همیشه وقتی سریال قصه‌های جزیره رو می‌دیدم و به قسمت دوقلوها و ماریلا کاتبرت می‌رسید با خودم می‌گفتم آنه چقدر بی‌وفاست که ماریلا رو تنها گذاشته و خبری ازش نمی‌گیره !
اما تو جلد دوم کتاب نوشته که دوقلوها در زمان حضور آنه تو گرین‌گیبلز به اونجا اومدن و آنه با دل و جان در کنار ماریلا از اون‌ها مراقبت می‌کنه . که این امر نشان دهنده‌ی روح لطیف و قدرشناس آنه هست که ماریلا و تنها نذاشت و جزیره رو وطن خودش حساب کرد و کلی خاطره برای خودش و دوستاش ساخت .
جزئیاتی که تو سریال بهش پرداخته نشد و واقعه‌هایی که تو یه سریال دیگه به نمایش دراومد باعث شده بود که شخصیت مهربون آنه زیاد به چشم نیاد .
        

          و باز هم یک کتاب فوق العاده دیگه از خانم مونتگمری!
وای که محشر بود،هرچی از زیبایی این کتاب بگم کم گفتم!خیلی خیلی دوستش داشتم:)
عشق،هیجان،امید،خنده همه تو این کتاب جمع شدن!چه جمع دوست داشتنی ای شد!
چقدر شخصیت های این کتاب زیبا و وصف نشدنی شدن:)
چه شخصیت های جدید و دوست داشتنی ای تو این جلد اومدن! 
خلاصه که این کتاب واقعا فوق العادست
فرقی نداره تو چه سنی باشی،عاشق آنی شرلی خواهی شد:>
(پ‌ن:ای کاش منم مثل آنه کک ومک داشتم و البته دوستی مثل داینا🥹
🥺😂)
        

          این جلد یکی از جلدای دل‌نشین و قشنگ این مجموعست که خواننده رو به دنیایی آشنا اما پخته‌تر از جلد اول می‌بره. توی این جلد، آنه دیگه اون دخترک خیال‌پرداز و بی‌پروا نیست، بلکه یه دختر 16 ساله و مسئولیت‌پذیر شده که وارد مرحله جدیدی از زندگی‌ش، یعنی تدریس توی مدرسه اونلی، می‌شه.

نقاط قوت کتاب:

1. رشد و بلوغ شخصیتی آنه:
یکی از بهترین بخشای این جلد، تغییر و تکامل آنه‌س. دیگه فقط توی رویاهاش غرق نمی‌شه، بلکه سعی داره توی زندگی بقیه هم تأثیر مثبت بذاره، مخصوصاً دانش‌آموزاش و دو دوقلوی بازیگوش، دیوی و دورا، که به گرین گیبلز میان. با این حال، تخیل قشنگش هنوز هست و حال و هوای خاصی 
 به داستان می‌ده.


2. رابطه‌ی دوستانه و گرم بین شخصیت‌ها:
توی این کتاب، همچنان شاهد دوستی عمیق و محکم آنه و دایانا هستیم، اما در کنار اون، آدمای جدیدی مثل پل ایروینگ (دانش‌آموزی که تخیل قوی و دنیای متفاوتی داره) و خانم لاوندر (زنی که گذشته‌ای تلخ داشته ولی آنه زندگی‌ش رو تغییر می‌ده) هم وارد ماجرا می‌شن. این روابط باعث می‌شه داستان همچنان جذاب و پر از لحظات احساسی باشه.
3. ترکیب طنز و لطافت توی داستان:
در کنار موضوعات جدی‌تر، لحظات طنز و سرگرم‌کننده‌ای هم توی داستان هست، مخصوصاً توی ارتباط با دیوی، که یه پسر شیطون و بازیگوشه و در تضاد با خواهر آرومش، دورا، صحنه‌های جالبی خلق می‌کنه.

نقاطی که شاید یه کم متفاوت باشه:

نبود چالش‌های عمیق‌تر: توی این جلد، برعکس جلد اول که آنه برای پذیرفته شدن توی جامعه تلاش می‌کرد، مشکلات اون‌قدرا هم سخت نیستن. بیشتر داستان درباره روابط اجتماعی و تجربه‌های آنه به‌عنوان معلم می‌چرخه، که شاید برای بعضیا کم‌هیجان‌تر از جلد اول به نظر بیاد.

