۲۲ فروردین ۱۴۰۳
مجموعه مه زاد هم بعد از یک سال تموم شد.
هیچوقت دلم نمی‌خواست تمومش کنم، تنها چیزی که الان برای گفتن دارم اینه که... من تغییر کردم. فکر نمیکنم دیگه آدمی بشم که قبل از خوندنش بودم، فکر نمیکنم دیگه اون آدم رو بشناسم.
راستش قلبم شکسته:) نمیتونم توصیفش کنم و بگم چه احساسی دارم. همزمان شاد ترین و غمگین ترین پایان دنیا بود و احساس میکنم ویرانگر درون من رو از هم پاشونده، همون کاری که با وین کرد؟
وین. وین.وین :) بعد از کلسیر دوست داشتنی ترین و مورد علاقه ترین شخصیت برای من وین بود. مهم نیست چه اتفاقی بیوفته، وین تا ابد قهرمان منه تو نمیتونی نظرمو عوض کنی. 
کلسیر بهم یاد داد وقتی همه چیز نابود شده لبخند بزنم، بهم یاد داد که اون امیده و کسی که ″امید″ باشه رو با هیچی نمیشه کشت، نه با نیزه و نه با خنجر. 
کلسیر بهم یاد داد که چطور روی پای خودم بایستم و حتی وقتی از درون باور ندارم که یک قهرمانم، برای بقیه یک قهرمان باشم. چطور همه چیز رو مدیریت کنم و از خودم چیزی بسازم که شکست ناپذیره، مهم نیست از درون چقدر شکستنی شدم. مهم نیست اگه فکر میکنم اون قهرمانی نیستم که باید باشم:)
و وین بهم یاد داد چطور اعتماد کنم ولی زنده بمونم... چطور قوی باشم، چطور نزدیک کسایی بمونم که بهم نیاز دارن. چطور سرگذشت دردناکم رو به نقطه قوتم تبدیل کنم.
راستش فکر میکنم قراره تا ابد بخشی از وجودم رو توی این کتاب جا بذارم، بخشی از وجودم متعلق به مِه باقی میمونه. همون مِهی که از بین خاکستر بالا میاد و من رو در بر میگیره و بهم قدرت میده، من رو پنهان می‌کنه و از من محافظت می‌کنه.
یک جورایی تک تک شخصیتا رو با عمق وجودم درک کردم و الان که همه چیز تموم شده من خالی ام، انگار همه چیزو از دست دادم. اما هنوزم این کتاب توی قلب من ادامه داره و هنوزم اونا پیش منن. 
سندرسون به طرز بی رحمانه ای دقیقا می‌دونه داره چیکار میکنه، اگه می‌تونستم برای این دنیا یک خدا انتخاب کنم قطعا اونو انتخاب میکردم، احتمالا زنده نمیموندم اما با وجود کار های وحشتناکی که ازش بر میاد بهش اعتماد دارم. (هرچند هیچوقت قرار نیست ببخشمش.)
به امید روزی که قهرمان دوران رو پیدا کنیم، به امید مِه که میبینه و میشنوه، به امید وین، الند، سیزد، اسپوک و دوباره...
 به امید کلسیر، نجات یافته هتسین که من رو نجات داد...
      

        دقیقا دیروز، سر زنگ عربی این کتاب رو شروع کردم و امشب ساعت ده تمومش کردم. کتاب های جنایی یه انرژی خاصی دارن که باعث میشن نتونی کنار بذاریشون. یا حداقل برای من اینطورین. و نمیدونم چرا اینقدر با این کتاب مشکل دارن من واقعا مغز نویسندشو تحسین میکنم و طرحشو واقعا دوست داشتم. خیلی مریض طور ولی خفن بود. دو ستاره ای که ندادم بخاطر اینه که اطلاعات غیر ضروری و کش دار زیادی داشت که مسیر داستان رو منحرف میکرد و بعضی جاهاش مبهم بود. و اینکه باید بیماری چهره پریشی شخصیت آدام بیشتر بهش پرداخته میشد و توصیف میشد و ...خلاصه خیلی بعضی چیزا هم خیلی مصنوعی پیش می‌رفت مثلا ادامه زندگیشون به چی بسته داره؟ به سنگ کاغذ قیچی. اگه من بردم طلاق نمی‌گیرم (بسیار منطقی) یا بعضی اتفاقا رو اصلا نمی‌فهمیدم واتتت چیشد؟ ولی در کل ایده اش تازه و ناب بود و ازش خوشم اومد. در کل بخونید به عنوان یه جنایی چیز خوبی بود.
      

