سیرسه ۴۳۰ صفحه با فنت ریز بود و بسیار بسیار طولانی طوری که حس میکنم از زمان شروع کردنش قرن ها گذشته که درست هم میگم واقعا سیرسه ساحره جزیره آیایا فرزند هلیوس خدای خورشید هزاران سال زندگی کرد ⁦ಠ⁠◡⁠ಠ⁩
این طوری بود انگار که دفترچه خاطرات سیزده سالگیم رو ورق بزنم 
حس میکنم دیگه افسانه ای از یونان باستان نمونده که نخونده باشم همه شخصیت ها برام به طوری آشنا بودند انگار پسر خالمند .
خب البته این بی تاثیر نیست که قبل از این کتاب، پنجگانه پرسی جکسون و پنجگانه قهرمانان المپ و آزمون های آپولو و سه گانه آتش دزد و نغمه آشیل رو خونده بودم .⁦乁⁠(⁠ ⁠•⁠_⁠•⁠ ⁠)⁠ㄏ⁩ عملا افسانه و داستان جدیدی نخوندم بجز خود شخصیت سیرسه که خب آره واقعا الهه جسور و قابل تحسینی بود 🫠✨
میلر مدلین نویسنده کتاب تلاش کرده بود از یه زاویه دید جدید  منظومه ایلیدا و  ادیسه هومر  رو روایت کنه موفق هم بود .
قبلا در مورد سیریه توی کتاب پرسی جکسون خونده بودم ولی الان دیگه قشنگ فهمیدم کی بوده جالب بود .متن کتاب به نظر میومد که خسته کننده باشه  (واقعا میخورد خیلی خسته کننده باشه⁦(⁠+⁠_⁠+⁠)⁩ )ولی اصلا خسته کننده نبود میتونستم ساعت ها بخونم خسته هم نشم .
نمی‌دونم چرا اینقدر به دلم نشست شاید اگر تو یه زمان دیگه میخوندمش برام خسته کننده بود .
 میتونم بگم شخصیت سیرسه رو به عنوان یه مادر خیلی تحسین میکنم  .سیرسه مصمم ترین و پوست کلفت ترین مادری بود که تاحالا دیدم اگر من به جاش بودم خودم بچم رو تو دریا خفه میکردم ⁦ಠ⁠‿⁠ಠ⁩
اگر بخوام از یکی از نقطه ضعف های کتاب بگم همین طولانی بودنش بود واقعا خیلی خیلی طولانی بود و بیشتر داستان هم انگار تویه جاده صاف پیش می‌رفت که هراز گاهی یه دست انداز هایی هم داشت 
البته من توی این کتاب دنبال هیجان نبودم پس این روند داستان برام آزاردهنده نبود.
حس و حال کتاب رو دوست داشتم  این فضای باستانی و افسانه ای ؛و اگر کتاب دیگه ای هم از افسانه ها نه فقط افسانه های یونان_روم  ببینم حتما میخونمش .
        

          متن روانی داره که باعث میشه تا شما خسته نشین و مثل خیلی از افسانه های یونانی قلمش سخت نیست به نظر من که خیلی قشنگه
        

          سیرسه، دختری ست از دختران "هلیوس" (خدای خورشید) که برخلاف سایرین بهره ی چندانی از زیبایی و قدرت الهی نبرده و به همین خاطر، عزلت نشینی و گوشه گیری را به همنشینی با خدایان دیگر ترجیح می دهد
با این وجود و با گذشت سال ها، "سیرسه" ی گوشه گیر، عاشق ماهی گیری فانی و متزلزل می شود. نیروی این "عشق"، قدرت جادویی و نهفته ی سیرسه را بیدار می کند... جادویی که به واسطه اش، انسانی، خدا می شود، و الهه ای مبدل به هیولا می گردد
اینجاست که سیرسه برای ابدیت به جزیره ای متروکه تبعید می شود تا زندگی جدید و متفاوتی را تجربه کند
<img src="https://www.uplooder.net/img/image/47/8efb3a1f6870651b9c6dda93678f271a/1.jpeg
"/>
یه جایی قبلا خوندم که نوشته بود هدف "مدلین میلر" از نوشتن این کتاب و چندتایی کتاب در همین سبک این بوده که نسل جدید رو با اسطوره های یونانی آشنا کنه و دیگران رو ترغیب به خوندن این سبک از کتاب ها کنه. از امتیاز خوب کتاب و تعداد بالای خوانندگانِ مشتاقش میشه فهمید که خوشبختانه "میلر" در این زمینه موفق عمل کرده و انتخاب شدنش به عنوان بهترین کتاب "فانتزی" در سال گذشته هم مهر تاییدی بر همین مساله ست. حتی خود من هم بعد از خوندن کتاب به شدت تمایل پیدا کردم که کتاب های ایلیاد و ادیسه رو مطالعه کنم
^^