آنی در اونلی یه داستان گرم، دل‌نشین و پر از احساسه که نشون می‌ده چطوری یه دختر خیال‌پرداز و پر از آرزو، آروم‌آروم تبدیل به یه زن جوون و مسئولیت‌پذیر می‌شه. این جلد، شاید به‌اندازه جلد اول هیجان‌انگیز نباشه، ولی همچنان شیرینی خاص خودش رو داره و پیام‌های قشنگی از دوستی، عشق به زندگی و تأثیر مثبت گذاشتن روی بقیه رو به خواننده منتقل می‌کنه.و به نظر من به اندازه جلد اول قشنگ بود و به دل من یکی که نشست. 
اگه کسی از جلد اول خوشش اومده باشه، حتماً از این جلد هم لذت می‌بره، چون همچنان روح زیبای آنه و فضای جادویی اونلی توی اون جریان داره.
        

          چیزی که به محض خوندن جلد دوم به چشم میاد جزئیات زیاد زندگی نقش‌های فرعیه، من خودم این رو نقطه‌ی قوت کتاب ها و نویسنده‌ها می‌بینم که از جزئیات بنویسن اما در فصل‌هایی خاص ممکنه این نکته کمی باعث حوصله‌سربر شدن کتاب بشه.
        

          بدون شک این مجموعه و مخصوصا این جلد ستودنیه ، من واقعا از خوندنش لذت بردم و غبطه خوردم چرا این جلد ازش هیچ رسانه‌ی تصویری‌ای نیست ، بس که قشنگ بود با خودم میگم خانم مونتگمری کاش بود من میرفتم بغلش میکردم و تشکر میکردم  بخاطره اینکه باعث شد عمیقا از خوندن کتابی لذت ببرم...!
        

          این جلد برام سرشار از شگفتی ها و ماجرا ها بود .من تا ابد عاشق دختر مو قرمزی این مجموعه می مانم و تا بی کران به آن عشق می ورزم .🤍
        

          چقدر داستان خانم لوندر احساساتیم کرد... چه اسم زیبایی برای این کاراکتر انتخاب کرده بود.

        

          عکسی که از بخشی از کتاب گذاشتم، بهترین و جالب‌ترین جملۀ کل مجموعه برای من است. جمله‌ای که از چهارده سال پیش وقتی برای اولین بار آنی شرلی خوانده بودم در ذهنم مانده بود اما در کتاب پیدایش نمی‌کردم. جمله‌ای که در بخش‌های زیادی زندگی به آن فکر کردم و تقریباً همۀ زندگی شبیهش بود و حالا وقتی برای دومین بار، نسخۀ صوتی کتاب را گوش می‌دهم، پیدایش می‌کنم.

آنی به خاطر از دنیا رفتن متیو و ضعیف شدن چشم‌های ماریلا تصمیم می‌گیرد از رفتن به دانشگاه صرف‌نظر کند و در اونلی بماند و معلم مدرسه شود. تعبیری که از این اتفاق می‌کند جالب است. آنی می‌گوید همیشه آینده در نگاهش یک جادۀ صاف بوده که تا انتهایش را می‌دیده اما حالا آینده برایش یک جاده پرپیچ و خم است و شاید رفتن به دانشگاه پشت پیچ بعدی باشد. (شاید اگر این کتاب امروز نوشته می‌شد آنی تا آخر کتاب از زمین و زمان متنفر می‌شد و آه و ناله می‌کرد که سد راه آرزوهایش شدند!)

ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود. یکی از اقوام ماریلا از دنیا می‌رود و آنی و ماریلا فرزندان دوقلوی او را به نام «دیوی» و «دورا»  به سرپرستی قبول می‌کنند. بزرگ کردن آنی در نگاه ماریلا سخت بوده اما حالا با بزرگ شدنش حال و هوای متفاوتی دارد. انگار با خودش می‌گوید:«آنی که بزرگ شد و تبدیل به چنین زنی شد. پس بزرگ کردن بچه‌ها نباید آن‌قدرها نگران‌کننده باشد.» آمدن دیوی و دورا به زندگی آن‌ها رنگ جدید می‌دهد و از طرف فضای بانشاط و کودکانۀ قصه را هم حفظ می‌کند. حالا که آنی بزرگ شده، مادمونتگمری از دیوی استفاده می‌کند تا از بچه‌ها و فکرهایشان بگوید.

