه ابزار شده .
اما نمیتونم شوکی رو که با منفجر شدن اون همه بچه متحمل شدم رو بیان کنم .شورشی ها خود انقلابی ها با نماد کاپیتول بچه ها و درمانگر های خودشون رو به کام مرگ فرستادند تا چی؟ به روند انقلاب سرعت بدن و این کار خوب جواب داد برای رسیدن به قدرت همون چیزی رو هدف قرار دادند که جزوی از آرمان هاشون برای این انقلاب بود اونها بچه ها رو به اسم دشمن کشتند تا روند انقلابشون سرعت پیدا کنه اما جالب این جاست که این اتفاق ها فقط توی کتاب ها نمیوفته ...
و در آخر کتاب با پیشنهاد این که بازی های عطش جدیدی بر گذار بشه ما میتونیم متوجه عمق فاجعه بشیم این که هیچ چیز تغییر نکرده هیچ چیز هنوز هم این بازی بازی قدرته و آرمان های انسانی فقط یک شعار هستند یک نقاب !داستانی از یک دیستوپیا واقعی..
پس وقتی که مسیر تیر کتنیس از یک دیکتاتور به طرف قلب دیکتاتور جدید پرتاب شد میتونستم متوجه بشم که خون توی رگ هام یخ زده .
بیست صفحه آخر رو با هر خط بغض و گریه خوندم در آخر تو میتونی بفهمی این داستان عاشقانه کتنیس پیتا یا گیل نیست که داستان اصلیه این انقلاب و مرگ ها و نماد های این کتاب هستند که مسئله اصلی هستند این مجموعه رو نمیشد یه داستان سطحی تصور کرد، نمی‌دونم شاید فقط این حسی هست که من نصبت به این کتاب داشتم شاید بغییه نظرات متفاوتی داشته باشند ولی این مجموعه یکی از بهترین و به یاد ماندنی ترین سگانه هایی بود که تا به حال خوندم پس...
Are you, are you
Coming to the tree?
They strung up a man
They say who murdered three
Strange things did happen here, no stranger would it be
If we met at midnight in the hanging tree
      

        در یه کلمه باید بگم این کتاب عالی بود و پایان غیر منتظرش هنوز منو توی شک گذاشته .
من فیلم کتاب رو قبل از این که بدونم کتابش وجود داره  دیدم و الان خیلی پشیمون هستم چون اگر داستان کتاب رو نمیدونستم میتونست از چیزی که هست هم اتفاقات غیر منتظر کتاب جذاب تر بشه .
واقعا عاشق فضا و داستان کتاب شدم و همون طور که پر واضحه همیشه خوندن کتاب خیلی خیلی بهتر از فیلم هست با این که واقعا باید بگم فیلم از نظر من یکی از بهترین اقتباس های کتابی هست فیلم خیلی به داستان اصلی کتاب پایبند بوده و حتی کوچیک ترین جزئیات کتاب رو هم به پرده سینما کشونده .
اماااا... 
بی شک در هر شرایطی کتاب به چیز دیگه هست .
واقعا عاشق کتاب شدم تقریبا اواسط جلد دوم بودم که متوجه شدم داستانی که توی کتاب در جریانه چقدر منو یاد افسانه قدیمی مینوتور و جزیره کرت میندازه داستانی که در آن  هر سال آتنیان مجبور بودن تا چهارده جوان رو به عنوان غرامت شکست در جنگ به جزیره کرت بفرستند تا غذای مینوتور هیولای لابیرنت دایدالوس شوند هفت دختر و هفت پسر. و اما اینجا کاپیتال نقش مینتور هیولا تشنه بخون رو بازی میکرد و دوازده منطقه که مجبور بودن هر سال یک دختر و پسر رو به مجازات شورشی که خیلی از اون ها در هنگام وقوعش حتی وجود هم نداشتند به کام مرگ بفرستند.
این کتاب و ژانر دیستوپیای که درش در جریانه آدم رو شیفته خودش می‌کنه، و نافرمانی و شورشی که به فضای کتاب سایه انداخته من رو مجذوب خودش قرار داده .
این مجموعه خیلی ...وای خیلی خوبه و پایان این جلد باعث شد جیغ بزنم. با بوی که از آتش سوختن  یک حکومت دیکتاتور در هوا برخواسته آخرین صفحات جلد دو بازی های گرسنگی اشتعال به پایان میرسه...
      