        خب خب.
احتمالا بعد از خوندن این کتاب قراره به دو دسته تقسیم بشین.
 دسته اول کسایی هستن که اصلا باهاش حال نکردن و داستانشو سطحی و میدونن و زده شدن، دسته دوم هم کسایی هستن که جذبش شدن و به طرز عجیبی براشون جالب بوده. 
این که شما توی کدوم دسته قرار میگیرید به سلیقتون، نوع کتابهایی که میخونید و مودتون بستگی داره. من خودم کتاب های مورد علاقم فانتزی-حماسی های سنگینی مثل مه زاده اما جزو گروه دومم. وقتی این کتاب رو شروع کردم با یک دید منفی رفتم سمتش، چون ترند بود گارد داشتم نسبت بهش اما دیدم به طرز عجیبی دارم جذبش میشم و از خوندنش لذت میبرم. به عنوان یه فانتزی سبک و دوست داشتنی، مثل یه زنگ تفریح کتابی بود برام که برخلاف تصوراتم اوقات خوبی رو باهاش گذروندم. بنظرم اگه انتظاراتتونو ازش پایین بیارید و شل بگیرید از داستانش لذت میبرید🙂😂
یکی از نکات خوبش هم این بود که منو از ریدینگ اسلامپی خیلی خیلی طولانی درآورد. وایبش هم مثل داستان های دیزنی بود و یکم منو یاد کاراوال هم انداخت. (فقط یکم) خلاصه که همه چیز به همون اول ماجرا بستگی داره. یا دلتونو میزنه و باهاش ارتباط نمیگیرید و میفهمید  که قرار نیست با کل مجموعه ارتباط بگیرید. یا همون اول به دلتون میشینه و درگیر شخصیتاش میشید. من که از روند ملایمش و شخصیتاش(به خصوص شنِ عزیزتر از جانم) لذت بردم و روند داستانیش رو هم دوست داشتم. یکم کلیشه بود ولی از کلیشه بودنش لذت می‌بردم. You don't seem to understand 
 (فقط چون حرصم گرفته می‌خوام اعلام کنم که بعضی جاها دلم میخواست از دست رن سرمو تو دیوار بکوبم.)
      

        زیبایی این مجموعه، تابستونم رو هم زیبا کرد>>>
ارزش خوندنو داشت و از جلد اول پیشرفت کرده بود، رشد شخصیتی کارکتر هارو به وضوح میشد دید:)
 از همون اول موقع خوندنش قلبم اکلیلی بود.
      

        بعد از خوندن جلد اول یکم تردید داشتم اما این یکی واقعا منو عاشق خودش کرد. 
شخصیتاش شخصیتاش:))
      

        خیلی دوستش داشتم، خیلی زیاد.
با اینکه انتظار نداشتم اینقدر ازش خوشم بیاد اما خیلی زود بلعیدمش و قبل از اینکه حتی بفهمم تمومش کردم. فضای دیستوپیایی و علمی تخیلی متفاوتی داشت و بیشتر درباره بازی و برنامه نویسی بود و عاشقش شدم>>>
این کتاب شما رو میبره وسط یه دنیای پر زرق و برق و رنگارنگ اما خطرناک.
      

        
چجوری میتونم به این مجموعه نمره بدم؟
این کتاب، قلب منو مال خودش کرده، من عاشق همه چیزشم. عاشق سیستم جادویی پیچیده و عجیبش، شخصیت های دوست داشتنی و عمیق، طرح غیر قابل پیش بینیش، فضا سازی دارک و مه آلود. چطور میتونم عاشقش نباشم؟!
این جلد رو حتی از جلد اول هم بیشتر دوست داشتم، رشد شخصیتی کاراکتر ها خیلی ملموس و واضح بود، مخصوصا وین.... وین برای همیشه قهرمان من میمونه:)
هرچند من نسبت به تک تکشون حس تعلق دارم.
الند، اسپوک، بریز، هام، کلابز، سیزد (و تیندویل عزیزم) و حتی زین... 
البته باید بهتون هشدار بدم که سندرسون خیلی بی رحمه، احتمالا اگه من شخصیتی توی این کتاب بودم زیاد دووم نمیاوردم.
پایان پیش بینی ناپذیری هم داشت که فکرشو نمی‌کردم و باعث شد مشتاق تر بشم که برم سراغ جلد بعدش، خیلی خفن بنظر میرسه.
اما فکر نکنم هرگز واقعا بتونم از این کتاب دل بکنم. من جزوی از مِه شدم، جزوی از خاکستر و دود. شاید هیچوقت نتونم یه مه زاد باشم اما بخشی از روحم توی این مجموعه بجا میذارم و هرموقع دنبال خودم گشتم، خودمو بین تار و پود مِه ردای وین، بوی سکه های فلزی، رطوبت مِه و آرامش شب پیدا میکنم:)
برای امید به کلسیر، نجات یافته هتسین که منو نجات داد.
      