از طرفی آنیِ 17 ساله حالا معلم مدرسه هم هست و مواجهه او با بچه‌هایش جالب است و احتمالاً چون مونتگمری خودش هم سابقۀ معلمی داشته این صحنه را بهتر توصیف می‌کند. صحنۀ روز اول مدرسه، وقتی آنی خشکش می‌زند و همۀ سخنرانی‌اش را فراموش می‌کند یا روزی که دندانش درد می‌کند و تحمل بچه‌ها را ندارد و عذاب وجدان بعد از آن کاملاً برگرفته از تجربۀ یک معلم واقعی است.

دغدغۀ جدید آنی در این جلد راه‌اندازی یک انجمن اصلاح برای بهبود وضعیت اونلی است. همین انجمن هم ماجراهایی دارد که داستان را جالب می‌کند. مثلاً ماجرای رنگ سالن همایش جزیره بامزه است و مونتگمری در قسمت‌های دیگر داستان هم از طنز این بخش استفاده می‌کند. اتفاق‌هایی مثل ملاقات با خانم لوییس، طوفان در جزیره، آشنایی با آقای هریسون و ... باعث می‌شود که ریتم داستان حفظ شود و حوصلۀ خواننده سر نرود. گرچه داستان روایت زندگیِ عادی یک دختر معمولی است اما خسته‌کننده نیست.

ورود شخصیت‌های جدید مثل خانم لوییس و آقای هریسون و پائول اروینگ هم به داستان جان تازه‌ای می‌دهد. ما هم کمتر دلمان برای شخصیت‌های قدیمی جلد اول مثل متیو و خانم استیسی تنگ می‌شود.

اولین بار که این جلد را در 14 سالگی خواندم آن‌قدر ها دوستش نداشتم. شاید چون آنی بزرگسال را درک نمی‌کردم شاید هم چون معلم نشده بودم و آن زمان خیلی رویای معلمی نداشتم. شاید هم چون نسخۀ قدیمی زبان دشوارتری داشت و شنیدن نسخۀ صوتی این ترجمۀ جدید بسیار جالب‌تر بود. لحن‌هایی که گوینده به صحبت‌های شخصیت‌ها می‌داد باعث می‌شد همه چیز چند برابر جالب‌تر شود. مثلاً دیوی در کتاب صوتی بسیار بامزه‌تر و بازیگوش‌تر از دیوی در کتاب غیرصوتی به نظر می‌رسید.

این ایامی که آنی شرلی می‌شنیدم. نگاه امیدوار و روشن این دخترک در همۀ بخش‌های زندگی‌ام پخش شده بود. همین به بارها و بارها خواندش می‌ارزد.
        

          اگر شکست بخورم چه؟...
        

          در کتاب دوم، آنه در اونلی به شغل شرافتمندانه‌اش می‌پردازد. ماجراها یکی پس از دیگری اتفاق می‌افتند و آنه فاصله ۱۶ تا ۱۸ سالگی‌اش را طی می‌کند. در انتها نیز تصمیم سفر به دنیای جدیدی می‌گیرد.
 دوقلوهای دیوی و دورا، پائول اروینگ، آنتونی پای، آقای هریسون و خانم امیلی، استفن اروینگ، لوندر لوئیس، عمو ایب، انجمن اصلاح، گیلبرت بلایت، فرد و داینا در رقم زدن ماجراهای این کتاب نقش اساسی دارند. 

جملاتی از کتاب:

آنی شخص مناسبی برای دست انداختن بود چون هر حرفی را جدی می‌گرفت.
___________

آنی روحی لطیف داشت، اما گاهی‌اوقات کاملاً به‌موقع زهرش را هم می‌ریخت.
___________

«به نظر من بهترین و شیرین‌ترین روز، روزی نیست که همه اتفاق‌هایش باشکوه، شگفت‌انگیز یا هیجان‌آور باشند، بلکه روزی پر از شادی‌های کوچک و ساده است که یکی پس از دیگری مثل دانه‌های مروارید از گردن‌بند پایین می‌ریزند.»
___________

بعضی‌ها با پیری به دنیا آمده اند، بعضی‌ها به آن دست پیدا کرده‌اند و بعضی‌ها پیری را به‌زور قبول کرده‌اند.
___________

آنی! یک قلب شکسته، در زندگی واقعی به دردناکی داخل قصه‌ها نیست. مثل یک دندان آزاردهنده، قابل مداراست.