اما در مورد خود کتاب و داستانش، میشه گفت نسبتا کتاب پر ماجرایی بود. تقریبا هر صد صفحه یک بار اتفاق تازه ای پیش می اومد و جریان داستان تغییر میکرد. با این حال کتاب جذابی نبود، حتی هیجان انگیز هم نبود، یک سری ماجرا بود که پشت سر هم اتفاق می افتادن و وقتی یکی تموم می شد، یکی دیگه شروع می شد. یه جورایی مثل رانندگی تو یه جاده ی صاف و مستقیم بود که هر از گاهی ظاهر شدن یه درخت یا مثلا یه تابلوی تبلیغاتی جلب توجه می کنه و بعد دوباره جاده ی خالی 
-_-
نمی دونم اشکال از شخصیت پردازی بود یا ترجمه، چون من تقریبا هیچ حسی از کتاب نگرفتم، نه خوب بود نه بد. حتی خدایان و قدرت های الهی شون هم به نظر معمولی و پیش پا افتاده می اومدن... یعنی انقدری که ظاهر شخصیت ها و خوش قیافه و خوش هیکل بودنشون برای نویسنده مهم بود یه ذره هم مثلا قدرت الهی و ذاتشون اهمیتی نداشت 
:)))

ترجمه ی کتاب متاسفانه ترجمه ی ضعیفی بود. قسمت هایی از ترجمه به قدری اشکال داشت و نامفهوم بود که بدون مقایسه با نسخه اصلی هم می شد فهمید که یه جای کار اشکال داره
توصیه م برای اونایی که می خوان کتاب رو بخونن اینه که یا صبر کنید ترجمه ی بهتری از کتاب بیرون بیاد(که بعید می دونم این اتفاق بیوفته) یا اینکه نسخه ی زبان اصلی رو بخونید
---
با ارفاق 3 امتیاز می دم
        

          نصفه ولش کردم متاسفانه...
        

          《هو الحق》
من طرفدار داستان‌های اساطیری نیستم، اما سیرسه رو دوست داشتم.
پنجمین همخوانی باشگاه کتابخوانی نور
        

          وقتی این کتابو تموم کردم فکر کردم چیز خاصی به دانسته هام در مورد اساطیر اضافه نکرده ولی چند تا کتاب بعدی که خوندم و داخلشون به داستان هایی از اساطیر اشاره شده بود تازه فهمیدم تمام اون داستانارو به طور خلاصه تو این کتاب خونده بودم
        

          پیام کتاب رو دوست داشتم از پایانش هم راضی بودم ولی کمی کسل کننده بود و طولانی و از خوندنش خسته میشدم 
می‌تونست روند داستانی بهتری داشته باشه
از ترجمه اصلا راضی نبودم بعضی جاها اصلا نمیفهمیدم گوینده کیه و جمله خطاب به کیه
با شخصیتا هم ارتباط نگرفتم متاسفانه فقط خود سیرسه نظرمو جلب کرد
اگه دوست دارین با اساطیر و خدایان یونان آشنا بشین بخونینش اطلاعات خوبی میده 
        

          کتاب یازدهم سال 1402
سیرسه دختر هلیوس که بخاطر جادوگری مجازات میشه و به ایایا تبعید میشه و در جزیره ساکن میشه و اتفاق هایی در جزیره رخ میده...
داستان جالبی داشت و منو مجذوب خودش کرد با اینکه هر پنجاه یا صد صفحه‌ اتفاق های جدیدی می افتاد ولی بعضی جاها کسل کننده میشد و میخواستی کتابو ول کنی ولی هی ادامه می‌دادی تا ببینی عاقبت سیرسه چی میشه سیرسه رو خیلی دوسش داشتم  هی داستان ادامه میدادم تا ببینم سرنوشتش چی میشه  با خواندن این کتاب وسوسه شدم بقیه داستان های اساطیری رو بخونم مخصوصا داستان اودیسه رو تازه شخصیت های زیادی داشت که هر کدوم جایی از داستان وارد میشدن و اصلا سردرگمت نمی‌کرد بلکه داستان جذاب تر هم میشد
بریم سراغ ترجمه و ویراستاری  با اینکه یکمی مشکل داشت ولی ایکاش بیشتر توجه میکردن  مترجم و ویراستار باید  دام های رو که ممکنه فرد در ترجمه از زبان مبدا  داخلشون گیر کنه رو بشناسه و طرف اونا نره و اونا رو با کلمه راحتری جایگزین کنه