        عنوان خیلی جالبی داره.
″شرلوک هولمز مرده و تاریکی بر دنیا سایه افکنده.″
همین هم باعث شد که ایده جذابی برای من باشه و تصمیم بگیرم بخونمش. اما انتظاراتم رو برآورده نکرد. 
پایان غیر منتظره ای داشت با این حال منطقی نبود و نمی‌تونستم انگیزه شخصیت هارو درک کنم. روندش هم کند بود. 
با این حال توصیفات و صحنه پردازی جالبی داشت.
 هرچند بین جنایی هایی که خوندم، توصیه اش نمیکنم.
      

        اولین کتابی که از آگاتا کریستی خوندم و منو ترغیب کرد کتابای بیشتری ازش بخونم👀
      

        نمره دادن بهش خیلیی سخته. 
اول از همه بخاطر دارک آکادمیا بودنش انتخابش کردم و فضای قشنگی هم داشت. شخصیت هاش هم  با جزئیات بودن، جوری که خیلی زود می‌تونستم همشونو  با ویژگی ها بارزشون از هم تشخیص بدم. 
اما روندش خیلی کند بود و خوندنش خیلی طول کشید. بیشتر کتاب واسه معرفی شخصیت ها و فضا سازی بود و فکر کنم چون کتاب چهار جلد داره، طبیعیه که جلد اولش به شخصیتا بپردازه. اولش شروع هیجان انگیزی داشت و من هی منتظر بودم یه اتفاقی بیوفته که منو جذب کنه و داستان رو اکشن تر کنه و این اتفاق تا آخر کتاب نیوفتاد. فقط صد صفحه آخر هیجان بیشتری داشت. در کل حس میکنم باید جلدای بعدشم بخونم که درست قضاوت کنم.
      

        این کتاب تکمیل کننده جلد اول بود و از زبون خواهر جود یعنی ترین بود. با وجود اینکه یکم درکش میکردم، اما باز هم نمیتونم باهاش کنار بیام.
      

        بعد از مدت ها یه فانتزی خوندم که همه چیز هایی که انتظار داشتم رو داشت. شخصیت های ملموس و جذاب، داستان تعلیقی، فضا سازی... هرچند فضا سازیش می‌تونست از این بهتر هم باشه و سیستم جادویی خاص و متفاوتی نداشت. از این لحاظ اولش می‌تونه یکم کلیشه ای باشه اما جلوتر که می‌ره جذاب تر میشه. شخصیت جود خیلی برام دوست داشتنی بود، تک تک رفتار هاشو درک میکردم و باهاش ارتباط گرفتم. یجورایی پنجاه درصد داستانو بخاطر جود خوندم💆
رومنسش هم اصلا زننده نبود و خودم ازش خوشم اومد.
خلاصه که بخونیدش🤝
      

        قشنگ ترین اسپین آفی بود که می‌تونستم از این مجموعه بخونم. پیپ زیادی باهوش نیست؟
      

        نمیدونم چی بگم واقعاً:) از جلدای قبل داستان قوی تر و دردناک تری داشت، همه ذهنمو درگیر خودش کرد. یجورایی سخته که بدونم دیگه باید باهاش خداحافظی کنم. پیپ، راوی،کارا،نائومی،جیمی و کانر. همشون بهترین دوستای من بودن و هستن. واقعاً اگه دنبال  یه جنایی درست حسابی و معمایی میگردین که احساساتتونو درگیر کنه این مجموعه رو پیشنهاد میکنم.
      

        شاید بهترین مجموعه فانتزی-عاشقانه ای بود که خوندم. پر از جزئیات جادویی، شخصیتای مرموز و دوست داشتنی و فضا سازی بی نظیر بود. جلد سومش رو از بقیه بیشتر دوست داشتممم هرچند اون حالت معمایی و سیرکی که جلدای قبل داشتن رو نداشت و فضاش متفاوت بود ولی شخصیت هاش قلبمو ربودن.