____________

آنچه قصد دارم از دانشگاه به دست بیاورم، دانش بهتر زیستن است و اینکه چطور در زندگی بهترین و پرثمرترین راه را انتخاب کنم. دوست دارم بهتر درک‌کردن را یاد بگیرم و به مردم و خودم کمک کنم.
____________
یکی از ویژگی‌های این دنیا واقعاً آرامش‌بخش است؛ همیشه مطمئنیم بهار دیگری در راه است.
___________

آنی گفت:«احساس می‌کنم... یک نفر ... ماه را... در دستم گذاشته... ولی نمی‌دانم... با آن چه‌کار کنم...»
____________

شاید به قول خانم لیند، همه‌چیز از قبل مقرر شده بود و تحت هر شرایطی اتفاق می‌افتاد، اما با این حال بازهم خیلی لذت‌بخش است که احساس کنی تقدیر برای انجام نقشه‌اش از تو کمک گرفته. وای! واقعاً چقدر شاعرانه است.
____________

آه! این نامزدی‌ها وقتی برای صمیمی‌ترین دوست آدم پیش می‌آیند، چقدر مسخره و غیرقابل‌تحمل می‌شوند.
____________

آقای هریسون فیلسوفانه گفت:«تغییرات همیشه خوشایند نیستند، اما پرفایده‌اند. دوسال، برای ساکن‌ماندن همه‌چیز، خیلی طولانی است و طولانی‌تر شدن چنین رکوردی، ممکن بود منجر به گندیدن شود.»
___________
        

          دوستش داشتم و میخوام جلد بعدی رو بخونم
        

          به نام خدا 
دومین کتاب از مجموعه قشنگ آنی شرلی
این کتاب هم مثل قبلی لذت بخش بود و با وجود دیوی شیطون، دورا آروم و عزیز، خانم لوندر زیبا،  پسر کوچولوی محبوب آنی، پائول و  آقای هریسیون و طوطیش قشنگ تر شده بود. 

        

          در این جلد، آنه هفده ساله شده است و پذیرش اینکه خیالبافی هایش کمتر از قبل شده اند کمی سخت است. 
نکته ای که باعث  میشود که من عاشق این جلد بشوم تجربه های جذاب معلمی آنه است که با تک تک شان یاد تجربیات مشابه مونتگمری در دفتر خاطراتش می افتادم و بیش از قبل دلم برای معلم شدن پر میزد. ارتباط آنهٔ معلمی که مسئولیت پذیر شده است با دانش آموزان اونلی خیلی زیبا بود و از خواندن ماجراهایش در مدرسه و با دانش آموزانش لذت میبردم. 
جذابیت این جلد را تصمیم عجیب ماریلا تکمیل می کند؛ قبول کردن دوقلوی یکی از اقوام دورشان که فوت کرده است! دیوی با شیطنت هایش گرین گیبلز را پر از اتفاقات تازه میکند و خودش را در دل خواننده طوری جا میدهد که مدام منتظر خرابکاری های بعدش اش بمانیم. 
یکی از دغدغه های آنه در این جلد تشکیل یک انجمن اصلاح برای جزیره بود، که ماجراهای جذابی را رقم میزد و سرگرم کننده بود.
این جلد جدید است و هیچ اقتباسی ندارد، برای همین اتفاقاتش تازگی داشتند و برایم جذاب بود که از روزمرگی و اتفاقات یک «آنه شرلیِ هفده ساله»  بخوانم. 
در آخر، این جلد را خیلی دوست دارم اما بیشتر بزرگ شدن آنه میترسم... :( 
        

          خب، این هم از جلد دوم مجموعه‌ی آنی شرلی عزیز. 
به شخصه اعتقاد دارم جلد دوها در اکثر اوقات، هیچ‌وقت به خوبی جلد یک‌ها نیستن. هرچند که جلد دوم آنی شرلی به خوبی جلد اول بود؛ یا در واقع می‌شه گفت دنباله‌ی خیلی خوبی برای جلد اول بود. جلد دوم ما رو آروم آروم با شخصیت «جدیدِ» آروم، متین و عاقلِ آنی شرلی آشنا می‌کرد تا در نهایت بتونیم بپذیریم که این آنی جدید، همون آنی جلد اوله.  همراه با آنی هفده ساله، با شخصیت‌های جدیدی آشنا می‌شیم و به گوشه و کنار اونلی سر می‌زنیم و ماجراهایی رو پشت سر می‌ذاریم که کم‌هیاهوتر از جلد قبل، اما همچنان زیبا و دل‌نشین هستن.
‌
در مورد سبک نگارشی خانم مونتگمری هم که طبیعتاً چیزی تغییر نکرده بود و از خوندن فصل به فصل این کتاب، لذت بردم.
        