        حال هوایی که این کتاب داشت یه سادگی در عین عمق بود چیزی بود که متوجه نمیشی چطور اینقدر سبک به درون قلبت رخنه می‌کنه و مثل خون در رگ هات جریان میابه  ،نرم و لطیف مثل ابر های بهاری مثل انعکاس نور اعماق چشم ها ،کتاب کوتاهی بود و مفاهیم و درد های اجتماعی رو به زبانی ساده و صمیمی تعریف میکرد.شعر ها و نوشته های آقای قیصر امین پور همگی این حس لطیف و روح نواز رو در خودشون دارد .نوشته های که گویی نه چشم ها بلکه روح را لمس میکنند
      

        خدایا من سر هر صفحه از خنده مردم یه عاشقانه کمدی و قدیمی خیلی قشنگ بود صفورا عالی بود رستم دستان رو هم حریف بود این دختر، اینقدر سر عربده کشی هاش و کتک کاری هاش خندیدم که نمیتونم توصیف کنم واقعا خیلی داستان قشنگ و گیرایی داشت و بیان و نثر داستان خیلی قشنگ و شیوا بود من به عنوان به خواننده نوجوان واقعا ازش لذت بردم و عرض یه روز هم تموم شد اینقدر که بامزه بود .شخصیت شر و شور صفورا رو خیلی دوست داشتم لحن حرف زدن غلام منو یاد لات های محله پایین تو سریال شهرزاد می انداخت .
واقعا فکر نمی‌کردم اینقدر قشنگ باشه اینقدر سرش بخندم عشق صفورا غلام خیلی قشنگ و بامزه بود و این رو دوست داشتم که داستان اصلا کلیشه ای نبود خیلی دلنشین بود 
      

        این آقای بهرام هرکول و رستم و سوپر من و بتمن و همه رو میزاره تو جیبش داستان دیگه زیادی خیالی بود اصلا منطقی نبود مثلا به یه دیو کوه پیکری می‌رسید با یه ضربه شمشیر نصفش میکرد یه تنه یه ارتش رو تار و مار میکرد تیر میزد به شیر از دهنش می‌رفت تو از دمش در میومد رستم هم این کارو نمی‌کرد.
 و عشق که بهرام نسبت به گل اندام داشت خیلی عشق آبکی و سطح پایینی بود این آقای بهرام یه نظر خود گل اندام رو که نه فقط نقاشی این دختر رو دیده بود یه دل نه صد دل عاشق و دلباخته شده بود از اون عشق های سودایی، یعنی بهرام فقط عاشق زیبایی شاهدخت چین شده بود اصلا این دختر رو نمی‌شناخت نه شخصیت نه رفتارش نه علایقش هیچ چیز این فقط زیبایی ظاهر نیست که مهمه ؛فقط صورت زیبایی این دختر بود که آتش این عشق سودایی بهرام رو روشن کرده بود  که این همه راه از روم بره چین با هرچی شیر و پلنگ و نهنگ و پریزاد و دیو و سپاه چند هزار نفره هم هست بجنگه تا تازه برسه به چین که آیا گل اندام رو به دست بیاره آیا نیاره.
به نظرم عشق بهرام اصلا عشق حقیقی نبود چون زیبای از بین می‌ره و این که گل اندام خیلی شخصیت منفعلی توی داستان داشت یه جایی از داستان می‌گفت  خسته شده از این اسیر بودن توی قصر دلش میخواد بره بین مردم عادی زندگی رو خودش بچشه و به پسر های حسودی که همیشه در میان نبر هستند و خودش همیشه توی برجش میان زر و زیور و ابریشم خب ولی به محض این که بهرام ازش خواستگاری می‌کنه انگار همه این ها محو میشه خیلی خوشحال ازدواج می‌کنه انگار نه انگار که آرزویی هم داشته 
در کل داستان خیلی آبکی و خیلی خیلی غیر منطقی بود  هم نبرد های بهرام هم عشقش .تنها نکته ای که در مورد بهرام دوست داشتم جوانمردیش بود ولی در کل داستان تاثیر گذاری نبود به نظر من گل اندام خیلی منفعل بود بهرام خیلی دیگه فراطبیعی قوی بود خودش یه تنه کل قهرمان های مارول رو حریف بود  و آخرش هم به خوبی خوش مثل داستان های دیزنی و سیندلا تموم شد .
داستان های مثل لیلی و مجنون یا بیژن و منیژه و زال و رودابه رو خیلی بیشتر دوست داشتم