          به‌دور از انتظار من، داستان خیلی جذابی داره.. 

        

          قند و نبات ..
ما به وضوح تو این جلد بزرگ شدن و بلوغ ذهنی رو توی آن حس میکنیم 
بسیار بسیار بسیار این جلد قشنگ بود 
عاشقش شدم درست عین مابقی جلد ها✨🥹
        

          یکم کمتر از جلد اول دوستش داشتم
ولی این هیچی از قشنگیش کم نمیکنه
این کتاب از ۱۶ تا ۱۸ سالگی انه شرلیه
از زمان فوت متیو و معلم شدن انه
جا داره بگم که من عاشق قلم مونتگمریم
        

          
✨️از شیرین ترین مجموعه هایی تا به حال خوندم♥️📚
آنی هفده ساله، حالا معلم اونلی شده و ماجراهای زیادی رو برامون داره. رابطه اش با گیلبرت کم کم از یک رابطه دوستانه ساده فراتر می ره و ما اینو آخر کتاب می بینیم. و بلاخره بعد از کلی ماجرا ماریلا و ریچل لیند رو که حالا با هم همخونه شدن، به هم می سپاره و به همراه گیلبرت راهی دانشگاه می شه.
پی نوشت:
بی صبرانه منتظر کتاب سومم ولی اول باید نورثنگر ابی رو بخونم از جین آستین جانم😉♥️📚🦋
        

          برای تمام کتاب های این مجموعه: آن؛ من واقعا تو رو یه ملکه برای یه زندگی آروم می دونم. چه خوب که کلماتی بودن که تو رو ساختن و باعث شدن دویدن های توی جنگل و خیال پردازی هات رو با تموم وجودم حس کنم. چه خوب که زبانی برای نوشتن تو بود!
        

          به آنیِ خیال‌پردازِ دیروز و معلمِ مهربانِ امروز،

چه زیبا بود دیدن تو در لباس معلمی، با آن لبخند دلگرم‌کننده و چشمانی که هنوز هم دنیا را مشابه پیش می‌دانند.
تو حالا در اونلی زندگی می‌کنی، با ماریلا و خانم ریچل، با دختری آرام به نام دورا…
و با پسربچه‌ای پُر از پرسش، خرابکاری و مهرِ کودکانه: دیوی.

دیوی با آن چشم‌های براق و سوال‌هایی که گاهی آدم را به خنده می‌اندازند و گاهی به سکوت،
با آن شیطنت‌های بی‌مرز و معصومیت لابه‌لای خرابکاری‌هایش…
بخشی از روزهای تو شده.
می‌دانم که گاهی از دستش خسته می‌شوی،
اما هر بار که سعی می‌کنی جدی باشی و او با لبخند کوچکش می‌گوید:
«آنی، من *واقعاً* نمی‌خواستم این کار رو کنم!»

آنی، تو در دل همه‌چیز شعر پیدا می‌کنی:
در اشتباهاتِ دیوی، در دل‌بستگی آرامِ دورا،
در پیاده‌روی‌های طولانی با دایانا، همان دوست همیشه‌ات،
و در نگاه‌هایی که آرام از گیلبرت دزدیده می‌شود...!

شاید تو هنوز اسمش را عشق نگذاری.
شاید فکر می‌کنی عشق باید شبیه قهرمان‌های رمان‌ها باشد،
با اسب سفید و ماجرایی پر از غوغا…
اما آنی جان،
عشق گاهی همین است؛
همین سکوت‌های فهمیده،
همین نگاه‌هایی که به وقت لازم، کنارت می‌ایستند
و جمله‌هایی ساده مثل: «می‌خوای کمکت کنم؟»

و شاید، فقط شاید،
آن کسی که صبورانه در کنارت مانده و همیشه آماده است،
همان کسی باشد که دلت به او عادت کرده، بی‌آنکه بدانی.
شاید او همان مرد ایدئالی باشد که منتظرش هستی.

آنی، تو داری بزرگ می‌شوی.
نه فقط در قامت یک معلم،
بلکه در دل زنی که میان خیال و واقعیت، راهی از جنس خودش پیدا کرده.

و من،
از این سوی کلمات،
با لبخندی پر از مهر نگاهت می‌کنم،
و با خود می‌گویم:
چه خوب شد که تو آمدی؛
به گرین گیبلز، به زندگی ماریلا، به قلب دیوی…
و به دنیای من.

با محبتی سرشار،
از دوستی که آرزو دارد روزی شبیه تو شود:)